Radio Drenthe is al twee jaar resident op mijn wekkerradio en vanmorgen word ik wakker met het 'onderhoudende' muziekprogramma dat doordeweeks wordt uitgezonden. De muzikale selecties vallen op zichzelf nog niet eens tegen, veel muziek uit de jaren zeventig en tachtig en vaak op de disco-toer. Zodra de presentator aan het woord komt, probeer ik de wekkerradio uit te zetten of te snoozen want bij de Drentse radio zijn ze ontzettend politiek correct en de clichés van links doen me niet lekker ontwaken. Deze ochtend hoor ik de presentator zeggen dat dit weekend de klok terug gaat. Echt? Ja, ik heb het gecheckt. Het mag vreemd klinken maar naar mijn gevoel zitten we nog niet zo ver in de tijd, hoewel het vanavond om zeven uur donker was. Ik zou komende zaterdag, als ik dat wil, een uur extra kunnen doen? Over twee weken zijn er geen shows van mijn hand. Toch moet ik vaststellen dat drie uren met singles van drie minuten eigenlijk wel genoeg is. Morgen arriveren de singles van zondag, de singles van Bart gaan morgen op de bus en zijn er hopelijk ook zaterdag. Dat levert al een uur op aan 'nieuwe' aanwinsten en met nóg eens drie uren zou ik wellicht alle labels met een S in een show kunnen houden. Het verandert de Week Spot echter niet want dat is 'Too Late' van Mandrill uit 1978.
In de uitzending van afgelopen zaterdag heb ik onder andere 'Kool And The Gang' van Kool And The Gang gedraaid en ook 'Tribe' van Tribe. 'Mandrill' van Mandrill is een titel die ik aanvankelijk ken uit het Hitdossier want dat heeft bij ons in de Tipparade gestaan. Ik geloof dat ik het nummer in de jaren negentig op een verzamelelpee heb staan. Ik herinner me Mandrill als ik goed en wel bezig ben met 'Floorfillers' op de radio en dat is rond dezelfde tijd dat ik 'Too Late' leer kennen. 'Floorfillers' moet niet zomaar een dance-show zijn als het door mij wordt gepresenteerd. Ik wil naast de nieuwste tracks graag oudjes draaien met een zekere cultstatus en dan ben je bij Mandrill aan het goede adres. De meer progressieve disco- en funk-dj's weten wel raad met de platen uit de jaren zeventig en naast origineel werk draai ik ook wel eens zo'n remix in de show. Het hoofdstuk van 'Floorfillers' ligt alweer een flinke tijd achter me maar afgelopen zomer word ik opeens weer smoorverliefd op dat prachtige 'Too Late'. De geïllustreerde Soul Brother-uitgave verschijnt voor het eerst in 2010 maar wordt verschillende keren opnieuw geperst. Ik kan een 'demo' met een klein gaatje bemachtigen en laat me dit geen tweede keer zeggen. Soul Brother-platen met een groot middengat hebben nog wel eens de neiging om krom te trekken en deze kans is kleiner bij een demo.
Journalisten (en muziekjournalisten in het bijzonder) zijn dol op hokjes. Toch valt het nog niet mee om de stijl van Mandrill samen te vatten onder één noemer. Soul en funk zijn de uitgangspunten maar doordat het wordt gefuseerd met onder andere jazz, Latin en wereldmuziek ontstaan de meest bizarre benamingen voor de muziek. De kern van Mandrill is de gebroeders Wilson. Ze worden allemaal geboren in de republiek Panama maar groeien op Bedford-Stuyvesant, een wijk in Brooklyn. De eerste schetsen voor een band worden gemaakt in 1968 en in 1970 draagt het de naam Mandrill. De kleurrijke primaat met een sterk familiegevoel is een passende beschrijving voor zowel muziek als de band. Carlos Wilson is de trombonist, Lou zingt en speelt trompet en Ric is de zanger en saxofonist. In de tweede helft van de jaren zeventig voegt jongere broer Wilfredo zich eveneens bij de groep. Toetsenist Claude 'Coffee' Cave is ook van van de partij bij de oprichting en hij zal mee schrijven aan veel van de populaire nummers van Mandrill. Mandrill krijgt in 1971 een contract bij Polydor en brengt het titelloze debuut uit. Dan verschijnt ook 'Mandrill' als single en dat is een redelijke hit in Amerika, waardoor het ook een vermelding krijgt op de Nederlandse Tipparade. Het tweede album heet 'Mandrill Is' en is ook nog goed voor succes in Amerika. Dan stapt drummer Neftali Santiago in de gelederen en heeft Mandrill het hoogtepunt van haar succes te pakken. Het album 'Composite Truth' levert de hitsingle 'Fencewalk' op en dat piekt op nummer 19 in de soul-afdeling van de Billboard Hot 100. Los van The Wilsons en Cave verlaat iedereen in 1975 de band en gedurende twee jaar werkt Mandrill met anonieme studiomuzikanten. In 1978 staat de groep onder contract bij Arista.
Wilfredo komt als vierde Wilson bij de groep. Drummer Santiago keert terug op het nest en gitarist Joaquin Jessup komt de groep versterken. Mandrill maakt in deze tijd vooral soundtracks waaronder 'The Greatest' over het leven van Muhammed Ali. Hoewel 'Too Late' in de daaropvolgende decennia zal worden gelauwerd als een klassieker, valt de verkoop van de platen in deze tijd erg tegen. Van 1982 tot en met 1992 is de band zelfs op inactief. De laatste 33 jaar zijn ze onverminderd bezig. Van de broers is tot nu toe alleen Lou ons ontvallen. Hij is in 2013 op 71-jarige leeftijd overleden. De overige Wilsons zijn allemaal nog betrokken bij de band. Het meest recente album is 'Back In Town' en is deze maand precies vijf jaar geleden uitgebracht. Hoewel het commerciële succes van Mandrill beperkt is gebleven, is de lijst van artiesten die hun muziek heeft gesampled indrukwekkend en lang.
'Too Late' is al een tijdje favoriet om Week Spot te worden en met het einde van de zomertijd lijkt het helemaal mooi uit te komen. Het is immers één van de platen waarbij ik meteen moet terugdenken aan mijn vakantie in Emmer-Compascuum en de overige fraaie fietsavonturen van de genoemde vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten