Het wordt nog spannend'. Deze vier woorden heb ik afgelopen nacht zeker driehonderd keer gehoord. De medewerkers van de livestream maken er zelfs een 'running gag' van. Waar de NOS en SBS6 rond een uur of één het nachtverblijf opzoeken, daar gaat GeenStijl verder met het verwerken van de stemmen uit de gemeentes. Dat is dermate 'spannend' dat ik tot de laatste minuut heb gekeken. Ik had persoonlijk meer een uitslag in de trant van 2021 verwacht. Een hele duidelijke winnaar en misschien een extra zetel erbij of eraf. In dat laatste geval had ik gisteravond kunnen publiceren maar ik blijf het mantra herhalen. 'Het wordt nog spannend' en het maakt dat ik de stream niet kan beëindigen en 'gewoon' over muziek kan gaan schrijven. Ik ga vanmiddag de singles van Mark ophalen in Diever en met driemaal negen in de 'Singles round-up' hou ik deze platen binnen de maand en kan ik de opgelopen achterstand in lopen. De singles komen zaterdag nog niet aan bod: Ik blijf bij het lijstje dat ik nu heb en daarmee kan ik 'The 2025 Collection' zaterdag besluiten. De Week Spot is deze week voor Bobby Goldsboro en zijn 'It's Too Late' uit 1966.
Als je de naam uitspreekt van Bobby Goldsboro, denken de meeste mensen eerst aan het sentimentele 'Honey' of 'Summer, The First Time'. Goldsboro is een 'allrounded' en enkele van zijn vroege nummers zijn favorieten geworden in de Northern Soul. 'It's Too Late' is daarvan een goed voorbeeld. Robert Charles Goldsboro komt ter wereld op 18 januari 1941 in Marianna in Florida. Als Bobby slechts een jaar oud is, verhuist de familie naar Dothan in Alabama. Daar zal de jongeling opgroeien en zijn studie volgen. Als hij twaalf jaar oud is, leert hij de ukelele te bespelen. Dit instrument wisselt hij al snel in voor een gitaar. Toch liggen zijn ambities aanvankelijk niet in de muziek. Bobby droomt ervan om te schitteren op het honkbalveld. Nadat hij zijn opleiding heeft afgerond, krijgt hij een aanbod om in de begeleidingsgroep te spelen van Roy Orbison. Dat is dan overigens samen met The Webbs, de groep die hij op de highschool heeft geformeerd met klasgenoten. Als de band niet op tournee is met Orbison doet het lokale optredens en neemt het liedjes op uit de pen van Goldsboro. Hij ontmoet dan producent Jack Gold die het wel ziet zitten om Goldsboro zelfstandig in de markt te zetten. Zijn eerste single heet 'Molly' en is niet door hemzelf geschreven. Het wordt evenwel een bescheiden succes.
Pas als 'See The Funny Little Clwon' begin 1964 op de Billboard terecht komt, zet Goldsboro definitief een punt achter The Webbs en de concerten met Roy Orbison. Hoewel 'It's Too Late' een hit is in Amerika wordt dat nummer, alsook 'Too Many People', opgepikt door de Engelse Nortthern Soul in de vroege jaren zeventig. In 1968 neemt hij in één take zijn versie op van Bobby Russell's 'Honey' en dat zal zijn grote doorbraak worden. Als songschrijver profiteert hij van 'With Pen In Hand', een nummer dat door velen is opgenomen en dat in de uitvoering van Vikki Carr enkele prijzen in de wacht sleept. Goldsboro wordt omarmd door de country-scene en dat biedt nieuwe toekomstperspectieven. Goldsboro heeft elf singles in de Top 40 van de Billboard en twaalf hits op de Country. Best wel vreemd voor de Northern Soul waar men doorgaans gaat voor onbekend, obscuur en zeker geen hits. Toch wordt zijn naam met veel ontzag uitgesproken in deze hoek. In Amerika piekt 'It's Too Late' op 23 in de Billboard Hot 100. In Canada bereikt het nummer 5 op de RPM 100.
Ik zou bij wijze van spreken een telefoonboek vol kunnen schrijven over Goldsboro, maar ach... het gaat vooral om deze specifieke single. In latere jaren houdt hij zich voornamelijk bezig met televisie waarbij hij alle rollen voor zijn rekening neemt: Van script en regie tot aan de muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten