Ben ik hoognodig toe aan nieuwe platen? Nee, dat wil ik niet zeggen. Hoewel juli compact lijkt te zijn geweest, heb ik geen gebrek aan platen. Als het aankomt op geschikte bands en artiesten om de Week Spot te worden en me van een berichtje te voorzien, is een ander verhaal. Dan blader ik eens terug in de Week Spots en zie ik dat ik vorig jaar een 'aardappeltje anders' heb gehad. In de maanden juli en augustus kies ik vooral voor 'nieuwe' platen en heruitgaven van tussen 2015 en 2022 en in lijn met de 'Vinyl Summer Spirit Of'. Ik ben in deze week in 2019 aanbeland maar alle 'nieuwe' releases uit dat jaar zijn al eens de Week Spot geweest. Dan is het ook 25 jaar sinds de zonsverduistering en brengt Dynamite Cuts een welkome heruitgave van 'Sugar Man' van Rodriguez. De Week Spot van deze week is minder exotisch maar het is wellicht een idee om een 'zomerse' aflevering te doen van 'Do The 45': Platen die ik in juli en augustus heb aangeschaft. De Week Spot neemt ons dan mee terug naar deze 31e juli van exact 15 jaar geleden: 'It's Ecstasy When You Lay Down Next To Me'. Ik heb de Amerikaanse persing met de correcte titel, maar vooruit... we kunnen ook de Nederlandse fotohoes hierboven zetten met de dubbele tikfout.
Waar en wanneer? Tja, dat is eigenlijk alleen bij de 'Honderd achteruit' maar vanavond eveneens een factor. Vijftien jaar geleden ben ik met vakantie. Het is de fietstocht naar België 'uit en thuis' en heb in dit stadium het eindpunt bereikt. Ik sta op de camping in Waasmunster. Het is een zaterdag en morgenochtend vertrek ik op de fiets naar Bergen Op Zoom. Hoewel? Deze middag loop ik stevig te twijfelen. Hope Sandoval, de voormalige zangeres van Mazzy Star, treedt komende dinsdag op in Amsterdam en daar heb ik opeens veel zin in. Deze middag parkeer ik dat definitief in de ijskast. Ik ga naar Sint Niklaas in de hoop dat ik het café kan vinden met de jukebox. De plek waar ik op de warmste dag van 2008 heb zitten drinken en genoten van de inhoud van de jukebox. Lang verhaal kort: Het café is overgenomen en de jukebox is 'as is' verkocht aan een liefhebber. Uiteraard koop ik deze middag ook singles. Niet teveel want ik moet ze nog wel een week meezeulen op de fiets. Eigenlijk is Barry White een kassakoopje om op een rond bedrag uit te komen want ik reken bijvoorbeeld 'Maria Isabel' van Los Payos of 'Workin' In A Coalmine' van Lee Dorsey tot de uitschieters van deze middag. Het kwartje valt niet in 2010 en zal pas een paar jaar later alsnog vallen. Robbie Williams heeft immers dit nummer gesampled voor 'Rock DJ'.
Barry Eugene Carter is de naam van de 'Walrus Of Love'. Hij komt op 12 september 1944 ter wereld in het Texaanse Galveston. Daar heeft Glen Campbell ooit nog een mooi liedje over gezongen. Over Barry White kun je ook zomaar een liedje schrijven. Zijn vader is Melvin A. White en zijn moeder heet Sadie Marie Carter. Carter weet niet dat ik White stiekem tweemaal is getrouwd en bij de geboorte van Barry is het aanvankelijk de bedoeling dat hij de naam van zijn moeder zal dragen. Als Melvin het geboortecertificaat onder ogen krijgt, krast hij de naam Carter door en maakt er White van. Hoewel Barry al op jonge leeftijd piano speelt, gaat jaren lang het gerucht dat hij als elfjarige op een plaat van Jesse Belvin heeft gespeeld. White ontkracht dit definitief in een interview in 1995. Het gezin woont dan inmiddels in Los Angeles en de jonge Barry raakt op het verkeerde pad. Hij wordt opgepakt als hij voor 30.000 dollar aan banden van Cadillacs steelt. Het huidige equivalent is een slordige drie ton. Hij draait de bak in en daar hoort hij Elvis zingen op de radio. Zijn eigen stem is tijdens zijn dertiende levensjaar drastisch veranderd: Van een piepstemmetje naar de zware bas waar we White van kennen. Als hij uit de gevangenis komt, keert hij het leven met de straatbendes de rug toe en neemt een kijkje binnen in het kantoor van Capitol Records. Dan weet Barry het zeker: Hij wil de entertainment-industrie in!
In de vroege jaren zestig gaat hij werken met zanggroepen en maakt in 1960 zijn plaatdebuut met The Upfronts. Het produceren leert hij niet veel later. Net als het Jesse Belvin-gerucht wordt ook vaak verondersteld dat Barry 'Harlem Shuffle' heeft geproduceerd voor Barry White. De fout is begrijpelijk want daar is Gene Page de producent en deze werkt in de jaren zeventig samen met White in Love Unlimited Orchestra. In 1965 wordt hij aangenomen als A&R-manager bij Del-Fi Records en werkt samen met Bobby Fuller Four en Viola Wills. Tevens zal hij Felice Taylor ontdekken en haar eerste hit schrijven met zijn vriend Paul Politi: 'I Feel Love Comin' On'. Een zusje van Felice zal later weer opduiken in Love Unlimited. In 1969 voegt hij zich bij Forward Records als de huisproducer maar de doorbraak komt pas in 1972 met 'Walkin' In The Rain With The One I Love' van Love Unlimited. In 1973 is het mogelijk voor White om zich los te breken uit het contract met Uni Records en zowel Love Unlimited als zijn productieschap over te dragen aan 20th Century Records. Daar begint het Barry White-universum pas echt! Hij formeert The Love Unlimited Orchestra, een veertigkoppig orkest en zijn vaste band van muzikanten. Love Unlimited Orchestra maakt afzonderlijke albums, evenals Love Unlimited en tevens neemt Barry's rol als solozanger een vlucht in 1974. Na een jaar of vijf van hits in alle mogelijke formaties tekent White een contract met Columbia ('onze' CBS) voor zijn eigen label Unlimited Gold. Love Unlimited zal in 1981 nog een grote hit hebben met 'I'm So Glad That I'm A Woman' en Love Unlimited Orchestra zal in 1983 voor het laatst solistisch optreden. In 1989 doet White mee op de Quincy Jones-productie 'The Secret Garden' en dat brengt hem weer terug in de schijnwerpers. In 1996 horen we hem met Tina Turner 'In Your Wildest Dreams' zingen en rond dezelfde tijd werkt hij ook met Edie Brickell voor 'Good Times', een andere voormalige Week Spot.
Overgewicht was duidelijk een probleem voor White. Hij heeft ooit 170 kilo gewogen. Bovendien is hij een kettingroker en zou 150 sigaretten per dag hebben gerookt. Dat lijkt me een beetje stug maar vooruit... het staat op Wikipedia. 'Waar en wanneer?'. Ja, ook bij het tragische nieuws van zijn overlijden weet ik precies waar ik ben. Het is dat weekend Plantsoenpop in Deventer en ik heb me dit jaar aangemeld als vrijwilliger. Ik slaap op één van de podia, tevens een stukje 'bewaking'. Die volgende ochtend hoor ik dat de hoofdact heeft gecanceld. Dat zou Barry White zijn geweest, maar is uiteraard een grapje. Barry overlijdt op 4 juli 2003 aan de gevolgen van nierproblemen. Hij is 58 jaar geworden. White is gecremeerd en zijn as is uitgestrooid in de oceaan aan de Californische kust. Nee, ik ga niet zeggen dat het een duin heeft gevormd.
'Ecstasy' is geschreven door de heren Ekundayo Paris en Nelson Pigford maar het arrangement is duidelijk van de hand van White. Hij kan dus op de nodige dollars rekenen als Robbie Williams het heeft gesampled voor 'Rock DJ' in 2001. In 1977 bereikt het in Amerika een vierde plek op de Billboard. In Engeland strandt hij op nummer veertig. In geval van de hitparade is Barry White in 1977 in Nederland uitgespeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten