Singles round-up:: juli 3

Dan ga ik nu verder met de 'Singles round-up'. Het pakket van Mark wil maar niet arriveren en ik zal hem wederom moeten vragen de track & trace op te zoeken van het pakket. Intussen blijft het druk met de nieuwe releases. Morgen de volgende paar samen met twee nieuwe platenkoffers. Later deze week nóg meer en beide keren bevat de zending een 12"-EP. Toch blijven het 'singles' voor mij en ga ik de naam van de rubriek niet aanpassen. De volgende acht singles zijn vorige week binnengekomen. Een 'pre-order' rechtstreeks van het platenlabel, twee EP's die eveneens afkomstig zijn van de platenmaatschappij en tot slot de vijf singles van mijn favoriete bootleg-dealer. De naald is gisteren op de post gegaan maar gelukkig heb ik twee platenspelers en is de naald van de andere nog tiptop. De apparatuur kan dus aan voor een luistersessie.

* Roscoe Shelton/Geater Davis/Ann Sexton/Joe Simon- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Alex van Soul 4 Real gaat nog even vrolijk door met zijn EP's opgedragen aan één platenmaatschappij of stroming. Op deze EP staat het Sound Stage 7-label centraal samen met het latere Seventy-Seven uit dezelfde koker. Op de eerste kant staan twee niet eerder uitgebrachte dingen van Shelton en Davis en de tweede kant bevat twee albumtracks van Sexton en Simon. Roscoe Shelton komt uit 1966 en als dat wél uitgebracht zou zijn? Dan had het nu vast in Kev Roberts' Northern Soul Top 500 hebben gestaan. Toch hebben we hier bijna zestig jaar op moeten wachten. Van Geater Davis is geen opnamemoment bekend maar het zal ongetwijfeld rond 1970 zijn geweest. Dat is meer ingetogen Southern Soul met Davis' heerlijke stem. Ann Sexton is onsterfelijk geworden dankzij 'You've Been Gone Too Long', hoewel ze nog maar een paar maanden geleden het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. Ik ken wat van haar latere werk maar 'Color My World Blue' is nieuw voor mij. Het is inmiddels 1977 en de disco-techniek heeft haar intrede gemaakt. Toch blijft Ann heel erg aan de soulvolle kant van de disco maar je kan er heerlijk op schuifelen. Joe Simon doet 'Help Yourself' op een elpee in 1969. Dat is een jaar eerder een single geweest voor James & Bobby Purify. Ook een erg fijn plaatje maar het maakt ze niet tot Joe Simon. Het is lastig een winnaar te kiezen van deze EP, ze zijn allemaal steengoed!

* Katie Love/Sandra Wright/Curtis Wiggins- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Bij de volgende EP staat niet een platenmaatschappij centraal maar een opnamestudio. Het zijn vier opnames uit de legendarische Muscle Shoals-studio in Memphis. Alex is daar zelf geweest tijdens een bezoekje want de foto op de achterkant is van zijn hand. Katie Love is met twee nummers vertegenwoordigd. Ze trapt af op kant 1 met 'Victim Of My Man'. Ja, lekker hoor! Dit is meer van de onweerstaanbare Southern Soul. Katie's stem zit dicht in de buurt van Ann Sexton en grenst aan de sistafunk Sandra Wright doet 'Searching For The Right Words To Say' en is met 1978 de meest recente opname. Dat is een prachtige Southern ballade en Wright heeft eveneens een heerlijke stem. De andere kant bevat twee nummers van Philip Mitchell en dan is het altijd goed. Het begint met Curtis Wiggins en zijn 'Hitch Hike To Heartbreak Road' uit 1972. Dat is lekker upbeat maar niet erg bijzonder. Vervolgens besluit Katie Love de EP met 'The World Needs More People Like You' en daar complimenteert ze Mitchell's uitstekende compositie. Ze klinkt meer ingetogen dan in 'Victim', hoewel ze beide uit dezelfde sessie komen welke in 1971 heeft plaats gehad. Alle vier tracks zijn onuitgebrachte opnames.

* The Preacher- Rimshots Fired (UK, Echo Edits, 2025)
Greg is momenteel bezig aan zijn laatste week in Engeland als ik me niet vergis. Hij heeft ieder jaar een residentie op het Glastonbury-festival. Eerder maakte hij eens per jaar de oversteek vanuit Los Angeles maar tegenwoordig heeft hij het opgesplitst. Zijn eerste tournee is in april geweest en dit is dus de tweede. Intussen is 'Rimshots Fired' uitgekomen. Dat is 'B-Boy' met stampende drums. Het heeft bij zijn debuut op Echo Edits ook een tijdje geduurd en ik vermoed dat ik deze ook nog op waarde moet schatten. Het is drums-a-go-go met drumstukjes van uiteenlopende tracks samengebonden door een funky gitaar. Oh wacht... dat is 'Smilin' Billy Sweet' en dat is de b-kant. Jaaa... 'Rimshots Fired' is meer geschikt voor de radio! Ook heavy in de drums maar meer upbeat en met aantrekkelijke blazers. Ja, aan deze kant kan ik beter wennen!

* Barbara & Brenda- Never Love A Robin (UK, Dynamo, 1967, re: 2015)
Met dank aan 45cat voor het duiden van 2015 hoewel mijn gevoel zegt dat het een paar jaar later is geweest. In 2015 bestel ik regelmatig bij Soulful Records en had deze ook zeker eens gekocht. Deze bootleg bevat de twee laatste singles van de nichten. De opname is ietwat aan de ijle kant maar ja... het is honderden euro's goedkoper dan een origineel op styreen. 'Don't Wait Up For Mama' stamt uit 1968 en klinkt meer als Inez & Charlie Foxx. Dat is geen toeval want Foxx produceert de platen van Barbara & Brenda op Dynamo. Eigenlijk ook een hele leuke kant hoewel ik deze nog niet van Barb en Bren kende.

* Julien Covey- A Little Bit Of Hurt (UK, Soulland, 1967, re: 2025)
Dit is dus een geheel nieuwe bootleg? Twee Mod/Northern Soul-favorieten die oorspronkelijk op het Island-label zijn uitgebracht en beide geproduceerd door Jimmy Miller. 'A Little Bit Of Hurt' heet eigenlijk 'A Little Bit Hurt' en de bandnaam is Julien Covey & The Machine. Het is een genadeloze knaller die het nog altijd goed doet op de Northern Soul-feesten. Op de keerzijde staat 'Green Door' van Wynder K. Frog. De laatste is een Engelse band onder leiding van toetsenist Mick Weaver dat drie albums vol speelt met grote hits en het Hammondorgel als hoofdinstrument. 'Green Door' kennen we beter in de uitvoering van Shakin' Stevens en is een instrumentaaltje in de geest van Ramsey Lewis. Een pseudo-'live'-opname met een soort van 'toaster' die het publiek mag opzwepen. Julien Covey is zonder meer de meest interessante kant maar dan opnieuw... het is gereedschap.

* Kiki Dee- On A Magic Carpet Ride (UK, Fontana, 1968, re: 2022)
Kiki Dee waarschuwt haar fans een paar jaar geleden nog voor deze single op Facebook. 'Het lijkt een originele single maar het is een bootleg'. Ach ja, wat denk je zelf? Een originele 'Magic Carpet Ride' doet ruim 800 euro en bovendien heeft het een andere b-kant. De schijf is nu opnieuw uitgegeven met 'solid labels' zoals de Julien Covey. 'Magic Carpet Ride' is oorspronkelijk ook de b-kant van 'Now The Flowers Cry'. Het is een nummer dat vooral in de laatste tien tot twintig jaar is ontdekt door de massa en moet het vooral hebben van de obscuriteit. Het is een beetje 'anything goes' maar wel een fijn popliedje. 'Love Is A Warm Kind Of Sorrow' op de b-kant staat oorspronkelijk op haar Motown-elpee 'Great Expectations' en heeft ook meer een typische Motown-sound.

* Tobi Lark- Challenge My Love (UK, Kent Repro, 1966, re: 2024)
Het is in de tijd dat de 'Northern Soul Jukebox' overuren maakt bij mij. Ik raak helemaal verliefd op een aantal opnames en eentje daarvan is 'If You Love Me, Show Me' van Monique. Een zéér obscuur plaatje waarin we Moon's stem horen breken. Een Italiaanse Facebook-vriend weet dat ik erg veel belangstelling heb voor het plaatje en doet me een persoonlijk aanbod. Ik heb een uur gehuild. Het is een 'once in a lifetime' en hij biedt hem aan voor een dievenprijsje. Alleen is dat wel het bedrag van vijfhonderd euro. Normaal gesproken zit die rond de achthonderd. Mijn gebeden om Monique uit te brengen zijn niet verhoord. Intussen brengt Kent in de Repro-serie wel deze van Tobi Lark uit. Het is een goede gewoonte dat de zang los van de muziek wordt opgenomen zodat de backing eventueel kan worden door verkocht. Dit is het geval met het Topper-label dat in 1966 de opname verkoopt aan het Maurci-label waarmee Monique het mag proberen. Tobi is geen Monque en de vraag naar Monique zal blijven bij mij, maar muzikaal stelt het me ietwat tevreden. Helaas... Tobi begint te zingen. Ik had nog even de ijdele hoop. Intussen blijf ik Monique op de achtergrond horen. Het gaat me om deze kant en ben dus totaal niet geïnteresseerd in de b-kant.

* Clara Ward- The Right Direction (UK, Verve, 1966, re: 2025)
Clara Ward is vooral een erg bekende gospelzangeres maar in 1965 geeft ze zich over aan de 'seculiere' muziek en 'The Right Direction' is een nummer dat aan populariteit heeft gewonnen in de Northern Soul en Mod. Het laatste vooral door het spannende gitaartje op de achtergrond. Op de flip staat 'I Watched You Slowly Slip Away' en na Kiki Dee is het wederom een Teddy Randazzo-feestje. Ditmaal wordt het gezongen door Howard Guyton. Oh... dit nummer! Ik ken het waarschijnlijk van de radio en het slaat een prachtige brug tussen een 'big city sound' en de Northern Soul-dansvloer in Engeland.