De foto heb ik vrijdagavond al genomen maar ik kom er steeds niet aan toe om eens goed ervoor te gaan zitten. Vanavond lijkt het uitgelezen moment hoewel ik een aantal platen (en kanten) afgelopen zaterdag al heb gedraaid in de show. Met name de EP's moet ik echter nog helemaal draaien en daar zoek ik een rustige avond voor uit. De koffie is in de maak en dus kunnen we over een paar minuten los. Wellicht meteen gevolgd door een tweede 'Singles round-up' want ik heb gistermiddag een paar tweedehands singles gekocht bij de kringloopwinkel in Tuk. Dit betekent wel dat we donderdag wellicht alleen een top tien hebben van de Blauwe Bak. In deze aflevering twee 12"-EP's en vijf singles. Drie daarvan zijn heruitgaven, een nieuwe van vorig jaar en eentje die pas volgende week officieel verschijnt.
* Cheeba's Latin Bros- All The Kids In Harlem (UK, Echo Chamber proefpersing, 2025)
Via Bandcamp biedt Si Cheeba geregeld proefpersingen aan van zijn releases. Ietsje duurder dan een reguliere 'issue' maar mét 'solid label' en in dit geval weken vóór de officiële release. Het is dan weer te wijten aan de postbode en de douane dat ik hem pas afgelopen week binnen heb want de bestelling is al drie weken geleden geplaatst. Van deze proefpersingen zijn er slechts drie. Het is alweer een tijdje geleden sinds de laatste 'Boogaloo Lessons' van Cheeba's Latin Bros en naar mijn mening geeft hij hier een optelsom van de afgelopen releases. Het is wederom opnieuw veel samples van Ray Barretto (naar wie ik heel veel heb geluisterd sinds mijn verjaardag) en het klinkt zelfs zó catchy dat er best wel méér in zit voor deze single. Ofwel: Het is naar mijn mening de meest toegankelijke tot nu toe. Niks geen AI of cd's hier want je hoort de gebruikte platen kraken als een zak paprikachips. Het klinkt altijd nét ietsje beter vanaf een proefpersing wellicht dat me deze details niet eerder zijn opgevallen. De b-kant heet 'Everybody In The Place' en is iets rustiger dan de a-kant maar opnieuw weer met Cheeba's smaakvolle dj-kunsten. Overigens vermeldt de sticker Cheeba's Latin Soul Bros., maar bij mijn weten is het gewoon Cheeba's Latin Bros. Een 'double-sider' voor mij!
* Sonic Wax All Stars- Little Girl (UK, Sonic Wax, 2024)
Lee Jeffries bestiert al jaren het Sonic Wax-label. Door de jaren heen heb ik wel enkele releases gekocht op Sonic Wax maar dat zijn meestal heruitgaven van oudere nummers en vaak 'one-sided'. Samen met Matt Early verzorgt hij producties voor zijn label. Hij is een paar jaar geleden begonnen met het opnieuw inspelen van zeer gezochte Modern Soul-klassiekers. De vrouwelijke versie van 'She'll Come Running Back' is een voorbeeld van een plaat die ik nog niet eens met een tientje toe in de bakken zou willen hebben, maar 'Little Girl' is niet onaardig. Het origineel is van Corey Glover en deze heeft in 1998 een grote 'hit' in de Northern Soul met het nummer. Ik vermoed dat het waarschijnlijk Venicia Wilson is die de zang voor haar rekening neemt en de vrouwelijke benadering past het nummer goed. De plaat is ergens vorig jaar uitgebracht maar is me niet echt opgevallen. Het mag mee omdat Juno hem in de opruiming heeft voor een fraai prijsje.
* Kim Tolliver- Can't Get Into You (Spanje, Soul 4 Real, 1979, re: 2025)
Ik kan me nog herinneren dat ik een discussie heb gehad met Alex over de hoestekst. Deze veronderstelt dat Kim Tolliver's platen alleen in Amerika, Spanje en Venezuela zijn uitgebracht. Venezuela? Ja, dat is de Nederlandse bootleg welke 'Made in Venezuela' op het label heeft. Bij mijn weten is de plaat nooit in dat land uitgebracht. Hoewel we een briefwisseling hebben via Messenger moet ik zijn vergeten om de plaat te bestellen. Juno heeft ze nu in de aanbieding en dus neem ik er snel eentje mee. 'Can't Get Into You' is in 1979 uitgebracht in Nieuw Zeeland en dat is vlotte disco met een zekere hitpotentie. Net als de rest van haar platen verkoopt ook deze drie achteruit. 'The Show Must Go On' op de keerzijde is niet eerder uitgebracht en schijnt uit dezelfde sessies te komen met producent en schrijver Freddy Briggs. Daar gaat Kim op de Millie Jackson-toer met een gesproken intro. Dan fake-applaus en een ceremoniemeester die haar aankondigt. Buiten deze gimmicks om is het meer de klassieke Kim Tolliver en het is een 'double-sider' voor mij.
* Gwen McCrae- 90 Percent Of Me Is You (UK, Cat, 1974, re: 2015)
Omdat het tien jaar geleden is dat Cat deze single opnieuw heeft uitgegeven, zijn er een paar extra bij gedrukt. Het is één van Gwen's meest gezochte singles uit de midden jaren zeventig en een plaat die heel vaak is gesampled. Een erg sfeervol nummer dat ik nog niet kende voor een paar weken geleden. Het is een replica van de oorspronkelijke single en dus heeft het 'It's Worth The Hurt' op de keerzijde. Dat klinkt echter veel té poppy. Het is vaker 'hit and miss' met Gwen maar in geval van '90 Percent' is het een harde dreun in het gezicht waar je nog even van moet bijkomen.
* Kool & The Gang- Rated X (UK, Dnamite Cuts, 1972, re: 2025)
'Good Times' is vorig jaar eens een week de Week Spot geweest. Nu presenteert Dynamite Cuts twee tracks van het album 'Good Times' uit 1972. Kool en zijn gevolg zijn dan begin twintig en volgens James Brown 'the second baddest' band in de wereld. 'Rated X' is een waar feestje. Een heerlijke groove, wah-wah gitaar en smaakvolle blazers. Het orgel maakt het tenslotte af. Ik zit meteen alweer te dansen in mijn stoel. 'North, East, South, West' is een stuk rustiger dan de a-kant maar het kan mij even niet wild genoeg zijn!
* Nectar Woode- EP I'ts Like I Never Left (Duitsland, Since 93 12" EP, 2025)
Spijt? Nee hoor, maar het is afgelopen zaterdag dat ik 'Only Happen' opnieuw hoor en deze eigenlijk ook best fijn vind. Het had zomaar een Week Spot kunnen zijn, maar deze eer is al te beurt gevallen aan 'Ama Said'. 'Only Happen' is het eerste nummer op de derde EP van Nectar Woode. Ik zet het aanvankelijk nog weg als 'jazzy' maar nadat ik mijn oren heb schoongemaakt, hoor ik eigenlijk net zo'n 'tune' als 'Ama Said'. Ik begin steeds meer te houden van haar stem. Zelfs 'Lose' begint me al beter te bevallen. 'Ama Said' heeft me reeds overtuigd en dus moet ik de b-kant nog checken. 'Light As A Feather' Het neigt een beetje naar jaren negentig r&b hoewel de instrumenten hier zijn bespeeld door menschen van vleesch en bloedt. Door naar 'When The Rain Stops'. Muzikaal wordt het steeds avontuurlijker naar mijn gevoel. Dit nummer is aan de ene kant sober maar de verschillende effecten zijn heel mooi ingemixt. Nectar speelt hier ook zelf gitaar. 'Home Again' is het laatste nummer op de EP en oef... ik word ter plekke omver geblazen door deze EP. Dit smaakt naar meer! De binnenhoes toont foto's uit Nectar's kindertijd wat alleen maar bijdraagt in het luisterplezier. Ze laat je een kijkje nemen in haar leven en in haar ziel. Over het exacte platenlabel bestaat onduidelijkheid bij mij. Het lijkt dat de plaat is uitgebracht via Since 93 maar het heeft ook het RCA-logo op het label. De plaat wordt echter gedistribueerd door Sony.
* Sabine McCalla- Folk (US, Gar Hole, 2018, re: 2025)
Ik heb de plaat al sinds de jaren negentig maar het is pas omstreeks 2005 of 2006 dat het album geregeld rondjes draaft op mijn platenspeler. Ik heb het dan over de titelloze elpee van Odetta uit 1963. Ze heeft eerder gewerkt met Harry Belafonte maar zit in haar eentje tussen de gospel, folk en blues gevangen. Met name haar uitvoering van 'Down On Me' zit in menig dj-set in die tijd. Ik zal nog eens kijken of ik de elpee kan vinden want ik wil 'Down On Me' dolgraag opnieuw horen. Ik moet direct aan Odetta denken als ik deze plaat van Sabine McCalla zie. Dezelfde stem en dezelfde sfeer. Echter is Sabine McCalla in 1963 nog niet eens in de planning. Wellicht zijn haar ouders in de planning bij twee verschillende families. Sabine maakt deze opnames in 2018 en ze zijn aanvankelijk alleen digitaal te beluisteren. In 2025 komen de opnames beschikbaar op vinyl. 'Brick red' en eenzijdig bespeelbaar. Gewoon op 45 toeren want zó lang zijn de liedjes niet. 'I Went To The Levee' is geheel acapella. Het zou bijng gospel zijn als ze niet het woord 'goddamn' zou gebruiken. Het is de gospel-folk-soul-fusie uit New Orleans, lekker lo-fi opgenomen. 'Het soort plaat dat Fatboy Slim zou samplen', is de observatie van een vriend en ik deel dat. Ik moet stevig nadenken eer ik de plaat aanschaf maar het is vooral de cover van de gospel 'Anyhow' die me over de streep trekt. 'Save My Soul' is mogelijk nog meer Odetta met akoestische gitaar. 'Anyhow' is dus een bestaande gospel en het komt Sabine lekker uit de tenen. Als ik het aangeboden had gekregen als een jaren vijftig-single dan had ik hem geweigerd, maar dat is een ander verhaal. Op 'Stole My Heart' komen de drums uit de verpakking. Alleen drums en meerstemmige zang... en het werkt! 'Roads We Wander' brengt ons de akoestische gitaar en dat is heel erg folky, maar ik hou gewoon van deze productie! Het slingert me terug in de tijd naar de periode dat ik geregeld nieuwe folk-albums heb aangeschaft. Het is desondanks 'soul' en eigenwijs genoeg om bij de Blauwe Bak te horen.
https://pixeldrain.com/u/qQjehbQf In de show van afgelopen zaterdag heb ik de eerste drie nummers gedraaid van Sabine McCalla, de eerste kant van de Nectar Woode-EP plus de overige beschreven singles (de a-kanten in dat geval).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten