Eindstreep: juli 2025

De tweede helft van het pakket van Mark ligt al bijna een maand bij de douane. Althans... daar houdt de track & trace van de Royal Mail voorlopig op. Ik heb verschillende keren geïnformeerd bij het postagentschap in Havelte maar er is niets langs gekomen. Mark is op de hoogte en hij verwacht dat het teruggestuurd zal worden naar Engeland. Dit betekent wel dat de hagelnieuwe platen deze maand de winnaar zijn. Als ik maandag niet was binnengewipt bij de kringloopwinkel in Tuk dan waren het alleen nieuwe releases geweest. De laatste singles uit Tuk doen vanavond verder niet mee want zes is té minimaal voor een top tien. Bovendien zijn de soul-aanwinsten té sterk dat deze een plaatje uit Tuk in de top tien dulden. Voor de variatie dus eens een rustige maand qua platen. Dat mocht ook wel eens want we hebben alweer genoeg gekocht tot dusver. Nu eerst de balans op maken voor juli. 

Buiten de singles van Mark is er eentje onderweg. Dat is de laatste van Julian Jonah op het Izipho Soul-label. Dat heeft afgelopen week ook al de nieuwste release aangekondigd maar die verschijnt pas half augustus. Ik heb hem dus nog niet besteld. Voor de rest tel ik 21 voor de Blauwe Bak, 6 voor de Gele Bak en de single van de Rubettes is de enige 'dubbele'. Natuurlijk moet Nectar Woode op 1 staan in deze top 10. De hoes van de plaat hebben jullie al tweemaal gezien dus vandaar dat ik deze guitige foto van Nectar van haar Bandcamp-pagina heb gehaald. 

1. Only Happen - Nectar Woode 

2. All The Kids In Harlem - Cheeba's Latin Bros.

3. Somebody Knew - Thee Sacred Souls 

4. 99 Percent Of Me Is You - Gwen McCrae 

5. Anyhow - Sabine McCalla 

6. Challenge My Love - Tobi Lark 

7. Never Love A Robin - Barbara & Brenda 

8. Never Gonna Give You Up - Shiva 

9. On A Magic Carpet Ride - Kiki Dee 

10. Rated X - Kool & The Gang

Week Spot: Barry White

Ben ik hoognodig toe aan nieuwe platen? Nee, dat wil ik niet zeggen. Hoewel juli compact lijkt te zijn geweest, heb ik geen gebrek aan platen. Als het aankomt op geschikte bands en artiesten om de Week Spot te worden en me van een berichtje te voorzien, is een ander verhaal. Dan blader ik eens terug in de Week Spots en zie ik dat ik vorig jaar een 'aardappeltje anders' heb gehad. In de maanden juli en augustus kies ik vooral voor 'nieuwe' platen en heruitgaven van tussen 2015 en 2022 en in lijn met de 'Vinyl Summer Spirit Of'. Ik ben in deze week in 2019 aanbeland maar alle 'nieuwe' releases uit dat jaar zijn al eens de Week Spot geweest. Dan is het ook 25 jaar sinds de zonsverduistering en brengt Dynamite Cuts een welkome heruitgave van 'Sugar Man' van Rodriguez. De Week Spot van deze week is minder exotisch maar het is wellicht een idee om een 'zomerse' aflevering te doen van 'Do The 45': Platen die ik in juli en augustus heb aangeschaft. De Week Spot neemt ons dan mee terug naar deze 31e juli van exact 15 jaar geleden: 'It's Ecstasy When You Lay Down Next To Me'. Ik heb de Amerikaanse persing met de correcte titel, maar vooruit... we kunnen ook de Nederlandse fotohoes hierboven zetten met de dubbele tikfout. 

Waar en wanneer? Tja, dat is eigenlijk alleen bij de 'Honderd achteruit' maar vanavond eveneens een factor. Vijftien jaar geleden ben ik met vakantie. Het is de fietstocht naar België 'uit en thuis' en heb in dit stadium het eindpunt bereikt. Ik sta op de camping in Waasmunster. Het is een zaterdag en morgenochtend vertrek ik op de fiets naar Bergen Op Zoom. Hoewel? Deze middag loop ik stevig te twijfelen. Hope Sandoval, de voormalige zangeres van Mazzy Star, treedt komende dinsdag op in Amsterdam en daar heb ik opeens veel zin in. Deze middag parkeer ik dat definitief in de ijskast. Ik ga naar Sint Niklaas in de hoop dat ik het café kan vinden met de jukebox. De plek waar ik op de warmste dag van 2008 heb zitten drinken en genoten van de inhoud van de jukebox. Lang verhaal kort: Het café is overgenomen en de jukebox is 'as is' verkocht aan een liefhebber. Uiteraard koop ik deze middag ook singles. Niet teveel want ik moet ze nog wel een week meezeulen op de fiets. Eigenlijk is Barry White een kassakoopje om op een rond bedrag uit te komen want ik reken bijvoorbeeld 'Maria Isabel' van Los Payos of 'Workin' In A Coalmine' van Lee Dorsey tot de uitschieters van deze middag. Het kwartje valt niet in 2010 en zal pas een paar jaar later alsnog vallen. Robbie Williams heeft immers dit nummer gesampled voor 'Rock DJ'. 

Barry Eugene Carter is de naam van de 'Walrus Of Love'. Hij komt op 12 september 1944 ter wereld in het Texaanse Galveston. Daar heeft Glen Campbell ooit nog een mooi liedje over gezongen. Over Barry White kun je ook zomaar een liedje schrijven. Zijn vader is Melvin A. White en zijn moeder heet Sadie Marie Carter. Carter weet niet dat ik White stiekem tweemaal is getrouwd en bij de geboorte van Barry is het aanvankelijk de bedoeling dat hij de naam van zijn moeder zal dragen. Als Melvin het geboortecertificaat onder ogen krijgt, krast hij de naam Carter door en maakt er White van. Hoewel Barry al op jonge leeftijd piano speelt, gaat jaren lang het gerucht dat hij als elfjarige op een plaat van Jesse Belvin heeft gespeeld. White ontkracht dit definitief in een interview in 1995. Het gezin woont dan inmiddels in Los Angeles en de jonge Barry raakt op het verkeerde pad. Hij wordt opgepakt als hij voor 30.000 dollar aan banden van Cadillacs steelt. Het huidige equivalent is een slordige drie ton. Hij draait de bak in en daar hoort hij Elvis zingen op de radio. Zijn eigen stem is tijdens zijn dertiende levensjaar drastisch veranderd: Van een piepstemmetje naar de zware bas waar we White van kennen. Als hij uit de gevangenis komt, keert hij het leven met de straatbendes de rug toe en neemt een kijkje binnen in het kantoor van Capitol Records. Dan weet Barry het zeker: Hij wil de entertainment-industrie in! 

In de vroege jaren zestig gaat hij werken met zanggroepen en maakt in 1960 zijn plaatdebuut met The Upfronts. Het produceren leert hij niet veel later. Net als het Jesse Belvin-gerucht wordt ook vaak verondersteld dat Barry 'Harlem Shuffle' heeft geproduceerd voor Barry White. De fout is begrijpelijk want daar is Gene Page de producent en deze werkt in de jaren zeventig samen met White in Love Unlimited Orchestra. In 1965 wordt hij aangenomen als A&R-manager bij Del-Fi Records en werkt samen met Bobby Fuller Four en Viola Wills. Tevens zal hij Felice Taylor ontdekken en haar eerste hit schrijven met zijn vriend Paul Politi: 'I Feel Love Comin' On'. Een zusje van Felice zal later weer opduiken in Love Unlimited. In 1969 voegt hij zich bij Forward Records als de huisproducer maar de doorbraak komt pas in 1972 met 'Walkin' In The Rain With The One I Love' van Love Unlimited. In 1973 is het mogelijk voor White om zich los te breken uit het contract met Uni Records en zowel Love Unlimited als zijn productieschap over te dragen aan 20th Century Records. Daar begint het Barry White-universum pas echt! Hij formeert The Love Unlimited Orchestra, een veertigkoppig orkest en zijn vaste band van muzikanten. Love Unlimited Orchestra maakt afzonderlijke albums, evenals Love Unlimited en tevens neemt Barry's rol als solozanger een vlucht in 1974. Na een jaar of vijf van hits in alle mogelijke formaties tekent White een contract met Columbia ('onze' CBS) voor zijn eigen label Unlimited Gold. Love Unlimited zal in 1981 nog een grote hit hebben met 'I'm So Glad That I'm A Woman' en Love Unlimited Orchestra zal in 1983 voor het laatst solistisch optreden. In 1989 doet White mee op de Quincy Jones-productie 'The Secret Garden' en dat brengt hem weer terug in de schijnwerpers. In 1996 horen we hem met Tina Turner 'In Your Wildest Dreams' zingen  en rond dezelfde tijd werkt hij ook met Edie Brickell voor 'Good Times', een andere voormalige Week Spot. 

Overgewicht was duidelijk een probleem voor White. Hij heeft ooit 170 kilo gewogen. Bovendien is hij een kettingroker en zou 150 sigaretten per dag hebben gerookt. Dat lijkt me een beetje stug maar vooruit... het staat op Wikipedia. 'Waar en wanneer?'. Ja, ook bij het tragische nieuws van zijn overlijden weet ik precies waar ik ben. Het is dat weekend Plantsoenpop in Deventer en ik heb me dit jaar aangemeld als vrijwilliger. Ik slaap op één van de podia, tevens een stukje 'bewaking'. Die volgende ochtend hoor ik dat de hoofdact heeft gecanceld. Dat zou Barry White zijn geweest, maar is uiteraard een grapje. Barry overlijdt op 4 juli 2003 aan de gevolgen van nierproblemen. Hij is 58 jaar geworden. White is gecremeerd en zijn as is uitgestrooid in de oceaan aan de Californische kust. Nee, ik ga niet zeggen dat het een duin heeft gevormd. 

'Ecstasy' is geschreven door de heren Ekundayo Paris en Nelson Pigford maar het arrangement is duidelijk van de hand van White. Hij kan dus op de nodige dollars rekenen als Robbie Williams het heeft gesampled voor 'Rock DJ' in 2001. In 1977 bereikt het in Amerika een vierde plek op de Billboard. In Engeland strandt hij op nummer veertig. In geval van de hitparade is Barry White in 1977 in Nederland uitgespeeld. 

Honderd achteruit 2023: Raydio

Voor deel twee over het verhaal van Thin Lizzy moeten jullie nog een paar jaar wachten want in de 'Honderd achteruit' over 2023 ben ik nog maar bij nummer 39. Alhoewel? Ik heb, ten opzichte van voorgaande jaren, flink wat vooruitgang geboekt in de afgelopen maanden. Ik zit even te dubben wat ik vanavond ga doen op Soul-xotica. Ik heb nog altijd geen keuze kunnen maken voor een Week Spot. Ik denk aan 'Het zilveren goud' maar de singles uit juli 2000 kan ik evengoed over drie maanden uitsmeren. In het najaar is het immers even afgelopen met de platen, althans in 2000. Ik wil gaan schrijven over het Dicky Woodstock van dat jaar maar dan moet ik weer even nadenken hoe het zat. Daar ga ik de komende dagen mee bezig en wellicht in het weekend of daarna de definitieve versie van de herinnering. De 'Honderd achteruit' is de gemakkelijkste rubriek. Ik hoef niet veel voor te bereiden. Het hoesje haal ik, zoals gewoonlijk, van 45cat en ik heb intussen verschillende pagina's open. Met een verse kop koffie ben ik helemaal klaar voor de nummer 39 in de Gele Bak Top 100 van 2023. Dat is 'You Can't Change That' van Raydio uit 1979. 

Ik ben zelf van het bouwjaar 1975 maar heb het voorrecht van oudere broers en een zus. Vooral oudste broer en zus zorgen ervoor dat de radio voortdurend aan staat en op Hilversum 3. Zij zijn beide in 1979 als zo ver dat ze de eerste plaatjes het huis binnen brengen. Ik heb een hele sterke herinnering aan 'You Can't Change That' van Raydio. Niet een specifieke herinnering of een associatie, maar ik kan me weer helemaal verbeelden hoe ik het hoor vanaf de radio van mijn vader. Dat is een groot plat ding met een radio voorop en het cassettedeck en de platenspeler bovenop. De laatste twee begeven het als eerste en later zal de radio dienst doen in het klushok. Tja, het is niet een heel bruikbaar detail, maar je kan er niet om heen als je over Raydio gaat schrijven. Ik tref de single op 3 juni 2023 bij Groenendijk in Steenwijk. Binnen een maand staat het dus al in de Gele Bak Top 100. 

Hoewel Jerry Knight de stem is van Raydio, moeten we dit verhaal beginnen bij Ray Parker Jr. Ray Erskine Parker Jr. is de volledige naam van deze man. Hij is geboren op 1 mei 1954 in Detroit. Op de basisschool inspireert zijn muziekleraar hem om muzikant te worden. Hij start met de klarinet maar zal vooral bekend worden met zijn gitaar. In de late jaren zestig doet hij zijn intrede in de muziek. Hij speelt in de vaste band van Hamilton Bohannon. The Spinners zien hem optreden en zijn danig onder de indruk dat hij door hen wordt ingelijfd als gitarist van hun tourband. Zo stapt Parker de wereld binnen van Motown even later de Hot Wax en Invictus-labels van Holland-Dozier-Holland. Ray's gitaarwerk is te bespeuren op de hit 'Want Ads' van The Honey Cone. Lamont Dozier zal later eveneens gebruik maken van Parker's muzikaliteit voor zijn solo-albums. In de midden jaren zeventig is Parker een veel gevraagd muzikant en staat hij met alle grootheden op een podium. Toch wil hij vooral zijn eigen band hebben en zo ontstaat in 1977 de formatie Raydio. Naast Parker bestaat het uit Vincent Bonham, Jerry Knight en Arnell Carmichael. In 1978 voegen ook Larry Tolbert en Darren Carmichael zich bij de groep. Het eerste wapenfeit van Raydio is de single 'Jack And Jill' welke hoge ogen gooit. 'You Can't Change That' doet het op enkele vlakken beter maar zal in Engeland bijvoorbeeld nooit de hitlijsten halen. In Nederland piekt het op nummer zeven en negen in de Billboard Hot 100 van Amerika. 

Eind 1979 participeert Raydio nog in de 'No Nukes'-campagne. Ze treden 'live' op en hun live-versie van 'You Can't Change That' komt op de soundtrack-elpee. Het is Jerry Knight die zich steeds meer 'gevangen' voelt in de groep en snakt naar een solo-carrière. Parker zet Raydio voort als Ray Parker & Raydio en het scoort in 1981 een tweede grote hit in ons land met 'A Woman Needs Love'. Kort daarna heeft Parker het ook wel weer gezien met de bandjes en gaat solo verder. Hij doet in 1984 van zich spreken als hij een hit heeft met het titelnummer van de blockbuster 'Ghostbusters'. Zijn ex-collega Jerry Knight scoort in 1985 met het titelnummer van de film 'Breakin'. In dat geval samen met Ollie E. Brown, een sessiedrummer welke ook heeft getoerd als onderdeel van Raydio. Hun hit heet 'Breakin'.... There's No Stoppin' Us'. Jerry Knight verliest op 29 december 1996 de strijd tegen kanker. Hij is dan pas 44 jaar. 

Parker blijft onverminderd actief. In 2014 besluiten oudgedienden Bonham en Arnell Carmichael Raydio nieuw leven in te blazen met aanvullende nieuwe muzikanten. Giovanni Rogers is de zanger van het gezelschap en het treedt veel op met tijdgenoten uit de jaren zeventig en tachtig. Bonham is vorig jaar maart overleden op 67-jarige leeftijd. Carmichael en Rogers lijken nu de enige twee leden te zijn van Raydio. Parker heeft nooit interesse getoond voor een reünie. 

Singles round-up: juli 5

Heb ik iets gemist? Wie zal het weten... Ik ben in september voor het laatst bij de kringloopwinkel in Tuk geweest. Ik kom geregeld langs fietsen maar meestal is het niet veel soeps qua platen. Net als bij Ruinerwold lijkt het alsof ik het beter in de gaten moet houden hoewel ik sinds eind mei ook niet meer in Ruinerwold ben geweest. Maandagmiddag heb ik de post bezorgd voor zaterdag en heb alle tijd van de wereld. Omdat ik een paar brieven heb voor het industrieterrein besluit ik even over te steken en de kringloop weer eens van een bezoek te voorzien. Bij de kassa is het meteen raak. Veelal singles uit de vroege jaren zeventig en individueel geprijsd. Wel met een zonnesteek want 'A Lover's Holiday' van Change moet opeens vier euro opbrengen. Ik vind zes singles en die maken samen een tientje. De kringloop heeft echter boven ook nog goedkope singles staan. Ik sta even met 'All Right Now' van The Free in mijn handen maar die heb ik al een aantal malen. Voor wie hem wil hebben? Vijftig cent mét middenstukje maar een neutraal hoesje. Ik neem The Rubettes mee maar bij thuiskomst blijk ik die al te hebben. 

* Shirley Bassey- Pieces Of Dreams (NL, United Artists, 1971)
De opgelopen zonensteek werkt in mijn voordeel. De meeste singles zijn 1,50 en eentje van 2 euro. Shirley Bassey (of Burley Chassis, zoals we haar noemen op Wolfman Radio) is natuurlijk erg sfeerrijk en goed geproduceerd maar niet iets waar ik een heel eind voor ga rond fietsen. De b-kant is 'Breakfast In Bed' en, inderdaad, Dusty heeft gisteren even in mijn kop gezeten. Dan valt meteen het grote manco op van Shirley. Je kan haar vragen iedere noot aan te raken en geen melodie is haar te gek. In geval van 'Breakfast In Bed' is het meer 'praten' dan zingen, je bent minder gebonden aan een melodie. Daar gaat Shirley de mist in. Het klinkt té geforceerd dat je liever in een kartonnen doos onder een brug gaat liggen. 

* Colin Blunstone- It's Magical (NL, Epic, 1974)
Dat bedoel ik dus! Wat heb ik gemist? 'I Don't Believe In Miracles' staat al een tijd op mijn verlanglijstje maar eigenlijk lust ik alles van ome Colin. Russ Ballard heeft het geschreven en die heeft de kunst van het schrijven van een hit verstaan. 'It's Magical' is wederom gemaakt voor de radio en dat zal in mijn geval vooral op de zondagavond zijn. En alvast eentje in de Gele Bak Top 100 van 2026. 

* Dizzy Man's Band- Dizzy On The Rocks (NL, EMI, 1975)
Gaat Jacques Kloes nu Noddy Holder nadoen? Nee maar het intro doet wel denken aan 'Get Down And Get With It'. Verder is de band eveneens op de rock & roll-toer gegaan en wordt weer eens gepretendeerd dat het 'live' is. Een leuk plaatje voor op de zondagavond. 

* Trea Dobbs- Was Je Maar In Lutjebroek Gebleven (NL, Decca, 1968)
Als mijn zus twee jaar oud is, wordt ze gevraagd wat er op de radio is te horen. 'Puul Pule Natuur' moet 'Puur, Pure Natuur' van John Lamers zijn. 'Lutjebroek' weet ze ook te herkennen. Ik zie nu dat het de b-kant is van 'Viva El Amor'. Nou, dan gaan we die straks ook fijn draaien. Ik hoef niet meer uit te leggen dat ik 'iets' heb met Trea Dobbs en fotohoesjes? Fijn, want ook al had deze drie euro moeten kosten dan had ik het nog steeds betaald. Het is een cover van een Duits nummer en in het origineel moet hij vooral in Düsseldorf blijven. Of die man ook uit vissen gaat, weet ik dan niet. Het bezongen heerschap van Trea Dobbs gaat iedere week vissen in Lutjebroek en de wereld zou beter af zijn als hij daar voorgoed zou blijven. Nee, 'Viva El Amor' is op zichzelf best aardig maar ik ga toch echt voor Lutjebroek. 

* Cockney Rebel- Psychomodo (NL, EMI, 1974)
In september heb ik 'Sebastian' met de fotohoes gekocht. Nu 'Psychomodo' in labelhoesje maar ach...? Hij ziet er wel gaaf uit. Toch heb ik deze single in de jaren negentig al gehad maar die staat anno 2025 niet op de plek waar hij hoort te staan. Hierdoor wordt het alsnog een 'New addition'. Het is een leuk plaatje dat ik in de jaren negentig nooit echt een kans heb gegeven. 

* Rubettes- Foe Dee Oh Dee (NL, State, 1975)
Deze mag mee voor vijftig cent van de vriendelijke maar o zo nieuwsgierige dame achter de kassa. Bij thuiskomst blijk ik hem al te hebben in de Belgische uitdossing met fotohoes. Ach, deze mag er gewoon naast komen te staan maar is dus wel 'dubbel'. 

* Steeleye Span- Thomas The Rhymer (NL, Chrysalis, 1974)
'Heb je een idee waarom deze twee euro moet kosten?', vraagt dezelfde dame. Ik heb wel een vermoeden. Voor de aardigheid zoek ik Shirley Bassey op op Discogs. De goedkoopste daar... is 1,50. Dat geldt ook voor Trea Dobbs hoewel de mijne in een véél betere staat is als de 1,50 op Discogs. Van Steeleye Span zijn momenteel geen exmplaren op Discogs en wellicht dat dit de medewerker heeft geïnspireerd om hem voor twee euro aan te bieden? Je hoort mij niet klagen. Het is een lekker poepje folkrock met de lekkere stem van Maddy Pryor en een productie van Ian Anderson van Jethro Tull. Mijn Schotse maat Baz heeft onlangs een partijtje singles gekocht van Steeleye Span en ik heb de titel 'Gaudete' laten vallen. Dat is een Engelse hit geweest en staat op mijn verlanglijstje. Geen idee of hij de plaat apart heeft gelegd of niet...

Singles round-up: juli 4

De foto heb ik vrijdagavond al genomen maar ik kom er steeds niet aan toe om eens goed ervoor te gaan zitten. Vanavond lijkt het uitgelezen moment hoewel ik een aantal platen (en kanten) afgelopen zaterdag al heb gedraaid in de show. Met name de EP's moet ik echter nog helemaal draaien en daar zoek ik een rustige avond voor uit. De koffie is in de maak en dus kunnen we over een paar minuten los. Wellicht meteen gevolgd door een tweede 'Singles round-up' want ik heb gistermiddag een paar tweedehands singles gekocht bij de kringloopwinkel in Tuk. Dit betekent wel dat we donderdag wellicht alleen een top tien hebben van de Blauwe Bak. In deze aflevering twee 12"-EP's en vijf singles. Drie daarvan zijn heruitgaven, een nieuwe van vorig jaar en eentje die pas volgende week officieel verschijnt. 

* Cheeba's Latin Bros- All The Kids In Harlem (UK, Echo Chamber proefpersing, 2025)
Via Bandcamp biedt Si Cheeba geregeld proefpersingen aan van zijn releases. Ietsje duurder dan een reguliere 'issue' maar mét 'solid label' en in dit geval weken vóór de officiële release. Het is dan weer te wijten aan de postbode en de douane dat ik hem pas afgelopen week binnen heb want de bestelling is al drie weken geleden geplaatst. Van deze proefpersingen zijn er slechts drie. Het is alweer een tijdje geleden sinds de laatste 'Boogaloo Lessons' van Cheeba's Latin Bros en naar mijn mening geeft hij hier een optelsom van de afgelopen releases. Het is wederom opnieuw veel samples van Ray Barretto (naar wie ik heel veel heb geluisterd sinds mijn verjaardag) en het klinkt zelfs zó catchy dat er best wel méér in zit voor deze single. Ofwel: Het is naar mijn mening de meest toegankelijke tot nu toe. Niks geen AI of cd's hier want je hoort de gebruikte platen kraken als een zak paprikachips. Het klinkt altijd nét ietsje beter vanaf een proefpersing wellicht dat me deze details niet eerder zijn opgevallen. De b-kant heet 'Everybody In The Place' en is iets rustiger dan de a-kant maar opnieuw weer met Cheeba's smaakvolle dj-kunsten. Overigens vermeldt de sticker Cheeba's Latin Soul Bros., maar bij mijn weten is het gewoon Cheeba's Latin Bros. Een 'double-sider' voor mij!

* Sonic Wax All Stars- Little Girl (UK, Sonic Wax, 2024)
Lee Jeffries bestiert al jaren het Sonic Wax-label. Door de jaren heen heb ik wel enkele releases gekocht op Sonic Wax maar dat zijn meestal heruitgaven van oudere nummers en vaak 'one-sided'. Samen met Matt Early verzorgt hij producties voor zijn label. Hij is een paar jaar geleden begonnen met het opnieuw inspelen van zeer gezochte Modern Soul-klassiekers. De vrouwelijke versie van 'She'll Come Running Back' is een voorbeeld van een plaat die ik nog niet eens met een tientje toe in de bakken zou willen hebben, maar 'Little Girl' is niet onaardig. Het origineel is van Corey Glover en deze heeft in 1998 een grote 'hit' in de Northern Soul met het nummer. Ik vermoed dat het waarschijnlijk Venicia Wilson is die de zang voor haar rekening neemt en de vrouwelijke benadering past het nummer goed. De plaat is ergens vorig jaar uitgebracht maar is me niet echt opgevallen. Het mag mee omdat Juno hem in de opruiming heeft voor een fraai prijsje. 

* Kim Tolliver- Can't Get Into You (Spanje, Soul 4 Real, 1979, re: 2025)
Ik kan me nog herinneren dat ik een discussie heb gehad met Alex over de hoestekst. Deze veronderstelt dat Kim Tolliver's platen alleen in Amerika, Spanje en Venezuela zijn uitgebracht. Venezuela? Ja, dat is de Nederlandse bootleg welke 'Made in Venezuela' op het label heeft. Bij mijn weten is de plaat nooit in dat land uitgebracht. Hoewel we een briefwisseling hebben via Messenger moet ik zijn vergeten om de plaat te bestellen. Juno heeft ze nu in de aanbieding en dus neem ik er snel eentje mee. 'Can't Get Into You' is in 1979 uitgebracht in Nieuw Zeeland en dat is vlotte disco met een zekere hitpotentie. Net als de rest van haar platen verkoopt ook deze drie achteruit. 'The Show Must Go On' op de keerzijde is niet eerder uitgebracht en schijnt uit dezelfde sessies te komen met producent en schrijver Freddy Briggs. Daar gaat Kim op de Millie Jackson-toer met een gesproken intro. Dan fake-applaus en een ceremoniemeester die haar aankondigt. Buiten deze gimmicks om is het meer de klassieke Kim Tolliver en het is een 'double-sider' voor mij. 

* Gwen McCrae- 90 Percent Of Me Is You (UK, Cat, 1974, re: 2015)
Omdat het tien jaar geleden is dat Cat deze single opnieuw heeft uitgegeven, zijn er een paar extra bij gedrukt. Het is één van Gwen's meest gezochte singles uit de midden jaren zeventig en een plaat die heel vaak is gesampled. Een erg sfeervol nummer dat ik nog niet kende voor een paar weken geleden. Het is een replica van de oorspronkelijke single en dus heeft het 'It's Worth The Hurt' op de keerzijde. Dat klinkt echter veel té poppy. Het is vaker 'hit and miss' met Gwen maar in geval van '90 Percent' is het een harde dreun in het gezicht waar je nog even van moet bijkomen. 

* Kool & The Gang- Rated X (UK, Dnamite Cuts, 1972, re: 2025)
'Good Times' is vorig jaar eens een week de Week Spot geweest. Nu presenteert Dynamite Cuts twee tracks van het album 'Good Times' uit 1972. Kool en zijn gevolg zijn dan begin twintig en volgens James Brown 'the second baddest' band in de wereld. 'Rated X' is een waar feestje. Een heerlijke groove, wah-wah gitaar en smaakvolle blazers. Het orgel maakt het tenslotte af. Ik zit meteen alweer te dansen in mijn stoel. 'North, East, South, West' is een stuk rustiger dan de a-kant maar het kan mij even niet wild genoeg zijn!

* Nectar Woode- EP I'ts Like I Never Left (Duitsland, Since 93 12" EP, 2025)
Spijt? Nee hoor, maar het is afgelopen zaterdag dat ik 'Only Happen' opnieuw hoor en deze eigenlijk ook best fijn vind. Het had zomaar een Week Spot kunnen zijn, maar deze eer is al te beurt gevallen aan 'Ama Said'. 'Only Happen' is het eerste nummer op de derde EP van Nectar Woode. Ik zet het aanvankelijk nog weg als 'jazzy' maar nadat ik mijn oren heb schoongemaakt, hoor ik eigenlijk net zo'n 'tune' als 'Ama Said'. Ik begin steeds meer te houden van haar stem. Zelfs 'Lose' begint me al beter te bevallen. 'Ama Said' heeft me reeds overtuigd en dus moet ik de b-kant nog checken. 'Light As A Feather' Het neigt een beetje naar jaren negentig r&b hoewel de instrumenten hier zijn bespeeld door menschen van vleesch en bloedt. Door naar 'When The Rain Stops'. Muzikaal wordt het steeds avontuurlijker naar mijn gevoel. Dit nummer is aan de ene kant sober maar de verschillende effecten zijn heel mooi ingemixt. Nectar speelt hier ook zelf gitaar. 'Home Again' is het laatste nummer op de EP en oef... ik word ter plekke omver geblazen door deze EP. Dit smaakt naar meer! De binnenhoes toont foto's uit Nectar's kindertijd wat alleen maar bijdraagt in het luisterplezier. Ze laat je een kijkje nemen in haar leven en in haar ziel. Over het exacte platenlabel bestaat onduidelijkheid bij mij. Het lijkt dat de plaat is uitgebracht via Since 93 maar het heeft ook het RCA-logo op het label. De plaat wordt echter gedistribueerd door Sony. 

* Sabine McCalla- Folk (US, Gar Hole, 2018, re: 2025)
Ik heb de plaat al sinds de jaren negentig maar het is pas omstreeks 2005 of 2006 dat het album geregeld rondjes draaft op mijn platenspeler. Ik heb het dan over de titelloze elpee van Odetta uit 1963. Ze heeft eerder gewerkt met Harry Belafonte maar zit in haar eentje tussen de gospel, folk en blues gevangen. Met name haar uitvoering van 'Down On Me' zit in menig dj-set in die tijd. Ik zal nog eens kijken of ik de elpee kan vinden want ik wil 'Down On Me' dolgraag opnieuw horen. Ik moet direct aan Odetta denken als ik deze plaat van Sabine McCalla zie. Dezelfde stem en dezelfde sfeer. Echter is Sabine McCalla in 1963 nog niet eens in de planning. Wellicht zijn haar ouders in de planning bij twee verschillende families. Sabine maakt deze opnames in 2018 en ze zijn aanvankelijk alleen digitaal te beluisteren. In 2025 komen de opnames beschikbaar op vinyl. 'Brick red' en eenzijdig bespeelbaar. Gewoon op 45 toeren want zó lang zijn de liedjes niet. 'I Went To The Levee' is geheel acapella. Het zou bijng gospel zijn als ze niet het woord 'goddamn' zou gebruiken. Het is de gospel-folk-soul-fusie uit New Orleans, lekker lo-fi opgenomen. 'Het soort plaat dat Fatboy Slim zou samplen', is de observatie van een vriend en ik deel dat. Ik moet stevig nadenken eer ik de plaat aanschaf maar het is vooral de cover van de gospel 'Anyhow' die me over de streep trekt. 'Save My Soul' is mogelijk nog meer Odetta met akoestische gitaar. 'Anyhow' is dus een bestaande gospel en het komt Sabine lekker uit de tenen. Als ik het aangeboden had gekregen als een jaren vijftig-single dan had ik hem geweigerd, maar dat is een ander verhaal. Op 'Stole My Heart' komen de drums uit de verpakking. Alleen drums en meerstemmige zang... en het werkt! 'Roads We Wander' brengt ons de akoestische gitaar en dat is heel erg folky, maar ik hou gewoon van deze productie! Het slingert me terug in de tijd naar de periode dat ik geregeld nieuwe folk-albums heb aangeschaft. Het is desondanks 'soul'  en eigenwijs genoeg om bij de Blauwe Bak te horen. 

https://pixeldrain.com/u/qQjehbQf In de show van afgelopen zaterdag heb ik de eerste drie nummers gedraaid van Sabine McCalla, de eerste kant van de Nectar Woode-EP plus de overige beschreven singles (de a-kanten in dat geval). 

Honderd achteruit 2025: Thin Lizzy 1

Nu ik weer een nieuwe naald heb, moet ik binnenkort nog eens ervoor gaan zitten om de Top 100 op te nemen. Ik heb het eerste deel al bijna een maand geleden opgenomen. Dit omdat ik niet binnenkort, zoals gewoonlijk, de Gele Bak Top 100 in twee delen op de radio ga doen maar intussen wel wil genieten van de fijne plaatjes tijdens de fietstochten. Ja, ditmaal liever geen andere manieren. Ik heb op de terugweg uit Denemarken naar de volledige Top 100 van vorig jaar geluisterd dus dat heeft een extra lading mee gekregen qua herinneringen. De nummer 1 in de Gele Bak Top 100 van 2025 heeft helemaal niks te maken met broeder en tegelijk ook van alles. Ik had hem in oktober zeker willen vragen of hij platen heeft van Thin Lizzy en Phil Lynott kan waarderen. Ik zal het nooit weten... 'Sarah' staat al heel wat jaren op mijn verlanglijstje maar ik hik een beetje op tegen de stevige vraagprijzen. Dan zie ik deze bij een Franse dealer en ik weet dat ik moet acteren. De Engelse Roxy Music van de nummer twee en de ultieme nummer één van dit jaar: 'Sarah' van Thin Lizzy uit 1979. 

Normaal gesproken doe ik de biografie van de band en dergelijke. Omdat ik twee andere platen van Thin Lizzy in deze Top 100 heb staan, bewaar ik deze tot ik daar ben aanbeland in de 'Honderd achteruit'. Nog drie jaar geduld? Wat ga ik vandaag dan wél doen? Welnu, ik wil het over een periode hebben. Je zou bijna zweren dat er 'iets in de lucht hangt'. Waar ik 2024 tot dusver als moeizaam heb ervaren, daar vallen in september opeens de puzzelstukjes op hun plek. Ik bestel Thin Lizzy samen met een paar andere singles in augustus maar heb niet gelezen dat de winkel een paar weken dicht is. Als ik met vakantie ga, zijn de singles nog altijd niet binnen maar vol verwachting klopt ons hart. Bij thuiskomst zijn ze er nog steeds niet en ik moet geduld hebben tot die volgende week. Toch heb ik 'Black Rose: A Rock Legend' toegevoegd aan mijn mp3-speler en gaat het dus mee op vakantie naar Duitsland. De eerste keer dat ik het beluister, ben ik alweer terug in Nederland. Ik ben op de weg terug en het album komt voorbij langs de eindeloze vaart naar Hoogeveen. Ik begin dan al een beetje 'op' te raken. 

Het zou, gezien de omstandigheden, een kwestie van verbeelding kunnen zijn, maar nee... Ik kijk al ruim een maand van tevoren uit naar onze ontmoeting. Niks ten nadele van mijn oudste broer en mijn zus, maar het  is altijd bijzonder om in gezelschap te zijn met broeder. We kunnen het heel erg eens zijn maar ook zwaar oneens. Bij ons echter geen felle discussies, kwaaie gezichten en meer van dat alles. Uiteindelijk respecteren we elkaars' meningen en keuzes. Alleen bij muziek willen we nog wel eens doorslaan. Tijdens mijn vakantie in Duitsland bedenk ik al onderwerpen waarover we het moeten hebben, alsof we ooit gespreksstof tekort komen. In het (lange) weekend van 21 september komt het tot een finale van de zomer waar ik nog dikwijls aan terug denk. Op donderdag naar Grolloo en chinees eten in Westerbork. Op zaterdagmiddag naar Hardenberg, onderweg heerlijk genoten van het fraaie weer en de omgeving en 's avonds shoarma eten in Dalen. Het is een weekend om door een ringetje te halen! 'Black Rose' staat ook aan als ik op maandag 30 september naar Steenwijk fiets voor dampvloeistoffen. Het regent niet een klein beetje en ik kom als een verzopen kat thuis. Onderweg bedenk ik me dat het wellicht goed is om een alternatief plan af te spreken met broeder. Als de regen aanhoudt is het volgende week vast een blubberbende bij het Brandeveen. Die woensdagmiddag leg ik contact met hem en dat zal ons laatste telefoongesprek worden. Bij het ophangen zit ik nog een minuut te lachen en ik denk hij ook. We hebben weer lol gehad en kijken beide uit naar volgende week donderdag. Helaas zal het niet de samenkomst op donderdag zijn zoals we die dan in gedachten hebben. 

Ik heb desondanks nog even gekeken naar de details van de single en dat is best interessant. Phil is nét vader geworden en 'Sarah' is zijn eerbetoon. Het is in eerste instantie het idee om het op te nemen voor een solo-album van Lynott. Gary Moore neemt alle gitaarwerk voor zijn rekening en Lynott zet een drumcomputer aan. De mondharmonica wordt gespeeld door een totaal onbekende Amerikaanse jongeman met de naam Huey Lewis. Met zijn band Clover heeft hij menigmaal opgetreden met Thin Lizzy en hij zal later uiteraard doorbreken met The News. De single komt in 1979 met drie verschillende fotohoesjes uit in Engeland. Toch is het frappant dat Scott Gorham en Brian Downey buiten Lynott op de andere hoesjes staan maar geen aandeel hebben in het nummer. Gary Moore is juist opgestapt als de single uitkomt en dus blijft alleen Lynott over als enige die écht heeft mee gedaan op de single. Het is nooit de bedoeling geweest om 'Sarah' als Thin Lizzy uit te brengen maar bij de samenstelling van 'Black Rose' komt Lynott één nummer tekort. In Amerika wordt de single aanvankelijk uitgebracht met de titel 'My Sarah' maar dat wordt later hersteld. 

Thin Lizzy heeft een paar jaar eerder al een 'Sarah' opgenomen, maar dat is voor Phil's grootmoeder. Voor zijn andere dochter, Cathleen, heeft Lynott ook een nummer gemaakt en dat staat in 1982 op zijn solo-album. Phil verlaat op 4 januari 1986 het leven na jaren van alcohol- en heroïnegebruik. Sarah Lynott is inmiddels 36 jaar oud en speelt zichzelf in de biopic van haar vader uit 2020. Die moet ik nog eens opzoeken!

Gele Bak Top 100: 10-2

Dan het tweede grote nieuws uit Uffelte. Ik heb een nieuwe computer! Is dat waar? Nee, eigenlijk niet. Het is woensdagavond als ik opeens niet meer Facebook op kan. Als ik wil inloggen kom ik op Facebook Business uit en het blijft zeuren over een niet beveiligde verbinding. Als later ook de klassieke Google-zoekpagina niet wil laden ben ik er wel klaar mee. Donderdagavond verplaats ik de waardevolle documenten naar een geheugenstick en pak de laptop die ik twee jaar geleden heb gekocht. Het betekent dat ik moet werken met Windows 10 waar ik een broertje dood aan heb, maar het kan niet anders. Ieder nadeel hep ook zijn voordeel, om de beroemde Spaanse filosoof te citeren, want de oude Windows 7 is op heel veel vlakken verouderd. Waar ik nooit aan kan wennen is de manier waarop Windows 10 meent mijn bestanden 'logisch' te moeten opslaan, maar ik heb al heel wat functies uitgezet. Dan ga ik nu de nummers 10 tot en met 2 uit de Gele Bak Top 100 aan jullie voorstellen. 

10. Burning Of The Midnight Lamp - The Jimi Hendrix Experience (Duitsland, Polydor 59 117, 1967)

9. Turn Back The Clock - Johnny Hates Jazz (Duitsland, Virgin 109 585, 1987)

8. Say I'm Your No. 1 - Princess (Duitsland, RCA PB 40363, 1985)

7. For Your Love - The Yardbirds (Frankrijk, Riviera, 1965)

6. Circle In The Sand - Belinda Carlisle (US, MCA 53308, 1988)

5. Music To Watch Girls By - Andy Williams (NL, CBS 2675, 1967)

4. Enola Gay - Orchestral Manoeuvres In The Dark (UK, Dindisd DIN22, 1980)

3. It's All Up To You - Jim Capaldi (Duitsland, Island 13527 AT, 1974) + (UK, Island WIP 6198, 1974)

2. More Than This - Roxy Music (NL, Polydor 2002 129, 1982) + (UK, EG ROXY 3, 1982)

De nummers twee en drie heb ik tweemaal gekocht in een jaar. Jim Capaldi tref ik eerst in Dedemsvaart in de Duitse persing met fotohoes. Het vinyl is niet geheel smetteloos en ik wil graag de plaat in een betere staat hebben. Dan ga ik voor de Engelse persing. Bij Roxy Music is het precies andersom. Uiteraard eerst de Engelse persing maar ook deze is niet smetteloos. Dan tref ik een paar maanden later de Nederlandse in Hardenberg en is ook dat opgelost. 

Overigens had Roxy Music zomaar de nummer 1 kunnen zijn. Ik heb namelijk lang lopen dubben en zelfs nog in de afgelopen weken. Broeder is een groot fan van Bryan Ferry en Roxy Music en dus heeft het iets symbolisch om dat op nummer 1 te hebben. Ik blijf echter bij het besluit dat ik al in augustus heb genomen. Toch is broeder niet meer dan een stap verwijderd van deze Top 100. Met name Belinda Carlisle en Johnny Hates Jazz brengen fijne herinneringen naar boven. Dan ga ik nu het bericht voorbereiden over de ultieme nummer 1 van 2024/25. Tot straks...

Gele Bak Top 100: 19-11

Na een paar dagen mediastilte is het voor mij wederom de hoogste tijd om het gaspedaal in te drukken. Wat is er allemaal gebeurd in de afgelopen dagen. Welnu, woensdag heb ik dikke pech op het werk. Ik ga bezorgen op een elektrische fiets waarmee ik al eerder gedonder heb gehad. Nadat ik bij mijn chef heb geklaagd heeft zij me een paar 'nuttige' tips gegeven om het ding weer aan de praat te krijgen. Ik spurt weg en ben net op het Kornputkwartier als de accu van vol op nul gaat. Ik haal de truc een paar maal uit die mijn chef me heeft geadviseerd. Eens flink laten stuiteren. Om dat voor elkaar te krijgen, dien je de zware achterkant mét fietstassen post op te tillen en te laten stuiteren. Geen resultaat voor de fiets maar wel voor mijn rug. Ik ben donderdag en zaterdag zo zwaar verlegen met mijn rug dat ik het héél rustig aan doe. Het gaat nog steeds niet van harte. Ik ga vandaag in drie afleveringen de Gele Bak Top 100 van dit jaar tot een ontknoping brengen. Nu eerst de nummers 19 tot en met 11. 

19. Calling Occupants - Klaatu (NL, Capitol 5C 006-85093, 1976)

18. For You - Judie Tzuke (UK, Rocket XPRES 2, 1978)

17. Under One Roof - Rubettes (NL, State 2088 035, 1976)

16. Shakin' All Over - Guess Who (NL, CNR A 9034, 1965)

15. I'm A Nut - Leroy Pullins (Duitsland, Kapp DV 14548 K, 1966)

14. Airport Song - Magna Carta (NL, Vertigo 6059 013, 1970)

13. Starstruck - The Kinks (UK, Pye BMGAA09BOX9, 1968, re: 2018)

12. Rosie - Joan Armatrading (NL, A&M AMS 7662, 1979)

11. Quite A Surprise - Mayfly (NL, Ariola 12977 AT, 1973)

Wie had dat verwacht? Een teenyboppergroepje uit de midden jaren zeventig met pretentieloze titels als 'Sugar Baby Love', 'Foe Dee Oh Dee' en 'I Can Do It'? Ik moet er echter via een aflevering van 'Raddraaien' achterkomen dat de mannen meer in petto hebben. In 1976 zijn de heren Bickerton en Waddington naar de achtergrond verdreven en dan schrijven de leden van de Rubettes hun eigen materiaal. Er rust dan nog altijd een taboe op homoseksualiteit en daarover zingen is al helemaal uit den boze. De Rubettes doen het dus wel in 1976, het tragische verhaal van twee mannen die elkaar vinden en gelukkig zijn totdat één vader erachter komt en de twee voorgoed uiteen wil drijven. The Kinks is een bonus-single in een boxset in 2018. 'Starstruck' is nooit als single uitgebracht in Engeland en de plaat krijgt een replica van de Nederlandse fotohoes mee.

Een leven met George

Is er nóg een legendarische rockmuzikant die al jaren geleden afscheid heeft genomen vanwege gezondheidsproblemen? Het kan zomaar eens een golf worden van oude rockers. Ik verneem vanmiddag dat George Kooymans is overleden. Ik deel meteen 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' en moet zelfs halverwege het nummer even huilen. Zijn de tranen voor George? Nee, ik denk dat dit het besef is van een liedje dat al vijfendertig jaar héél dicht bij me staat en dat me anno 2025 nog even veel genoegen en kippenvel brengt als in 1990. Het leven met Ozzy is nog vrij beknopt, het leven met George is meer uitgebreid hoewel het nooit écht persoonlijk zal worden tussen mij en een Earring. Golden Earring is echter wel vijf jaar lang een soort van streven, een 'bucketlist', welke eind 1997 het afscheid zal worden van een periode. Bovendien is het niet de eerste keer dat ik een traantje moet wegpinken vanwege de dood van Kooymans, maar vandaag is het definitief.

Nee, ik ga geen Wikipedia of iets dergelijks aanwenden voor dit bericht. Het mag een persoonlijke ervaring worden. Dan moet ik toch even gokken en mijn intuïtie zegt maart 2021. Of is het februari geweest? Het is verkiezingstijd en bovendien zitten we in een lockdown met avondklok. Ik werk op dat moment nog veelal in Meppel en ik ben met mijn collega in de auto naar Ruinerwold gereden voor een mailing. Iets van de plaatselijke gemeente en de brieven moeten huis aan huis worden bezorgd. Mijn collega heeft de autoradio standaard op Q Music staan. Het is al iets later op de middag als ik weer in stap in de auto en ik 'Radar Love' hoor. Huh? 'Radar Love' op een donderdagmiddag op Q Music? In het 'Foute Uur' kun je zoiets nog wel verwachten maar niet op een doordeweekse middag. Mijn collega heeft het nieuws ook niet mee gekregen en de dj kondigt de plaat aan als een eerbetoon aan George Kooymans. Vanaf de zaak spoed ik me naar huis. Ik moet het zeker weten. Ik raak zelfs een beetje gefrustreerd als ik nergens een bericht tegenkom over het overlijden van George Kooymans. En het klopt ook wel want Kooymans heeft dan net aangekondigd dat hij lijdt aan ALS en nooit meer zal optreden. Zijn bandmaten van Golden Earring zijn solidair en daarmee komt op deze donderdag plotsklaps een einde aan de Earring. De radiostations besluiten allemaal gelijktijdig 'Radar Love' te draaien waaronder dus Q Music...

Ik heb wel vaker geschreven dat ik als kind een associatie heb met bepaalde nummers. Mijn vroegste herinnering aan de Earring is dan ook het moment dat 'Long Blonde Animal' in de hitparade staat. Ik versta het 'hum hum huuuum hum' als 'ham' en associeer het meteen met de vleeswaren. Als ik het intro hoor kan ik je zweren dat ik de smaak van ham op mijn tong voel. Oudste broer bezoekt dan al geregeld concerten en ziet ook tal van keren de Golden Earring optreden. 'Twilight Zone' en 'When The Lady Smiles' zijn niet alleen vette nummer 1-hits op de Top 40 maar ook enorme hits in huize Louwsma. Als oudste broer in 1986 vertrekt naar Denemarken (ik heb een paar weken geleden nog eens gecheckt want ik twijfelde tussen 1985 en 1986 vanwege de Elfstedentochten) wordt het ook even stil rond de Earring.

Elpees doen hoegenaamd niet mee in de verzameling maar toch zijn eerste aanwinsten van de groep op 33 toeren en groot formaat. Weer even terug naar de kaartenbak. Toch wel handig dat ik die in een hoek van de kamer heb staan. Het eerste kleinood van de Golden Earring is de elpee 'Moontan' met onder andere 'Radar Love'. Floor van het boekenwinkeltje in Heeg staat eens op een dinsdagmorgen op de Sneker markt op het Grootzand en vraagt een paar gulden voor de elpee. De tweede elpee wil ik ook in 1990 hebben maar dat blijkt 1991 te zijn. 'Bloody Buccaneers' is dan het hitalbum maar Looper heeft een flinke voorraad vinyl van 'Keeper Of The Flame' staan en biedt deze aan voor een tientje per stuk. Ik heb 'Turn The World Around' altijd een leuke single gevonden en dat is dus ook de voornaamste reden. Wat is dan de eerste single? Dat blijkt 'Dong Dong Di Ki Di Gi Dong' te zijn en deze heb ik aangeschaft op de dag dat ik ben geslaagd voor de LEAO. Qua singles kom ik dus laat op stoom.

Het is inmiddels ook 1992 geworden en ik start mijn loopbaan als recensent bij het Sneeker Nieuwsblad. Golden Earring is té commercieel en duur voor Het Bolwerk en de overige feesten en zaaleigenaren in de omgeving zien het niet zitten om de Earring te boeken. Wel speelt de band ieder jaar in het park van Joure maar dat valt helaas nét buiten de regio van de Sneeker. Ik heb echter vanaf 1992 de wens om de Golden Earring eens 'live' te zien en te mogen recenseren voor de krant. Dan is het oktober 1997 en komt eindelijk mijn kans. De Earring heeft besloten weer een akoestische plaat te maken in de traditie van 'The Naked Truth' en gaat een 'try-out' doen in de Sneker schouwburg Amicitia. Ik heb gezelschap van mijn vroegere onderwijzer van de basisschool die de band in 1968 in de Sneker manege heeft zien optreden. Als hij aan de Golden Earring denkt, krijgt hij meteen de lucht van paardenmest in zijn neus. Het is een warrig concert want niet alles loopt op rolletjes. Bij de single 'Burning Stuntman' wil de band live meespelen met de videoclip maar het duurt een tijdje voordat dit synchroon loopt. Cesar doet tussendoor nog een drumclinic. Ik schrijf de volgende ochtend de recensie en ga 's middags op de scooter naar Ruigoord. Het zal in de jaren negentig de laatste recensie zijn die daadwerkelijk wordt afgedrukt in de krant. Bij een later concert is er opeens geen plek meer in de krant. Vanuit Ruigoord gaat het naar Amsterdam en vervolgens naar Engeland. Ik zal in 2002 nog een eenmalige 'comeback' maken bij de Sneeker als ik 'toevallig' een avondje in Het Bolwerk ben en wel inspiratie heb ik om een stukje te schrijven.

Ik hoef vanmiddag niet lang na te denken want 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' is één van mijn ultieme favorieten. Uit de vele duizenden mooie liedjes die ik ken, staat deze van de Earrings zeker in de top tien en al vele jaren. De aangetrouwde neef die ik in het Ozzy-verhaal heb genoemd heeft de single en zo heb ik het eerst op een cassettebandje. In 1994 vind ik mijn eigen single op een vlooienmarkt in Sneek. De plaat is geen moment van mijn zijde geweken. De single is mee geweest naar York, Mossley, De Bilt, Tuk, Steenwijk, Nijeveen en uiteindelijk in Uffelte. Het is tijdens de eerste vakantie in Sleen dat ik ontdek hoeveel ik werkelijk van dit nummer hou. Ik heb het dan op mijn mp3-speler staan.

Week Spot: Nectar Woode

Hetzelfde verhaal als vorige week. Opnieuw een Week Spot welke nog niet in Uffelte ligt. Sterker nog: Deze is vandaag vanuit Londen vertrokken en is er hopelijk komende zaterdag. Ik ben zondag reeds van mening dat ik eigenlijk maar geen platen meer moet kopen. Dan kijk ik desondanks bij de nieuwe releases van Juno en zie dan onder andere deze 12"-EP van Nectar Woode staan. Een gelimiteerde oplage met een 'low stock' op een 'major' platenlabel. Dit is nu of nooit! De eerste twee tracks die ik digitaal heb beluisterd doen me nog niet heel veel maar dan...? De derde track op de EP maakt dat ik drie keer naar het plaatje luister. Non-stop. Het valt voor mij in de categorie van Adriana Evans een paar jaar geleden. Hoewel Nectar Woode helemaal nieuw is, kan ik me niet voorstellen dat ik vijftig jaar zonder dit liedje heb overleefd. Het kan niet langer wachten om Week Spot te worden en dus doen we het nu meteen. Ik heb het over 'Ama Said' van Nectar Woode uit de zonovergoten zomer van 2025.

Nectar is het product van een Guyanese vader en een Engelse moeder en ze heeft in 1999 dit leven aanvaardt. Haar volledige naam luidt Nectar Abena Nyantekyewaa Woode en ze wordt geboren in Milton Keynes. Het is een pientere leerling want ze heeft al diploma's op zak in de kunsten en muziek. Als ze in Londen gaat studeren gaat ze tevens jamsessies bezoeken en sluit ze zich aan bij bandjes. Middels haar Instagram-account brengt ze dit aan de man/vrouw en Mom Tudie ontdekt haar door dit platform. In 2021 nodigt Tudie haar uit om mee te doen op de single 'Fear Leads Us On' en dan heeft Nectar de smaak te pakken. Ze volgt het met haar eigen single 'For The Best'. In 2022 speelt ze samen met Alice Phoebe Lou en in 2023 met Eli Smart en Aine Dean. In de zomer van 2023 tekent ze een contract bij Communion Music, een onafhankelijke paraplu van een publicatiemaatschappij, een platenlabel en een concertpromotor. De single 'Good Vibrations' komt uit en heeft binnen een maand méér dan een miljoen luisteraars op Spotify. 'God Talks Back' is een andere digitale 'hit' uit die tijd.

Elton John draait haar muziek in zijn show op Apple Music en in 2024 dendert de trein door. In dat jaar maakt ze ook haar eerste EP: 'Nothing To Lose'. 'How It's Gotta Be' volgt later in dat jaar en nu is haar derde EP een feit: 'It's Like I Never Left'. Daarnaast is 'Ama Said' ook al uitgebracht als digitale single. Nectar zit qua stijl een beetje tussen de jazz, soul en pop in. Als kind luistert ze veel naar r&b en in recente jaren noemt ze ook Amy Winehouse en Duffy als invloeden, hetgeen haar leidt naar de 'neo-soul'. 'Ama Said' is een eerbetoon aan de r&b maar met een refreintje met een 'hook' om voor te sterven. Het grappige is dat het zomaar opeens een héle grote hit kan worden! Vandaar dat ik het nu nog even snel tot Week Spot maak.

Singles round-up:: juli 3

Dan ga ik nu verder met de 'Singles round-up'. Het pakket van Mark wil maar niet arriveren en ik zal hem wederom moeten vragen de track & trace op te zoeken van het pakket. Intussen blijft het druk met de nieuwe releases. Morgen de volgende paar samen met twee nieuwe platenkoffers. Later deze week nóg meer en beide keren bevat de zending een 12"-EP. Toch blijven het 'singles' voor mij en ga ik de naam van de rubriek niet aanpassen. De volgende acht singles zijn vorige week binnengekomen. Een 'pre-order' rechtstreeks van het platenlabel, twee EP's die eveneens afkomstig zijn van de platenmaatschappij en tot slot de vijf singles van mijn favoriete bootleg-dealer. De naald is gisteren op de post gegaan maar gelukkig heb ik twee platenspelers en is de naald van de andere nog tiptop. De apparatuur kan dus aan voor een luistersessie.

* Roscoe Shelton/Geater Davis/Ann Sexton/Joe Simon- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Alex van Soul 4 Real gaat nog even vrolijk door met zijn EP's opgedragen aan één platenmaatschappij of stroming. Op deze EP staat het Sound Stage 7-label centraal samen met het latere Seventy-Seven uit dezelfde koker. Op de eerste kant staan twee niet eerder uitgebrachte dingen van Shelton en Davis en de tweede kant bevat twee albumtracks van Sexton en Simon. Roscoe Shelton komt uit 1966 en als dat wél uitgebracht zou zijn? Dan had het nu vast in Kev Roberts' Northern Soul Top 500 hebben gestaan. Toch hebben we hier bijna zestig jaar op moeten wachten. Van Geater Davis is geen opnamemoment bekend maar het zal ongetwijfeld rond 1970 zijn geweest. Dat is meer ingetogen Southern Soul met Davis' heerlijke stem. Ann Sexton is onsterfelijk geworden dankzij 'You've Been Gone Too Long', hoewel ze nog maar een paar maanden geleden het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. Ik ken wat van haar latere werk maar 'Color My World Blue' is nieuw voor mij. Het is inmiddels 1977 en de disco-techniek heeft haar intrede gemaakt. Toch blijft Ann heel erg aan de soulvolle kant van de disco maar je kan er heerlijk op schuifelen. Joe Simon doet 'Help Yourself' op een elpee in 1969. Dat is een jaar eerder een single geweest voor James & Bobby Purify. Ook een erg fijn plaatje maar het maakt ze niet tot Joe Simon. Het is lastig een winnaar te kiezen van deze EP, ze zijn allemaal steengoed!

* Katie Love/Sandra Wright/Curtis Wiggins- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Bij de volgende EP staat niet een platenmaatschappij centraal maar een opnamestudio. Het zijn vier opnames uit de legendarische Muscle Shoals-studio in Memphis. Alex is daar zelf geweest tijdens een bezoekje want de foto op de achterkant is van zijn hand. Katie Love is met twee nummers vertegenwoordigd. Ze trapt af op kant 1 met 'Victim Of My Man'. Ja, lekker hoor! Dit is meer van de onweerstaanbare Southern Soul. Katie's stem zit dicht in de buurt van Ann Sexton en grenst aan de sistafunk Sandra Wright doet 'Searching For The Right Words To Say' en is met 1978 de meest recente opname. Dat is een prachtige Southern ballade en Wright heeft eveneens een heerlijke stem. De andere kant bevat twee nummers van Philip Mitchell en dan is het altijd goed. Het begint met Curtis Wiggins en zijn 'Hitch Hike To Heartbreak Road' uit 1972. Dat is lekker upbeat maar niet erg bijzonder. Vervolgens besluit Katie Love de EP met 'The World Needs More People Like You' en daar complimenteert ze Mitchell's uitstekende compositie. Ze klinkt meer ingetogen dan in 'Victim', hoewel ze beide uit dezelfde sessie komen welke in 1971 heeft plaats gehad. Alle vier tracks zijn onuitgebrachte opnames.

* The Preacher- Rimshots Fired (UK, Echo Edits, 2025)
Greg is momenteel bezig aan zijn laatste week in Engeland als ik me niet vergis. Hij heeft ieder jaar een residentie op het Glastonbury-festival. Eerder maakte hij eens per jaar de oversteek vanuit Los Angeles maar tegenwoordig heeft hij het opgesplitst. Zijn eerste tournee is in april geweest en dit is dus de tweede. Intussen is 'Rimshots Fired' uitgekomen. Dat is 'B-Boy' met stampende drums. Het heeft bij zijn debuut op Echo Edits ook een tijdje geduurd en ik vermoed dat ik deze ook nog op waarde moet schatten. Het is drums-a-go-go met drumstukjes van uiteenlopende tracks samengebonden door een funky gitaar. Oh wacht... dat is 'Smilin' Billy Sweet' en dat is de b-kant. Jaaa... 'Rimshots Fired' is meer geschikt voor de radio! Ook heavy in de drums maar meer upbeat en met aantrekkelijke blazers. Ja, aan deze kant kan ik beter wennen!

* Barbara & Brenda- Never Love A Robin (UK, Dynamo, 1967, re: 2015)
Met dank aan 45cat voor het duiden van 2015 hoewel mijn gevoel zegt dat het een paar jaar later is geweest. In 2015 bestel ik regelmatig bij Soulful Records en had deze ook zeker eens gekocht. Deze bootleg bevat de twee laatste singles van de nichten. De opname is ietwat aan de ijle kant maar ja... het is honderden euro's goedkoper dan een origineel op styreen. 'Don't Wait Up For Mama' stamt uit 1968 en klinkt meer als Inez & Charlie Foxx. Dat is geen toeval want Foxx produceert de platen van Barbara & Brenda op Dynamo. Eigenlijk ook een hele leuke kant hoewel ik deze nog niet van Barb en Bren kende.

* Julien Covey- A Little Bit Of Hurt (UK, Soulland, 1967, re: 2025)
Dit is dus een geheel nieuwe bootleg? Twee Mod/Northern Soul-favorieten die oorspronkelijk op het Island-label zijn uitgebracht en beide geproduceerd door Jimmy Miller. 'A Little Bit Of Hurt' heet eigenlijk 'A Little Bit Hurt' en de bandnaam is Julien Covey & The Machine. Het is een genadeloze knaller die het nog altijd goed doet op de Northern Soul-feesten. Op de keerzijde staat 'Green Door' van Wynder K. Frog. De laatste is een Engelse band onder leiding van toetsenist Mick Weaver dat drie albums vol speelt met grote hits en het Hammondorgel als hoofdinstrument. 'Green Door' kennen we beter in de uitvoering van Shakin' Stevens en is een instrumentaaltje in de geest van Ramsey Lewis. Een pseudo-'live'-opname met een soort van 'toaster' die het publiek mag opzwepen. Julien Covey is zonder meer de meest interessante kant maar dan opnieuw... het is gereedschap.

* Kiki Dee- On A Magic Carpet Ride (UK, Fontana, 1968, re: 2022)
Kiki Dee waarschuwt haar fans een paar jaar geleden nog voor deze single op Facebook. 'Het lijkt een originele single maar het is een bootleg'. Ach ja, wat denk je zelf? Een originele 'Magic Carpet Ride' doet ruim 800 euro en bovendien heeft het een andere b-kant. De schijf is nu opnieuw uitgegeven met 'solid labels' zoals de Julien Covey. 'Magic Carpet Ride' is oorspronkelijk ook de b-kant van 'Now The Flowers Cry'. Het is een nummer dat vooral in de laatste tien tot twintig jaar is ontdekt door de massa en moet het vooral hebben van de obscuriteit. Het is een beetje 'anything goes' maar wel een fijn popliedje. 'Love Is A Warm Kind Of Sorrow' op de b-kant staat oorspronkelijk op haar Motown-elpee 'Great Expectations' en heeft ook meer een typische Motown-sound.

* Tobi Lark- Challenge My Love (UK, Kent Repro, 1966, re: 2024)
Het is in de tijd dat de 'Northern Soul Jukebox' overuren maakt bij mij. Ik raak helemaal verliefd op een aantal opnames en eentje daarvan is 'If You Love Me, Show Me' van Monique. Een zéér obscuur plaatje waarin we Moon's stem horen breken. Een Italiaanse Facebook-vriend weet dat ik erg veel belangstelling heb voor het plaatje en doet me een persoonlijk aanbod. Ik heb een uur gehuild. Het is een 'once in a lifetime' en hij biedt hem aan voor een dievenprijsje. Alleen is dat wel het bedrag van vijfhonderd euro. Normaal gesproken zit die rond de achthonderd. Mijn gebeden om Monique uit te brengen zijn niet verhoord. Intussen brengt Kent in de Repro-serie wel deze van Tobi Lark uit. Het is een goede gewoonte dat de zang los van de muziek wordt opgenomen zodat de backing eventueel kan worden door verkocht. Dit is het geval met het Topper-label dat in 1966 de opname verkoopt aan het Maurci-label waarmee Monique het mag proberen. Tobi is geen Monque en de vraag naar Monique zal blijven bij mij, maar muzikaal stelt het me ietwat tevreden. Helaas... Tobi begint te zingen. Ik had nog even de ijdele hoop. Intussen blijf ik Monique op de achtergrond horen. Het gaat me om deze kant en ben dus totaal niet geïnteresseerd in de b-kant.

* Clara Ward- The Right Direction (UK, Verve, 1966, re: 2025)
Clara Ward is vooral een erg bekende gospelzangeres maar in 1965 geeft ze zich over aan de 'seculiere' muziek en 'The Right Direction' is een nummer dat aan populariteit heeft gewonnen in de Northern Soul en Mod. Het laatste vooral door het spannende gitaartje op de achtergrond. Op de flip staat 'I Watched You Slowly Slip Away' en na Kiki Dee is het wederom een Teddy Randazzo-feestje. Ditmaal wordt het gezongen door Howard Guyton. Oh... dit nummer! Ik ken het waarschijnlijk van de radio en het slaat een prachtige brug tussen een 'big city sound' en de Northern Soul-dansvloer in Engeland.

Een leven met Ozzy

Tja, ik vrees dat we er vandaag niet omheen kunnen. Ik zie het nieuws als het zeer vers is. Iemand heeft 'RIP Ozzy' op zijn Facebook geplaatst en de NOS meldt dat er 'binnenkort meer' komt. Opeens blijkt iedereen op Facebook en zijn moeder 'fan' te zijn zoals we in het verleden ook hebben gezien bij David Bowie. Ik doe er een schepje bovenop met een 'Een leven met Ozzy'? Nee, ik ga niet de geschiedschrijving door van de beste man. Ik kijk liever naar welke impact een artiest op mijn leven heeft gehad. Ik kan eenvoudigweg zeggen dat ik nooit een 'superfan' ben geweest maar dat Ozzy wel altijd in de buurt is gebleven. Vanavond eerst een persoonlijk eerbetoon aan een icoon in de rockmuziek.

Bevrijdingsdag 1990. Het is een zaterdag en wordt in Sneek gevierd met een braderie met vrijmarkt. 's Middags is er een activiteit in het dorp. Zal het de '8 van Jutrijp-Hommerts' zijn geweest? Die is doorgaans op Koninginnedag, maar er staat me wel zoiets van bij. Ik ga zaterdag eerst in alle vroegte op de fiets naar Sneek. Wat extra geld vanwege de recente verjaardag in de portemonnee. Ik tref het meteen met de elpee 'A Question Of Balance' van The Moody Blues. Later vind ik singles van The Bee Gees, Creedence en... 'Paranoid' van Black Sabbath. Dan zie ik op de Oosterdijk 'Poppa Joe' van The Sweet maar daar heb ik nét niet genoeg geld voor. Ik geloof dat het uitkomt op iets van een kwartje of twee. Ik ben aangetrouwde neef Henk al tegengekomen en ik zoek hem op met de vraag of de twee kwartjes mag lenen. Hij heeft mijn singles al gezien. 'Waar is het voor?'. Voor een single van The Sweet. 'Ja, dan is het wel goed'. Henk is hippie geweest en ik ken zijn platencollectie. Dat is flink ruig bij vlagen maar Black Sabbath ontbreekt daar. Het is blijkbaar net een stap té ver voor Henk en als het een single van The Coven of Black Widow was geweest, had hij het vast geweigerd te lenen.

Elpees doen niet mee in de verzameling en toch koop ik van tijd tot tijd wel van die grote schijven die té langzaam draaien. Bij de kringloopwinkel in Sneek liggen alle klassieke Black Sabbath-elpees uit de vroege jaren zeventig voor een gulden per stuk. Let wel... ik heb het over 1992. Ik zie dan al in dat het eigenlijk een buitenkans is om voor weinig ineens de collectie compleet te krijgen. Ik kan gaandeweg nog wel wennen aan de muziek? Ik ben van plan ze zaterdagmiddag te halen. Dan komt zaterdagmorgen het nieuws dat de kringloop tot de grond toe is afgebrand. In datzelfde jaar koop ik dan wel weer 'No More Tears' van Ozzy op cassette-single. Ik koop begin 1993 pas mijn eerste cd-speler en ik ben in die tijd niet zo'n 'fan' van nieuwe vinylsingles. Ik weet dat hij op vinyl is verschenen maar ben hem toen nooit tegengekomen. De Black Sabbath-elpees moeten wachten tot 2000. Ik heb onlangs in 'Het zilveren goud' geschreven over de broers met hun collectie elpees. Ik pak de vier eerste elpees uit de verzameling van de oudste broer, Toine is tevreden met de latere heruitgaven. Het is met name het debuut... Ik heb de originele Engelse persing en daarbij ben je meteen wakker als na het onweer de gitaren in vallen.

Black Sabbath ligt gevoelig voor Henk, zélf gereformeerd opgevoed, maar hoe moet het zijn om in de 'bible belt' te wonen en stiekem 'fan' te zijn van dit 'duivelse' gezelschap? Ik ben eens de Franse 'Attention!'-uitvoering tegengekomen van Black Sabbath ('Attention!' is een budget-serie van de Franse Phonogram) en hier is de hoes ingepakt met bordpapier. Dat heb ik zo goed en kwaad weten te verwijderen maar het is duidelijk dat deze eigenaar (m/v) iets moest verbergen. Met name het album 'Master Of Reality' is later nog uitgegroeid tot een persoonlijke favoriet. De combinatie van kleine klassieke intermezzos met de Spaanse gitaar en dan de harde rock, is iets dat me erg kan bekoren. Tekstueel blijkt daar ook dat de individuele leden nogal eens moeite lijken te hebben met het imago dat hen is opgespeld. Goed beschouwd bedoelde Black Sabbath het niet zo verkeerd...

Ik leer pas later het Amerikaanse Coven (de jaren zestig-band) en het Engelse Black Widow kennen. Black Sabbath heeft altijd geweigerd om samen te spelen met de laatstgenoemde, omdat deze band zwaar in het occultisme zit. Is Black Sabbath de uitvinder van de metal? Tja, ook dat is een Beatles en ei-discussie. Eigenlijk komt de stroming uit Duitsland. In eigen land hebben we BZN dat eind jaren zestig al met een sound komt welke dan nog niet bekend is. Dat heeft de mosterd gehaald uit Duitsland. Lucifer's Friend praktiseert ook al de basis van Black Sabbath als dat nog een contract moet tekenen bij Vertigo. Black Sabbath heeft het geluid getild naar een breder publiek, dat mag duidelijk zijn. Vroeg of laat was er wel een andere band gekomen die het populair had gemaakt. Toch is de invloed van de band groot op latere metalbands en dus geef ik hen deze eer. Grappig detail is dat de Amerikaanse Coven ook een Osbourne in de bezetting heeft die 'Ozzy' wordt genoemd door zijn bandmaten. Ik ben een weekend in de veronderstelling geweest dat het dezelfde was maar nee... Een Amerikaanse Ozzy.

Op nieuwjaarsdag 1998 heb ik dan toch eindelijk bluesmaat Bill gevonden in York en geniet ik bij hem thuis van een maaltijd. Hij klikt de televisie aan en zo kijk ik mee naar een documentaire over het privé-leven van Ozzy. Ozzy op de grasmaaier, Ozzy met de kinderen en veel Sharon in beeld. Sharon die Ozzy eens flink de les leest over iets dat hij niet is nagekomen. Het zal uiteindelijk de basis vormen voor de latere sitcom. Ozzy is 76 geworden.

Gele Bak Top 100: 28-20

Tot slot het ongerief. Ik heb voor zaterdagavond gepland om het eerste deel te doen uit de Blauwe Bak Top 100 van 2012. Ik heb de nummers 100 tot en met 70 gedraaid maar de opname weggegooid. De naald van de rechter platenspeler maakt vreemde geluiden sinds een paar weken. Een beetje vreemd omdat ik ze net een paar weken heb. Het gaat gedurende de show van kwaad tot erger en na anderhalf uur concludeer ik dat ik er geen (potentiële) luisteraar een plezier mee doe en mijn platen nog minder. Ik heb gisteravond meteen een nieuwe naald besteld en deze gaat na een paar weken al de Kliko in. Jammer dat ik de vorige paar heb weggegooid. Dat betekent evenmin een 'The Vinyl Countdown'. Ik stel meteen voor om het tweede deel van de Gele Bak Top 100 van vorig jaar te doen en ik heb vanavond meegeluisterd in de chatroom. De eigenlijke uitzending is op 1 september en ik zal de volgende ochtend op de fiets naar Duitsland gaan. Ik heb de show beluisterd op de terugweg vanuit Lingen en heb de complete Top 100 beluisterd op de zaterdag dat we vanuit Denemarken zijn teruggereden. De show is dus één waterval van verschillende herinneringen en emoties. Hopelijk is de naald bijtijds in Uffelte zodat ik vrijdag weer de 'Random Summer Spirit Of The Seventies' kan doen.

28. Fly Me To The Earth - Wallace Collection (Frankrijk, Odeon 2C 006-04141 M, 1969)

27. You've Got To Hide Your Love Away - The Silkie (NL, Fontana 267 487 TF, 1965)

26. Everybody Wants To Rule The World - Tears For Fears (Ierland, Mercury IDEA 9, 1985)

25. Sunshine Superman - Donovan (NL, Epic 5-10045, 1966)

24. O.K. Fred - Errol Dunkley (NL, Ariola 102.434, 1980)

23. Naturally Stoned - The Avant Garde (Duitsland, CBS 3704, 1969)

22, Does Anybody Really Know What Time It Is - Chicago (NL, CBS 5319, 1970)

21. Three Ring Circus - Barry Biggs (UK, Dynamic DYN 128, 1977)

20. Anyone For Tennis - Cream (Duitsland, Polydor 59206, 1968)

'Fly Me To The Earth' is eigenlijk de b-kant van 'Love' maar eerstgenoemde valt op in Nederland voor de Tipparade. Bij Tears For Fears heb ik in de 'Singles round-up' een vraagteken staan bij het land van herkomst maar ik kom toch steeds uit op Ierland. Of Zuid Afrika maar ik twijfel in dat geval aan het typische Engelse catalogusnummer. Aan Errol Dunkley wordt her en der 1979 toegedicht als verschijningsjaar maar de Nederlandse Ariola vermeldt 1980 en volgens mij is het een jaar later bijna een hit in ons land. Barry Biggs heeft me de nodige zweetdruppels bezorgd in de afgelopen weken. Ik kan de plaat nergens vinden en ben al even bereid om de Engelse 'Sideshow' te gebruiken als fotomodel. De nummer 20 kondigt het vervolg aan van de top 20: Flink veel 'old school' jaren zestig-singles die ik in 1991 of 1992 maar niet voor een geschikte prijs wil tegenkomen.

Gele Bak Top 100: 37-29

Door de rugpijn ben ik gisteren niet naar de winkel geweest en dus moet dat vanmiddag gebeuren. De verse pasta's zijn in de aanbieding en daar sla ik altijd heel veel van in. Een heerlijke maaltijdbasis voor bij vlees en groenten. De spierverslapper doet zijn werk goed en het is opeens erg mooi weer. Een beetje 'stilte voor de storm' en dat is het wellicht ook. Toch kan het me niet weerhouden om een stukje te fietsen. Plannen? Lekker schepijs halen in Ruinen. Als ik bij deze zaak kom is die net dicht. Ik heb eigenlijk meer trek aan een hapje en trakteer mezelf op een broodje braadworst bij het cafetaria. En dan? Ik wil wel even richting Echten. Vanuit Echten ben ik ook zomaar in Hoogeveen. Ik haal bij de Albert Heijn een paar broodjes en een pak karnemelk en fiets naar Fluitenberg. Daar nuttig ik de broodjes op een bankje. De lucht is grauw grijs maar vooralsnog is het droog. In Ruinen voel ik de eerste drupjes. En... ja hoor... daar gaan we weer! Richting Ansen hangt een ernstige lucht. Eenmaal in Ansen hoost het. Ik probeer even goed en kwaad te schuilen maar het geeft allemaal weinig. Ik heb het volgende vooruitzicht: Het is drie kilometer tot aan de andere kant van Rheebruggen en daar is het waarschijnlijk droog. Fietsen maar! De korte broek en t-shirt zijn in mum van tijd doorweekt en bij thuiskomst staat er een laag water in mijn gympen. De voorspelling komt uit: Aan de Uffelter kant van Rheebruggen is het droog maar ook niet lang. Ik ben net thuis als in Uffelte eveneens de luiken open gaan. Ik moet maar even kijken wat voor schoeisel ik morgen ga dragen want de gympen zullen eerst een middag in de zon moeten staan.

37. Baby I Love Your Way - Peter Frampton (Duitsland, A&M 17 097 AT, 1976)

36. Take It Slow - King Harvest (US, Perception PS-534, 1973)

35. Ponte A Cantar - José Feliciano (NL, EMI 006-1026027, 1987)

34. Don't Talk To Strangers - The Beau Brummels (US, Autumn 20, 1965)

33. Hold On - Santana (NL, CBS CBSA 2582, 1982)

32. Drinking On My Bed - Rob Hoeke Rhythm & Blues Group (NL, Philips 6817 055, 1968, re: 1982)

31. It's Alright - Eurythmics (UK, RCA PB 40375, 1985)

30. Tuesday Afternoon - The Moody Blues (Frankrijk, Deram 333.002, 1967, re: 1971)

29. All Cried Out - Alison Moyet (NL, CBS CBSA 4757, 1984)

Langzaam aan klimmen we naar de top twintig en de ontknoping van deze Top 100 die niet heel erg spannend hoeft te zijn als jullie het afgelopen jaar Soul-xotica in de gaten hebben gehouden. King Harvest heeft me ook geïnspireerd tot het zoeken van 'Dancing In The Moonlight' en eventueel ook de versie van de voorloper Boffalonga maar dat kan nog wel even duren. 'Dancing' zal voor menigeen beter bekend zijn in de uitvoering van Toploader. 'Take It Slow' is in 1973 de opvolger van de hit van King Harvest en klinkt bijna hetzelfde. In de meeste gevallen zijn de nummers in deze top 100 a-kanten maar 'Drinking On My Bed' staat hier op de flip van 'Down South'. De volgende aflevering trap ik overigens ook af met een b-kant.

Gele Bak Top 100: 46-38

Eigenlijk een bericht té vroeg voor de Gele Bak Top 100 maar inmiddels lig ik een aardig stukje achterop schema. Wat is er allemaal gebeurd in de tussentijd? Op zichzelf niet zoveel schokkends. Vrijdag ben ik vrij vanwege onderhoudswerkzaamheden op het werk en dan zeurt de rug al iets. Dat komt op zaterdag tot een hoogtepunt als ik eigenlijk moet gaan bezorgen. Dat wordt andermaal uitgesteld tot maandag maar ik moet morgenochtend weer even bekijken of de rug er al aan toe is. Vanmiddag heb ik een eindje gefietst tegen beter weten in. Ik heb de Buienradar regelmatig gezien in de afgelopen dagen om te weten dat er pittige buien worden voorspeld voor vroeg op de avond. Enfin, dat ga ik voor de inleiding van de volgende aflevering van de Gele Bak Top 100 bewaren. In het derde bericht tenslotte nog wat ongerief op muzikaal niveau. Laat me beginnen met het eerste deel van de Gele Bak Top 100 van dit weekend.

46. Baby Love - Mother's Finest (NL, Epic EPC 5725, 1977)

45. Cars - Gary Numan (NL, Beggars Banquet 144.700, 1979)

44, Yes Sir I Can Boogie - Baccara (NL, CNR 144.574, 1977)

43. A Bad Night - Cat Stevens (NL, Deram DM 140, 1967)

42. Windfall - Rick Nelson (NL, MCA 5C 006-95224, 1974)

41. All For A Reason - Alessi (NL, A&M AMS 5619, 1977)

40. Do Anything You Want To - Thin Lizzy (UK, Vertigo LIZZY 4, 1979)

39. Sold - Boy George (Duitsland, Virgin 109 272, 1987)

38. Only The Beginning - Seventh Wave (NL, Gull GULS 702, 1976)

De hondsdagen zijn begonnen en dat merk ik meteen. Deze drie afleveringen hebben me het nodige zweet opgeleverd. Eerst kan ik nooit de nummer 21 vinden en dat is al een paar weken aan de hand. Die ligt desondanks gewoon op het stapeltje singles uit de Top 100. Dan is Seventh Wave zoek en eenmaal boven kan ik Alison Moyet niet vinden. Ik heb de hoop al opgegeven als ik een koffertje beneden zie en... daar staan beide singles. Wéér naar boven en de foto's maken. De drupjes op enkele hoesjes zijn zweetdruppels want die gutsen langs mijn voorhoofd naar beneden. Baccara is moeilijk te geloven maar ik heb deze plaat nog nooit eerder gehad. Ik heb 'Sorry I'm A Lady' ooit nog van iemand in de kroeg gekregen maar 'Boogie' ben ik altijd vergeten te kopen. Boy George heb ik twee keer gekocht in het afgelopen jaar. Precies een jaar geleden vind ik de single in Hoogeveen maar niet blijkt niet in optimale staat te zijn. Begin september tref ik hem in Assen in een betere staat. Seventh Wave moet ik nog eens flink poetsen of anders een upgrade regelen want die klinkt niet al te lekker.

Week Spot: Barbara & Brenda

Het besluit voor een Week Spot valt me lastig deze week en bovendien willen de platen van Mark maar niet arriveren. Wat ga ik komende zaterdag doen in 'Do The 45'? Die vraag spookt door mijn hoofd. De 'flashback' naar de Blauwe Bak Top 100 van 2012 heb ik eigenlijk gereserveerd voor volgend weekend en het eerste weekend van augustus. Dan besluit ik eerst de onderste vijftig uit de betreffende top 100 deze zaterdag te doen. Ik ga zoeken in de lijst naar een geschikte Week Spot en mijn oog valt op Sherry Grooms, maar die heb ik in 2012 al als Week Spot gehad met een ander nummer. Komende zaterdag kunnen jullie twee van de drie singles horen die ik in 2012 heb aangeschaft van Barbara & Brenda. Intussen zoek ik steeds naar een plaatje dat in 2012 niet op mijn pad wil komen (en in geen geval goedkoop!). Ik heb de stevige stampers alweer een tijdje achter me gelaten maar intussen zie ik steeds een bootleg opduiken van het nummer. Afgelopen zaterdag heb ik hem besteld en deze komt morgen aan in Uffelte. En als het niet gebeurt? Dan hebben we een situatie zoals die in 2012 heel normaal is. De kersverse Week Spot moet nog arriveren maar ik ga hem vandaag alvast presenteren: 'Never Love A Robin' van Barbara & Brenda uit 1967.

Het is de vierde single van Barbara & Brenda in de collectie en de vierde die de Week Spot wordt. Alhoewel? In die tijd heet het nog de 'Tune Of The Week'. Ik zit dan ook nog niet bij Wolfman Radio maar vent mijn hobby uit middels de 'Soul-x-rated'-podcasts. Het fenomeen Week Spot begint in week 6 in 2012 als ik pas mijn 'DJ Soul-X'-pagina heb geopend op Facebook waar ik mijn volgers op de hoogte wil houden van komende dj-optredens. Om mijn liefde voor Northern Soul handen en voeten te geven en een beetje te promoten, plaats ik zo nu en dan een Youtube-video van een favoriet deuntje. Als ik 'Stop & Get A Hold Of Myself' van Gladys Knight & The Pips in mijn hart sluit, kan ik geen betere beschrijving vinden dan 'Tune of the week'. Twee weken later heb ik een andere 'Tune' en dan besluit ik wekelijks eentje te kiezen. Gladys Knight heb ik overigens ook niet als het de 'Tune' wordt, maar deze bestel ik meteen. Zaterdag gaan jullie een plaat horen die van mij ook gerust in de top tien had gemogen. Dat plaatje heb ik evenmin op vinyl als het de 'Tune' mag heten. Een paar weken later begin ik met de 'Soul-x-rated' en omdat de 'Tune Of The Week' meteen een vast onderdeel is, is het opeens van belang dat ik de plaat al heb voordat ik het mag uitroepen tot 'Tune'. Komende zaterdag komt de Week Spot helemaal niet aan bod en dus mag die ook gerust volgende week binnen komen.

Komende zaterdag ga ik dus drie uren ouderwets terug naar 2012. Het is het jaar dat ik de oversteek maak van Steenwijk naar Nijeveen. In werkelijkheid iets van zes kilometer maar meteen in een andere gemeente en een andere provincie. Voor degene die niet op de hoogte is van de aardrijkskunde: Steenwijk is Overijssel en Nijeveen ligt in Drenthe. Omdat ik een slordige vijfduizend euro verhuispremie mee krijg (iets dat ik in 2016 opnieuw zal krijgen als Nijeveen wordt gesloopt), heb ik mezelf een streven gegeven. Ik wil namelijk een eigen dj-set en een fraaie koffer vol Northern Soul-singles. Er is niet veel van het geld overgebleven voor het huis, maar daar hoort ook een royale levensstijl bij van buiten de deur eten en dergelijke. Het maakt wel dat ik in 2012 zeer weinig 'gewone' singles heb gekocht en ik bijna 24/7 bezig ben met het ontdekken van leuke upbeat soul. De 'Northern Soul Jukebox' helpt me daarbij. Zodra ik een leuk nummer hoor, ben ik meteen op Ebay om te kijken of ik hem goedkoop kan vinden. Dat is eveneens het geval bij Barbara & Brenda. In plaats van 'Never Love A Robin' kom ik wel andere singles tegen van het duo en ze blijken allemaal erg leuk te zijn. Tóch is het steeds niet een 'Never Love A Robin'. Of het origineel is buiten mijn bereik qua budget óf hij wordt nooit aangeboden. Er staat me van bij dat dit het laatste geval is. Na 2013 stop ik al aardig snel met het zoeken naar de single.

Het zal een jaar of vijf geleden zijn als ik voor het eerst de bootleg zie. Ik heb wel vaker in de aanslag gestaan om hem te bestellen want voor de prijs kun je het bijna niet laten. Dan blader ik zaterdag door een mailing van Soulful Records en een officiële heruitgave is de aanleiding voor de bestelling. Ik blader door de overige singles en zie dan deze bootleg van 'Never Love A Robin' staan. Jaaaa! Nu wil ik hem hebben. Wat is het? Het is upbeat en typisch in de stijl van de plaatjes die ik veel koop in 2012. In de zomer heb ik vaker last van nostalgie en daar mogen we ook het Engelse pakket tot rekenen.

De labels van de bootleg zijn identiek aan het origineel dat ik hierboven heb afgebeeld. Ik zie nu ook dat de single een Engelse release heeft gehad op Direction maar ook deze is aan de kostbare kant. Bovendien klinken niet alle Direction-uitgaven even goed. De meeste originele Dynamo-singles zijn stevig mishandeld maar gaan niet onder de vijftig dollar weg. Een 'glimmert' doet bijkans tweehonderd euro. Nee, ik ben blij met mijn bootleg voor vijf pond.

Honderd achteruit 2023: Shocking Blue

Normaal gesproken hou ik op 15 juli schoonmaak in mijn foto-archief. Dat wil zeggen: De foto's die ik gebruik voor Soul-xotica. Toch heeft 2024 een bijzondere lading voor mij gekregen en bovendien zit ik niet heel erg verlegen om die paar MB en waarschijnlijk hou ik deze een tijdje. Het laat me wel zien waar ik een jaar geleden mee bezig ben. Zo zie ik dat ik vorig jaar op 15 juli 'Words' van F.R. David te gast heb gehad/ De nummer 92 in de Gele Bak Top 100 van 2022. Vervolgens zal het vier maanden kosten eer ik de nummer 100 bereik. Met de Gele Bak Top 100 van 2023 heb ik flink de turbo aan want daar zijn we aanbeland bij de nummer 38 in de lijst. De 'Honderd achteruit' biedt nog jaren inspiratie, ook al zou ik morgen stoppen met het kopen van platen. De Top 100 van 2025 laat opnieuw een lijst 'unieke' artiesten en bands zien die ik nog niet eerder in dat kader heb behandeld. Ik maak een sprongetje van nummer 35 naar 38 omdat de nummer 36 in een dubbelbericht van Roxy Music heeft gezeten en de nummer 37 is van The Ventures en die heb ik vorig jaar in de 'Honderd achteruit' van 2022 gehad. De nummer 38 brengt ons bij 'Rock In The Sea' van Shocking Blue uit 1972.

In het vorige bericht heb ik aangekondigd dat er een persoonlijke ervaring in het bericht zal zitten. Daar kom ik later op. Natuurlijk spreekt Shocking Blue erg tot de verbeelding van een jonge platenverzamelaar. Sinds de jaren negentig is het een paar maal geëvenaard, hoewel niet alle artiesten op dat moment residentie hebben in Nederland. Ik denk dan met name aan Junkie XL die, volgens mij, al vanuit Amerika opereerde ten tijde van 'A Little Less Conversation'. Shocking Blue is jaren lang de enige Nederlandse act die de eerste plek heeft bezet van de Billboard Hot 100 in Amerika. De meeste singles zijn anno 1990 eenvoudig te vinden en ik bouw een redelijke collectie van de band. Toch ontbreekt anno 2023 'Rock In The Sea' nog altijd in de verzameling en dat verandert als ik de plaat op 14 april tref bij een online verkoper. Ik heb de week ervoor ook al een bestelling bij hem geplaatst en een andere single uit deze partij komen we zeer binnenkort tegen in de 'Honderd achteruit'. Tenminste... als ik niet terugval op het tempo van 2024 want dan duurt het nog een paar maanden...

Gaat het persoonlijke verhaal over 'Love Is In The Air'? Nee, het is nóg specifieker. Nog even geduld graag... Het verhaal van 'Love Is In The Air' is een dag voor mijn '20092009': Zaterdag 19 september 2009. De dag dat mijn oudste broer in het huwelijk treedt maar dat horen we pas als het reeds heeft plaats gevonden. Ik word vanaf het terras van 'T Pandje gelokt naar de winkel van De Gouden Kikker. De uitbater vertelt dat hij een partij platen in de aanbieding heeft van een overleden vriend. Hij wil ze afzonderlijk prijzen maar ik mag wel even kijken. Dan hou ik 'Love Is In The Air' in mijn handen. Absolute nieuwstaat met fotohoesje in zachte plastic hoes. Er ontstaat kortsluiting in mijn hoofd. 'Dat is een dure', hoor ik de verkoper zeggen. 'Die is vijf euro'. In dezelfde greep zit ook de nóg veel zeldzamere single van The Kwyet en die mag mee voor een euro. Dat is nog maar het begin want in de daaropvolgende maanden zal ik heel veel zeldzame Nederbeat bij hem vinden en kost het me nooit meer dan een paar euro. Maar... dat is nog altijd niet het persoonlijke verhaal.

Robbie Van Leeuwen wordt op 29 oktober 1944 geboren in Den Haag. In 1962 begint hij zijn loopbaan als gitarist in de band The Atmospheres maar zal nationaal doorbreken met The Motions. Terwijl deze groep nog hevig in het rhythm & blues-idioom zit, heeft Van Leeuwen veel geluisterd naar de experimentele popgeluiden van de Amerikaanse westkust. Hij wil dolgraag deze ervaring kwijt in een band maar The Motions is nog niet zo ver. Hij stelt zelf zijn eigen band samen en heeft in eerste instantie Barry Hay op het oog. Deze heeft net de band The Haigs verlaten, maar bedankt voor de eer om bij Van Leeuwen in de band te komen. 'Daar zul je nog spijt van hebben', zijn de historische woorden van Van Leeuwen. Hij trekt vervolgens Fred De Wilde aan die eerder met Hu & The Hilltops heeft gezongen. Voor Polydor wordt een elpee opgenomen en 'Love Is In The Air' is de single. On-Nederlands goed? Het album heeft zeker een internationale allure maar voor Polydor telt alleen dat er exemplaren worden verkocht en dat laatste valt tegen. De groep stapt over naar Dureco en 'Lucy Brown Is Back In Town' is de laatste single met De Wilde als zanger. Van Leeuwen is geïnspireerd geraakt door Jefferson Airplane en wil een zangeres hebben. Eerst laat hij zijn oog vallen op Annet Hesterman maar deze is juist een samenwerking begonnen met Ro-D-ys. Tijdens een feestje van The Golden Earrings treedt een bandje op met de naam The Motowns. Van Leeuwen is onder de indruk van de zangeres en trekt haar bij Shocking Blue. We hebben het dan over Mariska Veres.

Met de hulp van Willem Van Kooten onderhouden de Nederlandse platenlabels een warm contact met Amerika. Zo worden verschillende Nederlandse producties in Amerika gedistribueerd door grotere labels. 'Wasted Words' van The Motions is zo op Chess uitgebracht en een plaatje van The Honest Men schopt het zelfs tot het Motown-label. In 1969 krijgt de Amerikaanse onafhankelijke producent Jerry Ross 'Venus' te horen en ziet meteen brood in het plaatje voor zijn nieuwe Colossus-label. Tijdens zijn bezoek aan Nederland en Duitsland neemt hij ook 'Ma Belle Amie' van Tee Set mee en krijgt persoonlijk 'Little Green Bag' van George Baker Selection aanbevolen. Deze drie singles zullen in 1970 zorgen voor de 'Dutch Invasion'. 'Ma Belle Amie' is een middenmoter in Amerika terwijl 'Little Green Bag' niet veel voor elkaar krijgt. 'Venus' wordt zo gezegd nummer 1 in Amerika. De groep maakt internationale tournees en is erg populair in Japan. Op Pinkpop wacht in 1971 een fluitconcert en rottend fruit. Toch weet Shocking Blue het grote succes niet vast te houden in Amerika want na 'Mighty Joe' is het vooral Europa en Japan dat niet genoeg kan krijgen van de band. 'Rock In The Sea' verschijnt in augustus 1972 in de hitparade en schopt het tot een twaalfde plek. Een paar maanden later krijgt Van Leeuwen last van geelzucht en moet zijn muzikale avonturen stil leggen. Op het podium wordt hij vervangen door... Martin Van Wijk.

Het is in de zomer van 1992. Ik ben een aanstormend talent bij het Sneeker Nieuwsblad met mijn recensies van popconcerten. Omdat ik een duidelijke voorkeur heb voor de voorbije decennia is het koren op mijn molen als ik ontdek dat een voormalig lid van de bluesgroep Art. 461 in Sneek woonachtig is. Dat wordt het begin van een kleine serie. Via een collega leer ik dat Martin Van Wijk eveneens in Sneek woont en dichterbij huis (in Hommerts om precies te zijn) vind ik Ramaon. De laatste heeft twee singles uitgebracht in de jaren zeventig die beide samenvallen met een trieste gebeurtenis. De eerste is, geloof ik, ten tijde van de Olympische Spelen in 1972, de tweede is met de kaping van de school in Bovensmilde en de trein bij Ommen. Beide keren is er een aangepast programma op de radio en pas als alles weer op gang is gekomen, zijn de platen al geflopt. Van Wijk tref ik op een doordeweekse avond bij hem thuis. Hij heeft een lange werkdag erop zitten en na de maaltijd rookt hij traditioneel een jointje. Zo ook deze avond van het interview. We hebben net de geschiedenis doorgenomen tot zijn einde bij Shocking Blue als hij in slaap valt. Met zijn bloedmooie véél jongere vriendin heb ik het die avond erg gezellig, ook zij is helemaal gek van muziek. Van Wijk is later razend op mij want wat ik allemaal wel niet met zijn vrouwtje had uitgespookt? Nee hoor, gewoon plaatjes draaien en kwekken over muziek. Maar... ze was wel mooi!

Van Wijk blijft tot het definitieve einde in 1975 betrokken bij Shocking Blue, ook al heeft de band in 1974 al afscheid genomen. De band wordt nog enkele malen opnieuw geformeerd en ik weet zelf de reünie uit 1994 nog goed te herinneren. Toch ben ik ietwat teleurgesteld als ik een jaar later naar 'Shocking Blue' ga en dat het opeens Mariska Veres met een top 100-coverband blijkt te zijn. Ze zingt een paar hits in medley-vorm maar bij 'Born To Be Wild' ben ik de tent uit gelopen. Volgens Wikipedia zou Van Wijk nog in leven zijn, maar er staat me iets van bij dat hij is overleden. Met de dood van Veres in 2006 komt definitief een einde aan Shocking Blue. Van Leeuwen heeft na Shocking Blue nog succes met Galaxy-Lin en Mistral maar is op een gegeven ogenblik huisman.