Week Spot: Shirley Nanette

Ik zit in eenzelfde luxe-positie met de Week Spot als in het begin van het jaar: Er is een zekere 'wachtlijst'. De singles die vorige week uit Duitsland zijn gekomen, blijken een schot in de roos. De Vicki Collins-kant geeft me nog evenveel kippenvel als vorige week donderdag, maar het is met name deze van Shirley Nanette die meer en meer voor me is gaan 'leven'. Ik wil later deze maand een tweede bestelling doen, want ik wil wel meer platen uit die Truth & Soul-serie. Ik verheug me in de 'Singles round-up' eveneens op het verhaal, omdat ik verwacht wel het ene en het ander te kunnen vinden over Shirley Nanette. Ja hoor, je kan het uit alle oogpunten benaderen, alleen vertelt het bitter weinig over de tijd waaruit onze Week Spot stamt. Het is weliswaar geen naam die velen buiten de jazz-scene in Oregon in vuur en vlam zal zetten, maar we kunnen Shirley Nanette evenmin een grote onbekende noemen. 'All Of Your Life' van Shirley Nanette (1973) is deze week de nieuwe Week Spot.

Duitsers in het Engels? Nee, ik wil Rudi Carell even overslaan. Doordat de Duitse taal veel mooie 'oorspronkelijke' woorden heeft, zie ik geregeld op Facebook en andere plaatsen dat Duitsers met hele fraaie Engelse verwoordingen komen. Ik weet niet of dit zijn weerslag heeft op HHV, toch vind ik de naam voor hun 'sub-genre' magnifiek: 'organic grooves'. In die categorie vallen soul, funk, jazz, 'soulful house' en combinaties van voorgenoemde stijlen. Bij het selecteren van dit criterium kom ik de meest waanzinnige dingen tegen, waaronder ook deze van Shirley Nanette en een andere single op Truth & Soul welke ik nog moet bestellen. 'Organic grooves' slaat de spijker op zijn kop, want het merendeel van de bestelde singles doet iets 'vreemds' met mijn lichaam en dat geldt ook voor 'All Of Your Life' en de b-kant. Waar Q Music weken lang de luisteraars aan een lijntje houdt met een plant dat uit een potje wordt getrokken, daar hoef je bij Shirley Nanette niet lang te gissen naar 'het geluid'. Dit is het geluid wat je hoort vanachter de toonbank van een achteraf gelegen platenzaakje. Zo'n nering waar je niet anders als iets héél bijzonders gaat tegenkomen. Het is ook het geluid van de dj met een uitstekende muzieksmaak, ook al bedoel ik hiermee niet mezelf. Dit is het geluid van een obscure plaat uit de jaren zeventig, een lekkernij welke veertig jaar lang is bedekt met een grote laag stof en nu pas tot wasdom mag komen.

Je vraagt een dame niet naar de leeftijd, ook al lonkt het Gmail-adres op haar website, maar ik schat ze inmiddels rond de zestig moet zijn. Shirley Nanette is afkomstig uit Portland in Oregon en is daar één van de grotere namen in de jazz-scene. Ze weet al op jonge leeftijd dat ze zangeres wil worden. Dat begint in de kerk, maar Nanette wijt het eveneens aan een familie-lijn. De nicht van haar grootvader aan moeder's zijde is niemand minder dan Bessie Smith. De jazz gaat er vroeg in, hoewel ze eveneens lessen volgt voor klassieke opera. Dat zal ze incidenteel gebruiken, maar verder is het jazz voor en jazz na. Ook treedt ze met verschillende symfonie-orkesten op. Haar biografie slaat gemakshalve de jaren zeventig over. We weten dat ze omstreeks 1967 het voorprogramma verzorgd voor Frankie Valli & The Four Seasons. Dertien jaar later heeft ze haar doorbraak als jazz-zangeres met het winnen van een nationale competitie. Dat ze in de jaren zeventig een elpee heeft opgenomen, hoeft van Shirley Nanette niet zo nodig in haar biografie. Toch maakt ze wel reclame voor de plaat op haar Blogspot-pagina. De informatie komt niet rechtstreeks van Shirley Nanette, we moeten het met het persbericht van Truth & Soul stellen.

Hank Swarn is vanaf de late jaren zestig gitarist in de band van Earl Grant. Tijdens een tournee van Grant schrijft Swarn enkele liedjes. In 1973 wordt Shirley benaderd door Swarn om samen het album 'Never Going Back' te maken. Het album verschijnt in een oplage van 500 stuks via het minuscule Satara-label. Om even een klein sprongetje in de tijd te maken: Ondanks de kwaliteit van het album en de 'exclusiviteit' door de kleine oplage, zijn de prijzen voor zo'n originele elpee 'billijk' te noemen. Okay... honderd dollar mag veel lijken voor een elpee, maar ik zie vele platen die stukken minder zijn voor véél meer over de toonbank gaan. Het album flopt in 1973 genadeloos. De nummers zijn in hooguit twee 'takes' opgenomen en dat geeft de nummers ook haar fijne atmosfeer. Het is goed beschouwd een jazz-plaat, maar dan met een funky groove zoals dze vaker wordt gebezigd omstreeks 1973. En Shirley? Zij levert een vocaal hoogstandje af. Het is een grote vergelijking, ik weet het, maar mij doet het me bij vlagen denken aan Marlena Shaw. 'All Of Your Life' heeft zelfs een gevoel van gospel, hoewel de tekst daar niet op duidt. Of, tenminste, dat hoor ik er niet in.

Truth & Soul brengt in de eerste maanden van 2013 'Never Coming Back' opnieuw uit op vinyl en doet deze single verschijnen. Het ietwat doffe geluid van de begeleiding, de genadeloze groove, het speelse gitaarwerk van Swarn en bovenal die stem van Shirley Nanette die dwars door de ziel snijdt... dit is een plaatje dat hopelijk nooit gaat vervelen!

Singles round-up: oktober 2

Een vreemde dag. Ik ben al vroeg op de zaak in de veronderstelling dat ik moet bezorgen in Meppel, maar daar is de opbrengst zó tragisch dat je met z'n tweeën voor de koffiepauze klaar kan zijn. De geplande mailing had ik over het hoofd gezien, maar die komt pas morgen of overmorgen. Dat is eentje van enkele duizenden die uitgezocht moet worden, dus daar gaan ook meerdere dagdelen in zitten. Dan bevind ik me opeens in de auto naar Zwartewaterland en mag in Genemuiden post bezorgen. Ik ben hier een paar weken geleden 'voor het eerst' geweest. Tussen aanhalingstekens omdat ik wel een paar maal door Genemuiden ben gefietst, maar dit is de tweede maal dat ik écht het centrum in ga. Sommige dingen veranderen nooit en ook nu kan ik tevreden vaststellen dat ik Genemuiden na tweemaal bezorgen 'begrijp'. Wat aanvankelijk losse woonwijken zijn, daar komt vandaag ineens logica in de samenstelling. Ik kijk nu al uit naar een volgende keer! Ik ben vandaag 'vroeg' klaar en onderweg naar de stad denk ik aan Soul-xotica en parkeer even later mijn fiets bij De Tafel. Tijd voor een tweede 'Singles round-up'!. Tien singles voor zeven-en-een-halve euro.

* Jon Anderson- Easier Said Than Done (Duitsland, Elektra, 1985)
Helaas... té laat! De huurder met de partij waar ik in augustus flink boodschappen heb gedaan, heeft zijn handel opgehaald. Die single van The Pebbles 'die ik altijd nog eens moest ophalen', is ongetwijfeld mee gegaan. Ach, je kan ook niet alles hebben? Het was een single van de Belgische band uit de vroege jaren zeventig. Bart heeft zijn handel singles flink uitgebreid met een verzameling die afkomstig lijkt te zijn van een dj. En dan eentje van het zeldzame soort die ontzettend zuinig is geweest op zijn platen. We hebben het over enkele grote hits, maar geen vuiltje aan de lucht als je naar het vinyl kijkt. Ik trap vandaag af met deze van Jon Anderson. Over elf weken is het bijna zo ver... Toch moet ik bekennen dat ik 'vergeten' was dat 'Easier Said Than Done' een kerst-single is geweest. De vredesboodschap is vrij universeel, het is pas als 'Komt Allen Tezamen' in de 'break' voorbij komt dat bij mij het kwartje valt. 'Easier' is geschreven door Vangelis en ik mag die man niet luchten. De afsluitende toon op de synthesizer vind ik dan net zo hilarisch als het 'ta-ta-ta' in 'I Just Called To Say I Love You'. Verder een leuk plaatje dat ik best durf te draaien in de overige vijftig weken van het jaar.

* Cameo- Word Up! (NL, Mercury, 1986)
De voormalige eigenaar heeft een uitmuntende muzieksmaak in de jaren tachtig. Van alles en nog wat, maar dan wel het kwaliteitsspul. Rock, funky dingen, maar ook pure pop-dingen die niets te zoeken hebben op de dansvloer. Ik vraag me dus ook af wat voor dj deze man is geweest, als hij al dj is geweest. Zijn 'nummering' lijkt niet echt logisch, maar wijst wel op een collectie van duizenden. De singlehoesjes hebben allemaal een sticker van 'onze' grote vriend met het adres en de woonplaats. Nee, dat vind ik niet storend... een plaatje gaat 'leven' met zo'n sticker. Ik doe vandaag vooralsnog 'boodschappen' in de euro- en vijftig cent-singles. Alles dat ik heb uitgezocht voor vijftig cent mag blindelings mee. Daar hoort ook deze altijd fijne 'Word Up!' van Cameo bij.

* The Robert Cray Band- Don't Be Afraid Of The Dark (NL, Mercury, 1988)
Dat laatste geldt eveneens voor Robert Cray en na een beluistering van vanavond moet ik stellen dat ik het minder had kunnen doen. Natuurlijk ligt 'Don't Be Afraid Of The Dark' nog vers in mijn geheugen, maar Robert Cray is een naam waarvan ik spontaan een uitslag krijg. 'Right Next Door' ligt daar eveneens voor vijftig cent en ik geloof dat ik die ook al heb, maar als we het over een plaat hebben die 'overplayed' is in mijn opinie, dan gaat Cray op dezelfde stapel als 'Black Velvet' van Alannah Myles. 'Don't Be Afraid' is wederom blues met een laagje sacharine, maar op een gekke manier 'raakt' me dat vanavond.

* INXS- Need You Tonight (NL, Mercury, 1987)
Nee, het zijn niet alleen maar singles op Mercury in deze 'Singles round-up', het valt me nu trouwens ook pas op. De Tafel in Meppel is de afgelopen maanden goed geweest voor mijn verzameling INXS-singles en hier is weer eentje! Ik heb al vaker gezegd dat ik nooit een hele grote INXS-fan ben geweest, maar dat de aanbiedingen van de afgelopen maanden te leuk waren om te laten liggen. Deze 'Need You Tonight' is een schaarse INXS-hit die ik wel heel erg weet te waarderen en welke nog vaak zijn rondjes zal mogen draven.

* The Pretenders- Don't Get Me Wrong (Duitsland, WEA, 1986)
Ik snap niet waarom 'Hymn To Her' vijftig cent extra moet kosten. Ik wil dat nummer eerst nog eens op Youtube horen, voordat ik overga tot aankoop, want die ben ik wel 'vergeten'. Dat geldt niet voor 'Don't Get Me Wrong', want dat is zo'n single die ik eigenlijk nooit bewust heb gezocht en die toch al die tijd op mijn wenslijst staat. 'Een fraai exemplaar voor weinig en dan mag die zeker mee', zo'n soort van criterium. Deze slaagt voor een euro met vlag en wimpel. De tijd zal leren of we de groep van Chris B. Hynde (zoals ik haar sinds jaar en dag op de radio noem) opnieuw gaan tegenkomen in deze serie, anderhalve euro voor een jaren tachtig-single moet echt iets bijzonders zijn voor mij...

* Supertramp- It's Raining Again (NL, A&M, 1982)
Omdat we (lees: Wolfman Radio) 'iets' hadden 'gepland' voor het volgende weekend, zou ik dit komende weekend een dubbele '7" Collection' doen. Dat plan blijft staan, ik ga nu voor zondag 18 eveneens een '7" Collection' in plannen. Komende zaterdag ga ik naast drie bakken jaren zestig, zeventig en tachtig ook de tien singles van vandaag draaien. Jullie zijn dus van harte welkom vanaf 23.00 uur op Wolfman Radio deze zaterdag. Ik kan alvast gaan nadenken over een 'cheesy link' voor Supertramp. Als het KNMI gelijk krijgt, is het dit weekend wederom vrij droog en oogt zondag wéér aantrekkelijk voor een fietstocht! Sinds zondag heb ik nog één verzoekplaatje qua fietsen en dat is opnieuw een tocht van omstreeks 150 kilometer. We zullen zien!

* Tanita Tikaram- Twist In My Sobriety (Duitsland, WEA, 1988)
En dat bedoel ik... de voormalige eigenaar van deze partij gaat niet alleen voor rock en funky, maar reserveert ook een plek voor dit betoverende plaatje van Tanita Tikaram. Ik leer vandaag tevens dat Rod Argent van The Zombies en diens' eigen Argent mede-producent is van Tanita Tikaram. Het geeft het alleen maar meerwaarde voor mij, hoewel het nummer al prachtig is zonder die info. Van Meppel tot thuis speelt die voortdurend in mijn hoofd, het is dat soort van nummer en met de herfst voor de deur is het plots een prachtige soundtrack.

* UB40- Come Out To Play (Duitsland, Virgin, 1988)
Mijn collega Lee heeft er geen goed woord voor over. Ali Campbell heeft zich jaren geleden los geweekt van UB40 en heeft nu met twee andere ex-leden een UB40. Tegelijk is het oorspronkelijke UB40 ook nog immer actief. UB40 is vanaf de oprichting al geen standaard-band. De leden getuigen met elkaar van hun liefde voor ouderwetse reggae en de zangmicrofoon gaat van hand tot hand in de band. Dat Ali Campbell hem vasthoudt op enkele van de grote hits is 'toeval'. In de jaren negentig zet Campbell een punt achter zijn verblijf in UB40, maar de band gaat onverdroten voort. Tegenwoordig is daar de situatie dat Ali het festival-circuit afstruint met een compilatie van de grote hits van UB40 en dat het originele UB40 nauwelijks aan de bak komt. UB40 is een band waarvan ik nooit bijzonder veel van heb gehouden, maar dat alom aanwezig is in de late jaren tachtig. Je ontkomt er niet aan. En toch is 'Come Out To Play' voor mij 'een zwart gat', een titel uit het Hitdossier waarmee ik geen associatie heb. Voor vijftig cent mag ik het proberen en nee... deze ga ik niet grijs draaien.

* Vaya Con Dios- What's A Woman (Duitsland, Ariola, 1990)
Het is voor mij geen verrassing als blijkt dat wij, Wolfman-presentatoren, voor niets liedjes hebben uitgezocht voor de verjaardagsshow van een week geleden. Deze van Vaya Con Dios heb ik in de lijst gezet omdat ik graag wat krediet wil geven aan de vrouw van de radiobaas. Zonder haar was Wolfman Radio in een vroeg stadium gestorven. Welk nummer zullen we daaraan verbinden? Ik besluit teneinde maar deze van Vaya Con Dios in te dienen, maar... zoals verwacht... wordt er niks uit onze lijst gedraaid! Als broer Jelte in 1995 naar Denemarken verhuist, neem ik voor vijfentwintig gulden een zak met cd-singles over. Daar zit ook deze van Vaya Con Dios tussen. Het klinkt gek, maar die cd-single is rechtstreeks aanwezig bij herinneringen uit die tijd, de vroege zomer van 1990, en dat maakt dat ik het nummer heel vaak op een cassettebandje zet. Twintig jaar later zijn de meeste van deze cd-singles tot stof vergaan en kan ik me nu tegoed doen aan de vinylsingle voor vijftig cent. Met de (redelijk) recente soul-interesse begin ik 'What's A Woman' steeds beter te 'snappen'. Of is het de leeftijd? Antwoorden op een briefkaart!

* Barry White- Bring Back My Yesterday (NL, Philips, 1973)
'The Walrus Of Love' met één van zijn eerste Nederlandse successen. Het is een aardig ding in een smetteloze fotohoes en dat alles voor een euro, maar toch smaakt de a-kant me niet echt. Er zit op ene of andere manier voor mij een Vicky Leandros/Demis Roussos-slagje in. De b-kant is typisch White zoals we hem graag horen. 'I've Got So Much To Give' begint met een 'spoken word intro' en duurt in zijn geheel ruim vijf minuten. Barry klinkt hier een stuk sensueler dan op de a-kant en vanwege dit mag hij in de reserve-Blauwe Bak.

Raddraaien: Candlewick Green

Een anderhalf uur tot 'showtime' en laat me dus nog maar een slinger geven aan het rad. Ofwel: Dat is het oorspronkelijke idee geweest van 'Raddraaien', maar ik ben blij dat ik daarvan ben afgestapt. Het is ten eerste niet te doen om vijfduizend singles (op papier) in willekeurige volgorde te zetten, ten tweede zou ik nooit zulke 'exoten' zijn tegengekomen als nu en ten derde zouden 'nieuwe' platen niet aan bod zijn gekomen. Dit spel met de Gouden Gids werkt een stuk beter. Vandaag de 23e single in de derde jaren zeventig-bak vanaf 'Give Up Your Guns' van The Buoys. Dan kom ik uit bij een groep waarvan ik meen dat ik er al iets over had geschreven op Soul-xotica. Even de zoekfunctie gebruiken en het brengt me bij een vorige aflevering van 'Raddraaien' met de mannen van Jigsaw in het stralende middelpunt. Nu bekijk ik de puzzel van een andere zijde door de ogen van Candlewick Green. Deze 'eendagsvlieg' staat vandaag centraal met hun enige hit: 'Who Do You Think You Are' (1974).

'Holland's Got Talent', 'The X Factor', 'Idols'... Ik verkeer in de gelukkige positie dat ik geen televisie heb en wat mis ik nu werkelijk? Alsof het nog erger kan, heb je ook die serie van de beste singer-songwriter van Nederland. Ja, de beeldbuis wordt overstroomd met mensen die denken dat ze een aanleg hebben voor de wereld van de entertainment. Toch is er niets nieuws onder de zon, ook al zullen de stemmen opdoemen 'dat vroeger alles beter was'. Neem nou dat grappige thee-drinkende, links-rijdende, eiland aan de overkant van de Noordzee. Dat heeft in de vroege jaren zeventig reeds de show 'Opportunity Knocks'. De prijs is niet meteen een platencontract (ook al laat dat doorgaans niet lang op zich wachten), maar bovenal veel optreden voor de BBC. De 'Beeb' heeft dan nog steeds een wet dat een bepaald percentage van de radioprogramma's moet bestaan uit 'levendige muziek' en dat zal ook het lot bepalen voor Candlewick Green.

Terry Webb, Jimmy Nunnen, Alan Leyland, Lennie Coswell en Andy Ball komen uit Liverpool en beginnen hun loopbaan in 1972 met Candlewick Green. De groep doet mee aan 'Opportunity Knocks' en zijn publieksfavorieten voor acht opeenvolgende weken. Dat resulteert in een contract met Decca. Hoewel de platen in Engeland op Decca verschijnen, verloopt de distributie elders via Basf en in Nederland via Dureco. 'Doggie' en 'Sunday Kinda Monday' doen helemaal niks en dan krijgt de band de hulp van Des Dyer en Clive Scott. Deze twee mannen werken met het matig succesvolle Jigsaw dat rond 1973 net op stoom lijkt te komen. Candlewick Green krijgt als eerste de mogelijkheid om 'Who Do You Think You Are' aan het vinyl toe te vertrouwen. De single verschijnt rond de kerst van 1973 en piekt in Engeland op een 21e plek in februari 1974. In Nederland doet de single nummer 25, maar omdat het zo radiovriendelijk is, hoor je het plaatje decennia later nog altijd. In 1974 neemt Jigsaw het nummer zelf op voor het album 'I've Seen The Film, I've Read The Book'. Hoewel de Candlewick Green-single ook in Amerika verschijnt (ik heb de Amerikaanse Basf-persing), is het Bo Donaldson & The Heywoods dat de grote hit scoort in het land van Oom Sam. Het piekt op vijftien in de Billboard. In 1993 brengt Saint Etienne het liedje terug op de Engelse hitparade.

Met Candlewick Green is het evenwel afgelopen na deze single. Nee, de groep gaat niet eerder dan in 2002 uiteen, maar een klein succesje is niet meer weggelegd voor de groep. Het maakt nog een paar singles en een tweede elpee in 1977. Candlewick Green is in de midden jaren zeventig vooral te horen als 'live'-band in de radioshows van David Hamilton en dit doet weinig voor hen. De BBC krijgt geen boze briefkaarten van luisteraars, maar de zakken met 'fanmail' blijven evenmin achterwege. Zoals Allmusic het zo mooi schetst: '...and put them firmly in the middle of the road, with no audience'. De groep toert nog jaren in het cabaret-circuit, maar in 2002 zetten de mannen definitief een punt achter Candlewick Green.

In 1975 stapt toetsenist Andy Ball uit de groep om van het laatste beetje succes van Mud mee te snoepen. Clive Scott, mede-componist van 'Who Do You Think You Are', schrijft eveneens 'Sky High' en andere hits van Jigsaw, werkt vanaf de jaren tachtig met Ian Levine. Hij is medeplichtig aan de cd 'Northern Soul 2007' die nog wel eens voor twee euro bij de Wibra wil liggen. Op 10 mei 2009 overlijdt hij aan de gevolgen van een beroerte. Hij is dan 64 jaar.

Raddraaien: Heintje

Werk aan de winkel! De maand is bijna een week oud en ik sta nog steeds op drie berichten. Hoe komt dat zo? Veel uitzendingen op het moment plus genieten van het fraaie zomerweer. Zaterdagavond heb ik al de ambitie voor zondag en ga meteen slapen. Gisteravond heb ik 'Mixed Bag' gedaan (negen tot elf) en daar ondervind ik meteen het pijnpunt van een 'vroege' show doen op een doordeweekse werkdag. Gelukkig ben ik tegenwoordig op dinsdag vrij, dus alle tijd om 'Tuesday Night Music Club' voor te bereiden en omdat ik afgelopen nacht al inspiratie heb gekregen voor de vaste programma-onderdelen, is dat vanmiddag een peulenschil. De onderdelen 'aankleden' met algemene nummers en daarna de boel pasklaar maken. Jawel, 'Tuesday Night Music Club' is de enige show die strak geregisseerd is. De 24 liedjes en eindtune gaan precies passen tussen 7 en 9. Nu eerst maar even schrijven op Soul-xotica en in het kader van het 'Raddraaien' betekent het dat ik 132 platen vanaf 'From The Underworld' van The Herd mag rekenen. Dat houdt in dat ik bij Jay & The Americans weer vooraan kan beginnen en bijna het klokje rond ga. Alleen Jimi Hendrix houdt me nog bij The Herd vandaan. De Raddraaier van vandaag is een belhamel uit 1968: 'Ich Bau Dir Ein Schloss' van Heintje.

In 'Van hit naar her', moest ik nodig weer eens gebeuren, ga ik regelmatig tekeer over de hedendaagse Top 40. Niet qua inhoud, maar het instituut zélf. Doordat het 'streamen' als uitgangspunt heeft, resulteert dit in een trage lijst. Tien weken op één of 27 weken in de lijst is bijna een standaard geworden. In 1968 heb je dan de geheide nummer 1-hit van dat jaar te pakken. The Beatles brengt ons het witte dubbelalbum en uitstekende singles als 'Lady Madonna' en 'Hey Jude'. The Rolling Stones doet hetzelfde met 'Beggars Banquet'. 1968 is een van mijn favoriete muziekjaren. Niet zo gek als je bedenkt dat ik een Moody Blues-fan ben en van hen komen er maar liefst twee albums uit ('Days Of Future Passed' is eigenlijk uit laat 1967, maar valt niet op totdat 'Nights In White Satin' een hit wordt) en staat het tweemaal in de Top 40 en eenmaal in de Tipparade. Drieëntwintig jaar na de opheffing van de Duitse bezetting zou je denken dat Nederland nog steeds wel klaar is met Duitstalig repertoire, maar het tegengestelde blijkt waar. Het is vermoedelijk deze generatie die voor het massale succes van Heintje heeft gezorgd en het resultaat staat 47 jaar later nog fier overeind: 'Ich Bau Dir Ein Schloss' is de grootste Duitstalige Top 40-hit van de afgelopen vijftig jaar.

Met ingang van de Top 40 worden plaatverkopen nauwlettend in de gaten gehouden en dat kan niet echt worden gezegd van de hitlijsten van voor 1965. Daar wordt soms een natte vinger gebruikt, heeft het succes van de plaat in Engeland of Amerika eveneens te maken met de Nederlandse hitnotering en, als equivalent van het 'streamen', spelen de café-jukeboxen in het zuiden des lands een belangrijke rol. Als je kijkt naar 'Tanze Mit Mir In Den Morgen' van Gerhard Wendland, deze heeft in 1962 een jaar op de Top 30 gestaan en maakt in 1963 zelfs nog een rentree. De vraag is dus of deze plaat maandelijks in hoeveelheden werd verkocht of dat de populariteit op de jukebox een rol heeft gespeeld. Een jaar Top 30 of 27 weken in de Top 40 maakt dan nogal verschil, maar bij Heintje is het duidelijk dat hij zevenentwintig weken achtereen een 'bestseller' heeft gehad.

The Small Faces staat bovenaan de Top 40 als Heintje aan zijn opmars begint. Dat is op plek 34. De volgende week stijgt hij door naar 21. De derde week lijkt er een kleine kentering te komen als de single slechts vier plekken stijgt. De vierde week maakt het een reuzensprong naar nummer 7. Op 22 juni 1968 is er sprake van veel 'lawaai' aan de top. 'Lazy Sunday' van The Small Faces is gezakt van 1 naar 4. Het genadeloze 'Summertime Blues' van Blue Cheer staat aan de top. The Rolling Stones komt tweede met 'Jumpin' Jack Flash'. De heren Fred Jasper en Tom Jones staan zestien weken genoteerd met 'Delilah' en zijn daarmee de langkampeerders in de Top 40. Een week later schopt Heintje het langharig tuig van Blue Cheer van de eerste plek en blijft daar dus tien weken staan. Het is onze eigen The Golden Earrings die na verloop van tijd de toppositie inneemt met 'Dong Dong Di Ki Di Gi Dong', een week later is het opnieuw de eer aan The Beatles als 'Hey Jude' nieuw op nummer 1 terecht komt. In de laatste zeven weken lijkt de platenkoper nog steeds geen genoeg te hebben van Heintje. In week 42 van 1968 blijft het stationair op 20 hangen en een week later zakt het een plekje en een week later hetzelfde. Dan duikt het naar 27 en 33, maar... in de laatste week stijgt het naar 31. Dan is het voorgoed afgelopen met de plaat. 'Lea' van The Cats staat dan nieuw op 1 en Heintje zélf heeft op die plek het veld moeten ruimen met 'Heidschi Bumbeidschi'.

Heintje houdt het record van de langst genoteerde nummer 1 voor 23 jaar bezet. 'The Time Of My Life' van Bill Medley & Jennifer Warnes heeft even daarvoor al even gedreigd, maar het is Bryan Adams die met 'Everything I Do, I Do It For You' elf weken op 1 staat. Daarna volgt 4 Non Blondes met eenzelfde prestatie. Anno 2015 is tien tot elf weken nummer 1 geen noviteit meer. 'Cheerleader' van Felix Jaehn & OMI heeft bijvoorbeeld tien weken bovenaan gestaan alsof het niks is. Maar één ding zullen ze Heintje vermoedelijk nooit meer afpakken: Hij heeft de bestverkochte Duitstalige single in het bestaan van de Top 40. Ik heb het vandaag verder niet over Heintje gehad, maar toch nog even het 'waar en wanneer?'. Ik heb de plaat jarenlang gemeden, maar ben op 23 augustus 1997 op de rommelmarkt in Hommerts als ik deze meepik. Iemand die sneller de platen had gevonden, gaat naar huis met onder andere 'Starstruck' van The Kinks en dus is Heintje een 'troostprijs'. 's Avonds ga ik op de scooter naar De Baars voor een nachtje 'kamperen' in de caravan en een bezoekje aan Smithy's Palace in Eesveen voor het concert van Total Touch. Het gaat in dat laatste geval vooral om het 'kamperen' en zuipen in De Karre, dat moet ik dan wel benadrukken...

Wie dut mie wat?

De laatste vrijdag voor mijn vakantie wordt het schermpje van mijn kilometerteller steeds vager en er zit niks anders op dan de batterij te vervangen. Daarmee komt het totaal op nul te staan en dat vind ik helemaal niet erg. De eerste weken heb ik wat ruzie gehad met de kilometerteller en daarna heb ik iets van driehonderd kilometer gefietst in totaal. Ik denk dat ik hem sowieso op nul zou hebben gezet, want ik wil naast de dagetappes ook graag het totaal weten. Welnu, vanmiddag ben ik over de duizend kilometer gegaan. Daar zitten natuurlijk een paar forse fietstochten bij in en de volgende duizend kan maanden duren. Vandaag heb ik zo'n forse tocht gedaan, maar heb ik andermaal kunnen vernemen hoe goed mijn conditie is op dit moment. Het is vergelijkbaar met het 'rondje koffie', maar dan ben ik bekaf na afloop en heb tot woensdag last van mijn benen. Vandaag? Als ik nu twintig kilometer moest fietsen, zou ik het zonder probleem doen. Hierbij blik ik terug op een bijzonder fijne fietsdag, misschien wel de laatste van het jaar?

Ik hou de hele week het weerbericht al in de gaten en zie steeds een fraai resultaat bij zondag. Droog en windkracht 2 tot 3. In de loop van de week wordt de zon toegevoegd aan de prognose. Ik kijk naar de windrichting, zuidwest, en besluit dan dat het aardig is om nog eens de NAP te doen tot het station van Groningen. Daar zal ik dan op de trein stappen naar Meppel. Het is weinig hoopgevend als ik om half negen op de fiets stap. Tot Appelscha duikt geregeld de herinnering op aan de keer in 2013 dat ik dit stuk heb gefietst. Toen ben ik bij Peize over gegaan op de Flevoroute tot Gorredijk en toen binnendoor weer terug. Ook toen was ik helemaal stuk toen ik thuis kwam. Toen was het de hele dag mistig en grijs. Tot Appelscha fiets ik ook geregeld in een 'klein wereldje', maar daar breekt de zon aarzelend door en zal uiteindelijk de mist verdrijven. Ik begin om half negen en zet eerst koers naar Havelte. Bij het benzinestation koop ik gevulde koeken en stroopwafels, ik heb een thermosflesje koffie in de rugzak. Nabij de kazerne van Havelterberg ga ik de NAP op. Het is erg vroeg en relatief rustig onderweg. Ik kom een paar fietskampeerders tegen die misschien wel de NAP in tegengestelde richting doen? Ik benijd ze niet. Verder heb ik vooral last van... vee! Tot tweemaal toe een schaap, waarvan de laatste niet 'durft' over de draad te springen waar het toch eerder al aan is ontsnapt. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik te maken krijg met een dolle ram? Ook ongemakkelijk is de Schotse Hooglander die het fietspad blokkeert en gedurende vijf minuten laat weten niet van de plek te willen. Dan vlucht het dier het bos in en kan ik door. Ik krijg intussen steeds meer zin in koffie, koeken en een long vol damp, maar stel het moment een hele tijd uit. Ter hoogte van Terwisscha vind ik een fraai bankje. Het is nog altijd mistig en een natte broek weerhoudt me niet van koffie en lekkers.

Ik kom wederom Appelscha binnen bij het evenemententerrein. Tot mijn grote verbazing is er vandaag een Kamelenmarkt en dus parkeer ik even de fiets voor een rondje over het terrein. Qua handelaren is de opkomst minimaal en het is veel gereedschap, boeken en speelgoed. Geen platen zoals in 2012 (28 mei 2012: vleesch noch vis!) en dus stap ik even later op zonder een cent te hebben uitgegeven. In Appelscha, het zal rond half elf zijn, komt de zon goed tevoorschijn. Ik ga richting het volgende mooie gebied: De Fochteloër Venen. Ik ken het voor 2010 alleen van naam en ontdek dit als ik de eerste keer de NAP naar Nieuweschans fiets. Dan heeft het bos net te maken gehad met een bosbrand en bovendien werken ze aan een nieuw fietspad. Dat fietspad mag er zijn! Van de bosbrand is niks meer terug te vinden. Om klokslag twaalf uur sta ik aan de rand van de Venen. Ik reken uit dat het zomaar vier uur kan zijn voordat ik in Groningen ben. Ik heb de wind weliswaar in de rug, maar ik kan maar beter realistisch blijven. De foto schiet ik vanuit een piepklein uitkijktorentje ten noorden van Norg, dit is net het niveau dat ik aandurf. Hoger wordt 'eng' voor mij. Het gaat verrassend snel en binnen een vloek en een zucht ben ik in Peize. Nu zet ik wel koers naar Groningen en maak al stiekem plannetjes wat we zouden kunnen doen. Vlak voor de rand van Groningen verspringt de teller van 999 naar 1000 kilometer. Even later zit ik in het stadspark en kijk hoe laat het is. Nog geen half drie??? Het is prachtig weer en ik barst van de energie. Even krijg ik een ambitieus plan: Zou ik het kunnen redden om van Groningen naar Emmen te fietsen via de Saksenroute? Bij Haren zet ik dat al uit het hoofd.

Assen is verstandiger! Toch blijf ik de Saksenroute volgen met een schuin oog naar de knooppuntenbordjes. In Balloo neigt het opeens erg naar het oosten en dan kies ik eieren voor mijn geld. Bij De Balloohoeve, een boerderij met uitgebreide winkel, eet ik ijs: Drie bolletjes ambachtelijk schepijs. Met name de bosbessenyoghurt is niet te versmaden. Even later arriveer ik bij het station van Assen. De trein naar Meppel rijdt voor mijn neus weg en dus moet een half uur overbruggen. Op het perron gaat zomaar iemand tegen mij praten en hierdoor wordt het wachten een stuk aangenamer. Tegen zeven uur ben ik in Meppel. Ik haal wat lekkers voor het avondmaal bij de Albert Heijn en ben om half acht thuis. 134,3 kilometers voor vandaag, de totaalstand op 1050 kilometer en helemaal niet moe! En het plan om nog eens met de fiets in de trein naar Assen te gaan en daar in de omgeving te fietsen.

Singles round-up: oktober 1

Strikt bekeken zijn de platen allemaal in september gekocht, maar de voorbije maand heeft genoeg 'round-ups' gehad. Gisteren twijfelde ik nog of ik in staat zou zijn om vandaag een eindoordeel te kunnen geven over de nieuwste aanwinsten, maar nu ben ik er zeker van. Het gaat lukken! Ik heb gisteravond laat nogmaals de platen gedraaid en vanmiddag opnieuw. De 'moeilijkste' plaat is eentje waarvan ik me gistermiddag niet meer kon herinneren waarom ik juist die had geselecteerd. Ik ben immers met een lijst van vijftien begonnen en heb een paar (voorlopige) offers moeten geven. Sinds gisteravond groeit er toch weer een liefde voor het plaatje en de anderen...? Daar kan ik niet langer mee wachten, die móet ik met jullie delen, daar kunnen jullie echt geen dag langer meer zonder. Althans, zo zou het in mijn situatie zijn geweest. Zes van de komende acht singles komen bij HHV vandaan. Ik begrijp nu ook hoe die zaak haar handel drijft, want de tweedehands platen schijnen van een platenzaak uit het Oostenrijkse Wenen te komen. Ik vond de overige handel van HHV al zo haaks staan op de platen, het lijkt alsof het eerder een overkoepelend orgaan is van verschillende onafhankelijke bedrijven. De overige twee singles zijn afkomstig uit Engeland.

Ik heb het gisteravond willen noemen, maar ben het toen vergeten. Soul-xotica is woensdag over de 75.000 pagina-weergaven gegaan. Hoewel menig Blogger-collega zijn neus zou ophalen, schrik ik er altijd weer even van. Vijfenzeventigduizend maal een muisklik naar 'mijn universum'. Ik moet erkennen dat ik in het verleden wellicht eens té vrij ben geweest voor zulke bezoekersaantallen, maar ik heb het me niet gerealiseerd tot een paar jaar geleden. Bovendien lijkt Soul-xotica na vijf jaar een naam te krijgen, want nu gaat het hard! Ik vermoed dat ik over een paar maanden de 100.000 ga halen. Maar dan opnieuw... cijfers zeggen me eigenlijk ook helemaal niks. Ik vind het heerlijk om te schrijven over mijn singles en of dat nu wordt gelezen door één, tien of honderd? Ik móet het sowieso doen. Het is een onderdeel geworden van de dagelijkse routine. Een dag niet publiceren is niet een dag 'vergeten', maar tijdgebrek of domweg geen zin hebben. Er gaat dus geen dag voorbij dat ik niet aan Soul-xotica denk. Hoewel het 'Raddraaien' me ook wel eens het schaamrood op de kaken brengt, is dit vooral een weblog over muziekbeleving. Hoe zit dat nu precies met muziekbeleving? Wat bepaalt nu waarom je het ene nummer fantastisch vindt en de andere 'méh'. Ik mag graag nadenken over die vraag en kom zelf tot de conclusie dat je hersenen en wellicht iets in je lichaam de muziekbeleving veroorzaken en dat dit, uiteraard, heel persoonlijk is. Een zekere klank kan een snaar raken, een opeenvolging van dergelijke klanken doet gekke dingen met het lichaam. Er komt kippenvel op de armen zonder dat je precies weet waar het vandaan komt. De eerste uit deze 'Singles round-up' scoort bij mij op alle punten.

* Vicki Collins- Guessing Again (US, Soulville, 1965)
HHV heeft geluidsclips bij de nieuwe platen en (helaas) niet bij de tweedehands platen. Zo kun je ook niet controleren hoe droevig het gesteld is met een plaat in VG-conditie en dat is best jammer. Toch wijst de feedback van HHV op Ebay en Discogs niet op slechte platen die als Mint worden verkocht. Op Ebay wordt de negatieve feedback gedomineerd door de kleding-handel. Zogenaamde merkkleding die al uit elkaar valt als je er naar kijkt en een hoop gehannes met kledingmaten (altijd het nadeel van kleding kopen via het internet, heb ik ondervonden). Op Discogs zijn de negatieve beoordelingen afkomstig van mensen die geen begrip kunnen op brengen voor het feit dat een plaat uitverkocht kan zijn en een hoop 'spoken' die zelf ook een trieste feedback-score hebben en erop uit zijn om anderen eveneens naar beneden te halen. Als ik kijk naar de tweedehands platen uit deze partij van HHV kan ik opgelucht adem halen. Niks mis mee! Het nadeel dat veel oudere platen geen geluidsclip hebben, is dat er geen Youtube-video van zijn. Ik twijfel zo nog even bij een single van The Naturals. Middels Youtube hoor ik voor het eerst 'Guessing Again' en de bestelknop wordt meteen ingedrukt. Ja! Het is zo'n plaat waaraan ik in de inleiding refereer. Je kan de plaat zelf moeilijk beschrijven, maar het effect dat deze heeft op mijn geest en lichaam is bizar. 'Guessing Again' is een zogenaamde 'ballad-with-a-beat'. Vicki is op zichzelf geen unieke zangeres, maar de combinatie van haar stem en het orkest van Eddie Silvers (geen onbekende in de Blauwe Bak) levert een brok magie op. Als Eddie en Vicki bij het refrein zijn voel ik het op mijn armen, maar kan niet verklaren hoe en waarom. Mijn hersenen vindt deze combinatie van klanken gewoon erg fijn en omdat ik blijf genieten van dit bizarre verschijnsel, draaft de plaat nu al meerdere malen per dag zijn rondjes. Nog even over de b-kant? Ach ja, waarom niet... Dat kantje heet 'I'm Better' en is juist een uptempo ding met een lekker 'girlgroup'-gevoel en ik zou me kunnen voorstellen dat dit kantje een enorme potentie heeft in de Engelse Northern Soul. Voor mij is 'Guessing Again' echter de hoofdprijs.

* The Electras- Another Man's Woman (US, De-Lite, 1970)
Deze komt van Discogs van een Engelse dealer waarvan ik in december een paar nieuwe heruitgaven heb gekocht. Ik leer dit 'Another Man's Woman' van The Electras kennen middels Rarenorthernsoul. Deze heeft de eerste persing op een lokaal platenlabel in de aanbieding. Hoewel die plaat té duur is voor mijn smaak, besluit ik even rond te kijken en vind vervolgens deze op Discogs. De De-Lite-uitgave is namelijk vrij goed te bemachtigen. Toch is het de truc om hem zo goed mogelijk te krijgen, want het is weer zo'n ding op styreen. Deze slaagt op alle punten hoewel ik moet oppassen dat ik deze niet 'vals' ga draaien, het plaatje heeft hier aanleg voor. Toch is het meteen bij binnenkomst de b-kant die mijn hart sneller doet slaan: 'Nothing In The World' is weer meer uptempo dan 'Another Man's Woman' maar hier met een zeer aanstekelijk 'who-hooo'-dameskoortje dat het tot de beleving maakt.

* Carolyn Franklin- Sunshine Holiday (UK, Soul Brother, 1976, re: 2014)
En daar hebben we dat plaatje dat bijna voor uitstel heeft gezorgd. De plaat is donderdagmiddag gearriveerd en ik weet dan even niet het hoe en waarom. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de komst van de herfst en mijn herinnering aan mijn eigen 'sunshine holiday', maar dit is doorgaans geen reden om een plaat te kopen. 'Sunshine Holiday' is lekker lichtvoetig. De b-kant van deze Soul Brother-uitgave is 'Deal With It' en dat is mevrouw Franklin op de funky toer. Bekende naam? Ja, Carolyn is de zus van Erma en Aretha en neemt eveneens platen op, maar verder staat ze in de schaduw van Aretha. Omdat dit een potentiële Week Spot is en niet meteen alle kruit wil verschieten voor een bericht, hou ik het hier kort. In 1976 neemt ze een album op voor Columbia en deze staat sinds jaar en dag hoog aangeschreven bij dj's. Het kwaliteitslabel Soul Brother heeft vorig jaar twee tracks van dat album samen gebracht op een single, omdat veel dj's geen ruimte hebben voor elpees.

* Shirley Nanette- All Of Your Life (US, Truth & Soul, 1973, re: 2012)
In 2009 word ik 'geraakt' door Collie Ryan: Een folkzangeresje dat in 1973 drie elpees heeft gemaakt. Deze elpees zijn uitgebracht door een ideologische organisatie waarvoor Ryan in die tijd werkt. De eerste twee zijn uitverkcoht, in 2011 heeft het nog enkele exemplaren van de derde elpee in de kelder staan. Een goede investering want verzamelaars betalen zich scheel voor deze platen. In de eerste jaren van de nieuwe eeuw wordt ook nog wel eens zo'n zangeres uit de mottenballen gehaald, denk aan Vashti Bunyan. Naast een 'legendarische' (in mijn optiek een 'zwaar overgewaardeerde') plaat maakt Bunyan ook nieuwe platen. Of dit bij Collie is gelukt, weet ik niet. Ik volg de folk al jaren niet meer. Toch is het vanavond ook weer van toepassing. Shirley Nanette is de naam, een jazzy zangeres die in 1973 een elpee opneemt welke in een oplage van vijfhonderd verschijnt. Ik moet zeggen... ik vind de marktwaarde van die originele elpee genoeg meevallen. Er is ook een heruitgave op Truth & Soul uit 2012. Deze single valt daar samen mee, hoewel Nanette in 1973 nooit een single heeft uitgebracht. 'All Of Your Life' laat een soort van Marlena Shaw horen: 'sophisticated soulful jazz'. Qua productie klinkt het als een kloon uit de Daptone-studio's, maar het is écht 1973 op deze plaat. Ook een potentiële Week Spot en ik kijk nu al uit naar het huiswerk!

* Wilson Pickett- Mr. Magic Man (Duitsland, RCA Victor, 1973)
Sinds ongeveer een jaar heb ik een bijzondere fascinatie gekregen voor het werk van Wilson Pickett na Atlantic. In 1979 neemt hij bijvoorbeeld een heerlijke elpee op voor EMI-America, maar in 1973 maakt de soul-legende zijn debuut op RCA met de elpee 'Mr. Magic Man'. Het titelnummer is dus op single uitgebracht en die is zeer smakelijk! Zijn Atlantic-werk klinkt erg gedateerd in 1973 en bovendien is de disco nog op veilige afstand: 'Mr. Magic Man' zit precies tussen de twee in. Midtempo 'southern soul' met een stem die je vanaf de eerste noot herkent. Als het tegen het einde van het nummer nog niet duidelijk is, dan kun je de wortelen herkennen door de gesmoorde gilletjes in de uitloop van het plaatje.

* The Frank Popp Ensemble- Gettin' Down (Duitsland, Unique, 2006)
De Northern Soul is de meest ondankbare 'scene' die je kan voorstellen. Als je het lef hebt om een 'nieuwe' Northern Soul-plaat op te nemen, wordt je steevast verguisd door de massa. Vraag het Ian Levine, maar vraag het ook aan Frank Popp. Popp is een 'grote naam' in de wereld van de soul-dj's en -verzamelaars. Wat doe je als je een diepgaande belangstelling hebt voor de essentie van Northern Soul en bovendien een getalenteerd muzikant bent? Dan formeer je een deathmetal-band om vooral niet te worden afgeschoten in de Northern Soul óf je hebt het lef om zélf Northern Soul-platen op te nemen. De 'snobs' halen hun neus op voor het werk van The Frank Popp Ensemble, maar ik vind het de spijker op zijn kop. Volgens mij is hun single 'Hip Teens (Don't Wear Blue Jeans)' inmiddels een duur betaald collector's item. Rond dezelfde tijd neemt het ook een fantastische cover op van 'You've Been Gone Too Long' van Ann Sexton. 'Gettin' Down' is net zo'n klapper als 'Hip Teens', een verloren gewaande Detroit-productie in de stijl van Marsha Gee's 'Peanut Duck', maar dan minder hilarisch en meer vakmanschap.

* Pauline Shivers- Won't You Come Back Home (US, O-Pex, 1969)
De kakelverse Week Spot.

* Dusty Springfield- What's It Gonna Be (Duitsland, Philips, 1967)
Ja, ik kan met een gerust hart een nieuwe bestelling plaatsen bij HHV. De beschrijving waarschuwt voor een paar krasjes en inderdaad... voor het intro hoor je wat slijtage. Maar dan begint het nummer en dat is wederom zó hard opgenomen dat je nooit weer een krasje hoort. Het fotohoesje, gelijk aan bovenstaande, is in een uitmuntende staat en toch beoordeelt de handelaar het als een VG en mag het voor een tientje weg. Ik heb dit alleen al over voor de fotohoes! Een koopje, zoals jullie zullen begrijpen, want 'What's It Gonna Be' is erg gewild onder dj's en ik durf te wedden dat een Engelse dealer het dubbele of driedubbele zou hebben gevraagd.

Week Spot: Pauline Shivers

Het pakket met singles uit Duitsland is vanmiddag gearriveerd, maar wil nog even een paar titels laten 'wennen' voordat ik ze ga behandelen in een 'Singles round-up'. Dat gaat wellicht zaterdag of zondag gebeuren. Aan potentiële Week Spot-kandidaten geen gebrek, buiten dit pakket heb ik twee andere 'nieuwe' titels en, ik noemde het al eerder, er is een 'oud' plaatje dat plots begint op te spelen. Het is een kantje dat ik in april heb gekocht, maar waar ik eveneens van weet dat er praktisch niets over de uitvoerende artiest is te vinden. Over de kandidate van deze week is evenmin een telefoonboek vol geschreven, de enige informatie die ik kan vinden is over haar vorige project. Met een beetje knip- en plakwerk kom ik dan uit bij de inhoud van dit bericht. De Week Spot van deze week is 'Won't You Come Back Home' van Pauline Shivers uit 1969.

De plaat wordt geadverteerd bij Rarenorthernsoul en sinds een paar jaar heb ik een gezonde nieuwsgierigheid bij gele en groene labels. Ik denk dat dit vooral te wijten is aan Sheryl Swope (groen) en The Soulettes (geel), evenals die laatste valt ook bij Pauline Shivers de eenvoud meteen op. Een vrij standaard label met de titel en artiest in een eenvoudig handschrift en niet teveel poespas qua informatie. Dat heeft me al een paar mooie 'zoekplaten' opgeleverd, denk bijvoorbeeld aan de Week Spot van iets meer dan een jaar geleden: 'Can You Remember' van Debra. Ik moet bekennen dat ik niet meteen enthousiast ben bij het horen van de geluidsclip, maar dat groeit binnen een paar dagen en dan ga ik eens rondkijken. Alle respect voor Rarenorthernsoul, het is immers mijn favoriete dealer, maar het is wel een professionele organisatie dat winst wil maken. En dus vindt je zulke platen vaak stukken goedkoper op Discogs en Ebay, alleen heeft niet iedereen geluidsclips. In geval van styreen wil ik dan nog wel eens extra betalen en hem alsnog via Rarenorthernsoul bemachtigen, maar dan zie ik deze op Ebay bij een 'oude bekende'. Ik heb vooral in de eerste maanden van 2012 regelmatig zaken gedaan met 'Chatahootchie', hij heeft ook geluidsclips en geeft een Ex-plaat al gauw een VG+-waardering (dat is twee gradaties lager). En klinkt deze ook niet beter dan het exemplaar bij Rarenorthernsoul? Hoe dan ook, de koop gaat door en sinds een paar dagen draaft dit plaatje meerdere malen per dag zijn rondjes. Een zeer actuele Week Spot dus...

Maar... wie is Pauline Shivers toch? Ze komt ter wereld in Memphis, Tennessee op 28 april 1933. Ja! We hebben er weer één! Er zijn maar weinig 'prominente' mensen op dezelfde dag jarig als mij. Ik wist al van Toppop-presentator Ad Visser en Wilma. Intussen is daar de originele Peaches uit Peaches & Herb bij gekomen en nu dus Pauline Shivers. Toch heb ik het vermoeden dat Pauline niet meer onder ons is. Ik zag ergens een reactie op een Youtube-video van iemand die haar tante herinnerde. Zegt genoeg? Bovendien zou ze nu 82 lentes jong zijn. Ze stapt in de jaren vijftig in het huwelijksbootje met Sidney Banks. Die is op 13 oktober 1929 geboren in Chicago. Sidney heeft de merkwaardige bijnaam 'Birdlegs'. Hij is al vanaf de vroege jaren vijftig actief als zanger en in 1963 duikt het echtpaar de studio in om een plaatje op te nemen. Het nummer heet 'Spring' en verschijnt dan ook in de lente van 1963. Het plaatje verschijnt eerst op Cuca Records, een obscuur label uit Wisconsin. Vee Jay uit Chicago ziet het wel zitten om de plaat te distribueren en zodoende heeft Birdlegs & Pauline een top twintig-hit op de R&B-lijst te pakken. Birdlegs en Pauline gaan dan werken met The Versatility Birds, hun begeleiders tijdens tournees. Het bestaat uit twee achtergrondzangeressen en een band. Mack en Floyd Murphy maken deel uit van The Versatility Birds en zij zijn in de late jaren zeventig betrokken bij de opnames van 'The Blues Brothers'. Cuca doet een elpee verschijnen van het duo als Birdlegs en het maakt naderhand nog enkele opnames voor Vee Jay. Die laatsten zullen nooit officieel worden uitgebracht, het album is maar een matig succes om het zachtjes uit te drukken.

Het gaat niet alleen bergafwaarts met het succes van Birdlegs & Pauline, maar ook het huwelijk houdt niet stand. Omstreeks 1968 gaat het paar uiteen en steekt Pauline over naar Chicago om voor het O-Pex-label een aantal singles op te nemen. Allmusic zet het weg als 'deep soul' en van mij mag het. Het zijn meest midtempo deuntjes zonder enige drang te klinken als een Motown-kneiter. 'Won't You Come Back Home' ademt zelfs een beetje Bettye Swann en het zit qua klasse eveneens in hetzelfde hoekje. 45cat heeft het bewijs dat onze Week Spot uit 1969 komt, het is de derde voor het kleine O-Pex-label. O-Pex is een onderdeel van Expo Records waar Shivers ook nog een single voor maakt. Haar eerste is als Pauline Chivers met Joe Hunter en zijn orkest: 'Tough Stuff'. De tweede heet 'You Better Tell Him No' en tenslotte is daar 'Won't You Come Back Home'. De laatste twee zijn wel toegeschreven aan 'Shivers'. Met Bobby Jones maakt ze in 1969 de single 'Please Bless Our Home' voor het Expo-label. Wat verder opvalt is dat 'Spring' bij Cuca als 'Birdlegs And His Versatility Birds' wordt weggeschreven (dus wordt Pauline daar als een van de Birds gerekend) en dat de landelijke Vee Jay-uitgave de naam Birdlegs & Pauline gebruikt. Onder die naam staat het overigens ook op de R&B-lijst vermeldt.

En daarmee stokt alle overige informatie, later dan 1970 wordt het nooit. O-Pex is overigens alleen gebruikt voor Pauline's platen, Expo heeft wel een iets meer uitgebreide catalogus, maar tegenvallende verkoopresultaten zullen ook dit label de das hebben omgedaan. Het was fijn geweest als de nichtjes van Pauline meer hadden geschreven dan dat ze hun tante herinnerden, maar het is niet anders. Wat blijft is de muziek en wat dat betreft zit het weer goed met deze Week Spot!