Singles round-up: december 1

Leeft het nog? Ik ben de afgelopen dagen vooral druk geweest met het terugzetten van de Blauwe Bak-singles en het herinrichten van de koffers. Wellicht in het nieuwe jaar nog maar een paar 'goedkope' koffers bestellen bij Juno want ze puilen uit. 30 november 2025 sluit ik weliswaar de poorten voor de Blauwe Bak Top 100 maar op 1 december gaan de eerste twee bestellingen de deur uit. Inmiddels heb ik ook afgerekend bij Mark en kan ik overnieuw beginnen met een 'tijdelijke Blauwe Bak'. Vandaag zijn de eerste vier van Juno binnengekomen. Té minimaal voor een apart bericht? Welnu, ik lig een aardig stukje achterop schema en het is een grote kans dat de platen vanavond aan bod komen in 'Do The 45'. Ik wil ze dus wel even beter leren kennen. Het wordt tevens de laatste taak voor mijn Sennheiser koptelefoon want eerder deze week is de nieuwe koptelefoon gearriveerd. Die moet ik nog uitpakken. Hopelijk met minder draad dan de Sennheiser want hierbij is het probleem dat ik blijkbaar veel met mijn stoel op de draad heb gezeten. Deze ligt voor een goed deel bloot. Hij mag het nog één keer doen voordat de Kliko wacht. 

* Billy Arnell- Tough Girl (UK, Holly, 1965, re: 2025)
Essential Media Group. Dat is een nieuwe naam voor mij. Het is echter het bedrijfje dat de licentie heeft gekregen om deze gezochte Billy Arnell-single opnieuw uit te brengen. Een welkome aanvulling in een oerwoud van bootlegs. Een origineel is vorig jaar geveild voor 2600 dollar en dan hebben we het over een schijfje in VG-conditie dus niet bepaald 'nieuw'. Billy Arnell heet eigenlijk Billy Smith en is een blanke gitarist. 'Tough Girl' past met het orgel, de blazers en eenvoudige ritme naadloos in de Engelse Northern Soul. Ik moet bekennen dat de plaat nooit heel hoog op mijn verlanglijstje heeft gestaan maar zo'n prettig geprijsde heruitgave is wel leuk in de collectie. Ik zie op het hoesje dat het Essential Media Group is gelieerd aan Sonic Wax maar weet tevens dat Sonic Wax voor heel veel andere labels vinyl perst. 

* Diplomats Of Soul feat. Incognito & Vanessa Haynes- Sweet Power Your Embrace (UK, Expansion, 2015, re: 2025)
In de zomer van 2023 leer ik 'Brighter Tomorrow' kennen, een samenwerking tussen Diplomats Of Soul, Incognito en Imaani. Expansion heeft dat plaatje in 2015 al eens uitgebracht en in 2023 komt daar een gelimiteerde 10"-single bij. Deze heb ik toen besteld en met veel plezier gedraaid. Deze single put uit dezelfde bron. Opnieuw een opname uit 2015 en een fusie tussen Diplomats Of Soul en met de mannen van Incognito als muzikale basis. 'Brighter Tomorrow' staat overigens op de b-kant van deze single maar verder is 'Sweet Power Your Embrace' nieuw voor mij. Het valt in de categorie 'optimistische soul' en dat gaat nooit vervelen. Vanessa heeft niet veel script om te leren maar mag het wel 'live' doen. Net als 'Brighter Tomorrow' is het vrij aanstekelijk.

* Shuggy Edits- Shuggy 45s (UK, Shuggy45s, 2021)
Chaka Khan's 'Like Sugar' wordt in 2018 geremixt voor een tv-commercial en Shuggy Edits brengt vervolgens in 2021 deze single uit. Weer zo'n geval van een 'promotional' zonder credits voor de oorspronkelijke schrijvers en artiesten op de labels. Buiten Chaka Khan horen we ook stukjes uit 'Do The Busstop' van Fatback Band. Op de flip staat het originele uitgangspunt van de Shuggy-remix. Wellicht ietsje geschikter om te draaien in 'Do The 45'. Het heeft een rustiger geluid en balanceert Fatback Band en Chaka Khan beter in mijn beleving.

* The Supremes- Uptight (UK, Soul Monsters, 1967, re: 2025)
Alleen de naam 'Soul Monsters' op het label en dus zo illegaal als het maar kan. In werkelijkheid heeft het label twee Motown-evergreens op één schijfje geperst maar dan van een groep waarvan je het niet zou verwachten. The Supremes heeft blijkbaar 'Uptight' en 'Money' ooit op de band gezet. Ik zie dat 'Uptight' is opgenomen met The Temptations. Wellicht dat de Soul Monsters The Temptations eruit hebben gemixt? Ik denk eerder een combinatie van een backingtrack uit 1967 met de zang van The Supremes uit 1970. De versie van 'Money' is minder interessant in mijn optiek. 

Week Spot: Tommy Hunt

Zoals gepland heb ik gisteren naar nog één aflevering (van vier uren!) kunnen luisteren van 'The 2025 Collection' en dan ben ik wel klaar om de Top 100 samen te stellen. Deze aflevering inspireert ook de Week Spot, ook al weet ik dan nog niet of die binnen de honderd zal eindigen. Ik heb nog niet gekeken naar de 'bubbling under' want dat gaat pijn doen. De nummer 1 heb ik niet zien aankomen en dat zijn vaak wel de ultieme favoriete nummers. Ik ga komend weekend beginnen met het voorstellen van de Top 100. Ik denk erover om in twee afleveringen een top 25 te doen in het weekend en rond de kerstdagen de ontknoping. Op die manier hou ik ook nog ruimte voor andere berichten waaronder de nodige 'Singles round-up'-afleveringen. Op papier mag de opbrengst van het afgelopen jaar zijn ondergebracht in de verschillende koffers, in de nieuwe 'Tijdelijke Blauwe Bak' prijken nu alweer een stuk of tien singles die nog wel moeten binnenkomen. Wat voor jaar is 2025 geweest voor de Blauwe Bak? Lastig om te zeggen. Enerzijds de 'lowrider soul', aan de andere kant ook de Latin maar ook in zekere zin de stokoude beat ballads. Met de laatste trap ik de Top 100-festiviteiten af door dit plaatje tot Week Spot te maken: 'The Door Is Open' van Tommy Hunt uit 1961. 

Vandaag bereikt ons het nieuws dat Steve Cropper is overleden. Dan zie ik ook dat Phil Upchurch ons een week geleden is ontvallen, eveneens op een koninklijke leeftijd. Tommy Hunt is ons in februari ontvallen maar daarbij wordt vooral stil gestaan in de cirkels van de Northern Soul. Charles James Hunt is de echte naam van onze Tom. Hij aanvaardt dit leven op 18 juni 1933. Hij wordt door vrienden Tommy genoemd en hij zal deze naam blijven gebruiken voor zijn professionele carrière. Over een vader is niet zoveel bekend. Zijn moeder is Georgianna Derico. Zijn eerste tien jaar brengt hij door in Pittsburgh in de staat Pennsylvania. Hij is dan al druk bezig met talentenjachten, iets waar zijn schoolwerk onder moet lijden. Moeder en zoon verhuizen vervolgens naar Chicago. Hij zit een blauwe maandag bij de Luchtmacht als de gezondheid van zijn moeder verslechtert. Hunt 'spijbelt' van de militaire dienst om bij zijn moeder te blijven totdat ze komt te overlijden. Natuurlijk moet hij daarna een straf uitzitten vanwege het ongeoorloofd verlof. Als hij de banden met de Luchtmacht heeft verbroken, richt hij in Chicago The Five Echoes op. Daarmee maakt hij in 1953 zijn eerste single. Tijdens een optreden wordt hij aangesproken door Zeke Carey van The Flamingos. Deze heeft net een oproep ontvangen voor het leger en wil Hunt introduceren als zijn tijdelijke vervanger. Hunt is lid ten tijde van de grootste single-hit van The Flamingos: 'I Only Have Eyes For You'. Als Carey in 1960 terugkeert, verlaat Hunt zoals afgesproken de groep. Binnen drie dagen heeft hij een platendeal te pakken als solo-zanger. 

Een lokale dj draait per ongeluk de b-kant van zijn eerste single waardoor 'Human' zijn eerste grote hit wordt. De tweede single is 'The Door Is Open' maar die doet weinig, ondanks dat het een Engelse release heeft gekregen. In de late jaren zestig onderneemt hij zijn eerste tournee door Europa en Engeland. Hij zal daarop besluiten een tijdje in Engeland te blijven waar de Northern Soul net van de grond komt. In 1972 maakt hij een single voor Polydor welke wordt gekraakt door de pers maar ergens in het noorden van Engeland blijft men het geloof in Hunt behouden. Bij het tweede lustrum van The Casino in Wigan treedt Hunt op en daarvan verschijnt even later een live-elpee. Daarop doet hij uitsluitend covers van overleden artiesten of mensen die té groot zijn voor een plattelandsdisco als The Casino. Een van de prijsnummers is 'Cracking Up', oorspronkelijk van Roy Hamilton, en Hunt neemt dat nummer opnieuw op voor een single. Dat is een hit. 'Loving On The Losing Side' volgt dat patroon en Hunt groeit uit tot één van de levende stemmen van de Northern Soul. Toch blijkt hij erg afhankelijk van deze stroming. In 1981 sluit The Casino de deuren en een jaar later is de Northern Soul gedurende acht jaar zo goed als dood. In 1986 vestigt hij zich in Amsterdam en reist vanuit daar over de hele wereld met zijn muziek. In 1997 keert hij terug naar Engeland waar de Northern Soul-revival een feit is. 

In de nieuwe eeuw treedt hij op als Tommy Hunt & The New Flamingos met leden uit de Spaanse band The Velvet Candles. The Twisted Wheels brengt in 2024 een album uit waarvoor Hunt alle teksten heeft geschreven. Op 12 februari van dit jaar bereikt ons het bericht dat Hunt op 91-jarige leeftijd is overleden. 'The Door Is Open' een groots georkestreerde ballade waarvoor hij niet bepaald zal worden herinnerd in de Northern Soul, maar het past precies in mijn straatje. 

Honderd achteruit 2023: Paula Abdul

Aan de ene kant wil ik aan de slag met de Blauwe Bak Top 100, aan de andere kant wil ik morgen nog twee uitzendingen 'The 2025 Collection' terug horen. Of op zijn minst eentje. Intussen heb ik op papier de aanwinsten van het afgelopen jaar toegevoegd aan de Blauwe Bak-koffers en de Engelse koffers. Daaruit blijkt al dat ik bij een aantal singles een bijzonder aangename associatie voel waardoor ze mogelijk in de Top 100 terecht zullen komen. Ik heb zaterdag aangekondigd deze week iets met de Engelse koffers te willen doen, maar daar moet ik nog even over nadenken. De Week Spot is dus evenmin bekend op dit moment. Ik ga de kersverse decembermaand aftrappen met de 'Honderd achteruit'. De volgende in de Gele Bak Top 100 van 2023 staat op nummer 63 en is een aangename herinnering uit de jaren tachtig: 'Straight Up' van Paula Abdul. Volgens het label uit 1988 maar het is pas in 1989 een hit geworden. 

Stock/Aitken/Waterman en rap. Het zijn voor mij de voornaamste redenen om mezelf in de late jaren tachtig onder te dompelen in de muziek uit de tijd van vóór mijn geboorte. Desondanks staat de radio zes dagen in de week op Hilversum 3. De zondag is daar pas net bij gekomen, alleen op woensdag luisteren we naar Hilversum 2 als EO en VPRO uitzendt op 3. Sinds dat de KRO bezit heeft genomen van de zondag, luisteren we daar ook geregeld naar. Tussen de vele 'afschuwelijke' nummers uit die tijd (waarvan ik een aantal  erg ben gaan waarderen in meer recente jaren), zitten ook altijd een aantal nummers waar je moeilijk bezwaar tegen kunt maken. 'Straight Up' van Paula Abdul is daar eentje van. Het is vrolijk, optimistisch, dansbaar en ik krijg de indruk dat Paula nog nooit iets stouts heeft gedaan in haar leven. 'Straight Up' is in zekere zin wat 'Baby One More Time' van Britney Spears tien jaar later is. Een oorwurm die in die tijd helemaal plat wordt gedraaid, maar na 36 jaar is het nog altijd smullen. Ik koop deze single op 3 juni 2023 bij Groenendijk in Steenwijk. De datum heb ik opgezocht bij het bericht over Shirley Bassey. Toen ben ik vergeten dat we op 75 ook nog een single hebben van de zangeres. Enfin, een zorg van later. 

Paula Julie Abdul is haar volledige naam en ze komt ter wereld op 19 juni 1962 in San Fernando in Californië. Haar ouders zijn Joods en dat zal voor haar ook de leidraad worden van haar leven. Ze weet al op jonge leeftijd wat ze wil worden: Ze wil iedere dag dansen! Op jonge leeftijd volgt ze al lessen en middels de high school speelt ze als danseres in 1978 een rolletje in een obscuur gebleven film. Kort daarna komt ze bij de groep cheerleaders van het baseketballteam Los Angeles Lakers. Paula gaat de choreografie doen voor de Lakers Girls en blijft tot en met 1986 hierbij betrokken. In 1982 wordt ze gadegeslagen door The Jacksons tijdens een ceremonie voor de wedstrijd. Abdul doet vervolgens de choreografie voor de clip van 'Torture' van The Jacksons, ook al ervaart ze het lastig om als klein meisje haar jeugdhelden te vertellen hoe ze moeten dansen. Abdul gaat daarna aan de slag als choreografe bij zus Janet Jackson. Hoewel ze nooit een uitgesproken zangeres is geweest, wil ze in 1987 wel een gokje wagen. Ze stuurt een demo rond en wordt geselecteerd voor de pas nieuwe Amerikaanse tak van het Engelse Virgin-label. 

Haar 'ontdekker' dicht haar dezelfde kwaliteiten toe. Een fraai ogende jongedame met een onberispelijk imago en met uitgekiende dans-moves. Als ze een beetje kan zingen, heeft de platenmaatschappij goud in handen? Als ze terugkomen uit de studio is iedereen opgewekt, want ja... Paula kan ook best goed zingen. Op het moment dat 'Forever Your Girl' uitkomt is het de meest succesvolle debuutplaat in Amerika. Het album zal later worden beloond met zevenmaal platina. De eerste twee singles zijn 'Knocked Out' en 'The Way That You Love Me' en die doen nog weinig. Met 'Straight Up' is het ken van de dam. In Amerika is het haar eerste nummer 1-hit. Ze zal daar tot 1993 zes nummer 1-hits hebben en ze staat daarmee op gelijke hoogte met Diana Ross. Zowel in Engeland als in Nederland piekt de single op nummer drie. In het laatste geval ga ik natuurlijk uit van de Top 40. In de Nationale Hitparade piekt ze op 2. 'Spellbound' verschijnt in 1991 en levert onder andere de hit 'Rush Rush' af. In 1995 verschijnt haar derde en laatste officiële studio-album: 'Head Over Heels'. Dan is het succes van de zangeres flink afgenomen. 

In de nieuwe eeuw zal ze vooral schitteren op televisie als jurylid van 'American Idol' en later 'X-Factor'. Door de jaren heen zijn er wel enkele schandaaltjes naar boven gekomen, maar haar juridische team wint de meeste zaken met twee vingers in de neus. Zo gooit Idols-'enfant terrible' Corey Clark in de media dat hij een seksuele relatie zou hebben gehad met Abdul. Ook wordt haar verweten dat ze drugs zou gebruiken. Dat laatste is echter een combinatie van een kwaal, medicijnen en chronische slapeloosheid. Er is in de vroege jaren negentig ook nog een zangeres die beweert dat zij diverse zangpartijen heeft opgenomen voor het eerste album, maar ook deze zaak loopt op de klippen. 

Eindstreep: november 2025

Geheel volgens wens eindig ik deze maand wederom met dertig berichten. Zo lijkt het net alsof ik iedere dag heb gepubliceerd? Enfin, de discipline is niet altijd aanwezig maar de komende maand is vrij eenvoudig op dat vlak. Ik moet ergens de komende week gaan zitten voor de Blauwe Bak Top 100 en dat gaat de weekenden vullen. De week tussen kerst en oud en nieuw hou ik voor de berichten waarbij ik terug kijk op het voorbije jaar. Ik heb vrijdagavond officieel de hekken gesloten voor de Blauwe Bak en vanmorgen het totaal uitgerekend. Tussen 1 december 2024 en 30 november 2025 heb ik maar liefst 548 titels toegevoegd aan de Blauwe Bak. Dat is inclusief de 12"-singles, een dubbel-single van Sweet Charles en zelfs een elpee. Als ik daar de dubbele singles vanaf haal, blijft er iets van 500 over waaruit ik een Top 100 mag samenstellen. Dat is voor later deze week, nu eerst de 'Eindstreep' opmaken voor november. 

Het begin van de maand wordt gedomineerd door de Blauwe Bak maar de vangst in Beilen levert vooral platen op voor de Gele Bak en daarmee is de laatste de winnaar van deze maand. De Gele Bak telt 39 singles tegenover 25 in de Blauwe Bak. Er zijn totaal zestien die ik 'dubbel' mag rekenen. Volgende maand kan ik kijken naar het totaal van de Gele Bak maar ik verwacht nu al dat het ook daar de Blauwe Bak voorbij zal gaan. Begin oktober tel ik de duizendste single in totaal. Ik ga beginnen met de top tien van de Blauwe Bak. 

1. I'm Gonna Change - The Velours 

2. Let Me Do My Thing - Ralph Weeks 

3. Just Say When - Jo Ann Garrett 

4. Garoto Do Pife - Joao Do Pife 

5. Warning - Pat Lewis 

6. Stop And You'll Become Aware - Helen Shapiro 

7. Waiting Patiently - Bridge 

8. Gimmie What You Got - Le Pamplemousse 

9. If You Loved Me - Peggy March 

10. Making My Daydream Real - We The People 

Tenslotte de top tien van de Gele Bak. Daar heb ik vrijdag de nummer 1 al verklapt. Omdat The Velours eerder deze maand de Week Spot is geweest, doe ik boven dit bericht alleen het hoesje van Champagne. 

1. Rock And Roll Star - Champagne 

2. Hela Di Ladi Lo - Dolly Dots 

3. I Don't Want To Be A Hero - Johnny Hates Jazz 

4. If You Know What I Mean - Neil Diamond 

5. Amsterdam - Buck Owens 

6. Intuition - Linx 

7. Walking Down Your Street - Bangles

8. Can't Let Go - Earth Wind & Fire 

9. War Song - Culture Club 

10. If I Had My Way - Sherbet 

Beeld uit het verleden: 3 december 2020

Omdat ik verder op dit moment geen inspiratie heb, kijk ik even in mijn archief voor een prentje om de ruimte voor een bericht op te vullen. Dan zie ik vier foto's op rij, allemaal van 3 december 2020. Hoewel het best mooie foto's zijn, kan ik me niet meer helemaal herinneren vanwaar ik dit schouwspel op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Het zal in ieder geval niet voor Facebook zijn geweest want ik denk er in deze tijd serieus over na om dat platform te verlaten. Ik heb alle persoonlijke foto's verwijderd zodat niets meer te herleiden is naar mijn gezicht. Het heeft wel iets te maken met de censuur die er dan heerst op Facebook, maar of ik me daar zo druk over moet maken? Ik plaats in principe geen aanstootgevende dingen en hou mijn opvattingen ook het liefste voor me. Het is overigens ook niet gelukt om los te komen van het platform. Enerzijds is dit de radioshows. Er is geen ander platform met een bereik zoals dit of ik moet helemaal opnieuw beginnen op een andere plek. Ten tweede is het de handel van Mark dat me op Facebook houd. Na een paar jaar durf ik ook wel weer met mijn smoel op Facebook te komen. Maar nogmaals... ik denk niet dat ik de foto's met dat doel heb gemaakt. Maar waarom wél? 

Waarom niet, is een andere vraag. Ik fiets in 2020 dagelijks dit stuk, evenals het merendeel van de voorgaande jaren. Het is het fietspad langs de Drentse Hoofdvaart tussen Havelte en Meppel. Het fietspad is helemaal vernieuwd op het moment dat ik in Uffelte ben komen wonen. Eerder is het vooral een heel smal pad met de nodige kuilen. In 2016 wordt een volledig pad van betonplaten uitgelegd. Zoals gezegd is het mijn favoriete fietspaadje behalve als het donker is. Er wil nog wel eens een kat lopen die je doet schrikken en dat je moet oppassen dat je niet de vaart in rijdt. Ik vind het winterse schouwspel aan het pad zo belangrijk dat ik op een zondagmiddag ervoor naar de plek toe fiets met de camera in de aanslag. Het is het begin van een bizarre winter. Over een paar weken zal het flink vriezen en bestaat zelfs de mogelijkheid voor een Elfstedentocht. De wereld is dan echter nog altijd in paniek waardoor het buiten samenzijn op een ijsvloer is gecriminaliseerd. Gelukkig heeft een postbode dan weer weinig last van lockdowns.  Dit prentje mag het overgebleven bericht van november vullen en dan zet ik me straks schrap voor de 'Eindstreep'. 

Singles round-up: november 7

Straks nog even op en neer naar de winkel voor koffie en een paar andere boodschapjes en dan kan ik de show van vanavond gaan samenstellen. Mét Beilen erbij kan ik er, denk ik, een volledige show van maken met de 'dubbele' singles. Nog geen idee waar het extra bericht over zal gaan maar dat is een zorg van morgen. Dan ga ik namelijk ook de 'Eindstreep' aan jullie voorstellen. Nu eerst de laatste achttien uit Beilen. 

* Van McCoy & The Soul City Symphony- Disco Baby (NL, Avco Embassy, 1975)
* The McGuire Sisters- Sugartime (Duitsland, Coral, 1959)
* The Neville Brothers- Bird On A Wire (Duitsland, A&M, 1990)
Verwarrend want Van McCoy zit in het Duitse hoesje maar is de Nederlandse persing. Op voorhand een 'gouble-sider' want het heeft 'The Hustle' als b-kant. Maar hoeveel respect ik ook heb voor Van McCoy en zijn arrangementen en producties, deze komt gewoon in de seventies te staan. 'The Hustle' is sowieso de beste van de twee. Ik vraag me opeens af hoe het met Hans Zoet is. Getuige Wikipedia is hij in 2012 overleden. Ik weet niet meer op welke zender, maar Zoet heeft in de jaren negentig een ontbijtshow op de radio waar hij steevast begint met 'Sugartime' van The McGuire Sisters. 'Sugar in the morning' en zo. The Neville Brothers kun je wel alleen laten met een klassieke cover. Ik vermoed even een Daniel Lanois-productie maar het blijkt David A. Stewart te zijn. De elektronische drums zijn heel erg 1990 en het nummer was beter geweest zonder, maar dan zou er weinig van een groove zijn over gebleven. 

* Nina & Frederik- Listen To The Ocean (UK, Columbia, 1959)
* Buck Owens & His Buckaroos- Amsterdam (NL, Capitol, 1970)
* Tom Paxton- The Last Thing On My Mind (Duitsland, Crystal/MAM, 1970, re: 1977)
Bij Nina & Frederik wint de Engelse persing. Buck Owens staat al een flinke tijd op mijn verlanglijst. Dat Crystal zet me weer op het verkeerde been. Het plaatje is namelijk op het MAM-label en getuige de albums op de achterzijde zou deze single eerder in 1972 zijn uitgebracht. 45cat vermeldt echter 1977 en dat is ook de periode waarin Crystal actief is. Het noemt geen oorspronkelijke uitgave in 1972. Een interessant plaatje en ook best een fijn nummer. 

* Pousette-Dart Band- What Can I Say (NL, Capitol, 1976)
* Cliff Richard- Du, Du Gefällst Mir So (Duitsland, Columbia, 1970)
* Cliff Richard- We Don't Talk Anymore (UK, EMI, 1979)
Pousette-Dart Band heb ik gisteren gedraaid vanaf de oude single. Op zichzelf is er niet zoveel mis met het vinyl, alleen mist er een hoek uit het hoesje. 'We Don't Talk Anymore' mag mee vanwege de Engelse persing. Cliff doet voor de Duitse single een gezellige hertaling van 'Green Green' van The New Christy Minstrels en dus mede geschreven door Barry McGuire. Het is een dijenkletser voor de Duitse markt maar Cliff heeft ze beter gemaakt!

* Rose Royce- Love Don't Live Here Anymore (UK, Whitfield, 1978)
* Roxy Music- Angel Eyes (UK, Polydor, 1979)
* Sherbet- If I Had My Way (UK, Epic, 1976)
Omdat een Engelse dj ooit zijn set start met Rose Royce heb ik de Nederlandse persing sinds 2014 in de Blauwe Bak staan. Deze mag nu terug naar de seventies want de Engelse mag het vervangen. Natuurlijk is het pure pop maar wel erg fijn gedaan. Heb ik de Engelse 'Angel Eyes' nog niet? Voor een euro kan ik hem niet laten liggen. Tijdens een vakantie in Denemarken heb ik ooit de elpee van Sherbet gevonden met zowel 'Howzat' als deze opvolger. Het is niet zo catchy als 'Howzat' maar nog altijd een erg fijn nummer. Zo'n typische vergeten opvolger van een grote hit. 

* Smokie- Oh Carol (UK, Rak, 1978)
* The Spotnicks- Hava Nagila (NL, CNR, 1964)
* Rick Springfield- Celebrate Youth (US, RCA, 1985)
Van Rick Springfield herken ik het hoesje niet. Bij thuiskomst blijk ik al de Europese persing te hebben en dit is de Amerikaanse met fotohoes. Smokie is altijd gezellig voor een zondagavond. Bij The Spotnicks had ik wellicht kritischer moeten zijn want doorgaans ga ik alleen voor spul met fotohoes. Ach vooruit... een euro. Zo vaak kom ik immers ook niet in Beilen? 

* Nino Tempo & April Stevens- Love Story (NL, A&M, 1972)
* Andy Williams- The Hawaiian Wedding Song (NL, CBS, 1958, re: 1965)
* Jackie Wilson- Reet Petite (Duitsland, Zyx, 1986)
Nino en April heb ik nog niet met de fotohoes. Jackie Wilson heb ik nog niet in de jaren tachtig-bak. Andy Williams heb ik nog niet en ik heb een vermoeden dat de zondagavonden in 2026 erg gezellig gaan worden. Hup, kleren aan en op de fiets naar Havelte!

Singles round-up: november 6

Hoe druk kan een mens het hebben? Ik zou vandaag een drukke dag hebben gehad in de post ware het niet...? Deze drukte kan ik uitstellen tot maandag en dat geeft weer wat ruimte. Naast de radioshows heb ik ook nog een aantal berichten op Soul-xotica te gaan en, gek als het klinkt, ik denk dat ik me daar drukker over heb gemaakt dan het werk van vandaag. Enfin, ik ga nu eerst door met de tweede van drie afleveringen van de 'Singles round-up'. De foto's heb ik donderdag al gemaakt en hoef ik momenteel niets anders te doen dan de platen, tot zover nodig, op de draaitafel te leggen. Er zitten in deze aflevering namelijk een flink aantal 'dubbele' platen. Ik ga ze wederom per drie behandelen in alfabetische volgorde. 

* The Drifters- Save The Last Dance For Me (Duitsland, Atlantic, 1960)
* Exile- Kiss You All Over (NL, Rak, 1978)
* Phil Fearon & Galaxy- You Don't Need A Reason (Duisland, Island, 1985)
The Drifters en Exile heb ik al. The Drifters lijkt interessant omdat ik eerst denk aan een heruitgave uit de late jaren zestig. Nu blijkt dat deze Atlantic gewoon in 1960-1961 in Duitsland is uitgebracht. Exile heb ik al vele jaren in een matige conditie en zonder de fotohoes. Ik wil het wereldnummer wel weer eens van nagenoeg kraakvrij vinyl horen. Het jaar 2025 heeft voor een goed deel in het teken gestaan van Phil Fearon & Galaxy. Ik begin het jaar met precies nul singles van de groep en inmiddels heb ik er drie. En allemaal op verschillende momenten in verschillende winkels gekocht. 

* The Goodies- The Funky Gibbon (US, 20th Century, 1975)
* Bobby Goldsboro- Summer (Duitsland, United Artists, 1973)
* Eddy Grant- I Don't Wanna Dance (NL, RCA, 1982)
The Goodies kunnen jullie vanavond horen in 'Do The 45'. Ik heb in maart deze samen met 'Black Pudding Bertha' en 'Nappy Love' gekocht in Beilen. Ik weet niet of ik toen de Amerikaanse persing van 'The Funky Gibbon' over het hoofd heb gezien. De Engelse Bradley's staan gewoon in de jaren zeventig-bakken, deze 20th Century gun ik voor de gein een plekje in de koffers. 'Summer' heeft in maart vast niet in de doos gelegen want anders had ik hem meteen meegenomen. Mijn Nederlandse persing is namelijk compleet krom getrokken. Eddy Grant is dan weer een fijne bak jeugdsentiment. 

* Bill Haley & The Comets- See You Later Alligator (US, Forever Oldies, 1956, re: 197?)
* Haisy Fantayzee- Shiny Shiny (Duitsland, Regard, 1983)
* The Hillside Singers- I'd Like To Teach The World To Sing (US, Metromedia, 1971)
Bill Haley is altijd gezellig voor op een zondagavond. Ik heb 'John Wayne Is Big Leggy' ooit in Beilen gekocht maar ik meen even dat dit nóg een andere handelaar moet zijn geweest. Nee, ook die komt blijkbaar van de 'archivaris'. Het schijfje is op rood vinyl. Ik ken het nummer wel in de verte, ook al heeft dit rood vinyl een flinke poetsbeurt nodig om weer echt 'shiny' te worden. The Hillside Singers is uiteraard een cover van de oorwurm van The New Seekers. Wellicht kan ik het labelhoesje gebruiken voor The Winstons?

* Johnny Hates Jazz- I Don't Want To Be A Hero (Duitsland, Virgin, 1987)
* Linda & The Funky Boys- Dance With My Baby (Duitsland, RCA Victor, 1976)
* Buzzy Linhart- Friends (US, Kama Sutra, 1971)
'Turn Back The Clock' staat dit jaar in de top tien van de Gele Bak en dat heeft uiteraard een reden. 'I Don't Want To Be A Hero' brengt eveneens fijne herinneringen naar boven uit de jaren tachtig. Zonder dat broeder in die tijd expliciet fan was van één bepaalde band kan ik Johnny Hates Jazz vrij eenvoudig aan hem koppelen. Linda & The Funky Boys is nooit interessant voor de soul-bakken daarvoor is het disco-geluid te gladjes. Het is echter wel een erg gezellig nummer! Van Buzzy Linhart staat alleen de promo van 'Friends' op 45cat en dus met de mono-versie op de keerzijde. 'Friends' is niet onaardig, een beetje countrypop-achtig. 

* Linx- You're Lying (UK, Chrysalis, 1980)
* Linx- Intuition (UK, Chrysalis, 1981)
* Linx- Can't Help Myself (UK, Chrysalis, 1981)
Je begint de collectie zonder Linx en na een middagje Beilen heb je er opeens drie. Net zoals met The Goodies in maart en deze middag tref ik zelfs een paar van Liverpool Express die ik de vorige keer niet heb gezien. De 'archivaris' heeft ook een paar titels liggen van GQ en dus verbaast het me niet om drie van Linx te treffen. 'Intuition' ken ik het beste van het stel, dat heb ik altijd een opvallend leuk plaatje gevonden. Beduidend minder disco dan het overige repertoire en met speelse Caribische klanken in de percussie. Met 'Can't Help Myself' is Linx opeens weer in de disco-business. Een fraai setje maar ik verwacht alleen een plek in de Gele Bak Top 100 voor 'Intuition'. 

* Liverpool Express- You Are My Love (Duitsland, Warner Bros., 1976)
* Liverpool Express- Don't Stop The Music (UK, Warner Bros., 1978)
* Lobo- Afterglow (Duitsland, Warner Bros., 1977)
Mijn allereerste 'You Are My Love' heb ik in 1997 in Meppel gekocht en is de Engelse persing. Toch is deze 'off centre' dat maakt dat het geen pretje is om ernaar te luisteren. Intussen heb ik nog eens de Nederlandse op de kop getikt. Het is nooit iets geworden met de 'Symfonie Van Het Leven' maar 'You Are My Love' zit in één van de spaarzame afleveringen. De Engelse persing van 'Don't Stop The Music' heb ik in maart niet over het hoofd kunnen zien en dus vermoed ik dat de doos opnieuw is aangevuld. Het is meer van de perfecte popmuziek. Ik heb ooit een lijstje gehad met nummers over 'Afterglow' naar aanleiding van mijn oude radioshow. Lobo heb ik nooit op het lijstje gehad! Zijn 'Afterglow' is uiteraard erg mellow en nauwelijks interessant te noemen. Van het ene archief in het andere.