Singles round-up: november 2

Na een korte filmavond ben ik eigenlijk van plan om de slaap te vatten. Toch staren er vijf platen naar me en eentje in het bijzonder. Het zijn vijf zéér uiteenlopende platen met als grote gemene deler dat ze voor de Blauwe Bak zijn. Eerder heb ik het nog wel eens over soul-bakken gehad maar dat dekt de lading al lang niet meer. Ik ga voor het slapen gaan nog even deze vijf hagelnieuwe releases beluisteren en sluit daarna de luiken. Het wordt een cultureel half uur met tweeruitgaven, een nog niet uitgebrachte 'edit' van een jaren zestig-nummer, een heuse gospel-12" en een héél apart ding. De apparatuur kan aan en laten we beginnen!

* The Break Cracker- Learned To Dance Longer (UK, Echo Edits, 2025)
De officiële releasedatum staat op 15 november dus ik ben ruim een week eerder met dit bericht. Doordat ik dit weekend geen shows heb zal de single echter tot de releasedatum moeten wachten. Waar ik bij veel andere Echo Edits en Echo Chamber releases met een schone lei begin, daar weet ik inmiddels al het een en het ander af van 'Learned To Dance Longer'. Het is feitelijk 'Learned To Dance' van The Harvey Averne Dozen. Bekende naam? Ik heb 'Think It Over' op single en deze is al eens Week Spot geweest. Eigenlijk heeft The Break Cracker het origineel van 'Dance' intact gelaten, alleen is het ietsje verlengd. Vandaar ook de titel: 'Learned To Dance Longer'. Het is onvoorstelbaar lekkere latin soul met de ruis en kraak van het originele vinyl. Op de b-kant vinden we 'Take It To The Streets' of eigenlijk op zijn Spaans: 'Llevarlo A Las Calles'. Een zeer obscuur latinfunk-ding uit de jaren zeventig dat in deze nieuwe edit inmiddels een halfjaar erop heeft zitten in de meer progressieve clubs. Het is latin, het is funky, maar ook heel erg druk en er wordt flink met de pitch gespeeld. Laten we 'Cosmic Freaks' heel snel vergeten want dit is het absolute hoogtepunt van The Break Cracker tot nu toe!

* Chain Reaction- You Gave Me The Reason (UK, Backatcha, 1977, re: 2025)
Drie veteranen uit de Jamaicaanse reggae komen in 1975 bijeen om een soulband op te richten. Het zijn de heren Bruce Ruffin, Bobby Davis en David Crooks. De laatste gebruikt op dat moment de naam Dave Collins maar is tegenwoordig bekend als Dave Barker. De naam Collins krijgt hij nadat hij als Dave & Ansil Collins hits heeft gehad. Het Chain Reaction-project is geen lang leven beschoren maar het levert wel een fantastisch album af: 'Indebted To You' voor het Engelse Gull-label. In 1977 valt het doek en gaan de mannen verder in de reggae. Backatcha heeft nu twee niet eerder uitgebrachte opnames gevonden van Chain Reaction en bijeengebracht op deze single. 'You Gave Me The Reason' heeft op zichzelf een prettige disco-groove en dus zou er méér in hebben gezeten. De combinatie van de drie stemmen is zeer opvallend en getuigt van een grote klasse. Op de keerzijde staat 'Let's Be Lovers' en deze trekt bij de bestelling eveneens mijn aandacht. Het is meer in de 'sophisticated sweet soul'-sfeer, fluweelzachte soulmuziek zoals je die niet vaak hoort. Helaas is het wel instrumentaal. Ik heb blijkbaar alleen het intro gehoord. Excuses daarvoor! Maar het is zonder meer een zeer interessant hoofdstukje in de Jamaicaanse en Engelse soulmuziek. 

* Reginald O'Neal Cuie- I Can Do All Things Through Christ Jesus Which Strengthen Me (UK, Athens Of The North, 1985, re: 2025)
Gelukkig! Ik ben niet alleen. Nee, ik bedoel niet Christus, maar de mannen van Athens Of The North. Oorspronkelijk is deze single in 1985 uitgebracht op 33-toeren 7" en Athens Of The North vindt dit eveneens een hopeloos formaat. Zij hebben het nu beschikbaar op 12" en in 45 toeren. De originele singles zijn trouwens ook niet te betalen als er eentje opduikt. De reden? Reginald O'Neal Cuie heeft zonder meer één van de leukste midden jaren tachtig-disco-gospel-platen uitgebracht. Zoals verwacht hoort het 'Strengthens' te zijn in de titel. Er zit een dikke ruis in van de originele plaat maar ach... het is sowieso erg 'leftfield'. Voor synthesizers is geen geld en alle instrumenten zijn handwerk. Na een gezongen couplet gaat het al snel op de toer van de instrumentale coupletten met het refrein dat tot het einde der tijden wordt herhaald. Iets dat erg typisch is voor gospel uit dit tijdvak. De titel van de b-kant laat er ook geen gras over groeien. 'Let This Mind Be In You Which Is Also In Christ Jesus'. Meneer O'Neal Cuie verkoopt duidelijk geen hamburgers. Dat is ietsje uitbundiger dan de a-kant maar weer volgens hetzelfde principe. Beide kanten zijn erg de moeite waard en gaan ruim over de zes minuten. Het is gewoon een kwestie van een keuze maken op de zaterdagavond of er een 'double shot' van maken, ook al wordt dat vast teveel van het goede. Of moest ik daar 'goede' met een hoofdletter schrijven?

* Joao Do Pife- Garoto Do Pife (UK, Mr. Bongo, 1975, re: 2025)
Van Mr. Bongo zijn we heel wat vreemde en zeer uitlopende releases gewend. Dan zie ik deze single in de aanbevelingen en moet ik het wel even proeven. Joao De Pife is een Braziliaanse muzikant die de garoto besppelt: Een traditionele fluit uit de Braziliaanse folkmuziek. Omdat hij verder gebruik maakt van een funky latinband maakt dat dit de ultieme soundtrack-muziek is. Het is niet een klein beetje 'leftfield' maar ik krijg er een goede bui van. 'Garoto Do Pife' is al na twee minuten afgelopen, gelukkig hebben we dan nog 'Homenagem A Ludugero' op de flip staan. Na een gesproken intro knalt dat in een vlammende Braziliaanse groove met fluit en orgel. Het is voor de eerste maal dat beide nummers op single uitkomen, het staat oorspronkelijk op het album uit 1975 waarvan Mr. Bongo het hoesje heeft geleend. 

* We The People- Making My Daydream Real (UK, Expansion, 1973, re: 2025)
Een ander platenlabel dat nooit teleur stelt is het Engelse Expansion-label. De platen hoeven niet ontzettend duur te zijn als origineel maar de Expansion-uitgave biedt stevig vinyl in plaats van besmettelijk styreen. Een blik op Discogs zegt genoeg. Het origineel op Lion is zelfs in een abominabele staat enkele tientjes waard. Het is zeer prettige seventies-crossover waar ik persoonlijk nooit genoeg van ga krijgen. 

Honderd achteruit 2023: The Beatles

Misschien ten overvloede, maar ik heb dit weekend geen radioshows. 'The Big One' is aan de gang. In voorgaande jaren heb ik het er wel 'druk' mee, maar heb vorig jaar al besloten er een punt achter te zetten. Zoveel 'live'-luisteraars trekt het niet en de meeste taaien al aardig snel af als de live-muziek voorbij is. Het zou voor Soul-xotica kunnen betekenen dat ik dagelijks zou kunnen publiceren? Ik ga mijn best doen. De plannen voor Beilen zijn niet door gegaan. Ik word eigenlijk niet wakker van de wekker maar wel van de deurbel. Deze gaan gelijktijdig. Het zijn mensen van Actium die een praatje willen aanknopen. Na twee koffie en een ontbijtje voel ik me nog altijd brak. Wakker worden en meteen communiceren is een riedeltje waaraan ik niet meer ben gewend. In de 'Honderd achteruit' wordt het weer eens tijd om een mythe te ontkrachten. 'Maar jij bent toch geen Beatles-fan?'. Tevens ga ik vandaag over de helft van de Gele Bak Top 100 van 2023 want de nummer vijftig in dat jaar is 'All Together Now' van The Beatles uit 1972. Ofwel: Toen is het voor het eerst verschenen als een single. 

Dat ik niet van The Beatles zou houden, is iets dat ik meteen kan ontkrachten. De eerste tweedehands single uit de jaren zestig is immers 'Yesterday' van The Beatles. De albums 'Revolver' en 'Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band' spelen een belangrijke rol in mijn leven in de jaren negentig. Ik heb zelfs nog dertig gulden betaald voor de tweede 'Anthology' en heb 'Free As A Bird' op zowel cd-single gehad als de vinylsingle. De laatste heb ik nog altijd wel. Er is nu weinig meer van The Beatles wat ik niet heb of dat kans zou maken op een plek in de Gele Bak Top 100. 'All Together Now' mist lange tijd in het overzicht. De single die ik in april 2023 tegenkom is beduidend duurder dan wat ik doorgaans voor een Beatles-single zou betalen, maar hee... Er zijn oorden op deze aardbol waar ze voor die prijs meteen tien zouden kopen. Het is één van de lastigste Beatles-singles, zo verneem ik via 45cat. Ik koop deze 'All Together Now' op 14 april 2023 bij MVG Records, vlak voordat hij de stekker zal trekken uit zijn business. 

Kiezen tussen The Stones en The Beatles is voor mij altijd een 'no-brainer' geweest. Natuurlijk dan The Beatles! Bij The Stones heb ik het nooit een volledige elpee uitgehouden, terwijl de tijd voorbij vliegt bij een Beatles-album. Mijn eerste Beatles-album is 'Beatles' Greatest', de originele Nederlandse 1967-uitgave op het Odeon-label. Het is precies wat het belooft op de hoes: Het allerbeste van drie jaar grote hits in Nederland. 'Revolver' en 'Sergeant Pepper' huur ik op cd via de bibliotheek en deze albums spelen voor mij vooral in 1995. In 1999 koop ik 'Sgt. Pepper' op cd in Engeland, de elpee (Engelse persing!) volgt nog eens tien jaar later. Ik heb nog getwijfeld op 'Now And Then' op vinylsingle te kopen maar zie er toch vanaf. Ik vind het een hoog 'mwah'-gehalte hebben, hetzelfde overigens met 'Free As A Bird' welke ik héél goedkoop tegenkom bij een platenzaak in Groningen. Ik heb twee weken eerder al de cd-maxi gekocht want ja... een nieuwe Beatles-single maak je niet iedere dag mee. 'Anthology 2' is voor één week fors afgeprijsd bij een cd-winkel in Sneek. Het proces van 'Strawberry Fields Forever' is daarvan het meest interessant. 

Natuurlijk hoef ik niet het levensverhaal van The Fab Four uit de doeken te doen. Ik mag meteen oversteken naar 'All Together Now'. Tot vanavond denk ik dat de single alleen in Nederland is uitgebracht, maar dat is niet juist. Op 12 mei 1967 wordt 'All Together Now' door The Beatles op de band gezet. Paul McCartney heeft het geschreven, hoewel het label ook John Lennon vermeldt. Dat is hoe John en Paul werken. De band is op dat moment druk met de opnames voor 'Magical Mystery Tour' en McCartney zou later hebben verklaard dat hij een lichtvoetig nummer wilde maken zoals 'Yellow Submarine' uit het vorige jaar. Desondanks blijft het een jaar op de plank liggen en verschijnt het in 1969 alsnog op de soundtrack van 'Yellow Submarine'. George Martin is niet aanwezig als de opname wordt gemaakt en Geoff Emerick is helemaal verantwoordelijk voor de techniek. The Beatles doet het liedje in negen takes binnen zes uren. De laatste take wordt benut voor de overdubs. 

Ik heb altijd gedacht dat het iets te maken heeft met de Beatles-dag op Radio Veronica, maar 'All Together Now' wordt in meerdere Europese landen in 1972 als single uitgebracht. Het bereikt de top tien in Zweden en de single strandt op 19 in de Top 40 (nummer 16 in de Nationale Hitparade). The Sugarbeats, The Bingo Kids en The Muppets nemen coverversies op voor kinderen. André 3000 van OutKast doet het liedje in 2010 voor een Nike-reclame en deze verschijnt in 2017 in een gelimiteerde oplage als single. De zangeres Lizzo vertolkt het in 2020 voor een Facebook Messenger-reclame. 

In de 'Honderd achteruit' kan ik een kleine aanloop nemen want ik mag de nummer 51 overslaan. Dat is namelijk 'You Came' van Kim Wilde en die heb ik eerder dit jaar in een dubbelaflevering gedaan. Ik ga dus binnenkort verder met de nummer 52. 

Week Spot: The Velours

We gaan meteen door met de single waarbij ik het bericht kort heb gehouden. Ik wil aanvankelijk al in het intro van de 'Singles round-up' het complete verhaal doen, maar gebruik daarna de 'backspace'. Nu mag het dan écht. Het actuele verhaal begint op zaterdagmiddag. Mijn Engelse maat Chris heeft deze maand een special met gele labels en ik neem een kijkje. Ook kijk ik even in mijn boodschappenmandje. Ik vloek hardop als ik zie dat Marsha Gee is verkocht. Ja, daar had ik meteen bovenop moeten springen want daarmee is hij beslist niet duur. The Velours zit nog wel in mijn boodschappenmandje, maar...? Kan ik die niet goedkoper krijgen? Zo kijk ik op Discogs en zie ik de single bij een Nederlandse handelaar voor hetzelfde nummer. Het enige verschil is dat het nu Euro's zijn in plaats van Engelse ponden. Toch heb ik die dag al platen besteld bij Juno en wil ik deze order op een andere datum hebben. Zo wacht ik tot zondag. Volgens 45cat is de prijs helemaal conform de recente resultaten uit internetveilingen. De single is niet overdreven 'Mint' maar klinkt desondanks als een klok en dat is de enige eis die ik stel bij vinyl. Hoewel ik de afgelopen weken al een paar klassiekers uit de jaren zestig heb gehad, kan ik het niet over mijn hart halen om een andere Week Spot te kiezen. Dat moet gewoon 'I'm Gonna Change' van The Velours worden. Waarvan akte. 

Ik leer het nummer kennen via de 'Northern Soul Jukebox' waarmee ik in 2011 mijn mp3-speler vul. Tegelijk koop ik ook de instrumentale versie van John Schroeder voor weinig bij Buydiscorecords. The Velours staat enkele jaren op mijn verlanglijst, maar dit is de tijd van vóór Discogs. Het is dus een kwestie van afwachten totdat een betaalbaar exemplaar opduikt op Ebay of via één van de mailinglijsten. Als ik Discogs ga gebruiken, heb ik mijn interesse al iets verlegd naar de Modern Soul en crossover. Dan doet Chris een update van de heruitgaven en bootlegs en zie ik deze bij hem staan. De liefde is opeens weer daar hoewel ik twijfel aan de prijs. Vijfentwintig pond vind ik een hoop geld, vijfentwintig euro is daarentegen billijk. 

Voor de geschiedenis van The Velours moeten we helemaal terug naar 1953. We bevinden ons in de Bedford-Stuyvesant-regio van Brooklyn en maken kennis met een nieuwe zanggroep. Ze noemen zich The Troubadours. Tenor Jerome 'Romeo' Ramos, tenor Jon Cheatdom, bas Marvin Holland en leadzanger Sammy Gardner staan aan de wieg van de groep. In 1955 moet Gardner het leger in en wordt deze vervangen door Kenneth Walker, een neef van Cheatdom. De groep doet lokale optredens maar komt niet ver. In 1956 voegen ze tenor Donald Haywoode toe aan de bezetting en verandert de naam in The Velours. In deze bezetting maakt de groep haar eerste opnames voor het Onyx-label. Holland en Walker verlaten de groep en worden vervangen door John Pearson en Charles Moffitt. Ook komt pianist Calvin McClean bij de band. 

In de volgende twee jaar neemt The Velours een aantal singles op voor Onyx en met name 'Can I Come Over Tonight' wordt een redelijke hit in Amerika. 'Remember' doet het ook redelijk goed en de groep mag een album vol zingen. De groep treedt veelvuldig op in de Apollo naast grootheden als Fats Domino en Bo Diddley. Troy Keyes wordt als extra lid aangesteld en The Velours doet een aantal verwoede pogingen om een hit te scoren. Dat mislukt en in 1961 valt het doek. In 1966 besluiten de mannen het opnieuw te proberen. Ramos, Cheatdom en Haywoode nemen zanger Richard Pitts aan en het tekent een contract met MGM voor een aantal singles. 'I'm Gonna Change' is daarvan het resultaat. Het nummer is oorspronkelijk een albumtrack van The Four Seasons. In 1967 onderneemt de groep een tournee door Engeland. Tot hun grote verrassing worden ze daarbij aangekondigd als The Fabulous Temptations en het is de bedoeling dat ze vooral Motown-covers ten gehore zullen brengen. Een jaar later wordt de groep opnieuw uitgenodigd om naar Engeland te komen. Dan gaat de groep verder door het leven als The Fantastics. Zo wordt het krediet bij MGM opgemaakt waarna de groep bij Deram tekent en in de vroege jaren zeventig gaat het opnemen voor Pye. 'Something Old, Something New' is een grote Engelse hit voor The Fantastics. Het succes is echter kortstondig. 

In de late jaren zeventig formeert Charles Moffitt een eigen Velours met zanger Eula Mason. In 1986 wordt Moffitt doodgeschoten en zet Mason het werk van The Velours door. Jon Cheatdom leidt The Realistics van 1976 tot en met 1983 en zal daarna met verschillende bogus-Platters optreden in Engeland. Als deze bewuste single in 1977 uitkomt heeft de disco het overgenomen en klinkt 'I'm Gonna Change' als een schreeuw uit het verleden. Er worden dan ook niet genoeg platen verkocht om het in de hitparade te krijgen. Hierdoor is deze Engelse persing ook redelijk gezocht onder de Northern Soul-dj's. Originele Amerikaanse MGM-persingen zitten in de honderden euro's en dan heb je weer te maken met zeer besmettelijk MGM-styreen. 

Singles round-up: november 1

De kop van zondagavond is een grapje natuurlijk. Dit gaat de eerste echte 'Round-up' worden voor wat betreft de 45 toeren-singles. Ik heb deze zondag besteld en betaald op Discogs en zie dan dat de verkoper niet beste kritieken heeft gekregen in het verleden voor wat betreft het reageren en verzenden. Het kan zomaar een week duren? Vierentwintig uur later de melding dat het is verzonden en dinsdagmiddag zitten ze in mijn groene brievenbus. Vandaag is overigens een pakket van Juno binnengekomen en gisteren ook nog een proefpersing van een single die nog officieel moet uitkomen. Verder bestaat de kans dat ik morgen alsnog eens naar Beilen toe ga. Naast singles heb ik daar ook nog een ander boodschapje. Beilen heeft namelijk een Action en Steenwijk niet. Nu dan eerst de zes singles van afgelopen zondag plus tweemaal verpakkingsmateriaal waar ik opeens toch erg vrolijk van word.  De apparatuur kan aan voor een 'live'-luistersessie. 

* Earth, Wind & Fire- Can't Let Go (UK, CBS, 1979)
Engelse persingen zijn altijd welkom maar in geval van Earth Wind & Fire geldt dat zeker. Hoewel ik nooit echt een 'superfan' ben geweest van de groep heb ik door de jaren heen vooral Engelse persingen van de band gekocht. 'After The Love Has Gone' zit in de Blauwe Bak en de Engelse 'Fantasy' heeft een extra intro. Ik moet 'Can't Let Go' op zetten om het te herkennen en ik moet bekennen dat dit vooral sinds de laatste jaren is. Het is een erg gezellig nummer maar ik zie geen plek in de Blauwe Bak voor deze. 

* Inez & Charlie Foxx- Come By Here (Frankrijk, America, 1966, re: 1969)
Het is vooral de b-kant welke hier mijn interesse heeft, maar noem het beestje bij de 'lead track' van de single. Inez & Charlie hebben uiteraard een grote hit met 'Mockingbird' in de vroege jaren zestig, maar omstreeks 1969 ontstaat er vraag naar het plaatje en wordt het opnieuw uitgebracht. 'Come By Here' is wat dat betreft één van de opvolgers van de heruitgave. 'Come By Here' is een samenwerking tussen producent Luther Dixon, Barbara Gaskins van Barbara & Brenda (en later Ecstasy, Passion & Pain) en Charlie Foxx. Het is beduidend rustiger van aard dan de meeste Inez & Charlie-platen en het ademt een gospel-invloed hoewel de drums in het intro klinken alsof het uit Memphis komt. 'Tightrope' is echter een andere grote Northern Soul-hit van broer en zus Foxx en krijgt in Engeland in 1971 een heruitgave vanwege het succes in de clubs. Dit is de definitie van Northern Soul voor mij en definitief de kant waarvoor het in de Blauwe Bak komt. 

* Jay & The Techniques- Keep The Ball Rollin' (NL, Philips, 1967)
Mark biedt de Amerikaanse Smash voor een paar pond aan en ik hap meteen toe. Hoewel dat exemplaar op zichzelf best ermee door kan, ben ik nu eenmaal geen grote fan van Smash-styreen. Dan zie ik deze Nederlandse staan voor een zeer billijke prijs. Bij de Smash heb ik al voor de b-kant gekozen maar 'Keep The Ball Rollin' mag nu een herkansing krijgen dankzij het stevige Philips-vinyl. Net als 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' stampt het lekker maar de soul druipt er niet vanaf. Omdat ik verschillende afdelingen heb binnen de Blauwe Bak mag deze natuurlijk in de Europese Blauwe Bak. Mocht ik nog eens de Engelse vinden voor een schappelijke prijs dan mag deze ook in de Blauwe Bak. Zo gaan die dingen inmiddels. Deze Nederlandse wordt nu echter de favoriet om te draaien in de shows. 

* Mama Cass- It's Getting Better (Duitsland, Columbia Stateside, 1969)
De voornaamste reden van de bestelling krijgen we straks, de overige singles zijn 'kassakoopjes'. Gelukkig heeft ook Mama Cass een plekje gekregen in de 'funk/soul' waardoor ik deze niet mis. Het nummer zélf heb ik al wel: Het is de keerzijde van 'Dream A Little Dream Of Me' op Old Gold. Ik geloof zelfs dat 'Better' daar de officiële a-kant is. In dit overzicht staat ze onder de 'M' maar in de jaren zestig-bak komt ze onder de 'E' van Elliott omdat de Old Gold haar volledige naam gebruikt. Altijd een lekker nummer. 'Funk/soul'? Dacht het niet! Gewoon voor de Gele Bak. 

* Soulful Dynamics- Jungle People (NL, Pink Elephant, 1976)
Een pure gok! Zijn de mannen wijzer geworden sinds 'Mademoiselle Ninette'? 'Jungle People' is simpele disco maar wel doeltreffend. Ik durf het wel aan om hem in de Blauwe Bak te stoppen, hoewel het flink 'leftfield' is. Staan de 'treasures' dan op de b-kant? 'Sugar Baby' begint erg 'classy' en net zo 'leftfield' als de a-kant maar ook de moeite waard om deze eens uit te proberen op een zaterdagavond. Het is in ieder geval tien keer beter dan de commerciële prut uit de vroege jaren zeventig. 

* The Velours- I'm Gonna Change (UK, MGM, 1967, re: 1977)
Komende maandag vier ik mijn dertiende verjaardag bij Wolfman Radio en dus ook het dertienjarige jubileum van 'Do The 45'. Dat 'vier' ik soms met een speciale Week Spot en deze week hoef ik niet lang na te denken. Het wordt deze 'big want' van The Velours. Ik ga straks in het bericht van de Week Spot het hoe en waarom uitleggen. Plus de geschiedenis van de groep want... wie een beetje bekend is met de Engelse hitparade van de vroege jaren zeventig, die moest de band onder een andere naam kennen. 

* Hammond & West- Give A Little Love (NL, CNR, 1986)
* Albert West- Munich Night (NL, CNR, 1985)
De bovenstaande zes singles worden recht gehouden dankzij Albert West en gedeeltelijk door Albert Hammond. Toen ik zojuist naar het fotolijstje riep dat ik Hammond & West in de collectie heb, kon ik broeder horen schaterlachen. Ik heb zojuist nog even moeten nakijken, maar dit lijkt toch wel het origineel te zijn. Aswad neemt het in 1988 op en heeft daarmee een Engelse hit. Ik ben blij dat ik altijd de verleiding heb weerstaan om een euro te investeren in de single want zelfs een euro is eentje teveel. West laat zich in de midden jaren tachtig omringen door grote namen uit her verleden want 'Munich Night' komt uit de pen van Chris Andrews. Uiteraard ook lulligheid ten top maar wel gezellig voor een zondagavond. 

Honderd achteruit 2023: Shirley Bassey

De nieuwe maand komt maar weer moeilijk op gang voor wat betreft Soul-xotica, maar alles is onder controle. Ik heb zondag een aantal singles gekocht van Discogs en deze zijn vandaag al gearriveerd. Eentje daarvan mag ook meteen de Week Spot zijn deze week. Ik heb nog lang nagedacht over een tweede 'gezellig' bericht maar kan zo snel niet iets bedenken. Dan maar verder met de 'Honderd achteruit' en dan een single die ik maar liefst drie keer heb gekocht in 2023. De eerste keer reken ik niet helemaal goed maar later in dat jaar vind ik maar liefst twee exemplaren. Vandaag de nummer 49 uit de Gele Bak Top 100 van 2023 in de schijnwerpers: Het iconische 'Goldfinger' van Shirley Bassey. 

Ik twijfel even bij 2023, maar ja... dat moet natuurlijk kloppen. Het zou 2022 kunnen zijn, maar ik geloof dat we dan nog in een lockdown zitten. Op maandag 22 januari 2023 is de toekomst qua werk onzeker en dat maakt dat ik een paar dagen thuis blijf van het werk. In de afgelopen nacht heb ik nauwelijks geslapen en dan krijg ik opeens het idee om met de bus naar Assen te gaan voor singles. Ik kom thuis met een erg fraaie partij singles waaronder de nummer 1 van de Gele Bak Top 100 in 2023. Dat is 'Fresh Air' van Quicksilver Messenger Service. Ook vind ik de Nederlandse persing van 'I, Who Have Nothing' van Shirley Bassey en deze heeft 'Goldfinger' als b-kant. Op 3 juni van hetzelfde jaar tref ik bij Groenendijk in Steenwijk zowel de Nederlandse persing op Columbia als de Amerikaanse op United Artists. Ik neem ze beide mee. 

Vandaag mag ik een ander familielid als inspiratiebron aanhalen. Mijn oudste broer is een grote fan van James Bond. Bij Boek En Plaat verzamelt hij de collectie paperbacks. Als je de collectie compleet en op volgorde hebt staan, zie je Ian Fleming aan de schrijftafel zitten. Ikzelf ben van de video-generatie. Een verjaardagsfeestje is niet compleet zonder gehuurde 'moviebox' (een videorecorder is dan nog luxe) en een videoband. Vooral de films van Bud Spencer en Terence Hill doen het goed bij mijn klasgenootjes. Ik kan me herinneren dat één ouder ooit heeft toegestaan om 'Jaws' te huren. Als mijn verjaardagsfuif in aantocht is, moet broer maar een film uitzoeken 'want die heeft er verstand van'. Dat wordt dan 'A View To A Kill' natuurlijk. Ik geloof dat het mijn klasgenoten ook boven de pet gaat. Bij mijn voorlaatste bezoek aan Denemarken, in 1997, hebben we 'On Her Majesty's Secret Service' gekeken, als ik me niet vergis. Feit is dat ik het persoonlijk de beste Bond-film vind, maar ben dan ook vooral bekend met de Bond-films uit de jaren tachtig. Het mag duidelijk zijn dat ik geen 'superfan' ben als het aankomt op agent 007. 

Dame Shirley Veronica Bassey is tegenwoordig haar volledige naam. Ze wordt geboren op 8 januari 1937 in Cardiff in Wales. Ze is de zesde en het jongste kind van de familie Bassey. Vader Henry is een Nigeriaan, moeder heeft haar wortels in Yorkshire. Als kind valt haar krachtige zangstem al snel op maar in plaats van dat ze wordt aangemoedigd, krijgt ze te horen dat ze iets meer terughoudend mag zingen. Op haar veertiende verlaat ze school en gaat werken voor een metaalfabriek. In haar vrije tijd zingt ze in pubs en clubs. In 1953 tekent ze haar eerste contract als onderdeel van The Al Jolson Memories-show. In 1954 wordt ze voor de eerste keer moeder van een dochter en zal in 1956 met 'Burn My Candle' haar eerste single hebben. Omdat het puur cabaret is en de tekst té suggestief is voor de BBC, wordt het geen hit. In 1957 heeft ze haar eerste Engelse hit met een cover van Harry Belafonte's 'Banana Boat Song'. Het piekt op acht in de Engelse hitparade. 

Eind 1963 is Shirley Bassey een grote ster in Engeland met een lange rij hits. John Barry heeft de eer om haar te begeleiden tijdens een tournee en hij is erg onder de indruk van Shirley's kunsten. Leslie Bricusse en Anthony Newley krijgen begin 1964 de opdracht van Barry om de titelsong te maken van de komende Bond-film waarvan alleen de titel bekend is. In mei 1964 neemt Newley een rauwe demo-versie op en het nummer klinkt eerder angstaanjagend. Barry stelt voor om het door Bassey te laten uitvoeren. Het is nog de tijd vóór dubs en overdubs en het betekent dat de opname een hele nacht in beslag neemt, vooral om de muziek goed te krijgen want het gaat dan nog allemaal in één take. Voor de slotnoot moet Shirley zich verplaatsen achter een corridor om haar bh los te doen. Barry is genadeloos en laat haar net zo lang de noot aanhouden totdat ze scheel ziet. De opname is op 7 september 1964 en George Martin krijgt een credit op het label, omdat deze verantwoordelijk is voor het leeuwendeel van Bassey's opnames. Toch is inmiddels bekend dat alleen Barry deze credit verdient. Het gerucht dat Jimmy Page en John Paul Jones mee doen op de plaat is ook al ontkracht. Zij zijn te horen in de instrumentale uitvoeringen voor de film. Filmproducent Harry Saltzman ligt nog even dwars omdat hij het de slechtste plaat vindt die hij heeft gehoord in zijn leven. Dezelfde Saltzman zal ook in 1971 bezwaar aantekenen als Bassey 'Diamonds Are Forever' vertolkt voor de film. 

Het is Bassey's eerste Amerikaanse hit. Het bereikt de top tien. Engeland is daarentegen bescheiden met een 21e plek op de hitparade. In Nederland komt de single tot nummer 5 en hier moet het de eer delen met instrumenatle versies van The Jets, The Maskers en John Barry. Hoewel in 1964 niet iedereen enthousiast is over het nummer, wordt het door een lange stoet aan artiesten gecoverd en gesampled. Het is zonder meer dé meest iconische Bond-tune die er bestaat en sommigen durven zo ver te gaan door het een 'gouden standaard voor filmmuziek' te noemen. Ze zal, zo gezegd, in 1971 de titeltrack vertolken van 'Diamonds Are Forever' en 'Moonraker' in 1979. 

Het album 'I Owe It All To You' is haar mest recente geluidsdrager en stamt uit 2020. Het laatste dat we van haar hebben vernomen is een veiling van kostbare eigendommen voor een goed doel. Dit kondigt ze aan in mei 2024 maar heeft nog altijd niet plaatsgevonden? 

Singel round-up

Zo nu en dan ga ik op Soul-xotica twintig jaar terug in de tijd. Dat is ooit begonnen met de serie '20 Years Ago Today' welke dubbel en dwars is ingehaald door 'Het zilveren goud'. Als er een herinnering bestaat met een leuk verhaaltje erbij dan deel ik dat graag. Toch weet ik niet hoe frequent dat gaat gebeuren want persoonlijk reken ik de jaren 2005 en 2006 niet tot de absolute hoogtepunten uit mijn leven tot dusver. De week vóór mijn dertigste verjaardag besluit ik het maar eens goed op het zuipen te zetten en ook na mijn dertigste is er een onbestemd gevoel. Aan betaald werk doe ik op dat moment niet. De sociale dienst laat me met rust nu ik ruim twintig uur vrijwilligerswerk per week doe. Het ooit zo bloeiende idealisme is helemaal ingezakt en ik weet niet wat ik verder wil in het leven. Ik ga er bijna content mee zijn om een stamkroeg te hebben en dagelijks meubilair te zijn. Zo moeten de komende jaren aan me voorbij glijden? Buiten de eerste wilde weken van 2005 staat me niet erg veel meer bij van het jaar en ik moet hard nadenken om tot een herinnering te komen uit deze bewuste periode. Dan heb ik opeens dubbel geschoten want het blijkt ook twintig jaar te zijn sinds de vriendschap met W. is begonnen. Het is eveneens mijn kennismaking met De Singel en het begin van een kortstondige carrière als dj in Zwolle. 

In Steenwijk zit je letterlijk tussen Leeuwarden en Zwolle in. Zeker als je de reis met de trein aflegt. Mijn vinylvrienden in De Buze gaan naar Zwolle voor hun plaatjes maar ik blijf lange tijd georiënteerd op Leeuwarden. Ik koop mijn platen bij King Kong. In 2002 of 2003 ontdek ik eveneens de winkel van Minstrel in het Zwolse Assendorp. Ik kom altijd met bergen platen terug. 'Expect the unexpected'. De gesprekken bij Minstrel zijn zoveel leuker dan in Leeuwarden. Ik kom er vanaf die tijd regelmatig en vaak loopt het tegen sluitingstijd als ik klaar ben. Halverwege Minstel en het station zit een café waar ik vaak aanwaai en ik zal er zelfs nog eens een avond draaien. Dat is geen succes! Arjan van Minstrel moet niks van dat café hebben en hij begint over De Singel. Inmiddels is het nog atlijd 2003 en 2004 en ik moet naar 2005. Deze sprong heb ik nu gemaakt. 

Ik ben sinds mijn bezoek aan Nieuwleusen van het concert van Nora Keyes betrokken geraakt bij De Hondenkoekjesfabriek. Het 'huisorkest' FCKN BSTRDS heeft deze zaterdagavond een 'optreden' ergens in het land en of ik kan mee rijden? Jawél! Ik moet om half drie klaar staan in Nieuwleusen. Ik besluit met bus en trein te gaan omdat ik opeens een knotsgek plan heb bedacht. Wat als ik nu elpees mee neem en hoop dat er draaitafels staan? Lang verhaal kort... Ik mis aansluiting op Zwolle en dat feest gaat niet door. Ik loop de stad in en haal een paar elpees bij Minstrel. Weer valt de naam van De Singel en zo stap ik binnen, gewapend met zowel hagelnieuwe elpees als platen die ik op het feest had willen draaien als ze draaitafels hadden gehad. De Singel heeft op dat moment half-om-half een 'dj-booth'. Ze kunnen hem razendsnel opbouwen en de mannen van Soulclap zijn hier resident. Een vluchtige blik in mijn platen en dan de vraag of ik morgen iets heb te doen. Ik mag morgenmiddag en -avond naar hartenlust plaatjes draaien. Zo gezegd, zo gedaan. Ik laat de elpees achter in Zwolle, ga naar huis om te slapen en arriveer de volgende dag met nóg meer platen. Het zou vanaf dit punt een succesverhaal kunnen zijn, maar... ik heb het hoogstpersoonlijk naar de sodemieter geholpen. 

De Singel biedt een bijdrage in de reiskosten. Dat is voor mij op en neer met de trein van Steenwijk naar Zwolle en een taxi in Zwolle voor het laatste stuk. Dat kan ik nét rooien van de veertig of vijftig euro die ervoor staat. Verder is het volledige kost en inwoning. Je hoeft maar te zwaaien of je krijgt een drankje. Verder kun je enchilada's en ander Mexicaans voer bestellen zoveel je wilt. Dat is helemaal prima voor mij. De soos komt er nooit achter dat ik krijg betaald voor de optredens en ik kan lekker zat worden terwijl ik een volledige vrijheid heb om te draaien wat ik maar wil. 'Van alles en nog nix' wordt mijn credo in De Singel. Toch vergis ik me in één ding. De Singel is een café en niet een basisschool met een strenge meester of juf. Ze huren uitsluitend volwassen dj's in die hen eigen grenzen moeten bepalen voor wat betreft de drank. Juist daar gaat het helemaal mis bij mij. Ik sta halverwege de avond al te dazen achter de draaitafels en ga bijkans kruipend naar huis met mijn tassen elpees. Ik krijg een paar waarschuwingen die ik allemaal in de wind sla. Als ik dan in emotionele buien ook nog één van de eigenaren telefonisch ga benaderen, is het definitef voorbij met mijn dj-loopbaan in Zwolle. Spijt? Och ja! Als ik zie wat voor fraaie optredens de Soulclap-jongens hebben gekregen? Ik ben niet jaloers aangelegd en had ook al lang geaccepteerd dat ik niet lid zou worden van hun team, maar er had wel méér in gezeten. 

Is het allemaal kommer en kwel? Welnee... ik heb ook hele mooie en warme herinneringen aan De Singel. Een gewone zondagse fietstocht naar De Singel en daar twee heuse 'fans' treffen. De prachtige akoestiek dankzij het vele hout. De knotsgekke dubbeloptredens die ik met een andere 'wanna-be' dj doe. De zondag van het WK in 2006 als Nederland moet spelen. Het is té warm om binnen te zijn. Als het fluitsignaal klinkt op televisie start ik 'Do You Love Me' van The Contours in. Een minuut later is de kroeg leeg. Dat is overigens ook de dag dat ik mijn huissleutels met nieuwe véél te grote sleutelhanger laat liggen. Rap met de trein op en neer naar Zwolle om zo snel mogelijk thuis te zijn. De elpees staan thuis onder het afdakje, maar daar is rond het middaguur wél de zon! Ik heb het gered. 

Ik heb in 2007 voor het laatst gedraaid in De Singel. Zelfs nog een zondag met de koffergrammofoon die ik op dat moment heb. Na die tijd kom ik er nog wel geregeld maar dat verandert als ik naar Nijeveen verhuis. Opeens is het niet meer zo makkelijk om even snel op de trein naar Zwolle te stappen zoals in Steenwijk. Ik ben er later nog een paar maal met platenbeurzen. De laatste keer is in 2016 geweest. De voorgevallen zaken die ik verder niet wil benoemen, komen steeds verder achter me te liggen en ik hoop dat dit gevoel ook in De Singel bestaat. Ik moet hoognodig mezelf weer eens aanbieden met mijn nieuwe specialiteit voor wat betreft de soul. Van uitstel komt afstel en dan komt de corona-paniek. De Singel heropent na de eerste lockdown maar bij de volgende lockdown vallen de stukjes op hun plek. De eigenaar van het pand wil hen er graag uit hebben en nog eens een aantal maanden zonder werk en inkomsten gaat het café niet in de koude kleren zitten. In 2021 sluit het de deuren en ik heb toen, geloof ik, al eens een berichtje geschreven over De Singel. 

Eindstreep: oktober 2025

Alweer een maand voorbij. Het jaar loopt zo langzamerhand ten einde en over een maand mag ik mezelf schrap zetten voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Het is bijna twee weken geleden dat ik voor het laatst platen heb gekocht. Zo snel gaat de tijd... Toch kan ik met tevredenheid terugkijken op de maand oktober. Hetgeen dat in september en daarvoor leek op een moeilijke maand, daar ben ik erin geslaagd om nieuwe herinneringen te maken. Ik denk dan ook met dankbaarheid terug aan de paar dagen in Hardenberg en omgeving. Nu mag ik dan de balans opmaken van de maand in de vorm van de singles. Er is genoeg materiaal voor zowel een top tien van de Gele als de Blauwe Bak, maar ik begin traditiegetrouw met de cijfers. 

Ik zit deze maand op een totaal van 96 singles. Twee Blauwe Bak-singles daarvan zijn nog onderweg maar ik heb ze wel bij het totaal gerekend. Zelfs zonder deze twee is het nog altijd de winnaar, wat dat betreft heeft mijn platenhobby niets van doen met Tweede Kamerverkiezingen. De Blauwe Bak brengt me in dit geval 42 singles tegenover 38 voor de Gele Bak. Er zijn 16 dubbele singles en daar reken ik ditmaal ook 'A Hard Day's Night' van The Beatles en 'Imagination' van Ben E. King bij. De Gele Bak top tien is in een oogwenk samengesteld. 

1. Expecting To Fly - Buffalo Springfield

2. Alone Again Or... - Love 

3. Peace And Privacy - The Shoes 

4. Standing In The Road - Blackfoot Sue

5. I Ain't Gonna Stand For It No More - Ace 

6. Early Bird - André Brasseur 

7. Children Of Sanchez - Chuck Mangione 

8. Road To Cairo - Julie Driscoll, Brian Auger & Trinity 

9. Black Pearl - Horace Faith 

10. Groovin' With Mr. Bloe - Humbug 

Tot slot de top tien van de Blauwe Bak. Dat neemt iets meer tijd in beslag maar deze moest er als volgt uit zien.

1. I'd Be Lost - Thee Marloes 

2. Am I Losing You Forever - Mai Tai 

3. Natural Woman - Aretha Franklin 

4. The Time Is Right For Love - Bobby Reed 

5. We're Only Human - Bunny Sigler & Cindy Scott 

6. Song For A Friend - The Gathering 

7. You Got The Kind Of Love - Executive Suite 

8. Cry Myself To Sleep - Shirley Wahls 

9. I Wanna Know - Josephine Taylor 

10. It Makes Me Laugh - Evie Sands 

Komend weekend eerst maar weer eens een 'gezellig' bericht of terug in de tijd en volgende week weer verder met de muziek.