Eindstreep: september 2025

Het derde kwartaal van 2025 is voorbij en als ik heel veel zin zou hebben, zou ik nu een telling kunnen doen over de drie kwartalen. Ik ben echter over twee weken eveneens van plan een telling te doen, gewoon eentje voor de lol. Het ene heeft niet echt met het andere te maken, wellicht iets teveel vrije tijd of zoiets. De zondag na de begrafenis en gedurende de eerstvolgende zeven dagen koop ik iedere dag singles. Vaak via internet maar op woensdag ook 'live' in Dedemsvaart. Omdat sinds die week de rem eraf lijkt te zijn gegaan, wil ik wel eens weten hoeveel singles ik heb gekocht tussen 13 oktober 2024 en dit jaar op deze datum. Daar ga ik over twee weken eens goed voor zitten maar het zal vast geen bericht opleveren voor Soul-xotica. Ik mag nu de schade opnemen van deze maand en qua kwantiteit valt dat redelijk binnen de marge. Ik trek deze maand 69 maal de portemonnee voor singles en daarvan zijn er vier onderweg. 

De Gele Bak is de grote winnaar deze maand vooral met dank aan de singles die ik op de eerste vrijdag van september heb gekocht in Nieuwleusen. Ik tel vijfendertig 'nieuwe' Gele Bak-aanwinsten, daarbij heb ik ook de twee Nazareth-singles gerekend. Er zijn zeventien Blauwe Bak-singles die ik in september heb betaald en ook reeds zijn gearriveerd. Daarnaast zijn er dertien singles 'dubbel'. Voor het top 10-lijstje van de Blauwe Bak mag ik ook nog twee (James Taylor en Swan Silvertones) van vorige maand gebruiken omdat ik deze op 30 augustus pas heb besteld. Deze top tien ziet er als volgt uit: 

1. If You Want Me - The Womack Sisters 

2. Joker - James Reese & The Progressions 

3. Wildflower - The James Taylor Quartett

4. Say It Again - Shawn Lee & Kelly Finnigan 

5. There's No Use Hiding - Gene Townsel 

6. Sounds Ridiculous - Alice Taylor 

7. I Want You - Cee-Lo Green 

8. Sitar Slam - Itamar 

9. If You Believe Your God Is Dead - The Swan Silvertones 

10. Dorothy Dilla Phife - King Most 

Tot slot de top tien van de Gele Bak. Omdat ik het hoesje van Freiheit niet zo snel kan vinden, haal ik deze van 45cat en laat The Womack Sisters verder buiten beschouwing 

1. Keeping The Dream Alive - Freiheit 

2. Kayleigh - Marillion 

3. Dancing In The Moonlight - Thin Lizzy 

4. Seven Seas Of Rhye - Queen 

5. Never Never - The Assembly

6. Only Crying - Keith Marshall 

7. This Flight Tonight - Nazareth 

8. Left To My Own Devices - Pet Shop Boys 

9. Cannonball - Supertramp 

10. You're A Big Girl Now - Black 

Week Spot: The Charmels

Het grootste gedeelte van de maand is het goed gegaan maar in de laatste week is het opeens weer een rommeltje. Toch kan ik straks tevreden zijn want dan staan er weer dertig berichten bij september. De keuze voor de Week Spot is vrij eenvoudig. Ik verwacht geen nieuwe aanwinsten op het gebied van de Blauwe Bak en kan dus rechtstreeks gaan tellen in de lijst. Dan kom ik opnieuw uit bij een niet honderd procent legale persing die desondanks nog gewoon op Discogs wordt verhandeld. Deze week het origineel van één van de meest iconische samples uit de hiphop-geschiedenis, maar op zichzelf een prachtig stuk lowrider en deep soul-materiaal. De Week Spot van deze week is 'As Long As I Got You' van The Charmels uit 1967. 

De Lil' Static-release wordt gepresenteerd als een promo. Het lijkt me in deze vorm het meest geschikt voor een dj die een eigen draai wil geven aan 'C.R.E.A.M/' van Wu-Tang Clan want dat nummer staat op de andere kant van deze single. Omdat dit veel elementen leent van The Charmels. zou je in principe het aan de hand van deze single kunnen remixen. Toch zal de single veelal op de draaitafel belanden bij verzamelaars die geen honderden euro's kunnen besteden aan een origineel van The Charmels. Ik begrijp via 45cat dat er inmiddels een tweede oplage is van de single dus er zijn liefhebbers genoeg? 

Hoewel The Charmels veel is gesampled in de hiphop heeft de groep geen eigen Wikipedia. Als je gaat zoeken, kom je uit bij The Dixiebelles. Het is een meidengroep die eind 1963 en begin 1964 twee redelijk grote hits heeft in Amerika. 'Down At Papa Joe's' bereikt de top tien in eind 1963. De opvolger heet 'Southtown U.S.A.' en komt nier verder dan plek nummer vijftien. Ten tijde van 'Down At Papa Joe's' zijn de leden op de plaat allemaal lid van The Anita Kerr Singers. Het lijkt erop alsof de groep van de promotionele optredens een andere is. Deze komt in ieder geval uit Memphis, Tennessee en enkele leden hebben een single gemaakt als The Tonettes op het Volt-label. Er verschijnt een album van The Dixiebelles maar omdat de derde single niet meer de Hot 100 haalt, wordt de groep geloosd door Sound Stage 7, het platenlabel van The Dixiebelles.

Mary Hunt en Mildred Pratcher zijn in 1966 op zoek naar een nieuw avontuur. Isaac Hayes werkt dan als een aanstormend producent voor Stax Records en brengt Hunt en Pratcher samen met Eula Jean Rivers. Hayes hoort een zangeres tijdens een optreden van The Bar-Kays rn voegt zo Barbara McCoy toe aan de line-up. Van 1966 tot en met 1968 verschijnen er vier singles op het Volt-label, allemaal geproduceerd door Hayes. De groep raakt in de vergetelheid behalve bij liefhebbers van Deep Soul. Dan verschijnt in 1994 'C.R.E.A.M/' van Wu-Tang Clan en opeens is iedereen en zijn moeder op zoek naar de single die is gebruikt voor dit klassieke nummer. Dat heeft zich inmiddels vertaald naar absurde prijzen. Op Discogs zijn er 215 die de plaat hebben en 5890 die er dolgraag eentje willen bemachtigen. Dat geeft overigens geen indicatie van de prijs maar John Manship lijkt er ieder jaar eentje te veilen. Dit jaar heeft hij 325 pond opgebracht en vorig jaar 460. Er is ook al eens 500 poind betaald voor de single in 2021. 

Ik ben tevreden met mijn Lil' Static-persing voor minder dan tien pond en met de Wu-Tang Clan op de andere kant, hoewel ik die kant nog nooit helemaal heb uitgezeten. Overigens kan ik nog melden dat ik zaterdag een vroege 'Do The 45' doe, ik ben 'in de lucht' tussen negen en twaalf 'onze' tijd. 

Beeld uit het verleden: 25 september 2023

Vooruit... nog één berichtje vandaag. Morgen de hagelnieuwe Week Spot en de 'Eindstreep' en dan zit ik op dertig berichten. In de zomer van 2023 ben ik aanvankelijk hetzelfde van plan als een jaar eerder: Een week of twee een fiets huren in Havelte om lange dagtochten te maken. Voor woon- en werkverkeer maak ik dan immers gebruik van een postfiets. Hoe ik mezelf dat jaren heb kunnen aandoen, is iets dat ik me oprecht afvraag. Na een week in de zomer van 2023 besluit ik de verhuurder te vragen of de fiets niet te koop is. Nee, hij is niet te koop, maar dan opeens ook wel weer. In plaats van nog een week extra te huren, leg ik de totaalprijs niet voor de fiets op de voorwaarde dat hij binnen een maand even optimaal wordt gemaakt. Het hek is van de dam in 2023. Dat geldt niet alleen voor de fiets maar ook voor het weer. De maand september is uitzonderlijk zacht met zelfs enkele tropische dagen in de eerste week. Ik geniet op en top van de fiets en stuur hem overal naartoe. Op maandag 25 september heb ik een boodschapje dat me in Beilen brengt. Twee weken later zal ik opnieuw naar Beilen gaan maar nu met de bus. Dat is de dag dat ik voor het eerst inkopen ga doen bij de inbrengwinkel. Op deze maandag vervolg ik de fietstocht naar Westerbork en ga daarna het zuiden in richting Hoogeveen. Omdat een weg is afgesloten moet ik zelfs nog een stuk om maar ik ben de laatste die klaagt. Bij Zwartschaap buig ik af naar Stuifzand en dan heb ik de Col Du Vam mooi in het vizier. De oude vuilnisbelt van de VAM, de vuilverbranding in Wijster, dat nu is omgetoverd tot een oefencircuit voor wielrenners. Een half jaar eerder heb ik met de postfiets getracht de berg te trotseren. Lopend met de fiets aan de hand blijkt toch eenvoudiger te zijn. De rook is overigens van de vuilverbranding. Tegenwoordig heet dat Attero/The Circular Company. De VAM leeft voort in de berg. 

De symfonie van 2025

Als er één ding is dat ik van broer heb geleerd dan is dat om altijd nieuwsgierig te blijven naar nieuwe en onbekende muziek. Een aantal van deze bands en artiesten heb ik de revue laten passeren in 'Het nalatenschap'. Ik geloof niet dat broeder erg veel op heeft met de muziekstijl waarover ik vanavond ga schrijven, maar ergens voel ik wel zijn invloed. Allereerst: De 'beeldenroute' die ik vanmiddag heb aangehaald. Ik lees in de bio van T.Rex dat Herbie Flowers vorig jaar is overleden. Toch heb ik in 2012 al een bericht over hem gepubliceerd, nog vóór de 'Beeldenroute'. Nu we in het herstel-hoekje zitten... Ik heb gisteravond voor het eerst 'Agnus Dei' van Janus opgezet (uit 'Het nalatenschap op 45 toeren') en dat heeft niets van doen met Enigma. Janus blijkt een Duits-Engelse progrock-band te zijn en de single bevat twee gedeeltes uit een suite van negentien minuten. Het valt niet eens tegen! Ik ben al een tijdje van plan om over dit onderwerp te schrijven maar weet niet hoe ik het vorm moet geven of wat ik als illustratie moet gebruiken. Vanmiddag krijg ik opeens de ingeving en Nano Banana doet de rest. 2025 is nu al het jaar van de klassieke muziek voor mij!

Het begint eigenlijk in februari. Ik luister zo nu en dan naar de radioshow van een vriendin op een Engels radiostation. Zij heeft een zéér brede muzieksmaak en ik pik altijd wel iets op uit haar shows. Haar shows zijn vrij 'uniek', als ze in de stemming is voor iets dan draait ze het. In de show in februari wisselt ze indie-pop af met stukken klassieke muziek. Dan hoor ik een stuk van Vivaldi. Ik ken uiteraard alleen flarden uit de 'Vier Jaargetijden' en met name de 'Lente'. Ik schakel over naar Mp3va en haal een album op met meesterwerken van Vivaldi. Ik weet ook nog wanneer ik het heb gedraaid: Het is de terugweg vanuit Dedemsvaart. Bij Zuidwolde ben ik het dermate zat dat ik iets anders op zet. Een paar weken later gaat het knagen. De 'Morning Glroy' uit Grieg's Peer Gynt vind ik bijvoorbeeld ook prachtig. Hup, de hele Peer Gynt Suite opgehaald en op de mp3-speler. Dan moet ik ook de 'New World' van Dvorak hebben. Als The Moody Blues overeenkomen om een conceptplaat op te nemen om het stereogeluid in zowel de pop als de klassieke muziek te promoten, wil de band aan de slag met de 'New World Symphony'. Toch ontstaat er iets anders en dat kennen we tegenwoordig als 'Days Of Future Passed'. Downloaden en op een mp3-speler zetten is één. Het ook nog eens draaien is een tweede. 

Ik onderneem dan een aantal wandelingen waarbij ik me laat begeleiden door klassieke muziek. Zo dwaal ik in februari door het bos met Peer Gynt op de koptelefoon. Langzamerhand krijg ik meer inspiratie en voeg ik bijna iedere maand wel een aantal klassieke werken toe. Toch is hier hetzelfde aan de hand als in de popmuziek, het gaat alle kanten op. In april voeg ik een album toe met muziek van Georg Philipp Telemann. In het rijtje van de klassieke componisten zit je dan al flink 'diep' in de materie, zeker als je de stukken ook op waarde kan schatten. De cd van Telemann maakt overuren op de mp3-speler. Heerlijk om te luisteren tijdens fietstochten en dan maakt het niet uit of het door het Drents-Friese Wold is of tijdens het bezorgen van de post. Het smaakt mij altijd!

Natuurlijk is klassiek goed beschouwd de bakermat van de popmuziek. Hier ontstaan melodieën niet vanzelf zoals in de folk of de gewijde muziek, maar wordt iets doelbewust gecomponeerd. Als je thuis bent in de symfonische rock of The Beatles, om maar iets te noemen, dan herken je heel veel 'samples' in de klassieke muziek. Zelf heb ik het altijd met stoffigheid geassocieerd. Maarten Van Rossem (iemand die ik háát met een passie) zei ooit voor de radio dat iemand die na zijn dertigste nog naar popmuziek luisterde voor geen meter deugde. Mijn kritiek op de klassieke muziek is dat het blijft terug grijpen en dat het niet vernieuwt. Wat zou er gebeuren als de componisten van toen één dag zouden doorbrengen in 2025? Ze zouden naar een muziekwinkel gaan en zich vergapen aan de instrumenten die er te koop zijn. Gitaren, drumstellen, synthesizers en zelfs autotune. Ze kunnen zich niet voorstellen dat honderd jaar later nog altijd musici hun muziek spelen met traditionele instrumenten. Met Vivaldi ben ik binnen een draaibeurt klaar maar schat in dat hij spontaan een metalgitarist zou worden als hij de kans zou krijgen. 

Tot zover de kritiek. Voor de rest heeft klassiek een invloed op mij die ik niet vind binnen de popmuziek. Ik kan mezelf namelijk helemaal ontspannen. Bij popmuziek blijft mijn hoofd door ratelen. Herinneringen, associaties en meer van dat alles. Persoonlijk vind ik niets fijner dan door de wind te fietsen met een lekkere symfonie op mijn oren. Genieten van de omgeving zonder dat ik het verkeer niet kan horen. Wees niet bang: Ondanks de nieuwe hobby zal Soul-xotica zich beperken tot de popmuziek en de directe omgeving. Ik heb in 2016 Peer Gynt al eens op elpee gekocht, maar verder verwacht ik evenmin dat ik opeens klassieke elpees ga verzamelen. Het is de muziek voor onderweg en dan is de digitale vorm goed genoeg. 

Honderd achteruit 2023: Tyrannosaurus Rex

Er zijn ergens ambitieuze plannen voor deze maandag. Iets met fietsen, een bezoekje aan Beilen en wellicht vanavond een 'Singles round-up' om de berichten in te halen. Alleen is het daarvoor wel noodzakelijk dat ik genoeg slaap kan pakken. De buurman krijgt een nieuwe wc. Ik gun hem dat van harte maar de oude pot wordt om acht uur al met geweld in een container gegooid waarna het boren kan beginnen. Met andere woorden: Ik sta feitelijk te tollen op mijn benen en wil dit het overige verkeer niet aandoen. Ik zal toch meerdere keren moeten publiceren vandaag en morgen om aan de dertig berichten te komen. Gelukkig heb ik nog de 'Honderd achteruit'. Op nummer 47 in de Gele Bak Top 100 van 2023 vinden we een nummer dat in ons land bekendheid heeft gekregen als zijnde T.Rex maar in Amerika aanvankelijk is uitgebracht als Tyrannosaurus Rex. Dit bericht zal echter beide bands benoemen. Onderwerp is 'Ride A White Swan' van Tyrannosaurus Rex of T.Rex uit 1970. 

Ik kan me nog goed herinneren. Ergens in de vroege jaren negentig vind ik de EP van Stevie Wonder dat blijkbaar nooit de hitparade heeft gehaald. Pas later ontdek ik dat dit een bonus-plaat is voor 'Songs In The Key Of Life'. Mijn exemplaar van dat album heeft de EP nog keurig in de hoes zitten, maar in veel gevallen leeft de EP een afzonderlijk leven. Zo kom je vaker van die vreemde platen tegen. Ik heb vorige maand een single op 33 toeren gekocht van Joan Baez welke eveneens een bonus is voor een album. Ik hou wijselijk mijn mond als ik deze Tyrannosaurus Rex-single tegenkom in het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. Eigenlijk behoort deze toe aan de Amerikaanse persing van de elpee 'Beard Of Stars' welke hij ongetwijfeld heeft liggen. Omdat ik het nummer nog niet in een andere vorm heb, mag deze mee. Dit is op 17 februari 2023. 

Wie T.Rex of Tyrannosaurus Rex zegt, zegt Marc Bolan. Marc Feld zou morgen (30 september) zijn 78e verjaardag hebben gevierd als hij en Gloria Jones verstandiger waren om gegaan met alcohol of een taxi hadden besteld. In een jaar tijd (1965-66) neemt hij drie singles op als Marc Bolan, twee op Decca en eentje op Parlophone. De platen floppen en als ik ze nu compleet wil hebben, moet ik de bank lief aankijken voor een aantrekkelijke lening. In maart 1967 verlaat gitarist Geoff McClelland plots de band John's Children en is de band naarstig op zoek naar een vervanger. Marc Bolan is vlug bereid en zal slechts een paar maanden bij de band blijven. De opnames met John's Children zitten echter op hetzelfde prijsniveua. In juli van dat jaar geeft de band een desastreus optreden in het Londense Covent Garden en de originele leden geven meteen de brui eraan. Drummer Steve Porter vormt een duo met Marc Bolan en gebruikt daarvoor het pseudoniem Steve Peregrin Took. De twee besluiten het over een boeg te gooien van psychedelische folk. Bolan heeft een concert van Ravi Shankar bijgewoond en is zeer te spreken over de podiumopzet. Dat zal hij gebruiken voor Tyrannosaurus Rex. De muzikanten in kleermakerszit op fleurige kleedjes. De hippies zijn er dol op!

Alleen zijn de hippies niet massaal genoeg om de singles in de hitparade te krijgen. De albums vinden daarentegen gretig aftrek. Zowel het debuutalbum 'My People Were Fair And Had Sky In Their Hair... But Now They're Content To Wear Stars On Their Brows' als 'Unicorn' bereiken de top twintig van de Engelse albumlijsten. John Peel is een groot supporter van Tyrannosaurus Rex. In 1969 verandert de muzieksmaak van zowel Bolan als Took en komt de rockmuziek om de hoek. De single 'King Of The Rumbling Spires' is in 1969 een eerste aankondiging. Dat zal eveneens leiden tot 'Ride A White Swan' en de laatste elpee van de groep: 'A Beard Of Stars'. In 1970 loopt de samenwerking van Bolan en Took ten einde. Er is een Amerikaanse tournee uitgezet maar Tyrannosaurus Rex wordt overal weggezet als onbeduidend voorprogramma. Took probeert het nog met een 'shockrock'-attitude te redden. Bolan ontslaat hem na de tournee en vervangt hem door Mickey Finn. Kort na het optreden op Glastonbury in 1970 gaat Tyrannosaurus Rex ter ziele. In de loop der jaren is de productie op een hoger niveau komen te liggen. Het debuutalbum klinkt nog erg 'lo-fi', 'A Beard Of Stars' kenmerkt al meer van een solide rock-productie van Tony Visconti. 

Visconti zal ook betrokken blijven bij de de volgende incarnatie: T.Rex. 'Ride A White Swan' wordt in juli 1970 opgenomen en verschijnt in oktober als eerste single voor T.Rex. De Amerikaanse platenmaatschappij wil echter een restant exemplaren van 'A Beard Of Stars' opnieuw onder de aandacht brengen en voegt een aantal singles toe aan de albums. Daarnaast heeft het ook een reguliere release in Amerika. In Engeland klimt de single heel voorzichtig naar een tweede plek op de hitparade. Daar doet het drie maanden over en het wanstaltige 'Grandad' van Clive Dunn houdt het van de eerste plek af. In Amerika doet het slechts nummer 76 en in Nederland strandt het op de Tipparade. Het maakt de weg vrij voor T.Rex dat zal uitgroeien tot één van de grootste glamrockbands uit Engeland. 

Op 15 september 1977 brengen Bolan en zijn vriendin Gloria Jones de nacht door in het uitgaansleven van Londen. Er wordt afgesproken dat Gloria de Mini Cooper naar huis zal sturen met Bolan op de passagiersstoel. Doordat er overmatig drankgebruik in het spel is, wordt Jones later nog belast met moord en ze moet Engeland ontvluchten. Marc Bolan overlijdt op 16 september 1977 op 29-jarige leeftijd. 

Ik zal eens kijken of ik de 'Beeldenroute' kan afstoffen. Ik lees in het T.Rex-verhaal dat een iconische studiomuzikant een jaar geleden is overleden. Té laat voor 'Een leven met' maar wellicht kan hij in Uffelte een standbeeld krijgen? 

Heimwee naar de vakantie 2025

Er is in de komende dagen werk aan de winkel want ik lig inmiddels een héél eind achterop schema. Ik denk dat het vanavond niet meer tot publiceren komt en dus doe ik iets 'op herhaling'. Menigeen zal het zijn vergeten maar ik weet het nog al te goed: Het is een jaar geleden hondenweer. Qua dag is het morgen een jaar geleden dat ik helemaal door mijn dampvloeistoffen heen zit. Er zit niets anders op dan op de fiets te stappen en naar Steenwijk te gaan. Mijn zwarte winterjas is helemaal doorweekt als ik thuis ben en ik kan de regen nog altijd ruiken aan de mouwen. Na een week te hebben uitgehangen is die nog altijd niet droog. Omdat het die week in Denemarken fris lijkt te worden, moet deze winterjas toch maar mee. Ik hoop dat de anderen het niet hebben geroken. Enfin, het is momenteel niet echt slecht weer. Weliswaar niet zo fraai als mijn paar dagen in Emmer-Compascuum en Duitsland, maar toch. Een jaar geleden heb ik echt heimwee naar de vakantie en nu heb ik uitzicht op een korte vakantie in het begin van volgende week. Ik ga de komende week zitten voor een Top 54 die jullie in zes afleveringen gaan krijgen en intussen ga ik weer fietsen in Duitsland. Op de lange termijn ziet het er niet slecht uit. Vijftien graden met niet teveel wind en weinig kans op neerslag. Ik doe het ervoor!

Eind september in 2024 is het pas drie weken na de nachten weg in Duitsland. Nu is het al een week méér geleden maar het voelt nog altijd aan als gisteren. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoe ik het heb getroffen: Buiten de onweersbui van donderdag om heb ik het helemaal droog gehouden. De jas kan thuis blijven in het chalet en ik heb het geen moment koud gehad. Ik wil in ieder geval volgende week weer bij de Eems kijken, ook al weet ik dat het een flink eind is vanaf Hardenberg. Misschien was het in april ook wel iets té heet voor een fietstocht tot Lingen. Het is een aparte vakantie geweest. In 2024 heb ik de datum al vastgelegd wanneer ik broeder ga ontmoeten en we de wandeling naar Brandeveen zullen ondernemen. Ik hoor tijdens de vakantie heel veel muziek waar ik het met hem over wil hebben en zo staat de vakantie wel een beetje in het teken van hem. Niet wetende dat we elkaar nooit meer in levende lijve zullen zien. Sindsdien is er veel veranderd en is zó genieten als de paar dagen in Lingen een unicum geworden. Ik moet in de vakantie even weg. Fietsen in Duitsland is altijd fijn maar toch is het minder opwindend dan een jaar eerder. Ofwel: Ik moet mezelf een jaar na dato nog altijd zien te hervinden, ook al durf ik eraan te twijfelen dat het ooit weer zo wordt als vóór de zesde oktober in 2024. 

Evenals vorig jaar een ongebruikte foto van de vakanite. Ik kies dan voor de laatste foto die ik in Duitsland heb genomen. Dit is de Eems tussen Heede en Lathen, ergens halverwege beide plaatsen. 

Singles round-up: september 7

Zoals het nu lijkt gaat de fiets volgende week even uit logeren. De achterband zakt heel geleidelijk en het valt me al langer op dat het profiel waarschijnlijk ook flink is afgesleten. Ik moet in ieder geval haast zetten achter het repareren van mijn koplamp. De dagen worden beduidend korter en gisteren en vandaag heb ik onbewust er tegenaan moeten fietsen om bijna voor donker thuis te zijn. Dat heeft eveneens tot effect dat ik de show van vanavond heb moeten cancellen. Ik begin morgenavond dus met een frisse naald aan 'Do The 45'. Bij de vorige naald hebben de Nederlanders het hoegenaamd op voorraad en kom ik uit bij een Duitse handelaar. Dit keer wil ik weer rechtstreeks bij de Duitser bestellen en het valt me pas na bestelling op dat de levertijd onbekend is. Ik heb vanmiddag de bevestiging dat hij op 5 oktober verstuurd gaat worden, maar heb dit kunnen annuleren. Ik heb nu bij de Nederlander twee besteld zodat ik altijd eentje op voorraad heb. Ik ga morgenavond eveneens beginnen met een paar van de singles die vanavond voorbij gaan komen in de 'Singles round-up'. Twee aparte Juno-bestellingen en eentje van de Duitse grootgrutter HHV uit Berlijn. Ik heb de nieuwe naald er nog niet op zitten en ga het weer met de tweede draaitafel doen. Veiligheidsriemen vast en gaan!

* Exit- The Little Green Monster (UK, Soul Junction, 1983, re: 2025)
Ik heb mezelf zojuist even moeten worstelen door het verhaal van Exit. Ik heb het niet in detail gelezen maar vooral gescreend op wanneer 'The Little Green Monster' voor het eerst is opgenomen. Ik had daarvoor ook op 45cat kunnen kijken want het is in 1983 de b-kant van 'You Got To Put Your Head Down' op het obscure Dal-Tex-label. Dat verraadt al iets van de oorsprong want ja... Exit komt uit Texas. Clennis High is een aanstormend talent op het gebied van American Football maar ook een begenadigd zanger en muzikant. De groep is vooral bekend van twee platen met 'football' als thema. De andere kant van deze Soul Junction-release is een opname uit 1981. Volgens Soul Junction heeft 'Monster' veel weg van een nummer van '58 Engineers, een voorloper van Exit. De opname is erg lo-fi maar dat heeft zijn charme. Ik koop doorgaans ook singles op Epsilon maar ga de meest recente overslaan want die is écht te minimaal voor woorden als het komt tot de geluidsopname. Exit is klassieke harmonysoul met een heerlijke 'laidback' groove. 'One More Hour' is van twee jaar eerder en dat is opnieuw een lo-fi geluid (de gitarist speelt op beide kanten niet bestaande noten). Het is nog net even trager dan 'Monster' en qua groove riekt het naar lover's rock. Maar opnieuw de zang uit de doowop en lowrider-hoek. Het is de aanstekelijke 'hook' in 'Monster' dat het tot de winnaar maakt voor mij. 

* Sharon Jones & The Dap-Kings- I'm Not Gonna Cry (US, Daptone, 2007)
* Sharon Jones & The Dap-Kings: People Don't Get What They Deserve (US, Daptone, 2013)
De laatste is onlangs nog door Juno gepresenteerd als een nieuwe release. Opvallend is dat daarbij de promotie uit 2013 wordt gebruikt. Natuurlijk is er geen nieuw album van Sharon Jones & The Dap-Kings want Sharon is ons in 2016 ontvallen. Ik kan geen verschillen vinden op de labels. Het schijnt dat iedere lichting Daptone-singles een eigen watermerk mee krijgt. Ik zie de single afgelopen zondag staan en denk 'Ach verhip' en leg hem in het winkelmandje. Ook nog even bij de oude releases kijken? 'I'm Not Gonna Cry' is één van de oudste singles die ik nog altijd niet heb.en welke Juno in voorraad heeft. Hier is een variatie in het label van de b-kant wat erop wijst dat het ná 2007 opniieuw moet zijn geperst. Het is de 'smerige' funk waar Jones bekend mee is geworden in combinatie met haar soulvolle zang. 'People Don't Get What They Deserve' is van een paar jaar later en inmiddels heeft Daptone haar geluid iets moeten opschroeven. Het klinkt al meer als big band soul en de funk is ver te zoeken. Toch is dit de blauwdruk voor de latere releases op het Colemine-label hoewel er waarschijnlijk nooit een tweede Sharon Jones zal opstaan. 

* King Most- Dorothy Dilla Phife (US, Gamm, 2025)
Ach nee, dat gaan we niet menen? Twee nummers van rond de drie minuten op 7"-formaat en dan de schakelaar op 33 toeren? Ik ben al aan het kijken op websites want ik ken deze sample maar al te goed, maar wat is het ook alweer? Tja, het is een bekend stukje dat al is gesampled door iemand anders maar kan er even niet op komen. King Most gooit in ieder geval harpiste Dorothy Ashby, J. Dilla en Phife Dawg in een dampende funky mix. Het is behoorlijk 'left field' voor mijn doen want het grenst aan het territorium van de hiphop. Maar het zijn vooral altijd de samples geweest die me daar hebben geïnteresseerd. 'Honey Caldwell' is een andere mashup. Dimtaal tussen yacht rock-coryfee Bobby Caldwell en een Honey die ik niet zo snel herken. Een erg curieus plaatje maar ook rampzalig vinyl dat meteen bij de eerste draaibeurt al kraakt!

* Shawn Lee & Kelly Finnigan- Say It Again (US, Colemine, 2025)
Een Facebook-vriend plaatst vanavond een foto van een nog lege concertzaal. Hij is vanavond in 013 in Tilburg voor Young Gun Silver Fox. Ik denk dat het voor hem de vijfde keer wordt dit jaar. Dat brengt ons meteen in de sfeer voor deze sen-sa-tio-ne-le single van Shawn Lee (Young Gun Silver Fox) en Kelly Finnigan (The Monophonics). Tot zover ik kan nagaan alleen op 'coke bottle green' vinyl. Ik ben namelijk geen fan van gekleurd vinyl. De adoratie tussen Shawn en Kelly is wederzijds en eentje die al jaren duurt. Op 'Say It Again' verzorgt Kelly de zang en de piano en doet Shawn de rest. Meer soulvol zal de yacht rock niet worden. Op de keerzijde staat het instrumentale 'Harpsichord Rock' en hier mag Lee zich helemaal in uitleven. Het klinkt alsof het van een soundtrack uit de jaren zestig afkomstig is. Het is fraai omdat het van Shawn Lee komt, maar het is niet echt typisch iets dat je op Colemine zal verwachten. 'Say It Again' is zonder meer een van de betere Kelly-singles van de laatste jaren plus de bonus dat we er Shawn Lee bij krijgen. Dit mogen ze nog best eens dunnetjes over doen van mij!

* The Medlows- Love (UK, Celestial Echo, 1979, re: 2025)
Celestial Echo is in de afgelopen weken en maanden vaker voorbij gekomen op Soul-xotica vanwege de uitstekende heruitgaven van pareltjes uit de HOB-catalogus. Toch staren ze zich niet blind op de gospel en zijn ze niet vies om zo nu en dan ook wat meer 'mainstream' spul uit te brengen. Het zijn dj's en dus kan muziek altijd beter klinken? Op de keerzijde staat een 'Admin Edit' waar 'Love' verder is geperfectioneerd door de labeleigenaren. Ik hou het echter bij het origineel. Het is funky disco dat gewoon een hele grote hit had moeten zijn. Ik weet niet of er méér budget is bij The Medlows dan bij Exit maar dit klinkt gewoon als een volwaardige productie welke zomaar op een groot label had kunnen worden uitgebracht. Uiteraard is dit niet het geval en zo mogen wij 46 jaar later genieten van zo'n 'lost nugget'. 

* MIA- Love Me Right (US, Star Creature, 2021, re: 2025)
Je raakt snel door je koekjes heen als je willekeurig Fikkie roept en bij de MIA's is dat niet anders. Toch is dit opnieuw weer de Canadese MIA waarvan ik vorig jaar een enigszins poppy Record Store Day-release heb gekocht. Ze heeft 'Love Me Right' al in 2021 als single uitgebracht in twee verschillende mixen, het is niet duidelijk welke de Star Creature-release heeft gehaald. Het is electrodisco met een zekere jaren tachtig-vibe en ietwat poppy zang. Het is de tweede single tot dusver op het Star Creature-label, de andere is een duet met Aladean Kheroufi maar die kan me niet meteen bekoren. 'Love Me Right' heeft net het juiste eighties-gevoel voor mij. Het is een beetje borderline nu-disco en pure pop maar ik vind het wel smakelijk. 

* Gene Townsel- There's No Use Hiding (UK, Charly, 1978, re: 2022)
Afgelopen maand heeft Chris een aantal elpees gepresenteerd op zijn Midas Touch-pagina. Net als bij de Engelse persingen is het een 'handel ernaast' voor Chris. De meeste soul-dj's gaan uitsluitend voor singles maar er zijn ook lieden die weg lopen met de elpees. Hoewel ik niet van plan ben om elpees te kopen, kijk ik desondanks even in de lijst. Dan zie ik het album van Gene Townsel uit 1981 staan. 'Priced to sell'? Tweehonderdvijftig Britse ponden. Als hoogtepunt laat hij 'There's No Use Hiding' horen. Na enig huiswerk zie ik dat Charly de plaat vrij recent heeft uitgebracht en HHV heeft een exemplaar liggen voor de oorspronkelijke prijs. Het klinkt ontzettend gedateerd voor 1981 of zelfs het 1978 op het label. Het heeft er alle schijn van dat Townsel jaren lang opnames heeft gespaard voor een langspeler want dit moet een opname zijn uit 1973. Het is prachtige crossover-soul. De andere kant ontdek ik later nog wel eens, eerst mag 'Hiding' een hit worden!

* The Womack Sisters- If You Want Me (US, Daptone, 2025)
Ik zie deze release al in juni of juli staan als 'forthcoming'. Omdat 'pre-orders' via Juno niet werken bij mij, moet ik gewoon wachten tot de releasedatum. Dat is ergens in augustus maar dat ben ik dan alweer vergeten. Waarom de 'pre-orders' niet lukken? Je geeft Juno toestemming bij de release het geld te innen bij Paypal en ik krijg steevast de melding dat dit niet is gelukt waardoor ik opnieuw kan bestellen. Aan de andere kant betaal ik ook liever verzending voor een stapeltje singles in plaats van eentje. 'If You Want Me' klinkt als een lang vergeten 'girl group soul'-plaatje uit de jaren zestig, maar het is echt in 2025 opgenomen door telgen uit de beroemde Womack-familie. Deze kant overdondert me dermate dat ik geen behoefte heb aan een b-kant. Bovendien moet ik straks maar weer horizontaal zes letters. Womack Sisters is in dat geval een aangenaam slaapmutsje!

Sharon Jones (2x), King Most, Shawn Lee & Kelly Finnigan, The Medlows, Gene Townsel en The Womack Sisters zijn morgenavond na elf uur (onze tijd) te horen in 'Do The 45'!