Week Spot: James Reese & The Progressions

Voor wie maak je radio? Voor jezelf of voor de luisteraars? Is het goed als ik zeg:  'beide'? 'The 2025 Collection', alsook eerdere edities, zijn vooral egotrips van mezelf om de plaatjes nóg beter te leren kennen en daarvoor draai ik de shows ook in mijn vrije tijd of tijdens het werk. Het is bijna tijd om de Blauwe Bak Top 100 samen te stellen en ik heb nog altijd een paar afleveringen te gaan die me niet zo vers in het geheugen liggen. Waar en wanneer? Ik ben in Tuk, praktisch in de buurt van het huis waar ik vijfentwintig jaar geleden heb gewoond. Daar komt de plaat opnieuw mijn oren binnen rollen nadat ik hem een tijdje niet heb gehoord. Dan kan het gevecht beginnen tussen Thee Sinseers en de uiteindelijke nummer 1. Waarom dan toch James Reese? Hoewel de 'lowrider soul' een belangrijke rol heeft gespeeld in 2025 ben ik heel stiekem nog altijd op zoek naar de meest ultieme crossoversoul-plaat die ik nog niet heb ontdekt. In dat kader past 'Joker' van James Reese & The Progressions als een handschoen. Als ik eenmaal een nummer 1 heb gekozen, wijk ik daarvan niet meer af. Toch kunnen we gerust stellen dat we een gedeelde eerste plek hebben voor Thee Sinseers en James Reese. De eerste is echter een jaar geleden al de Week Spot geweest. 

James Reese is een trombonist afkomstig uit Spartanburg in South Carolina. Het is niet alleen een begenadigd musicus maar ook erg ambitieus met zijn muzikale business. Zo zet hij zijn eigen platenlabel op, Najma, dat de platen mag uitbrengen van zijn band. Doorgaans heet de band The Progressions maar hij heeft ook The Progressors gebruikt. In 1969 en 1970 brengt hij twee singles uit. Helaas ontbreekt het budget om een album op te nemen, hoewel Reese genoeg heeft voor een dubbelelpee als het komt tot liedjes. Als James Reese in Tennessee of Texas had gewoond, zou het verhaal nu misschien ook al ten einde zijn geweest. South Carolina staat bekend om haar 'Beach Music'-scene, een kruising tussen de Engelse Northern Soul en de Belgische Popcorn. Menig artiest uit de jaren zestig en zeventig in South Carolina vent anno 2025 nog altijd zijn of haar oude muziek uit en ook Reese ontdekt dat er in de nieuwe eeuw nog altijd een markt is voor zijn opnames. Het Engelse Super Disco Edits komt bijvoorbeeld met deze single op de proppen. Uit 1972 en met de hulp van zangeres Rosalyn Foster. Ik lees afgelopen week dat de b-kant ook erg de moeite waard moet zijn maar die heb ik nog niet gecheckt. Ik word compleet weggeblazen door 'Joker' en heb nog niet de behoefte gehad om de plaat om te draaien. In 2019 verschijnt dan tóch de dubbelelpee van James Reese & The Progressions. 'Wait For Me' verschijnt bij het Engelse Now-Again. Het bevat alle opnames uit de archieven van Reese inclusief niet eerder uitgebrachte takes en een remix van 'Throwing Stones' door Kenny Dope. In 2020 komt de plaat opnieuw uit maar dan als enkel album met alle originele studio-opnames. 

Ik dank de plaat echter aan Chris. Hij vult afgelopen zomer de platen aan op de afdeling van de bootlegs en heruitgaven. Hij heeft vandaag overigens nog een update van deze hoek gemaakt, maar er is weinig interessant nieuw werk toegevoegd. Hij deelt het clipje van James Reese op Facebook en vestigt onze aandacht op het plaatje dat hij in de aanbieding heeft. Zijn vraagprijs is, met alle respect, koninklijk en ik ga rondkijken op Discogs. Dan vind ik een 'new old stock' voor de oorspronkelijke verkoopprijs. Alles wat ik verwacht van een kwalitatieve crossover-plaat zit verpakt in vier minuten en vierenveertig seconden van 'Joker'. Een weergaloze plaat en de absolute trofee van een jaar soul verzamelen!

Blauwe Bak Top 100 van 2025: top 4

Hoewel de weerboeren zeggen dat het lekker koud en gezond weer buiten is, laat ik mijn neus niet zien buiten de deur. Ik heb morgen een vrij actieve dag en wil de boel niet forceren. Ik moet toegeven dat de pijn minder word maar ik moet nog altijd wel bepaalde bewegingen vermijden. Wat staat er op de rol? Op het moment dat ik woensdag bij de Albert Heijn ben, wordt er tegenover een broek bezorgd die ik eigenlijk voor de kerst had gereserveerd. Alleen ontdek ik dit als ik weer terug ben in Uffelte. Deze moet ik morgen als eerste halen. Dan met de bus naar Meppel voor onder andere dampvloeistoffen. 's Avonds is de verlichte trekkertocht en nog later op de avond de top vijftig van de Blauwe Bak Top 100 op de radio. Toch heb ik vandaag niet stil gezeten. Onder het genot van de Drentse 1000 op de radio heb ik vanmiddag, op papier, de jaren zestig- en zevenig-bakken aangevuld. Het fysieke werk stel ik nog even een week uit. Ik heb ook een aantal zéér dramatische platen uit de jaren zestig laten verdwijnen naar de kliko. Het resultaat is dat de laatste jaren zestig-bak nu weer goed gevuld is en dat de jaren zeventig een extra bak erbij krijgt. Nu eerst de top vier van de Blauwe Bak Top 100 van dit jaar.

4. I Have No Right To Love You - Marjorie Ingram (US, Bennett BR-100, B, 1969)

3. Just Loving You - Tearra (UK, Soul Junction SJ558, A, 1980?, re: 2024)

2. Can't Call Me Baby - Thee Sinseers (US, Colemine CLMN-248, A, 2024)

1. Joker - James Reese & The Progressions (UK, Najma, 1972, re: 2015)

De top vier laat zien hoe lastig het is geweest om tot een Top 100 te komen, maar is wel een fraai overzicht van een jaar verzamelen. Marjorie Ingram is een jaar geleden pas gearriveerd en speelt dus al tijdens kerst in 2024 voor mij. Tearra staat al heel lang op mijn verlanglijstje en dankzij Soul Junction heb ik hem nu in de verzameling. Thee Sinseers is niet zomaar een beetje favoriet. Ik heb het nieuwste album, inclusief 'Can't Call Me Baby', op mijn mp3-speler staan en dus geniet ik ook tijdens het werk van deze prachtplaat. Dikwijls stokt mijn adem tijdens dit nummer. Het zou de gedoodverfde nummer 1 zijn geweest als ik in de afgelopen weken niet heel hard word gegrepen door James Reese & The Progressions. Dat is de ultieme nummer 1 van dit jaar en tevens de laatste Week Spot. 

Honderd achteruit 2023: Alquin & Normaal

Voordat ik de top vier van de Blauwe Bak Top 100 uit de doeken ga doen en de laatste Week Spot van 2025 (Beide vrij korte berichten) wil ik nog één aflevering doen van de 'Honderd achteruit'. Een dubbelaflevering maar liefst. Dan kan ik meteen met een hinkstapsprong 2026 binnen dansen want de artieste van nummer 67 heb vorig jaar (of nóg eerder) in een dubbelaflevering gehad met twee andere singles. Ah, dacht ik eigenlijk wel. Op 23 november 2022 heb ik een dubbelaflevering gemaakt over Marianne Faithfull met de singles 'Summernights' en 'Sister Morphine' en het is dan twee maanden voordat ik de nummer 67 van 2023 aanschaf: 'All I Wanna Do In Life' uit 1977. Maar... waarom een dubbelaflevering? Bij Alquin zou ik flink in detail kunnen gaan en over Normaal kun je een telefoonboek vol schrijven? Toch is het de laatste dat me het meeste bezwaar brengt. Ik zal straks nog wel even uitleggen hoe en waarom, maar het voelt niet senang om Normaal van een volledig bericht te voorzien. Vandaar deze twee Nederpopbands uit de jaren zeventig en daarna, maar muzikaal ligt het een héél eind uit elkaar. Op 65 in de Gele Bak Top 100 van 2023 vinden we 'Fool In The Mirror' van Alquin uit 1976 en op nummer 66 'Alie' van Normaal uit 1977. 

Laat me in het 'hoe en waarom' meteen beginnen over Normaal. Normaal is voor mij persoonlijk vooral de lagere school. Een periode waaraan ik niet de allerbeste herinneringen heb, ook al ben ik 'cool' genoeg om als Hendrik Haverkamp het podium op te kunnen bij playbackshows en verjaardagen van onderwijzers. Met de oude bril van moeder op mijn neus en een veel té groot overjasje van vader, sta ik dan te zwaaien met een wandelstok. In latere jaren zie ik de band nog een paar keer 'live' maar ik ben nooit echt een superfan geweest. Het is pas rond de boerenprotesten in 2022 dat mijn ogen open gaan. De band die rijk is geworden dankzij de boeren blijkt opeens helemaal niet aan de kant van de boeren te staan. Met Bennie Jolink heb ik dan overigens al een paar jaar problemen. Ik koop niet vaak een plaat van Normaal en kom ze eigenlijk ook weinig tegen. Als ik 'Alie' zie liggen bij de kringloop in Meppel móet die wel eme 'for old time's sake'. Dat is op donderdag 26 januari 2023. Op 17 februari 2023 tref ik de single van Alquin bij het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. Marianne Faithfull van nummer 67 koop ik drie dagen vóór Normaal in Assen, maar vandaag ga ik het hebben over de nummers 65 en 66 in de Gele Bak Top 100. 

Ik weet niet meer goed wat er nu als eerste een reünie houdt. Ik kan me echter vaag herinneren van 2010 of 2011 dat het zalencentrum van Oosteinde in Ruinerwold nog één weekend open is geweest ten behoeve van een concert van Alquin. De band heeft in de jaren zeventig dikwijls opgetreden op de locatie. Het verhaal van Alquin is kort en bondig, maar wel een heel bijzonder verhaal. De band wordt in 1970 opgericht door een aantal studenten van de TU in Delft. De band noemt zich Threshold Fear en speelt in het begin rauwe rhythm & blues. Er verschijnt een single maar deze flopt genadeloos. In 1972 wordt de naam Alquin geïnstalleerd. De naam is afgeleid van het klooster Alcuin in Delft waar de band repeteert. De band breidt haar muziek uit en komt terecht in de hoek van de progressieve rock. Polydor tekent een contact met de band en is erg ambitieus. De markt voor progressieve rock ligt op dat moment in Engeland en het debuutalbum 'Marks' verschijnt in 1973 met een iets gewijzigde hoes aan de overkant van de Noordzee. Vanaf dat moment gaat Alquin werken met vooraanstaande producenten met een indrukwekkende cv. In Nederland is een optreden op Pinkpop een hoogtepunt maar buiten lovende recensies en een enthousiaste menigte voor het podium, zal Alquin in Nederland nooit komen. De band toert intensief met Golden Earring door Engeland maar weet zich ook staande te houden als voorprogramma van The Who in Frankrijk. 

In 1975 komt veteraan Michel Van Dijk bij de groep. Hij is al sinds Les Baroques in de jaren zestig een veel gevraagde zanger voor bands met zijn hese, soulvolle, stemgeluid. Alquin verlaat enigszins de langere elpee-tracks en kiest voor meer puntige nummers. De rocknummers van de band zijn dan ook bij vlagen funky of beïnvloed door de latin. In 1976 staat een Amerikaanse tournee op de planning maar dan gaat er een hoop mis aan de overkant van de oceaan. Het zou me niets verbazen dat dit hetzelfde management is als degene die Euson in 1976 naar Amerika heeft gehaald. Die zal geheel berooid terug keren in Nederland. Alquin kan gewoon de koffers uitpakken en zich blijven richten op de nationale en Engelse markt. De groep maakt vier studio-albums een een live-album. Na de laatste, in 1977, is de koek op voor Alquin. Ze hebben eindelijk eens de Golden Earring verslagen in de jaarpoll van Muziekkrant OOR. De instrumenten gaan in de wilgen hoewel uit de kern van Alquin wel een bedrijf zal ontstaan. Bij het tienjarig jubileum in 1987 is de eerste reünie van de band. 

In de nieuwe eeuw komt het opnieuw bijeen maar ze willen niet teren op oude roem en dus verschijnt in 2005 een hagelnieuw album. De band zal actief blijven tot en met 2012 en dus lijkt het erop dat het een reünie van het zalencentrum moet zijn geweest. Ik ontdek het overigens als het feest al lang voorbij is. De singles 'Wheelchair Groupie' (1975) en 'Fool In The Mirror' (1976) mogen beide ruiken aan de Top 40 maar stranden in de Tipparade. 

Ik heb de afgelopen jaren menig documentaire gezien over de begintijd van Normaal. Op zichzelf is het een sympathiek idee en best baanbrekend voor de Nederlandse rockmuziek in de midden jaren zeventig. Normaal zet Achterhoeks op de kaart en vertegenwoordigt de stem van de hardwerkende boeren en bouwvakkers die in het weekend graag willen höken en brommers kieken. Er is geen platenlabel dat brood ziet in de primitieve rhythm & blues van de band met de onverstaanbare teksten, maar dan is er altijd nog Johnny Hoes in Weert. Dankzij hem komt eind 1977 'Oerend Hard' uit. Goed beschouwd zit Engeland dan middenin de punk: De arbeidersklasse die met opzwepende en primitieve muziek het 'establishment' van stadionrock-bands omver wil blazen. Toch moet ook menig punker zijn kaarten voor zich houden want er zitten lieden bij die niet zo 'working class' zijn als dat ze willen doen geloven. Net zo goed als dat Bennie Jolink en de zijnen in hun dagelijkse leven in de stallen of op het land aan het werk zijn. Jolink studeert zelfs aan de kunstacademie en komt voor het Normaal-project terug vanuit de Randstad. Maar dan opnieuw... Normaal is uniek in haar soort en dus zal je het ermee moeten doen. Toch bekent Jolink na, pak hem beet, 2010 wel heel erg kleur en voelt het bezwaarlijk voor mij om nog over de band te schrijven. 'Alie' is in 1977 de opvolger van 'Oerend Hard' en schopt het tot een vijftiende plek in de Top 40. En verder is het vooral een herinnering aan de lagere school. 

Singles round-up: december 8

Als ik mezelf flink had ingepakt, zou het op zichzelf vandaag een fraaie fietsdag kunnen zijn. Desondanks kom ik vandaag niet buiten en al helemaal niet voor een fietstocht. Mijn gedachten dwalen wel een paar keer af naar de Eerste Kerstdag van vorig jaar. Hoewel het de hele dag grijs, koud en zo nu en dan vochtig is, is het dan al mijn favoriete besteding van deze extra zondag. In plaats daarvan heb ik een halve dag naar de radio geluisterd, de Drentse 1000 om precies te zijn, en werk intussen op de computer of doe een stom kaartspelletje met hetzelfde apparaat. Morgen zal het ietsje aangenamer zijn en dus moet ik dan maar weer even buiten kijken. Zaterdag heb ik een aantal boodschapjes. Qua 'Singles round-up' is nu nog één pakketje onderweg van Juno en dat kan in het nieuwe jaar. Gisteren is het Juno-pakketje van vorige week en een nieuwe proefpersing binnen gekomen en deze kan samen met een andere nagenoeg nieuwe aanwinst. Waaronder zelfs een heuse 'Round-up' van The Altons waarmee ik ga beginnen. 

* The Altons- Love You Like That (US, Penrose, 2025)
* The Altons- Del Cielo Te Cuido (US, Penrose, 2025)
'Waiting' staat hoog in de Blauwe Bak Top 100 van dit jaar en ik meen dat ik de band én het Penrose-label heb aangevinkt als favorieten bij Juno. Dat heb ik klaarblijkelijk niet gedaan en heb de mailing in de week van 'Love You Like That' niet gecheckt. Om te beginnen is 'Del Cielo Te Cuido' de laatste aanwinst van de groep. Zou ik intussen iets hebben gemist? Ik kijk even verder in de catalogus en zie dan dat afgelopen zomer 'Love You Like That' is uitgekomen. Helemaal gemist. Gelukkig heeft Juno deze nog op voorraad. Met dit plaatje is de ijsvijver in Uffelte morgen weer gewoon een plas met water. Ik heb een potentiële zomerhit gemist. Het is lekker bouncy maar tegelijk met een 'hook' die je wilt declameren terwijl je een lange fietstocht onderneemt. Ik schuif hem door als tip voor de zomer van volgend jaar. 'I Try I Try' is dan weer meer de bekende 'lowrider soul'-sfeer maar de combinatie van zangeres en falsetto zingende meneer maakt het lekker nostalgisch. Op de laatste single bedient The Altons zich van de Spaanse taal, de groep heeft immers haar familieroots in Mexico. 'Del Cielo' kan me meteen al niet erg overtuigen en ik ben voor de b-kant gegaan. 'Del Cielo Te Cuido' is een pure ballade maar het is meer traditionele volksmuziek dan soul of funk. 'Perdoname' heeft een funky groove met drummer en orgel en neigt muzikaal naar Khruangbin. Het refrein heeft iets 'magisch' dat ik niet juist kan beschrijven. Het is een beetje 'oddball' maar wel ontzettend lekker. En wat kunnen de jongedame en de heren zingen! Een van mijn persoonlijke ontdekkingen van 2025. 

* Maureen Bailey- Takin' My Time With You (UK, Soul Brother, 1976, re: 2017)
Ik ben bijna klaar met bestellen als ik deze single zie staan bij 'recommended'. Het blijkt het laatste exemplaar te zijn op voorraad en na een paar seconden van de a-kant weet ik genoeg: Meenemen! Gene Page tekent voor het arrangement en hij draagt de erfenis mee van zijn werk met Barry White en Love Unlimited Orchestra. 'Takin' My Time With You' heeft een Love Unlimited-zoet arrangement en is verder prettige poppy disco. Maureen klinkt qua stem als Sylvia Robinson. De combinatie van de elementen maakt dat het een erg gezellig plaatje oplevert. 'I Want You' op de keerzijde is een pure ballade met wederom het bekende Love Unlimited-arrangement. 'I Want You' heeft echter een memorabel refrein maar voor de soul ga ik toch voor 'Takin' My Time With You', maar het is niet heel erg essentieel. 

* Lenny & The Illustrators- Coz I'm Ready (UK, Riker, 2025)
Voor het volledige verhaal dienen jullie een week geduld te hebben. Het gaat namelijk de eerste Week Spot worden van 2026. Ik heb het resultaat nog niet gehoord als ik een aantal 'rants' zie van labeleigenaren en dj's. 'Nee, zij zullen geen AI-gegenereerde muziek draaien of uitbrengen'. Als ik het verhaal achter Riker ontdek is deze eerste plaat al stijf uitverkocht en doet steeds hogere prijzen op Discogs. Deze heeft het drievoudige gekost van de oorspronkelijke verkoopprijs maar hij gaat nóg duurder worden. Volgende week dus het verhaal over een jingle-producent met tientallen jaren ervaring en zijn werk met een AI-tool met de introductie van de 'Fantasy Soul' als resultaat. 'Cuz I'm Ready' is gewoonweg één van de mooiste crossover soul-platen dat nooit is opgenomen door iemand, laat staan dat Lenny & The Illustrators ooit heeft bestaan. Op de b-kant doet Tommy & The Elts 'I'm The Marryin' Kind' en dat is meer een upbeat Northern tune. Het klinkt zelfs een beetje 'blue-eyed soul'. Inmiddels heeft de release meerdere broertjes en zusjes gekregen en tijdens de 'pre-orders' zijn ze al uitverkocht. Het schijnt dat Colin Day een cd heeft uitgebracht met de singles en dat is de reden voor een Engelsman om zijn exemplaar van de hand te doen. Hij is op slag even duur geworden als 'Geni' van Terri Bryant in 2015. 

* Soul Monsters Vol. 1 (UK, Soul Monsters, 2025)
We noemen de beestjes maar even bij hun naampje, hoewel ik betwijfel of ik nog veel van deze novelties ga aanschaffen. Ik heb een paar weken geleden hier The Supremes gepresenteerd met hun uitvoering van 'Uptight'. Nu hebben we dan Tom Jones die twee Stax-klassiekers voor zijn rekening neemt. In 1971 doet hij 'Soul Man' bij een concert in Caesar's Palace dat op elpee zal worden uitgebracht. 'Hold On, I'm Comin' staat in 1968 op een album dat alleen in Amerika is uitgebracht. Vermoedelijk is ook hier weer de zang samengevoegd met een nieuw arrangement. Dat werkt best goed in geval van 'Soul Man'. 'Hold On I'm Coming' zit het dichtst tegen Jones' uitvoering van 1968 aan. Ik verbeeld me dat de blazers opnieuw zijn ingespeeld. Maar... net als The Supremes is dit ook een novelty. 

* Southside Sound Surgeons- Calling All Dancers (UK, Echo Labs, 2025)
Ik heb net een hoop platen gekocht als ik melding krijg dat Echo Chamber een nieuwe release heeft. Ik stel het eindeloos uit tot een paar weken geleden. Inmiddels is de 'issue' al verschenen maar Simon heeft nog één proefpersing op zijn Bandcamp staan. Het is één groot avontuur want ik heb de plaat niet beluisterd. Bovendien ben ik 'on the fence' als het komt tot 'Hi-Jakarta', de vorige release van Southside Sound Surgeons. Ach vooruit, een proefpersing kan ik niet af slaan. Er gebeurt veel. Ergens draait een zompige jaren zeventig disco-plaat en er gebeurt van alles omheen. Net als 'Hi-Jakarta' zal het vast een paar draaibeurten kosten om tot een oordeel te komen. De titel van de b-kant wordt niet genoemd op het label of de stickers en daar zijn we opeens op een Spaans strandfeest met een fijne groove en zomerse geluiden alom. Nee, het gaat toch 'Calling All Dancers' worden als het hem wordt. 

* Thee Marloes- Not Today (US, Big Crown, 2025)
Net als bij The Altons wil ik ook even kijken of ik iets heb gemist van Thee Marloes. Jawel! Er zitten meerdere singles tussen 'Logika' in augustus 2023 en 'I'd Be Lost' uit oktober 2025. 'Not Today' is een vrij recente single. 'Not Today' riekt een beetje naar de kwaliteit van 'Logika' en, oef, wat klinkt de zangeres weer gezellig. Wederom een prachtig nummer van het trio uit Indonesië. 

Het zilveren goud: 2000 deel XII

Zal ik eens beginnen met goed nieuws? Ook in 2026 kunnen jullie maandelijks een aflevering van 'Het zilveren goud' tegemoet zien. Hoewel 2001 een mager jaar is voor wat betreft de singles, heb ik genoeg gevonden om een maandelijkse aflevering te doen. Ik ben een maand geleden al in conflict met mezelf. Het verhaaltje van 'Het zilveren goud' zou over het record barkruk zitten moeten gaan, maar daar heb ik vijf jaar geleden al eens over geschreven. Het is leuk om mee te maken maar op een ene of andere manier denk ik niet graag terug aan deze periode. Intussen is er dan de fietstocht die ik grotendeels kan herleiden. Hoewel ik voorlopig niet op een fiets te vinden ben, klim ik vandaag voor de gelegenheid op de tweewieler om een fietstocht uit november of december 2000 overnieuw te doen. Dan moet ik eerst een probleem oplossen want... heb ik wel een fiets? Mijn huisbaas in Tuk heeft een fiets in de garage staan die ik mag gebruiken en dat doe ik in deze maanden zeer geregeld. Zó geregeld dat er voor 2001 een ambitieus fietsplan ontstaat maar daarover méér in het volgende jaar als dit een kwart eeuw is geleden. Vandaag fiets ik namelijk vanuit Tuk he-le-maal naar Meppel en terug! Het moet niet gekker worden? 

Het is een zaterdag in november of december 2000. Er staat me iets van bij dat het in de opmaat is naar Sinterklaas, maar dan opnieuw... ik kan me niet voorstellen dat ik tussen Sint en kerst in 2000 tijd heb gehad voor deze fietstocht. Ik vermoed november 2000, vast in blije afwachting van mijn eerste verdiende geld in de kunstmest welke netjes tot op de cent wordt ingehouden door de sociale dienst. Het is een zaterdagmorgen als ik van huis ga. Winters weer met een bleek zonnetje. Van het eerste stukje weet ik me niets te herinneren. Ben ik over De Kamp gefietst of door het centrum van Steenwijk en de Meppelerweg? Ik denk eerder aan Zuidveen en Onna. Ik ga vandaag de wereld van Steenwijk en omgeving ontdekken. Ik heb enige ervaring dankzij de vrijdagen van de Woodstock-festivals maar vaak gaat dat één specifieke richting uit. Het is ook niet zo gek want die omgeving is anno 2025 nog altijd populair voor een fietstochtje: Het Drents-Friese Wold. Vanaf het Woodstock-terrein begint de fietstocht 'op het erf'. Het eerste beeld van deze zaterdag in 2000 is het fietspad tussen het tunneltje en Havelterberg. Daar besluit ik het bos in te fietsen en daarna linksaf om achter in Darp uit te komen. Het tijdsbesef is wel zoek en ik weet niet of ik nog rondjes om Darp heen heb gefietst. Het kan eenvoudig gebeuren in deze contreien. Het volgende beeld is Havelte. Het stuk Dorpsstraat er hoogte van de brink. Het fietspad langs de vaart weet ik ook nog en daarna ben ik vermoedelijk over Ruinerwold gefietst. Wellicht ook nog via Oosteinde over Koekange? Daar staat me nu ineens iets van bij. In dat geval is het best een flinke fietstocht geworden voor mijn doen. Feit is dat ik in Meppel langs de Ceintuurbaan fiets en dus zou ik van Koekange via De Wijk terug zijn gefietst naar Meppel. 

Ik ben niet vaak in Meppel geweest. Eigenlijk meestal dóór Meppel heen gefietst of gereden met de scooter in de tijd dat ik in De Bilt heb gewoond. De zomer van 1997 is de Woodstock-vakantie met de caravan en de scooter en dan ga ik donderdag overdag naar Meppel. Ik bezoek de schoenenwinkel met de grote maten en vind een hele stapel singles in het winkeltje van Foucky Mulder. Het is al halverwege de middag als ik afstap in het hartje van Meppel. Ik ga dwalen. Op zoek naar de schoenenzaak maar die blijkt te zijn opgedoekt. Ik herken echter wel het winkelcentrum Keyserstroom met de bioscoop, dus die oriëntatie valt niet tegen. Ik loop weer door de Molenstraat en keer om bij de oude Ford-garage. Foucky Mulder moet ook ergens in deze hoek hebben gezeten. Daar koop ik een stapeltje singles waarvan ik me vijfentwintig jaar later zes kan herinneren. Eentje speelt verstoppertje en heeft officieel gewonnen!

Er is nog een boodschapje maar daarvoor wacht ik bewust tot de avond. Ik heb gehoord dat Meppel iets van een rosse buurt kent. Daar moet vast wel een winkel zitten met videocabines en hopelijk accessoires. Ik wil onder andere graag een rubberen dame mee naar Tuk nemen. Ik zie de duisternis in vallen in het café naast De Kansel. Stevig aan de biertjes en dan weer gaan rondfietsen in Meppel. Uiteindelijk heel voorzichtig maar iemand vragen naar de weg. Ik denk aan de Molenstraat maar het blijkt de Voorstraat. Het is verre van een rosse buurt, gewoon een smal straatje met wat rode neonverlichting boven de deuren. Het vlees is niet in de aanbieding zoals op de wallen van Amsterdam. Ik vind wonderwel een winkeltje in accessoires maar zonder videocabines. De laatste keren dat ik op de Voorstraat ben geweest (als postbode en overdag!), zijn het alleen maar peeskamers en besloten clubs. De man heeft geen poppen maar wel een vibrerend stuk speelgoed dat hij tegen mijn broek aan drukt. Dat is genoeg! Zonder vrouwelijk gezelschap fiets ik binnendoor over Nijeveen terug naar Steenwijk. Als Koekange ook in het pakket heeft gezeten, is het een flinke bocht geworden. 

Volgende maand maak ik een hinksprongetje op het barkruk zitten van december 2000 om vervolgens verder te gaan met de eerste wilde plannen voor een grootse fietstocht. De bijgaande zes singles zijn de enige die ik me kan herinneren van Meppel. Cameo doet verstoppertje maar heb ik afgelopen zomer nog eens gedraaid. 

3308 Find My Way - Cameo (NL, Papillon, 1976)
3309 Toy - The Casuals (NL, Decca, 1969)
3310 Primary - The Cure (NL, Polydor, 1981)
3311 Baukelien - Pé Daalemmer & Rooie Rinus (NL, Telstar, 1982)
3312 Man On The Moon (US, Columbia, 1969)
3313 Banapple Gas - Cat Stevens (NL, Island, 1976)

Cameo staat sinds 2014 in de Blauwe Bak als 'Good Company' een 'anthem' is geworden tijdens de radiouitzending van 'The Big One'. De oude van The Casuals heeft geen fotohoesje. 'Man On The Moon' is een documentaire over de maanlanding. Luisteraars van 'The Vinyl Countdown' kennen ongetwijfeld de 'aftelling' in het intro. Dat komt rechtstreeks van deze plaat. Gelukkig is Soul-xotica niet gelieerd aan een omroep en ben ik Ongehoord Nederland ook geen verantwoording verschuldigd. Toch durf ik te betwijfelen of deze maanlanding écht is gebeurd of dat het is nagespeeld in een studio in Hollywood. Ik leer dit jaar bijvoorbeeld iets over de gebruikte ruimtepakken. In de atmosfeer van de maan zou de astronaut zelfs in het pak zijn gefrituurd. 'Baukelien' is overigens de b-kant van 'Zomerhit' maar altijd de favoriet geweest. Het is een Grunninger hertaling van Chuck Berry's 'Maybelline'. 

Singles round-up: december 7

Morgen komt het Juno-pakket van vorige week. De bestelling van deze week kan eventueel wachten tot het nieuwe jaar. Ik heb vanmiddag besloten om de uitnodiging voor Tweede Kerstdag af te zeggen. Vooral na een toiletbezoek kan ik op een stoel niet de juiste houding vinden en zo wil ik nergens te gast zijn. Net als twee jaar geleden schuift het kerstdiner door naar januari op zijn vroegst. Fietsen op Eerste Kerstdag wordt niets, ook al zou hem om het achterwerk hebben gekund. Met een temperatuur onder nul ga ik niet voor mijn plezier uit fietsen. Althans, niet op Eerste Kerstdag. Voor mij wordt het dus 'gewoon' een week en dan maakt het opeens ook niet zoveel uit welke berichten ik op welke dag publiceer. Is het 2010 geweest of toch 2011? Iets zegt me over dat laatste jaar, maar 2010 is ook goed mogelijk. Hoe dan ook: In de zomer schaf ik een zeer goedkope cd-box aan met 'zomerhits' in de breedste zin van het woord. Omdat de samenstellers niet toestemming hebben gekregen van de platenmaatschappij van Toploader, wordt het knaloude origineel toegevoegd aan de cd. Dat is hoe ik kennis maak met Boffalongo. Het is sinds de single van King Harvest in een pakket van Mark dat ik opeens erg veel zin krijg in de plaat van Boffalongo. De Engelse persing heeft bijna een half jaar liggen wachten in het boodschappenmandje op Discogs, maar ik heb vorige week de knoop door gehakt. Uiteraard niet als enige bestelling en dus kan ik een 'Singles round-up' presenteren met twaalf singles en van alles en zelfs nog meer!

* The Blossoms- A.P.B. (Duitsland, Crystal/MAM, 1977)
Niet te verwarren met...? Nee, het is niet de bekende Blossoms maar een disco-trio uit de late jaren zeventig. Ik denk dat ik de vergissing wel heb gemaakt, maar ach... de plaat is goedkoop. Het MAM-label is vooral erg actief in de vroege jaren zeventig mede dankzij Gilbert O'Sullivan. Deze is in 1977 al overgestapt naar een andere maatschappij en blijkbaar brengt MAM in 1977 bijna geen elpees meer uit. Net zoals de Tom Paxton-single van ene paar weken geleden heeft het vooral oude elpees op het MAM-label op de achterkant van het hoesje. Gordon Mills is evenwel nog wel altijd de producent van de platen op zijn MAM-label. 'A.P.B.' is allesbehalve slecht. 'Sophisticated disco', zou ik het willen noemen. Wel gemaakt voor de hitparade maar niet erg in de buurt gekomen van dit fenomeen. De b-kant heet 'There's  No Greater Love' en dat komt me erg bekend voor. Eigenlijk de betere kant van de twee. Ik acht het goed genoeg voor de Blauwe Bak. 

* Boffalongo- Dancing In The Moonlight (UK, United Artists, 1970)
De naam is nieuw voor mij maar de manier van gradatie van het vinyl komt me bekend voor. Het is de manier waarop Steve Plumb zijn soul-platen aanprijst. Welnu, dit account is van zijn vrouw en behelst meer de commerciële soul en de pop en rock. Voor mij geldt 'Buy with confidence'. 'Dancing In The Moonlight' start in 1970 het leven als Boffalongo. De band hernoemt zichzelf in 1973 tot King Harvest en neemt een nieuwe versie op van 'Dancing' en dan wordt het een redelijke Amerikaanse hit. Ruim vijfentwintig jaar later brengt Toploader het nummer naar de hitparade. Dit is dus de oerversie. Als er nog geen radio was, hadden ze het voor deze plaat moeten uitvinden. 

* Earth Wind & Fire- Getaway (UK, CBS, 1976)
Ik heb iets met Earth Wind & Fire en Engelse persingen. Hoewel ze allemaal in de Gele Bak zijn geëindigd buiten 'After The Love Has Gone' kan ik ze niet laten liggen voor weinig. Zie hier het oudere 'Getaway'. Ook deze zal gewoon in de Gele Bak komen maar het is wel een feestje! 

* Family- No Mule's Fool (UK, Reprise, 1969)
In maart 1999 ben ik nog altijd van plan om naar Polen te verkassen, alleen heb ik daarvoor een paspoort nodig. Ik heb op dat moment een Europese identiteitskaart want deze wordt ook in Engeland nog altijd geaccepteerd. Hiervoor moet ik naar het consulaat in Manchester en ik besluit de dag met een stapel singles. Waaronder dit plaatje van Family. Ik geloof dat ik hem nog wel eens heb gedraaid in 'The Vinyl Countdown' (ergens rond 2013-14) maar sindsdien is hij zoek. Tijd voor een upgrade? De oude was flink stuk gedraaid. Nu heb ik hem dubbel want Sue heeft een tweede voor nop toegevoegd. De 'betaalde' single klinkt echter goed in mijn oren maar ik hou de andere als reserve. 

* The Merseybeats- Don't Turn Around (UK, Fontana, 1964)
Ik moet haar handeltje in de gaten houden want van dit soort plaatjes word ik erg blij. En dat voor zeer billijke prijsjes. 

* Motörhead- Motorhead (UK, Bronze, 1981)
Lemmy en de mannen 'live' op het podium met twee klassiekers van de bovenste plank. Op een Engelse persing klinkt het laag extra mooi door toevoeging van het midden. Dit is gewoon kicken!

* Prince Buster- Big Five (UK, Prince Buster, 1970)
De plaat is zonnig geprijsd en dus mag die sowieso mee. Het is na de bestelling dat ik me realiseer dat het dát nummer is. 'Big Five' is in werkelijkheid 'Rainy Night In Georgia' van Tony Joe White maar dan met een expliciete tekst over 'cocky' en 'pussy'. Zonder credits voor White. Het label zegt '1967' maar dat is het jaar waarin White het origineel heeft geschreven. Prince Buster's versie is echt uit 1970. Natuurlijk is het kinderachtig en net zo stout als Judge Dread. 

* Dusty Springfield- Some Of Your Lovin' (UK, Philips, 1965)
Dusty is altijd fijn! Zeker als het een 'solid center' is met de labelhoes en dat voor kwartjes en dubbeltjes. Het is niet het meest memorabele werk van Dusty maar ik ben er blij mee!

* Toots & The Maytals- Sailing On (UK, Dragon, 1974)
Meer reggae, hoewel ik dit plaatje al via Youtube heb beluisterd. 'Sailing On' klinkt voor mij méér 'Island Soul' dan reggae om eerlijk te zijn. Nee, ik denk eerst aan de Blauwe Bak maar het wordt toch gewoon de Gele Bak voor dit schijfje. 'If You Act This Way' op de flip gaat daar niets aan veranderen hoewel ook deze kant niet versmaden is. 

* Traffic- Here We Go Round The Mulberry Bush (UK, Island, 1967)
Engeland heeft zeer eigenzinnige wetten die zich moeilijk laten tornen. Zo mag een 7"-single lange tijd niet met een fotohoes worden verkocht. Een 7" met een fotohoes is een EP en je zou zomaar dubbel kunnen betalen voor een single met fotohoes. De DIY-punkers brengen hier verandering in en vanaf 1981 is een single met fotohoes geaccepteerd in Engeland. Uitzonderingen zijn bijvoorbeeld soundtrack-platen. 'Here We Go Round The Mulberry Bush' is het thema van de gelijknamige film en dus komen de eerste 100.000 met een fotohoes. Ik geloof dat ik de Nederlandse ook ergens heb liggen, maar de Engelse met 'solid label' en fotohoes kan ik niet laten liggen. Eigenlijk heb ik hem 'dubbel' en koop hem vooral voor de novelty. 'Coloured Rain' op de flip is misschien het beste nieuws over de single. 

* Verka Spinarova- Music-Box (Tsjechoslowakije, Panton, 1970)
Een eigenaardig ding. 'Music-Box' is een Tsjechische tekst op 'Surround Yourself With Sorrow' van Cilla Black. Het klinkt lullig maar wat wil je anders? Het is vooral de combinatie van fotohoes met plaat dat me over de streep trekt. Het is een 'plaatje om te zien'. Op de flip een eigen nummer met Donald Duck-effecten. Het klinkt niet slecht maar het is een novelty. 

Blauwe Bak Top 100 van 2025: 16-5

Slapen is ook al een luxe geworden. Ik slaap tegenwoordig in etappes van drie uren maximaal. Dan kruip ik uit bed en ben een paar uur bezig voordat ik weer het ligcomfort opzoek en al snel weer in slaap kukel. Op dit moment is het geheel geoorloofd. Ik moet immers 'rust' houden en de wandeling van vrijdag heeft me zaterdag flink geplaagd. Ik moet voor de kerst nog naar Meppel. De eerste kerstdag zal ik me verder ook wel koest houden, op tweede kerstdag ga ik naar mijn zus en de familie. Ik weet niet helemaal precies wanneer ik de top vier aan jullie ga voorstellen. Komende zaterdag is het tweede deel van de Top 100 te beluisteren. https://pixeldrain.com/u/mhTESkr2 Hier is in ieder geval deel met 50 platen in 3,5 uur. Nu de nummers 16 tot en met 5 en morgen maar hopen op wederom een productieve dag voor Soul-xotica. (Het bruine karton op de foto vertegenwoordigt Sylvia Striplin. Ik had niet zoveel zin om creatief te doen met een 12")

16. Too Late - Mandrill (UK, Soul Brother SB7007D, A, 1978, re: 2010)

15. Fatal Attraction - The Charities (US, Colemine CLMN-258, A, 2025)

14. Tell Her She's Lovely - El Chicano (US, MCA 40104, A, 1973)

13. Love Power - The Sand Pebbles (UK, Track 604028, A, 1967, re: 1969)

12. Give Me Your Love - Sylvia Striplin (UK, Expansion EXPAND 116, 12", A, 1980, re: 2018)

11. It's So Hard To Break A Habit - The Webs (UK, Breaks & Beats BAB-021, A, 1968, re: 2024)

10. My Heart Is Drowning - Thee Sacred Souls (US, Penrose PRS-1025, A, 2025)

9. The Time Is Right For Love (UK, Celestial Echo CER008, A, 1971, re: 2025)

8. You Want To Change Me - Bobby Hebb (Spanje, Alma BF 1702, A, 1968, re: 2025)

7. I'm Gonna Change - The Velours (UK, MGM 2006-603, A, 1967, re: 1977)

6. Your Love Is Like A Chain Around My Heart - Carolyn Veal (US, Phil-L.A. Of Soul 353, A, 1971)

5. If You Want Me - The Womack Sisters (US, Daptone DAP-1114, A, 2025)