Honderd achteruit 2023: Cher

Het werk heb ik vandaag even overgeslagen. Er zijn meerdere reden waarom ik afgelopen week over de post heb geschreven en nog van plan ben om er een paar extra delen aan vast te plakken. Het loopt namelijk heel snel achteruit bij ons postbedrijf. De hoeveelheid post van afgelopen zaterdag is bedroevend en ik verwacht dat ik als ik morgen 'dubbele' post heb dat het net even de moeite waard is om op de fiets te stappen. Het lijkt er even op dat het morgen iets droger zou zijn. Tja, het gaat de hele dag door regenen maar de meest hevige regen is achter de rug als ik aan de slag ga. Ik verwacht morgen in ieder geval het Juno-pakket en ik hoop stiekem ook op de singles van Chris. Dan is er nog een pakket met een dekbed onderweg, maar daar hoef ik niet over te schrijven op Soul-xotica. De oude is bijna dertig jaar oud en dan mag je onderhand wel eens een nieuwe hebben. Zolang ik nog geen 'Singles round-up' heb, ga ik dapper verder met de 'Honderd achteruit'. Vandaag de nummer 55 in de Gele Bak Top 100 van 2023. Een single die ik eigenlijk al heb, maar niet in de originele uitdossing. Vandaar dat ik dit in 2023 tot een nieuwe aanwinst reken en het een plekje gun in de Gele Bak Top 100. Het gaat om 'Dark Lady' van Cher uit 1973. . 

Het is eind 1991 als de Sneker platenzaak Looper een grote uitverkoop houdt van het vinyl. Niet alleen gaat het zich dan richten op de verkoop van cd's, ook verhuist de muziekafdeling naar een pand aan het Grootzand. De fietsenwinkel en de stereo-apparatuur blijft op het oude adres. Looper heeft dan een aanzienlijke collectie 'gouwe ouwen' op single. De platen die ik tegenwoordig aanduid met 'heruitgaven'. Daar zit ook de Engelse MCA-heruitgave van 'Dark Lady' van Cher tussen maar ik verkies meteen 'Gypsys Tramps And Thieves' als mijn favoriete kant. Als ik 'Dark Lady' vervolgens op 23 januari 2023 tref in Assen voelt het aan als een nieuwe aanwinst en dus mag het een plekje hebben in de Gele Bak Top 100. 

Het komt mooi uit om vandaag de aflevering te doen want een deel van Cher is vandaag jarig. Ze heeft zo vaak een facelift gehad dat ze onlangs is begonnen met scheren. Zo, de flauwe grapjes zijn eruit. Cheryl Sarkisian wordt aan één stuk geboren op 20 mei 1946. Haar vader is van Armeense komaf en verlaat Cher's moeder, Georgia Holt, als Cher slechts vijf maanden oud is. Hij is vrachtwagenchauffeur en heeft een gok- en drugsverslaving. Hij plaatst Cher nog snel in een internaat en zij en haar moeder zien elkaar eens per week, gescheiden door een raam. In 1951 trouwt Holt met een nieuwe man en dat geeft haar een halfzusje. Ze beschrijft John Southall als haar 'echte' vader. Toch houdt ook dat huwelijk niet lang stand en in de late jaren vijftig is het bittere armoede voor moeder Holt en haar twee dochters. In 1961 trouwt moeder met bankmanager Gilbert LaPiere en deze adopteert haar beide kinderen. Hij stuurt hen naar een privéschool en dat is voor een Cher een flinke stap. Een paar jaar eerder moet ze haar schoenen bij elkaar houden met elastiekjes en plots zit ze in de klas bij kinderen uit gegoede families. Ze heeft in de jaren ervoor al de eerste schreden gezet in het acteervak want moeder Holt is eveneens model en actrice. Op de privéschool laat ze er geen gras over groeien: Ze wil een gevierd actrice worden. Er is niemand in haar omgeving die eraan durft te twijfelen of dat gaat lukken. Hoewel? Omstreeks 1960 zijn donkerharige actrices alleen voorbestemd om heks te worden en dus is Hollywood nog niet klaar voor Cher. 

Als ze zestien jaar oud is verlaat ze het ouderlijk huis en gaat samenwonen met een vriend. Ze volgt acteerlessen en danst in de clubs van Hollywood's Sunset Strip. Daar ontmoet ze Sonny Bono. Die werkt op dat moment voor producent Phil Spector. Ze biedt zichzelf aan om huishoudster te worden van Bono. Omdat deze elf jaar ouder is dan Cher wordt er nog niet meteen gedacht aan een relatie. Met Bono's help doet ze achtergrondzang op 'Be My Baby' van The Ronettes en 'You've Lost That Lovin' Feeling' van The Righteous Brothers. In 1964 produceert Bono haar eerste single. Het heet Ringo I Love You' en is onder de naam Bonnie Jo Mason. Omdat Cher een buitengewoon donker stemgeluid heeft, denken radiostations dat het een homoseksuele man moet zijn die een liefdesliedje zingt over Ringo Starr. Omdat alles anders dan hetero op dat moment nog gevoelig ligt, wordt de plaat niet de gehoopte hit. Sonny wil Cher promoten als solozangeres maar de laatste zegt dat ze podiumangst heeft. Sonny stemt ermee in om dan maar achtergrondzang te doen. Dat loopt anders als het tweetal duetten gaat doen. Eerst als Caesar & Cleo. Platenmaatschappij Reprise tekent hun tweemaal want ook Sonny & Cher krijgt een contract bij het label. De singles 'Love Is Strange' van Caesar & Cleo en 'Baby Don't Go' verschijnen gelijktijdig en als Reprise ontdekt dat het tweemaal hetzelfde duo is, is deze niet blij. 'Baby Don't Go' zal het duo wel helpen aan een contract bij Atlantic en de rest is geschiedenis. 

Cher heeft intussen een solocontract bij Liberty Records met opnieuw Bono als producer. Het duo is op 27 oktober 1964 in het huwelijksbootje gestapt. Cher's eerste solosingle onder haar eigen naam is een cover van Bob Dylan's 'All I Really Wanna Do'. Dylan is overigens weinig gecharmeerd van haar uitvoering, hij vindt het té glad. 'Bang Bang' en 'Sunny' zijn haar overige grote hits uit de beginperiode. Sonny & Cher blijft populair als duo tot en met 1967 en zal een comeback maken in de vroege jaren zeventig met 'Did You Ever' en 'All I Ever Need Is You' (bij ons uitgevoerd door Monica & Oscar Benton). Als dat nóg geen belletje doet rinkelen: André Hazes gebruikt de melodie voor 'Ik Meen 'T'. Het echtpaar is vrij uniek in het beeld van de flower power. Terwijl de laatste 'scene' de vrije seks promoot en drugsgebruik, is het stel erg monogaam en moet niets hebben van geestverruimende middelen. Omstreeks 1969 verliest Sonny zijn interesse in Cher. Ze neemt een album zonder hem op in de Muscle Shoals Studios in Memphis en Bono gaat op date met andere vrouwen. 'Gypsys Tramps & Thieves' wordt ook vrijwel zonder Bono's hulp opgenomen en betekent een succesvolle comeback voor Cher als solozangeres. In december 1973 verschijnt het titelnummer van haar elfde studio-album als single en dat is 'Dark Lady'. In Amerika eindigt de single op een eerste plek van de Billboard. In Nederland schopt de single het tot plek 17 in de Top 40 en doet het slechts 36 in Engeland. Het zal voor Cher tot de late jaren tachtig duren eer ze weer aan de Nederlandse Top 40 mag ruiken. 

Uiteraard is ze nog altijd actief maar ik besluit het verhaal met 1975. In dat jaar is haar scheiding met Sonny Bono een feit. Ze trouwt in een opwelling met Gregg Allman van The Allman Brothers Band. Hoewel ze de volgende dag al spijt heeft hiervan, gaat het echtpaar pas in 1979 uit elkaar. 

Week Spot: Shirley Wahls

Het is een heel eind vooruit plannen maar ik help mezelf momenteel met de show op de eerste zaterdag van juli 2026. Dan doe ik namelijk traditioneel alle Week Spots achter elkaar. De ervaring leert dat het eerste half jaar redelijk veel tijd in beslag neemt waardoor ik op het laatst moet jagen met de laatste weken om het enigszins binnen de drie uren en een klein beetje te houden. Nu heb ik zomaar drie plaatjes uit de jaren zestig op rij. Bewust? Nee, alleen afgelopen week wil ik een 'klassieker' hebben in verband met de dertiende verjaardag van 'Do The 45'. Komende zaterdag kan ik in principe alleen maar plaatjes draaien die ik nog niet eerder in 'Do The 45' heb gehad. Voor de Week Spot kan ik alle kanten uit maar geef de voorkeur aan eentje uit het meest recente pakket van Mark. Tja, dan kom ik toch weer uit bij de jaren zestig. Een lekker poepje 'deep soul' voor de variatie: 'Cry Myself To Sleep' van Shirley Wahls uit 1969. 

Het is een soort van Babylonische spraakverwarring, om het in de omgeving van de bijbel te houden. Wat door niet-gelovigen wordt aangeduid als 'gospelmuziek', wordt door de geloofsgemeenschap anders uitgelegd. Hoewel ik zelf tot op zekere hoogte gelovig ben, kijk ik op Soul-xotica en in mijn platenhobby vanaf de andere kant. Daarom kan ik nu in de wij-vorm verder gaan als ik zeg dat wij geen speciale benaming hebben voor muziek welke niet is opgedragen aan een opperwezen. In de, door ons genoemde, gospel hebben ze daarvoor wel een naam: Seculier. Dit heeft ook nog een speciale manier qua uitspraak want je moet het zeggen terwijl je je neus ophaalt. Ofwel: Als een artiest (m/v) ervoor kiest om de lofprijzingen aan God te verlaten en in plaats daarvan wil zingen over die ene bijzondere man of vrouw in zijn of haar leven, dan is het alsof het wordt afgestoten en automatisch in het territorium van de duivel terecht komt. Het is de fout van Robert Johnson, die heeft immers zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor een subliem gitaarspel. Er gaat begin jaren zestig een flinke schok door de kerkelijke wereld in Amerika als bekend wordt dat Aretha Franklin, de talentrijke dochter van de beroemde dominee C.L. Franklin, opeens niet meer over God of zijn zoon gaat zingen. Aretha zal echter de deur openen voor verscheidene artiesten en Shirley Wahls is daar eentje van. 

Hoewel Shirley een 'beroemde' naam is in de hoek van de soul waar ik me bevind, is haar aandeel in de muziek zo klein dat er geen Wikipedia-pagina is gemaakt. Gelukkig is daar de fenomenale website van Sir Shambling: Sir Shambling's Deep Soul Heaven. Overigens een voormalige Blogger-collega. Het lijkt erop dat hij in 2020 definitief zijn eigen webstek is begonnen. Van hem leer ik dat Shirley Wahls is geboren op 28 december 1941 in het stadje Marvell in Arkansas. Natuurlijk begint ook haar loopbaan in de kerk en het resulteert in het lidmaatschap van achtereenvolgens The Argo Singers en de zanggroepen van Gertrude Ward en Dorothy Norwood. Onder invloed van Aretha wil ze het ook wel eens over iets anders hebben dan een God. In 1966 trekt ze naar Chicago. Ze neemt haar eerste single op met de legendarische producent en dj Bill 'Bunky' Sheppard. 'Why Am I Crying' verschijnt op het King-label. Shirley's stem is groots op deze single maar het is muzikaal erg middelmatig. Té commercieel en dat levert wel een verkoop op van 65.000 exemplaren in Chicago. Té weinig om door te stoten naar de hitparade. De tweede single op het Calla-label krijgt echter helemaal geen aandacht van Sir Shambling. In 1968 gaat ze samenwerken met Joshie Jo Armstead en dat is waar pure magie wordt geboren. 

'Cry Myself To Sleep' is één van de eerste composities van Armstead en Wahls. Het verschijnt eerst op het Blue Rock-label maar krijgt daarna een nationale distributie via Smash. Beide labels zijn overigens onderdeel van de Amerikaanse tak van Philips/Mercury. Ze maakt nóg twee singles voor Smash in 1969 waaronder 'Half A Man' als b-kant. Dat laatste nummer zal in 1970 verschijnen als een single bij Giant. De opname is opeens een paar seconden langer en bovendien is het geluidstechnisch opgepoetst. Uit 'Half A Man' spreekt pas echt de inspiratie van Aretha. In de volgende jaren probeert ze het even als lid van de rockband Rotary Connection (de springplank voor Minnie Riperton) en maakt in 1976 de single 'Remember Martin Luther King' voor het Blue Candle-label. Ze heeft dan precies een decennium lang geprobeerd door te breken in de seculiere muziek, hetgeen niet is gelukt. Ze keert de popmuziek de rug toe en gaat terug de gospel in. Ik ben het eens met Sir Shambling als hij stelt dat ze ook in deze tien jaar eigenlijk nooit echt de gospel heeft verlaten. De teksten mogen dan over de humane liefde gaan, qua stijltje zit het altijd dicht tegen de gospel aan. 

Het is niet bekend wanneer Sir Shambling dit verhaal heeft geschreven. Feit is dat Shirley kort daarop contact met hem heeft gezocht. Ze overstelpt hem met complimenten over het stukje dat hij heeft geschreven en zijn observaties. Ze zegt dan dat ze pas een gospel-cd heeft uitgebracht. Helaas is de link dood maar weten we wel dat ze tegenwoordig als Shirley Wahls-Goodwin door het leven gaat. Op Discogs kom ik die naam alleen tegen op een elpee die ze in 1989 heeft gemaakt met The Meta Four & Robert Mayes. Ze is soliste op twee nummers van het gospel-album. 

Honderd achteruit 2023: Goldie & Teach-In

Hoewel ik plannen heb voor morgen ben ik desondanks nog klaarwakker op dit tijdstip van de dag. Zó wakker dat ik nog wel een bericht aandurf op Soul-xotica. Woensdagavond is doorgaans al 'druk'. Van negen tot elf naar de radioshow van een vriend luisteren en vervolgens twee nieuwe video's bekijken op Youtube waarop ik ben geabonneerd. Nu krijg ik tijdens de radioshow van mijn vriend een uitnodiging voor een andere radioshow op een ander station. Ik ken de presentator maar deze show is 'nieuw' voor mij. Het is eerst het plan om een half uurtje te luisteren maar het is uiteindelijk de volle twee uren geworden. Dan de twee video's waar nog een speelfilm aan vast wordt geplakt en inmiddels is het half zes. De keuze is reuze maar ik ga voor een dubbelaflevering van de 'Honderd achteruit'. Misschien zou ik twee aparte verhalen kunnen schrijven over de bands, maar met een dubbelaflevering schiet het net even sneller op. De nummer 53 in de Gele Bak Top 100 van 2023 is 'Making Up Again' van Goldie (1978) en de nummer 54 is 'Fly Away' van Teach-In (1974). Deze twee singles staan vanavond centraal. 

Ik heb voor wat betreft Goldie de Duitse fotohoes gebruikt, maar ik heb hem ook met de Nederlandse fotohoes. Volgens mij ontdek ik later pas dat ik de single al heb? Die is dan weer niet in een hele goede staat en het nummer is in de zomer van 2023 voor me gaan 'spelen'. Rond dezelfde tijd dat ik het exemplaar heb gekocht dat heeft geresulteerd in een 53e plek in de Gele Bak Top 100. Van Teach-In heb ik al jaren het lege fotohoesje en deze vind ik in de neutrale hoes. Inmiddels zijn beide gelukkig getrouwd. Dit exemplaar van Goldie neem ik op 17 juni 2023 mee uit het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel en dat blijkt wel de Duitse te zijn. Teach-In heb ik op 1 augustus 2022 gekocht in Sneek voordat ik, achteraf gezien, de laatste keer op bezoek ga bij mijn moeder in Jutrijp. 

Verhip. Ik heb altijd gemeend dat Goldie een Amerikaanse band is, maar de groep is afkomstig uit Newcastle. Gitarist Dave Black is de initiator en hij is op een gegeven ogenblik lid van The Spiders Of Mars, de begeleidingsband van David Bowie. Verder heeft Black intussen een project gehad met de naam Kestrel. Goldie wordt in 1976 opgericht en bestaat uit gitarist Black, zanger Peter McDonald, bassist Geoff Robson, drummer Tom Knowles en saxofonist Dom Bon De Sousa Pernes. Zowel in Nederland als in Engeland staat Goldie te boek als een eendagsvlieg want alleen de single 'Making Up Again' bereikt de hitparade in 1978. In Engeland woont het elf weken in de lijst en piekt op nummer zeven. In Nederland is dertien het hoogst haalbare en is de single na zeven weken uitgespeeld. In 1980 valt de groep uiteen maar vooral Black en McDonald blijven actief. De eerste heeft enig succes met de band 747. Het komt niet tot een hit maar de band is een graag geziene gast op de podia in het noorden van Engeland. Later gaat Black solo en speelt tot aan zijn dood op 18 juli 2015. De hele halve muziekscene van Newcastle woont de uitvaart bij waaronder Brian Johnson van AC/DC (en nóg eerder van Geordie).

Als mijn zus denkt aan mijn geboorte dan speelt onmiddellijk 'Ding A Dong' van Teach-In in haar hoofd. Dat is te begrijpen. In 1975 vindt het songfestival al vroeg plaats, te weten op 22 maart 1975. De overwinning van Teach-In is vervolgens 45 jaar lang 'historisch' gebleken en op het moment van mijn geboorte staat het plaatje hoog in de hitlijsten. Toch gaat het vanavond over de eerste echte grote hit van Teach-In. De band wordt in 1967 opgericht in Enschede. Alleen Koos Versteeg en Rudi Nijhuis zullen de eerste jaren overleven in de bezetting van Teach-In en het succes van de jaren zeventig meemaken. Het verandert voor Teach-In met de komst van Gertrude Kaspers. Zij is geboren in Oostenrijk en zal in Teach-In de naam Getty aannemen. De eerste single verschijnt in 1972 op het CBS-label. 'Spoke The Lord Creator' is feitelijk een cover van Haydn's 'St. Anthony's Chorale' en in een arrangement van Thijs Van Leer. In 1974 gaat de band samenwerken met Will Luikinga en is een deal met CNR een feit. 'Fly Away' is daarna het eerste wapenfeit. De single piekt op vijf in de vaderlandse Top 40. 

In 1976 komt er mot in de groep en dat maakt dat een aantal leden opstappen waaronder ook Getty. Haar rol wordt overgenomen door de dames Betty Vermeulen en Marianne Wolsink en dit wordt meteen gevierd met een top tien hit: 'Upside Down'. Toch slaagt de groep er niet in om het geluid te moderniseren en in 1978 is het concept uitgemolken en ouderwets. In 1980 valt het doek voor de groep. In 2021 komt het nog eenmaal bijeen voor een pauze-optreden tijdens het Songfestival. 

Beeld uit het verleden: Zondag 13 november 2022

Toch maar dubbel publiceren om weer iets op schema te komen. Ik kijk wederom in het foto-archief en zie dan als eerste een foto van rond deze datum in 3016. Dat jaar heb ik echter al eerder genoemd deze maand en dus kijk ik verder. Ik ga de hoop bijna opgeven als ik opeens een foto zie van zondag 13 november in 2022. Als het de zondag is die ik me nu herinner? Voor mijn gevoel is dat langer geleden. Het lijkt een klein wandeltochtje door de 'achtertuin' te worden waarbij ik bijna verdwaal. Het is een gekke tijd. Moeder is een paar weken eerder overleden en we hebben een paar weken geleden het huis in Jutrijp leeg gehaald. Even later overlijdt mijn buurvrouw in Uffelte nogal snel. Ik heb een paar weken eerder nog met haar gesproken. Ze is zelfs twee jaar ouder dan mijn moeder maar niet te vergelijken. Ze is een paar jaar geleden gevallen in huis waardoor ze chronische pijn heeft, maar tanden op elkaar en gewoon verder beuken. Als dat nog niet genoeg is geweest, overlijdt een oude kameraad van me. Omdat hij verder geen mensen kent buiten een gezamenlijke vriendin, kom ik nog opdagen voor het afscheid in de aula in Meppel. Ik heb niet teruggebladerd naar het bericht van die dag maar het lijkt erop alsof ik laat op de middag nog even een blokje om wil maken door het bos, vervolgens iets verdwaal en het schemert al als ik de weg naar huis vind.

Nee, zie je wel! Ik vergis me toch! Dat moet inderdaad al jaren ervoor zijn want opeens weet ik het weer! Ik ga deze middag in 2022 door het Uffelter Binnenveld. De plek waar ik broeder in 2023 voor het laatst zal zien. De foto is genomen vanaf het bankje waar ook wij in 2023 nog hebben gezeten. Qua overlijdens denk ik dat het tussen buurvrouw en Paul is geweest. Hoewel het zonnetje uitbundig schijnt, is het een ietwat frisse dag. 

Postsierlijk

Eens per week op zijn minst één 'gezellig' bericht. Dat is een opdracht die ik mezelf heb mee gegeven op Soul-xotica. Vaak blik ik over mijn schouder naar een gebeurtenis uit het verleden. De reden dat ik gisteravond niet heb gepubliceerd is enerzijds omdat de radioshow van gisteravond hard werken was, maar ook omdat ik geen keuze kan maken voor wat betreft een 'gezellig' bericht. Vorig weekend ben ik terug gegaan naar 2005, binnenkort ga ik in 'Het zilveren goud' terug naar november 2000. Tegelijk is deze praatpaal inmiddels vijftien jaar oud en zo denk ik even terug aan eind 2010. En dan weet ik het opeens! De post! Eigenlijk is dat in december maar zolang als ik dat niet vermeld in het bericht dan zullen je daar nooit achter komen? Nou vooruit dan! Het is bijna vijftien jaar geleden dat ik mijn roeping heb gevonden in het leven en daar wil ik vanavond even bij stilstaan. 

Ik heb eerder dit jaar al een jubileum overgeslagen. Het is in december dat ik een brief krijg van mijn huidige werkgever met het aanbod om gebak op de zaak te krijgen. Ik ben in februari 12,5 jaar in dienst. Zoiets had ik me al bedacht, maar wist niet hoe ze zouden gaan rekenen. Immers, mijn contract is een paar maal aangepast in die 12,5 jaar en ik heb ruim een jaar via een uitzendconstructie gewerkt. Ik laat mijn leidinggevende dat gebak niet gewenst is en dat ik ook geen melding wil hebben in het personeelskrantje. Het gebak zou dan uiteraard worden bezorgd in Meppel terwijl ik al jaren in Steenwijk werkzaam ben. Een paar weken later zit ik ook thuis omdat het even niet meer wil, dus ik ben wel dankbaar dat ik het zó heb gedaan. 12,5 jaar maakt nog geen 15? Nee, ik ben in 2010 via de sociale werkvoorziening in Steenwijk aan de slag gegaan in de post. Bij mijn verhuizing naar Nijeveen val ik opeens onder Meppel en daar ben ik in augustus 2012 begonnen.

Ik heb buiten een paar weken van twee uren (omstreeks de start van Soul-xotica) om niet gewerkt tussen maart 2009 en oktober 2010. De bedrijfsarts is een goedzak die me iedere keer weer wegstuurt met 'tot volgende maand'. Dan is het omstreeks de 20e september in 2010 en moet ik voor een keuring naar Zwolle. Daar heb ik opeens weer zin om iets te ondernemen qua werk. Ik voel me als herboren en deze dag zal verder in het teken staan van platen en vrouwenkleding. Op een bepaald moment heb ik een afspraak in Steenwijk en blader door het personeelsblaadje dat op tafel ligt. Daar zie ik de advertentie. Het is intern en ze zoeken mensen voor in de post. Anders dan bij andere afdelingen moet je het ditmaal zelf aangeven of je in de post wilt. Dat doe ik dan ook meteen die middag bij het gesprek. Omdat ze willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben, moet ik eerst een maandje meedraaien op de inpakafdeling voordat ik word vertrouwd om met een bedrijfsfiets op pad te gaan en de post te bezorgen. In deze eerste weken begint ook het getouwtrek om het aantal uren. Ik weiger meer dan 20 uren te werken per week en ik word gekort. Is dat erg? Nee hoor, ik woon dan nog spotgoedkoop in Steenwijk en ik kom er de maand mee rond. 

Is er een opleiding tot postbode? Nee, daar bestaat geen scholing voor. Desondanks vindt Steenwijk het erg belangrijk dat ik word ingewerkt. Ik ga een donderdag met Leon op stap. Hij heeft het binnen een paar uren al gezien: Zoete lieve Gerritje kan best in zijn eentje bezorgen. Het is winters en nat op mijn eerste dag. Een paar dagen later moet ik eigenlijk op de afdeling werken maar dan is er paniek. Er ligt nog een mailing voor de Nieuwe Gagels 2 welke vandaag rond moet. Ik bied mezelf aan en even later word ik naar de bewuste wijk gebracht. Met een loopkarretje achterin de auto. Omdat ik niet alle post in één keer in het karretje kan houden, weet Leon wel iets. Hij heeft een kennis op De Welhaak en daar mag de post onder de carport liggen. Waarom zouden ze deze straten niet hebben bezorgd? Welnu, een aantal straten in deze wijk zijn exclusief voor milieufanatici en hier wordt dus niet gestrooid. Ik zou vingers tekort komen als ik ging tellen hoe vaak ik onderuit ben gegaan. De rubber antislipzooltjes werken ook voor geen meter. Het is mijn vuurdoop en natuurlijk slaag ik met vlag en wimpel. Vanaf half december mag ik de post in. Woensdag is mijn vaste vrije dag. Maandag sorteren, dinsdag bezorgen, donderdagmorgen bezorgen en sorteren en vrijdag bezorgen. Sorteren betekent in dit geval dat de post binnenkomt en wij de post moeten indelen per gewichtsklasse en het aantal. Steenwijk (en ook Meppel) is dan nog geheel zelfstandig. We werken samen met Businesspost en bezorgen op dinsdag en donderdag voor Selektmail. Dat zal kort daarop Sandd worden en inmiddels is het opgeslokt door PostNL. 

Ik leer ook creatief met tijd te zijn. Als ik eenmaal bezig ben, kijk ik niet op een klok en sjees net zolang door totdat alle post weg is. In Steenwijk is het echter de afspraak dat als we na elf uur op de zaak komen meteen op de afdeling moeten tot de lunch van twaalf uur. Omdat ik daar geen trek in heb, leer ik het langzamer fietsen en drie sjekkies achtereen te roken op een bankje. Als het even tegenzit, moet ik nog een kwartiertje mantelklemmen draaien als ik op de zaak kom. 

Het gezeik begint pas echt in maart. Dan wordt er opeens geen salaris gestort en wordt me verteld dat ik maar ontslag moet nemen en een uitkering moet aanvragen. Ik kan dan intussen wel in de post blijven. Ja, doei! In juni 2011 ga ik weer even aan de slag maar krijg dan te horen dat ik de keuze heb. Ik mag ook tot eind oktober thuis blijven omdat mijn nieuwe contract (met uitkering) pas in november in gaat. Zo werk ik nog een paar weken en word begin december ziek. Tijdens de ziekteperiode reageer ik op een huis in Nijeveen en koud uit de ziektewet teken ik het contract en krijg de sleutels. De dag voor oudejaarsdag neem ik afscheid van de posterijen in Steenwijk. 

Ik zou in principe het bericht voortzetten tot aan nu maar dat wordt een heel lang verhaal. Ik besluit het maar hierbij. De rest komt later wel eens aan bod. 

Honderd achteruit 2023: Tina Charles

Er mist 'iets' dit weekend. Het antwoord is eenvoudig: De radioshows. Op een ene of andere manier zijn de vrijdag-, zaterdag- en zondagavond zo normaal geworden voor mij dat ik nauwelijks een leven zonder kan voorstellen. Okay, de vrijdag is een extraatje, maar het voelt bizar om op zaterdag en zondag thuis te zijn en geen radioshows te doen. Gisteren heb ik een extra lange filmavond ervan gemaakt en toen ben ik niet meer toe gekomen aan publiceren. Op dit moment ben ik een beetje film-moe, wellicht komt dat gevoel terug in een uur of zo. Ik heb weekend want ik ben gistermiddag aan het werk geweest. Ergens speelt nog een bepaald plan maar aan de andere kant doe ik morgenavond een show van drie uren welke ik nog moet voorbereiden. Dat zou nu kunnen? Slechte ervaringen mee. Beter een paar uur vóór de show! Ik heb een veilige landing gemaakt nadat ik een sprongetje heb gemaakt in de Gele Bak Top 100 van 2023. Nummer 51 is 'You Came' van Kim Wilde en die heb ik eerder dit jaar in een dubbelbericht gehad. Het is nu de eer aan de nummer 52: 'I Love To Love' van Tina Charles uit 1976. 

Als je al vanaf 1989 singles verzamelt en in de eerste jaren geconcentreerd bent op de hitparade, dan mag je verwachen dat je in 2023 alles wel hebt. Ja okay, er zijn ook hits die ik voor geen miljoen in huis wil hebben dus de collectie zal nooit helemaal compleet zijn. Hoe zit het dan toch met 'I Love To Love' van Tina Charles. Feit is dat er platen zijn die ik in de jaren negentig heb gekocht en die al jaren zoek zijn. Enkele daarvan 'vervang' ik tegenwoordig weer en vaak reken ik ze dan als 'dubbel' en niet voor de Gele Bak Top 100. Hoe hard ik er ook over nadenk, maar geen resultaat. Het lijkt erop alsof ik vóór 2022 nooit eens 'I Love To Love' van Tina Charles heb gekocht. Ja, wat is het nu? 2022 of 2023? De plaat staat in de Gele Bak Top 100 van 2023, maar ik heb hem gekocht op 29 september 2022. Aanvankelijk alleen maar om tot een rond bedrag te komen en ach... ik heb hem in ieder geval nog niet met fotohoes. Dan kom ik thuis en blijkt dat ik de single nog niet heb! Het is inderdaad een week voordat moeder is overleden. Ik geloof dat mijn computermuis het heeft begeven, maar ik ga naar Steenwijk voor iets dergelijks. Nu ik daar ben kan ik ook een rondje kringloopwinkels doen. Ik denk dat deze bij de boedelruiming van Van Der Laan vandaan komt. 

Tina Hoskins is de naam van deze jongedame. Ze komt ter wereld op 10 maart 1954 in het Londense Whitechapel. Vader Charles Hoskins is een acteur en broer Warren zal in de jaren zeventig optreden als haar tourmanager. Als tiener hangt Charles (want laten we maar meteen switchen naar haar artiestennam) veel rond in Denmark Street, het episch centrum van de popmuziek in Londen. In 1969 neemt ze haar eerste single op met een zekere Reginald Dwight op piano. Een jaar later leent ze haar stem aan de 'Top Of The Pops'-albums. De voorgenoemde pianist heeft daar eveneens ervaring mee. 'Top Of The Pops' is een zeer langlopende serie elpees met de grote hits van dat moment, maar uitgevoerd door anonieme studiomuzikanten en zangeressen zoals Tina Charles. Iedere hoes toont een model in de laatste mode. Het maakt dat de hoezen een bonte verzameling is en een prachtig beeld geeft van de evolutie van de fashion. Van iminirokjes en hotpants naar wollen truien... Ik ben eens in Manchester in een cafetaria geweest waar alle hoezen aan de muur hingen. In 1971 treedt ze geregeld op in 'The Two Ronnies', de televisieshow van de Engelse komieken Ronnie Corbett en Ronnie Barker. Tina zingt dan covers van bekende liedjes, net zoals ze dat op de 'Top Of The Pops'-albums doet. 

In 1975 komt haar carrière op stoom. Ze is samen met vriendin Linda Lewis te horen in het koortje van 'Make Me Smile' van Steve Harley & Cockney Rebel en Charles neemt 'I'm On Fire' met de formatie 5000 Volts. Ze zal nooit officieel worden erkend als lid van de groep maar feit blijft dat alleen de platen met Charles hits worden voor de groep en dat de overige zangeressen 'zwak' klinken in vergelijking tot haarzelf. In hetzelfde jaar ontmoet ze ook Biddu. Deze heeft dan pas grote hits gehad met Carl Douglas en is wel klaar voor een volgend avontuur. Met Tina Charles duikt hij het pad op van de disco en dat legt het duo geen windeieren. 'You Set My Heart On Fire' wordt alleen een hit in Nedrland, België, Spanje en Zweden maar met de opvolger is het helemaal raak. 'I Love To Love' is nummer 1 in Engeland en wordt beloond met een gouden plaat. In Nederland steekt het op nummer 2 achter 'Fernando' van Abba. In Amerika is het succes meer compact. 'I'm On Fire' van 5000 Volts piekt op nummer 26 in de Billboard en van haar solo-werk beeikt alleen 'You Set My Heart On Fire' een plek op een Amerikaanse hitparade. 

Het succes van 'I Love To Love' zal ze niet meer evenaren maar ze maakt nog een aantal redelijk succesvolle singles uit tot 1978. Trevor Horn, Geoff Downes en Bruce Woolley maken deel uit van haar live-band en zal enige tijd een relatie hebben met Horn. Het trio zal later weer samenkomen in The Buggles en die heb ik een jaar geleden (of zoiets) te gast gehad in de 'Honderd achteruit'. In 1980 schudt ze de disco van zich af en probeert het met een hardrock-benadering. Nee, het publiek is wel klaar met Tina. In 1986 werkt ze samen met dance-producer Sanny X en dat levert bij ons twee hits op. Het zijn remixen van 'I Love To Love' en 'Dance Little Lady Dance'. 'Feels Like Sunday' is haar laatste solo-album hoewel ze in 2012 nog een album uitbrengt met 5000 Volts. Op het gebied van singles heeft ze vorig jaar twee uitgebracht als digitale files. 

Singles round-up: november 2

Na een korte filmavond ben ik eigenlijk van plan om de slaap te vatten. Toch staren er vijf platen naar me en eentje in het bijzonder. Het zijn vijf zéér uiteenlopende platen met als grote gemene deler dat ze voor de Blauwe Bak zijn. Eerder heb ik het nog wel eens over soul-bakken gehad maar dat dekt de lading al lang niet meer. Ik ga voor het slapen gaan nog even deze vijf hagelnieuwe releases beluisteren en sluit daarna de luiken. Het wordt een cultureel half uur met tweeruitgaven, een nog niet uitgebrachte 'edit' van een jaren zestig-nummer, een heuse gospel-12" en een héél apart ding. De apparatuur kan aan en laten we beginnen!

* The Break Cracker- Learned To Dance Longer (UK, Echo Edits, 2025)
De officiële releasedatum staat op 15 november dus ik ben ruim een week eerder met dit bericht. Doordat ik dit weekend geen shows heb zal de single echter tot de releasedatum moeten wachten. Waar ik bij veel andere Echo Edits en Echo Chamber releases met een schone lei begin, daar weet ik inmiddels al het een en het ander af van 'Learned To Dance Longer'. Het is feitelijk 'Learned To Dance' van The Harvey Averne Dozen. Bekende naam? Ik heb 'Think It Over' op single en deze is al eens Week Spot geweest. Eigenlijk heeft The Break Cracker het origineel van 'Dance' intact gelaten, alleen is het ietsje verlengd. Vandaar ook de titel: 'Learned To Dance Longer'. Het is onvoorstelbaar lekkere latin soul met de ruis en kraak van het originele vinyl. Op de b-kant vinden we 'Take It To The Streets' of eigenlijk op zijn Spaans: 'Llevarlo A Las Calles'. Een zeer obscuur latinfunk-ding uit de jaren zeventig dat in deze nieuwe edit inmiddels een halfjaar erop heeft zitten in de meer progressieve clubs. Het is latin, het is funky, maar ook heel erg druk en er wordt flink met de pitch gespeeld. Laten we 'Cosmic Freaks' heel snel vergeten want dit is het absolute hoogtepunt van The Break Cracker tot nu toe!

* Chain Reaction- You Gave Me The Reason (UK, Backatcha, 1977, re: 2025)
Drie veteranen uit de Jamaicaanse reggae komen in 1975 bijeen om een soulband op te richten. Het zijn de heren Bruce Ruffin, Bobby Davis en David Crooks. De laatste gebruikt op dat moment de naam Dave Collins maar is tegenwoordig bekend als Dave Barker. De naam Collins krijgt hij nadat hij als Dave & Ansil Collins hits heeft gehad. Het Chain Reaction-project is geen lang leven beschoren maar het levert wel een fantastisch album af: 'Indebted To You' voor het Engelse Gull-label. In 1977 valt het doek en gaan de mannen verder in de reggae. Backatcha heeft nu twee niet eerder uitgebrachte opnames gevonden van Chain Reaction en bijeengebracht op deze single. 'You Gave Me The Reason' heeft op zichzelf een prettige disco-groove en dus zou er méér in hebben gezeten. De combinatie van de drie stemmen is zeer opvallend en getuigt van een grote klasse. Op de keerzijde staat 'Let's Be Lovers' en deze trekt bij de bestelling eveneens mijn aandacht. Het is meer in de 'sophisticated sweet soul'-sfeer, fluweelzachte soulmuziek zoals je die niet vaak hoort. Helaas is het wel instrumentaal. Ik heb blijkbaar alleen het intro gehoord. Excuses daarvoor! Maar het is zonder meer een zeer interessant hoofdstukje in de Jamaicaanse en Engelse soulmuziek. 

* Reginald O'Neal Cuie- I Can Do All Things Through Christ Jesus Which Strengthen Me (UK, Athens Of The North, 1985, re: 2025)
Gelukkig! Ik ben niet alleen. Nee, ik bedoel niet Christus, maar de mannen van Athens Of The North. Oorspronkelijk is deze single in 1985 uitgebracht op 33-toeren 7" en Athens Of The North vindt dit eveneens een hopeloos formaat. Zij hebben het nu beschikbaar op 12" en in 45 toeren. De originele singles zijn trouwens ook niet te betalen als er eentje opduikt. De reden? Reginald O'Neal Cuie heeft zonder meer één van de leukste midden jaren tachtig-disco-gospel-platen uitgebracht. Zoals verwacht hoort het 'Strengthens' te zijn in de titel. Er zit een dikke ruis in van de originele plaat maar ach... het is sowieso erg 'leftfield'. Voor synthesizers is geen geld en alle instrumenten zijn handwerk. Na een gezongen couplet gaat het al snel op de toer van de instrumentale coupletten met het refrein dat tot het einde der tijden wordt herhaald. Iets dat erg typisch is voor gospel uit dit tijdvak. De titel van de b-kant laat er ook geen gras over groeien. 'Let This Mind Be In You Which Is Also In Christ Jesus'. Meneer O'Neal Cuie verkoopt duidelijk geen hamburgers. Dat is ietsje uitbundiger dan de a-kant maar weer volgens hetzelfde principe. Beide kanten zijn erg de moeite waard en gaan ruim over de zes minuten. Het is gewoon een kwestie van een keuze maken op de zaterdagavond of er een 'double shot' van maken, ook al wordt dat vast teveel van het goede. Of moest ik daar 'goede' met een hoofdletter schrijven?

* Joao Do Pife- Garoto Do Pife (UK, Mr. Bongo, 1975, re: 2025)
Van Mr. Bongo zijn we heel wat vreemde en zeer uitlopende releases gewend. Dan zie ik deze single in de aanbevelingen en moet ik het wel even proeven. Joao De Pife is een Braziliaanse muzikant die de garoto besppelt: Een traditionele fluit uit de Braziliaanse folkmuziek. Omdat hij verder gebruik maakt van een funky latinband maakt dat dit de ultieme soundtrack-muziek is. Het is niet een klein beetje 'leftfield' maar ik krijg er een goede bui van. 'Garoto Do Pife' is al na twee minuten afgelopen, gelukkig hebben we dan nog 'Homenagem A Ludugero' op de flip staan. Na een gesproken intro knalt dat in een vlammende Braziliaanse groove met fluit en orgel. Het is voor de eerste maal dat beide nummers op single uitkomen, het staat oorspronkelijk op het album uit 1975 waarvan Mr. Bongo het hoesje heeft geleend. 

* We The People- Making My Daydream Real (UK, Expansion, 1973, re: 2025)
Een ander platenlabel dat nooit teleur stelt is het Engelse Expansion-label. De platen hoeven niet ontzettend duur te zijn als origineel maar de Expansion-uitgave biedt stevig vinyl in plaats van besmettelijk styreen. Een blik op Discogs zegt genoeg. Het origineel op Lion is zelfs in een abominabele staat enkele tientjes waard. Het is zeer prettige seventies-crossover waar ik persoonlijk nooit genoeg van ga krijgen.