Eindstreep: november 2025

Geheel volgens wens eindig ik deze maand wederom met dertig berichten. Zo lijkt het net alsof ik iedere dag heb gepubliceerd? Enfin, de discipline is niet altijd aanwezig maar de komende maand is vrij eenvoudig op dat vlak. Ik moet ergens de komende week gaan zitten voor de Blauwe Bak Top 100 en dat gaat de weekenden vullen. De week tussen kerst en oud en nieuw hou ik voor de berichten waarbij ik terug kijk op het voorbije jaar. Ik heb vrijdagavond officieel de hekken gesloten voor de Blauwe Bak en vanmorgen het totaal uitgerekend. Tussen 1 december 2024 en 30 november 2025 heb ik maar liefst 548 titels toegevoegd aan de Blauwe Bak. Dat is inclusief de 12"-singles, een dubbel-single van Sweet Charles en zelfs een elpee. Als ik daar de dubbele singles vanaf haal, blijft er iets van 500 over waaruit ik een Top 100 mag samenstellen. Dat is voor later deze week, nu eerst de 'Eindstreep' opmaken voor november. 

Het begin van de maand wordt gedomineerd door de Blauwe Bak maar de vangst in Beilen levert vooral platen op voor de Gele Bak en daarmee is de laatste de winnaar van deze maand. De Gele Bak telt 39 singles tegenover 25 in de Blauwe Bak. Er zijn totaal zestien die ik 'dubbel' mag rekenen. Volgende maand kan ik kijken naar het totaal van de Gele Bak maar ik verwacht nu al dat het ook daar de Blauwe Bak voorbij zal gaan. Begin oktober tel ik de duizendste single in totaal. Ik ga beginnen met de top tien van de Blauwe Bak. 

1. I'm Gonna Change - The Velours 

2. Let Me Do My Thing - Ralph Weeks 

3. Just Say When - Jo Ann Garrett 

4. Garoto Do Pife - Joao Do Pife 

5. Warning - Pat Lewis 

6. Stop And You'll Become Aware - Helen Shapiro 

7. Waiting Patiently - Bridge 

8. Gimmie What You Got - Le Pamplemousse 

9. If You Loved Me - Peggy March 

10. Making My Daydream Real - We The People 

Tenslotte de top tien van de Gele Bak. Daar heb ik vrijdag de nummer 1 al verklapt. Omdat The Velours eerder deze maand de Week Spot is geweest, doe ik boven dit bericht alleen het hoesje van Champagne. 

1. Rock And Roll Star - Champagne 

2. Hela Di Ladi Lo - Dolly Dots 

3. I Don't Want To Be A Hero - Johnny Hates Jazz 

4. If You Know What I Mean - Neil Diamond 

5. Amsterdam - Buck Owens 

6. Intuition - Linx 

7. Walking Down Your Street - Bangles

8. Can't Let Go - Earth Wind & Fire 

9. War Song - Culture Club 

10. If I Had My Way - Sherbet 

Beeld uit het verleden: 3 december 2020

Omdat ik verder op dit moment geen inspiratie heb, kijk ik even in mijn archief voor een prentje om de ruimte voor een bericht op te vullen. Dan zie ik vier foto's op rij, allemaal van 3 december 2020. Hoewel het best mooie foto's zijn, kan ik me niet meer helemaal herinneren vanwaar ik dit schouwspel op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Het zal in ieder geval niet voor Facebook zijn geweest want ik denk er in deze tijd serieus over na om dat platform te verlaten. Ik heb alle persoonlijke foto's verwijderd zodat niets meer te herleiden is naar mijn gezicht. Het heeft wel iets te maken met de censuur die er dan heerst op Facebook, maar of ik me daar zo druk over moet maken? Ik plaats in principe geen aanstootgevende dingen en hou mijn opvattingen ook het liefste voor me. Het is overigens ook niet gelukt om los te komen van het platform. Enerzijds is dit de radioshows. Er is geen ander platform met een bereik zoals dit of ik moet helemaal opnieuw beginnen op een andere plek. Ten tweede is het de handel van Mark dat me op Facebook houd. Na een paar jaar durf ik ook wel weer met mijn smoel op Facebook te komen. Maar nogmaals... ik denk niet dat ik de foto's met dat doel heb gemaakt. Maar waarom wél? 

Waarom niet, is een andere vraag. Ik fiets in 2020 dagelijks dit stuk, evenals het merendeel van de voorgaande jaren. Het is het fietspad langs de Drentse Hoofdvaart tussen Havelte en Meppel. Het fietspad is helemaal vernieuwd op het moment dat ik in Uffelte ben komen wonen. Eerder is het vooral een heel smal pad met de nodige kuilen. In 2016 wordt een volledig pad van betonplaten uitgelegd. Zoals gezegd is het mijn favoriete fietspaadje behalve als het donker is. Er wil nog wel eens een kat lopen die je doet schrikken en dat je moet oppassen dat je niet de vaart in rijdt. Ik vind het winterse schouwspel aan het pad zo belangrijk dat ik op een zondagmiddag ervoor naar de plek toe fiets met de camera in de aanslag. Het is het begin van een bizarre winter. Over een paar weken zal het flink vriezen en bestaat zelfs de mogelijkheid voor een Elfstedentocht. De wereld is dan echter nog altijd in paniek waardoor het buiten samenzijn op een ijsvloer is gecriminaliseerd. Gelukkig heeft een postbode dan weer weinig last van lockdowns.  Dit prentje mag het overgebleven bericht van november vullen en dan zet ik me straks schrap voor de 'Eindstreep'. 

Singles round-up: november 7

Straks nog even op en neer naar de winkel voor koffie en een paar andere boodschapjes en dan kan ik de show van vanavond gaan samenstellen. Mét Beilen erbij kan ik er, denk ik, een volledige show van maken met de 'dubbele' singles. Nog geen idee waar het extra bericht over zal gaan maar dat is een zorg van morgen. Dan ga ik namelijk ook de 'Eindstreep' aan jullie voorstellen. Nu eerst de laatste achttien uit Beilen. 

* Van McCoy & The Soul City Symphony- Disco Baby (NL, Avco Embassy, 1975)
* The McGuire Sisters- Sugartime (Duitsland, Coral, 1959)
* The Neville Brothers- Bird On A Wire (Duitsland, A&M, 1990)
Verwarrend want Van McCoy zit in het Duitse hoesje maar is de Nederlandse persing. Op voorhand een 'gouble-sider' want het heeft 'The Hustle' als b-kant. Maar hoeveel respect ik ook heb voor Van McCoy en zijn arrangementen en producties, deze komt gewoon in de seventies te staan. 'The Hustle' is sowieso de beste van de twee. Ik vraag me opeens af hoe het met Hans Zoet is. Getuige Wikipedia is hij in 2012 overleden. Ik weet niet meer op welke zender, maar Zoet heeft in de jaren negentig een ontbijtshow op de radio waar hij steevast begint met 'Sugartime' van The McGuire Sisters. 'Sugar in the morning' en zo. The Neville Brothers kun je wel alleen laten met een klassieke cover. Ik vermoed even een Daniel Lanois-productie maar het blijkt David A. Stewart te zijn. De elektronische drums zijn heel erg 1990 en het nummer was beter geweest zonder, maar dan zou er weinig van een groove zijn over gebleven. 

* Nina & Frederik- Listen To The Ocean (UK, Columbia, 1959)
* Buck Owens & His Buckaroos- Amsterdam (NL, Capitol, 1970)
* Tom Paxton- The Last Thing On My Mind (Duitsland, Crystal/MAM, 1970, re: 1977)
Bij Nina & Frederik wint de Engelse persing. Buck Owens staat al een flinke tijd op mijn verlanglijst. Dat Crystal zet me weer op het verkeerde been. Het plaatje is namelijk op het MAM-label en getuige de albums op de achterzijde zou deze single eerder in 1972 zijn uitgebracht. 45cat vermeldt echter 1977 en dat is ook de periode waarin Crystal actief is. Het noemt geen oorspronkelijke uitgave in 1972. Een interessant plaatje en ook best een fijn nummer. 

* Pousette-Dart Band- What Can I Say (NL, Capitol, 1976)
* Cliff Richard- Du, Du Gefällst Mir So (Duitsland, Columbia, 1970)
* Cliff Richard- We Don't Talk Anymore (UK, EMI, 1979)
Pousette-Dart Band heb ik gisteren gedraaid vanaf de oude single. Op zichzelf is er niet zoveel mis met het vinyl, alleen mist er een hoek uit het hoesje. 'We Don't Talk Anymore' mag mee vanwege de Engelse persing. Cliff doet voor de Duitse single een gezellige hertaling van 'Green Green' van The New Christy Minstrels en dus mede geschreven door Barry McGuire. Het is een dijenkletser voor de Duitse markt maar Cliff heeft ze beter gemaakt!

* Rose Royce- Love Don't Live Here Anymore (UK, Whitfield, 1978)
* Roxy Music- Angel Eyes (UK, Polydor, 1979)
* Sherbet- If I Had My Way (UK, Epic, 1976)
Omdat een Engelse dj ooit zijn set start met Rose Royce heb ik de Nederlandse persing sinds 2014 in de Blauwe Bak staan. Deze mag nu terug naar de seventies want de Engelse mag het vervangen. Natuurlijk is het pure pop maar wel erg fijn gedaan. Heb ik de Engelse 'Angel Eyes' nog niet? Voor een euro kan ik hem niet laten liggen. Tijdens een vakantie in Denemarken heb ik ooit de elpee van Sherbet gevonden met zowel 'Howzat' als deze opvolger. Het is niet zo catchy als 'Howzat' maar nog altijd een erg fijn nummer. Zo'n typische vergeten opvolger van een grote hit. 

* Smokie- Oh Carol (UK, Rak, 1978)
* The Spotnicks- Hava Nagila (NL, CNR, 1964)
* Rick Springfield- Celebrate Youth (US, RCA, 1985)
Van Rick Springfield herken ik het hoesje niet. Bij thuiskomst blijk ik al de Europese persing te hebben en dit is de Amerikaanse met fotohoes. Smokie is altijd gezellig voor een zondagavond. Bij The Spotnicks had ik wellicht kritischer moeten zijn want doorgaans ga ik alleen voor spul met fotohoes. Ach vooruit... een euro. Zo vaak kom ik immers ook niet in Beilen? 

* Nino Tempo & April Stevens- Love Story (NL, A&M, 1972)
* Andy Williams- The Hawaiian Wedding Song (NL, CBS, 1958, re: 1965)
* Jackie Wilson- Reet Petite (Duitsland, Zyx, 1986)
Nino en April heb ik nog niet met de fotohoes. Jackie Wilson heb ik nog niet in de jaren tachtig-bak. Andy Williams heb ik nog niet en ik heb een vermoeden dat de zondagavonden in 2026 erg gezellig gaan worden. Hup, kleren aan en op de fiets naar Havelte!

Singles round-up: november 6

Hoe druk kan een mens het hebben? Ik zou vandaag een drukke dag hebben gehad in de post ware het niet...? Deze drukte kan ik uitstellen tot maandag en dat geeft weer wat ruimte. Naast de radioshows heb ik ook nog een aantal berichten op Soul-xotica te gaan en, gek als het klinkt, ik denk dat ik me daar drukker over heb gemaakt dan het werk van vandaag. Enfin, ik ga nu eerst door met de tweede van drie afleveringen van de 'Singles round-up'. De foto's heb ik donderdag al gemaakt en hoef ik momenteel niets anders te doen dan de platen, tot zover nodig, op de draaitafel te leggen. Er zitten in deze aflevering namelijk een flink aantal 'dubbele' platen. Ik ga ze wederom per drie behandelen in alfabetische volgorde. 

* The Drifters- Save The Last Dance For Me (Duitsland, Atlantic, 1960)
* Exile- Kiss You All Over (NL, Rak, 1978)
* Phil Fearon & Galaxy- You Don't Need A Reason (Duisland, Island, 1985)
The Drifters en Exile heb ik al. The Drifters lijkt interessant omdat ik eerst denk aan een heruitgave uit de late jaren zestig. Nu blijkt dat deze Atlantic gewoon in 1960-1961 in Duitsland is uitgebracht. Exile heb ik al vele jaren in een matige conditie en zonder de fotohoes. Ik wil het wereldnummer wel weer eens van nagenoeg kraakvrij vinyl horen. Het jaar 2025 heeft voor een goed deel in het teken gestaan van Phil Fearon & Galaxy. Ik begin het jaar met precies nul singles van de groep en inmiddels heb ik er drie. En allemaal op verschillende momenten in verschillende winkels gekocht. 

* The Goodies- The Funky Gibbon (US, 20th Century, 1975)
* Bobby Goldsboro- Summer (Duitsland, United Artists, 1973)
* Eddy Grant- I Don't Wanna Dance (NL, RCA, 1982)
The Goodies kunnen jullie vanavond horen in 'Do The 45'. Ik heb in maart deze samen met 'Black Pudding Bertha' en 'Nappy Love' gekocht in Beilen. Ik weet niet of ik toen de Amerikaanse persing van 'The Funky Gibbon' over het hoofd heb gezien. De Engelse Bradley's staan gewoon in de jaren zeventig-bakken, deze 20th Century gun ik voor de gein een plekje in de koffers. 'Summer' heeft in maart vast niet in de doos gelegen want anders had ik hem meteen meegenomen. Mijn Nederlandse persing is namelijk compleet krom getrokken. Eddy Grant is dan weer een fijne bak jeugdsentiment. 

* Bill Haley & The Comets- See You Later Alligator (US, Forever Oldies, 1956, re: 197?)
* Haisy Fantayzee- Shiny Shiny (Duitsland, Regard, 1983)
* The Hillside Singers- I'd Like To Teach The World To Sing (US, Metromedia, 1971)
Bill Haley is altijd gezellig voor op een zondagavond. Ik heb 'John Wayne Is Big Leggy' ooit in Beilen gekocht maar ik meen even dat dit nóg een andere handelaar moet zijn geweest. Nee, ook die komt blijkbaar van de 'archivaris'. Het schijfje is op rood vinyl. Ik ken het nummer wel in de verte, ook al heeft dit rood vinyl een flinke poetsbeurt nodig om weer echt 'shiny' te worden. The Hillside Singers is uiteraard een cover van de oorwurm van The New Seekers. Wellicht kan ik het labelhoesje gebruiken voor The Winstons?

* Johnny Hates Jazz- I Don't Want To Be A Hero (Duitsland, Virgin, 1987)
* Linda & The Funky Boys- Dance With My Baby (Duitsland, RCA Victor, 1976)
* Buzzy Linhart- Friends (US, Kama Sutra, 1971)
'Turn Back The Clock' staat dit jaar in de top tien van de Gele Bak en dat heeft uiteraard een reden. 'I Don't Want To Be A Hero' brengt eveneens fijne herinneringen naar boven uit de jaren tachtig. Zonder dat broeder in die tijd expliciet fan was van één bepaalde band kan ik Johnny Hates Jazz vrij eenvoudig aan hem koppelen. Linda & The Funky Boys is nooit interessant voor de soul-bakken daarvoor is het disco-geluid te gladjes. Het is echter wel een erg gezellig nummer! Van Buzzy Linhart staat alleen de promo van 'Friends' op 45cat en dus met de mono-versie op de keerzijde. 'Friends' is niet onaardig, een beetje countrypop-achtig. 

* Linx- You're Lying (UK, Chrysalis, 1980)
* Linx- Intuition (UK, Chrysalis, 1981)
* Linx- Can't Help Myself (UK, Chrysalis, 1981)
Je begint de collectie zonder Linx en na een middagje Beilen heb je er opeens drie. Net zoals met The Goodies in maart en deze middag tref ik zelfs een paar van Liverpool Express die ik de vorige keer niet heb gezien. De 'archivaris' heeft ook een paar titels liggen van GQ en dus verbaast het me niet om drie van Linx te treffen. 'Intuition' ken ik het beste van het stel, dat heb ik altijd een opvallend leuk plaatje gevonden. Beduidend minder disco dan het overige repertoire en met speelse Caribische klanken in de percussie. Met 'Can't Help Myself' is Linx opeens weer in de disco-business. Een fraai setje maar ik verwacht alleen een plek in de Gele Bak Top 100 voor 'Intuition'. 

* Liverpool Express- You Are My Love (Duitsland, Warner Bros., 1976)
* Liverpool Express- Don't Stop The Music (UK, Warner Bros., 1978)
* Lobo- Afterglow (Duitsland, Warner Bros., 1977)
Mijn allereerste 'You Are My Love' heb ik in 1997 in Meppel gekocht en is de Engelse persing. Toch is deze 'off centre' dat maakt dat het geen pretje is om ernaar te luisteren. Intussen heb ik nog eens de Nederlandse op de kop getikt. Het is nooit iets geworden met de 'Symfonie Van Het Leven' maar 'You Are My Love' zit in één van de spaarzame afleveringen. De Engelse persing van 'Don't Stop The Music' heb ik in maart niet over het hoofd kunnen zien en dus vermoed ik dat de doos opnieuw is aangevuld. Het is meer van de perfecte popmuziek. Ik heb ooit een lijstje gehad met nummers over 'Afterglow' naar aanleiding van mijn oude radioshow. Lobo heb ik nooit op het lijstje gehad! Zijn 'Afterglow' is uiteraard erg mellow en nauwelijks interessant te noemen. Van het ene archief in het andere. 

Singles round-up: november 5

Ten eerste heb ik vorstelijk geslapen. Uren achtereen zonder wakker te worden en dus niet na een paar uren wakker met een been in een rare kronkel. Zoals een paar weken geleden. Nee, ik word erg fijn wakker en ben meteen klaar voor actie. Koffie en een ontbijtje en intussen de tijden van de bus opzoeken. Nee, ik hoef vandaag niet na te denken over fietsen. Een vrij krachtige en koude zuidenwind is niet iets waar ik naar uit kijk. Ik stap rond een uur of half drie op de bus in Uffelte en ben iets meer dan een half uur later op het station in Beilen. Ik heb een koffertje meegenomen van huis en de singles passen er allemaal in. Daarna naar de Action en Zeeman voor wat textiel en ik haal een paar boodschapjes bij de Albert Heijn. Dan heb ik wel trek in iets en eet een portie kibbeling bij de viswinkel waarna ik op goed geluk naar het station ga. Goed gepland want over vijf minuten gaat de rechtstreekse bus naar Meppel. Ik heb aanvankelijk de dubbele singles apart maar ik kom, hoe dan ook, uit op drie afleveringen. Op het laatst mik ik ze weer bij elkaar en doe drie afleveringen van achttien. In deze eerste begin ik met de twee nieuwste Juno-aanwinsten. 

* Dennis O. Keith Garner- Migraine (UK, Athens Of The North, 1983, re: 2025)
* Kenneth Jordan- Excitement (UK, Athens Of The North, 1987, re: 2025)
Athens Of The North heeft maar liefst drie titels in de aanbieding. Een derde is al eens eerder uitgebracht en is binnen de kortste keren uitverkocht. Hetzelfde lijkt aan de hand te zijn met de nieuwe oplage. Ik wil tot de nieuwe releases van zondag wachten maar dan ben ik te laat. De werkelijke naam van de eerste artiest is Dennis O'Keith Garner, maar de single uit 1983 vermeldt inderdaad Dennis O. Keith Garner. Als je reeds alle onderwerpen hebt behandeld voor een plaatje. Daar lijkt het op bij Dennis. Zelf heb ik de kwaal nog nooit gehad maar ik weet dat het knap vervelend kan zijn. Dennis doet er desondanks luchtig over en gebruikt het voor een aanstekelijk boogie-ding in 1983. Het klinkt ontzettend lo-fi maar wel lekker. Hij geeft zelf aan dat de migraine zou komen van de drank. Ik heb zoiets altijd een kater genoemd maar 'migraine' klinkt beter dan 'hangover'. Op de b-kant mag hij uitzieken want dat is instrumentaal. De tweede single is een zeer eigenzinnige gospel-single uit 1987. Het begint groots en spannend met drums en klinkt eveneens alsof het spaarvarken is omgekeerd voor de opname. Een heerlijke bas en Kenneth zingt vanuit zijn tenen. Lo-fi als de neten maar wel lekker. 'Jesus Is The Way' heeft een zware ruis. Ik weet niet of dit door de drumcomputer komt of dat de band zuurstof heeft gehapt. Kenneht zingt vanuit een douche met echo en de achtergrondzang is zonder echo. Het doet denken aan de Athens Of The North-hit van twee jaar geleden. Antone & THe Underworld. Dat moest ik even opzoeken. Heel erg lo-fi maar op een ene of andere manier ook heel aanstekelijk. Het is volgens mij meer interessant dan 'Excitement'. 

Dan ga ik nu verder met de eerste zestien uit Beilen. 

* The Bachelors- Diane (UK, Decca, 1964)
* Adrian Baker- Don't Do It (UK, Magnet, 1976)
* Bangles- Walking Down Your Street (NL, CBS, 1986)
* Benelux & Nancy Dee- Switch (UK, Scope, 1979)
Er zijn weer twee standjes met singles. Eentje is de piraat waarvan ik in juni een aantal singles heb gekocht. De 'archivaris' heeft zo te zien een paar losse dingen aangevuld maar verder is niet veel veranderd ten opzichte van maart. Helaas! De Engelse singles zijn flink opgeruimd bij de piraat en toch kun je nog wel leuke dingen vinden. Zoals het altijd fijne 'Diane' van The Bachelors. Adrian Baker is de opvolger van de grote hit 'Sherry' die ik vorig jaar al eens heb gekocht. 'Don't Do It' valt niet tegen. Bangles heb ik al in twintig jaar niet meer gehoord. Ik heb in 2003 het album met dit nummer op cd voor een zuinige euro bij de kringloopwinkel. Even aan de gang met mijn schoonmaaksetje en de single kan een ronde mee. Ik kan me soms erover verbazen wat voor platen er in Nederland zijn uitgebracht, maar ook welke singles het tot Engeland hebben geschopt. Mijn maat Peter heeft momenteel de Engelse persing van 'You And Me' van Spargo in de aanbieding. De vijf pond vind ik iets aan de hoge kant. Ik weet zeker dat hij over een paar maanden wel drie gaat accepteren. Benelux & Nancy Dee idemdito. Op het Scope-label en met het authentieke labelhoesje intact. De plaat zelf is natuurlijk wegwerp-disco van de bovenste plank. 

* David Bowie- Sorrow (Duitsland, RCA Victor, 1973)
* Beverly Bremers- Don't Say You Don't Remember (NL, Scepter, 1972)
* The Jimmy Castor Bunch- Luther The Anthropoid (NL, RCA Victor, 1972)
* Champagne- Rock And Roll Star (NL, Ariola, 1976)
Een erg fraaie 'double-sider' van David Bowie. Op de a-kant natuurlijk zijn versie van The Merseys' 'Sorrow' maar op de b-kant de uitmuntende versie van Jacques Brel's 'Amsterdam'. Eigenlijk gewoon beter dan 'Sorrow', wat een wereldse uitvoering is dit! Beverly Bremers maakt plaatjes voor RCA in de jaren zestig als Beverly Ann. 'You've Got Your Mind On Other Things' en 'He's Coming Home' zijn enorme hits in de Wigan Casino in de jaren zeventig. 'Remember' is in 1971 in Amerika uitgebracht maar de Nederlandse release moet wachten tot vroeg in 1972. Het is een melodieus nummer, helemaal niet zo slecht als dat ik even had verwacht. Ik ben eigenlijk best onder de indruk. Jimmy Castor ga ik nu niet draaien. Ik verwacht een opvolger van 'Troglodyte' maar de plaat moet even goed worden gereinigd. Het hoesje is half vergaan en er zitten papierresten op het vinyl. Soms kun je zomaar opeens zin hebben in champagne. Nee, niet in het drankje want daar heb ik nooit iets mee gehad. 'Rock And Roll Star' heb ik ooit opgenomen van de radio en is zo'n nummer dat ik misschien deze eeuw nog nooit heb gehoord. Kan ik meteen mijn schoonmaaksetje eens proberen. Fijn om dit weer eens te horen! Nummer 1 in de 'Eindstreep'? 

* Chubby Checker- Dancin' Party (UK, London, 1962, re: 1976)
* Petula Clark- Melody Man (Duitsland, Vogue, 1970)
* Jimmy Cliff- Vietnam (NL, Island, 1970)
* Joe Cocker- A Whiter Shade Of Pale (UK, Asylum, 1978)
Afgelopen maandag is bekend geworden dat Jimmy Cliff op 81-jarige leeftijd deze incarnatie heeft verlaten. Hoewel ik zijn muziek graag mag horen, is zijn aandeel te gering voor 'Een leven met Jimmy'. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat mijn oude 'Vietnam' niet in de beste staat is en ach... voor vijftig cent kan ik hem niet laten liggen. Van Chubby Checker is 'Limbo Rock' de b-kant maar 'Dancin' Party' is in Engeland in 1976 uitgebracht als opvolger van 'Let's Twist Again'. Je zal het niet verwachten maar het is 'Let's Twist Again' met andere woorden. Petula Clark is een erg leuk plaatje dat ik desondanks nog nooit heb gehoord tot vanavond. Joe Cocker heeft soms leuke coverversies maar toch kijk ik al een beetje op tegen 'A Whiter Shade Of Pale'. Daar moet je gewoon met je klauwen vanaf blijven. Het is niet echt slecht maar het vult ook helemaal niets aan. De Engelse persing geeft hier de doorslag. 

* Culture Club- War Song (Duitsland, Virgin, 1984)
* Karl Denver- Wimoweh (Duitsland, Decca, 1962)
* Neil Diamond- If You Know What I Mean (NL, CBS, 1976)
* Dolly Dots- Hela Di Ladi Lo (Duitsland, Carrere, 1980)
Het bewijs dat beide stands zijn aangevuld met nieuwe singles? Misschien heb ik 'Wimoweh' in maart over het hoofd gezien omdat deze rode Duitse Decca-singles doorgaans schlagers zijn. Ik heb in maart wel twee Engelse persingen van Karl Denver gekocht. Als Neil Diamond in juni bij de piraat in de bakken had gezeten, had ik die ook meteen meegenomen. Het is nog één van de weinige ontbrekende singles van Neil uit de jaren zeventig. Culture Club is altijd gezellig op een zondagavond, ook al is er natuurlijk niets gezelligs aan een oorlog. Karl Denver kan naar hartenlust jodelen op 'Wimoweh' en dat is altijd fijn. Volgens de archivaris is de b-kant, 'New Goodbye', pas vijf maanden later in Engeland uitgebracht. Een volgende keer misschien. Neil Diamond is zo gezegd erg welkom. Broeder inspireert tenslotte tot de Dolly Dots en daar ben ik hem best dankbaar voor. Zonder dit feestje wil je gewoon niet leven. 

Week Spot: The Fascinations

En warempel! Na weken lang van uitstel ben ik vanmiddag dan toch eindelijk naar Beilen geweest. Weliswaar met de bus, maar toch... Ik heb het boodschapje bij de Action kunnen doen en ben uiteraard ook de dozen met singles in gedoken. Dat zijn er maar liefst 52 geworden en ook zijn de 2 van Juno vanmiddag gearriveerd. De komende drie berichten kan ik dus vullen met de 'Singles round-up'. Qua Week Spot twijfel ik tussen twee. Ik ga komende zaterdag alle 'dubbele' singles draaien die ik dit jaar heb gekocht. Deze kan ik dan uit de koffers houden terwijl ik de Blauwe Bak Top 100 ga samenstellen. Vooralsnog is er nog één plaatje 'zoek' of eigenlijk twee, maar in beide gevallen is daar geen man overboord. Ik denk niet dat deze in aanmerking gaan komen voor de Top 100. De keuze gaat overigens tussen Chuck Brooks, waarover niks zinnigs valt te schrijven. Het Soul City-label heb ik, geloof ik, al eerder dit jaar behandeld. Dan The Fascinations... Een plaatje dat me terugneemt naar de uiterste start van mijn Northern Soul-verzameling. Over dit groepje is wel iets te vinden inclusief een feitje dat ik nooit heb geweten. De keuze valt deze week op de klassieker 'Girls Are Out To Get You' van The Fascinations uit 1966. 

Het is eind 2011 als Nijeveen in zicht is en ik een royale verhuispremie tegemoet kan zien. Ik wil dat geld in ieder geval besteden aan goede dj-apparatuur en verder wil ik een Northern Soul-collectie bouwen. Dat di een kostbare zaak is, weet ik dan nog niet echt. Het is pas met de mailings van Rare Northern Soul dat ik zie dat platen van drieduizend pond werkelijk over de toonbank gaan. Gelukkig hebben we inmiddels ook platenlabels als Outta Sight dat in de begintijd aan de lopende band interessante platen uitbrengt. 'Girls Are Out To Get You' is daar eentje van, een replica van het Amerikaanse Mayfield-label. Toch word ik dit jaar erg hebberig als een Engelse Sue-persing uit 1967 binnen handbereik ligt. Voor een sterk concurrerende prijs als ik naar de schatting van 45cat kijk. Hij is gedraaid maar klinkt desondanks nog hard en zuiver en bovendien heeft de vorige eigenaar (m/v) ooit stickers op het label geplakt welke zijn verwijderd. Al met al is het een erg fraai item met een leven achter de rug. 

Shirley Lawson gebruikt in 1960 nog de naam Shirley Walker als ze een groep in de benen helpt dat The Sabre-ettes moet gaan heten. Ze doet dat samen met ene... Martha Reeves. De zussen Joanne en Bernadine Boswell komen bij de groep middels audities en ook Fern Bledsoe mengt zich bij de groep. Ze kiezen de naam The Fascinations maar dan krijgt Martha mot met de overige dames. Zij verlaat de pasgeboren Fascinations. Ze keert terug in haar vorige zanggroep, The Del-Phi's, dat even later de naam zal veranderen in The Vandellas en een contract met Motown is een feit. Voor The Fascinations verloopt het traject anders. Zij komen in contact met Curtis Mayfield, dan niets meer of minder dan de leider van The Impressions. Bernadine noemt zich Bernadette en wordt sinds het vertrek van Reeves de leadzangeres voor The Fascinations. De groep debuteert in 1962 op ABC-Paramount met een nummer van Mayfield: 'Mama Didn't Lie'. Het nummer is oorspronkelijk opgenomen door Jan Bradley maar die plaat is onopgemerkt gebleven.Als The Fascinations haar versie uitbrengt, ontstaat er plots interesse in Bradley's versie. Het resultaat is dat de laatste de grote hit heeft en dat The Fascinations het nakijken heeft. De opvolger haalt het evenmin en ABC-Paramount ontbindt het contract. 

In de volgende twee jaren moeten de dames er bijbaantjes op na houden om in leven te blijven. Fern Bledsoe werkt op kantoor bij Motown en maakt twee singles met The Aprils. Shirley Lawson maakt twee singles waarvan ik eentje op het Backbeat-label heb. In 1966 ontmoeten de dames opnieuw Curtis Mayfield. Deze is dan pas met zijn eigen Mayfield-label begonnen en biedt hen zijn 'Girls Are Out To Getcha' aan. Op Engelse releases wordt het echter weergegeven als 'Get You'. Het levert aanvankelijk niet de hit op waarop iedereen heeft gehoopt. De single vindt echter haar weg naar de Northern Soul-clubs in Engeland waar het zal uitgroeien tot een heuse klassieker. In 1971 besluit Mojo de single opnieuw een release te geven en dan bereikt de plaat zomaar nummer 32 in de Top 50. De Engelse Sue-uitgave lijkt de 'duurste' van het stel te zijn. Na 1971 verdwijnen de vrouwen uit het vizier maar 'Girls' zal nog ruim vijftig jaar voor een bomvolle dansvloer zorgen in Engeland. 

Honderd achteruit 2023: Small Faces

De opmerkingen staan in principe uit. Ik heb de boel zo ingesteld dat ik de opmerkingen eerst moet modereren. Eerder krijg ik daar nog wel eens een mailtje over, maar tegenwoordig moet ik uit eigen beweging kijken of er feedback komt. Vaak is het bericht dan al een half jaar oud en laat ik het voor wat het is. Soul-xotica doet het goed op de zoekmachines, zeker als je zoekt op Nederlands en een bepaalde band. Jaren geleden heb ik eens in 'Raddraaien' de Small Faces te gast gehad met 'All Or Nothing'. In dat bericht heb ik het steeds over The Small Faces en krijg een reprimande van een toevallige passant. De persoon heeft uiteraard helemaal gelijk. Waar menig band 'The' gebruikt voor de naam is Small Faces altijd zonder 'The' geweest. Het spreekt alleen een beetje vreemd uit. Vandaag ga ik het opnieuw hebben over The... euh.... ik bedoel Small Faces en ben nog altijd geneigd om op zijn minst 'de' te schrijven (zoals ik al eerder in deze alinea heb gedaan). De nummer 62 in de Gele Bak Top 100 van 2023 is namelijk van deze band. Een plaatje dat ik voornamelijk ken uit de catalogus en welke opeens voor het oprapen ligt voor een zuinige euro. De nummer 62 in de Gele Bak Top 100 is 'Patterns' van Small Faces uit 1967. 

Een gedeelte van de singles in het platenwinkeltje in Meppel is afkomstig van een dj die met adresstickers werkt. Zo kom ik in 2021 al de single 'If I Stay Too Long' van Big Wheel tegen in het fotohoesje met de betreffende sticker. Begin 2023 tref ik in dezelfde winkel ook de originele versie van The Creation. Die komt over een paar maanden aan bod als ik me niet vergis. Dan blijken er opeens méér singles te zijn in de collectie van deze dj die neigen naar de Mod. Waaronder dus ook de laatste single van Small Faces op het Decca-label. In fotohoes en een keurige staat brengt deze met gemak honderd euro op. De mijne is stevig gedraaid maar dankzij de loeiharde Decca-opname nog altijd zeer goed te genieten. Voor een verzamelaar kan het als 'filler' dienen maar ik heb nog altijd veel plezier in het draaien ondanks dat het vinyl erg luidruchtig is. Ik durf het aan om uit mijn hoofd te zeggen dat ik de single op 17 februari 2023 bij het genoemde winkeltje in Meppel heb gevonden. Deze kan ik immers niet een week laten liggen. Stel je eens voor dat de uitbater de single gaat opzoeken op Discogs? 

Steve Marriott heeft al iets van een muzikale loopbaan vóór Small Faces. Hij schrijft al liedjes in 1963 en probeert deze te slijten bij platenmaatschappijen. Decca wil wel een liedje afnemen, maar de a-kant van Marriott's eerste single wordt geschreven door Kenny Lynch. 'Give Her My Regards' verschijnt in 1963 als single maar flopt genadeloos. Marriott gaat met een aantal bands aan de slag maar zijn loopbaan neemt in 1965 een andere wending als hij Ronnie Lane ontmoet. De twee formeren een band waarbij Kenney Jones en Jimmy Winston de groep mogen aanvullen. Een van de eerste opmerkelijke successen van de groep is 'E Too D', het nummer dat in 1967 als b-kant van 'Patterns' zal worden uitgebracht. Met de hulp van zangeres Elkie Brooks speelt de groep zichzelf in de kijker bij Decca en zijn de eerste singles een feit. Na 'Whatcha Gonna Do About It' en 'I've Got Mine' verlaat Winston de groep omdat hij zich wil richten op zijn carrière als acteur. Zijn vervanger is Ian McLagan. 

Het jaar 1966 is uiterst succesvol voor Small Faces als de singles 'Sha-La-La-La-Lee' en 'All Or Nothing' hoge ogen gooien. De laatste zet zelfs een deur open naar Amerika maar daar ziet de band van af. De reden? Ian McLagan is betrokken geweest bij een drugs-gerelateerde misdaad en dat is erg riskant in Amerika. Overigens heeft de band het nooit gemaakt in Amerika. Alleen 'Itchycoop Park' heeft een Amerikaanse release en wordt vanwege de geestverruimende tekst meteen in de ban gedaan. Begin 1967 verschijnt de elpee 'From The Beginning'. De flower power hangt in de lucht en de band tracht zich los te maken van de rhythm & blues. De tracks op de elpee klinken begin 1967 al iets verouderd, zeker als je de progressie van de band in 1967 in ogenschouw neemt. Andrew Oldham is in het jaar ervoor zijn Immediate-label begonnen en daar heeft Small Faces wel oren naar. Of Decca van deze toekomstplannen heeft geweten? Geen idee, maar dat gaat stoïcijns verder met het uitbrengen van singles. De release van 'Here Come The Nice' valt bijna samen met 'Patterns', de laatste single op Decca. De laatste verkoopt drie achteruit en is tegenwoordig een gezocht item, zeker in de Nederlandse fotohoes. 

Onder Immediate is iedere band of artiest zélf verantwoordelijk voor de productie en ook bij Small Faces levert dat zo nu en dan een erg summiere geluidskwaliteit op. Met name op de laatste single op Immediate: 'Afterglow Of Your Love'. De creativiteit kent desondanks pieken die ze wellicht nooit bij een andere platenmaatschappij had gekregen. Neem nu 'Ogdens' Nutgone Flake'. Een van de weinige elpees met een ronde hoes en op kant twee een soort van hoorspel over 'Happiness Stan' met de komiek Stanley Unwin. Het album is 'live' praktisch niet uit te voeren en dat frustreert met name Marriott. 'The Universal' verschijnt intussen nog als single maar hij loopt eind 1968 van een podium met de veelzeggende woorden 'I quit'. Hij formeert vervolgens Humble Pie met Peter Frampton van The Herd. De band heeft echter nog genoeg materiaal liggen voor een compilatie, 'Autumn Stone', en dat houdt de groep nog even in de belangstelling, hoewel deze inmiddels uit elkaar ligt. 

In 1975 brengt NEMS, eigenaar van het Immediate-label, een aantal van de oude hits opnieuw uit. 'Itchycoo Park' verschijnt eveneens en wordt opnieuw een hit in Engeland. Het inspireert de groep om de koppen weer bij elkaar te steken en het zal nog twee albums maken in 1977 en 1978. Lane wordt vrijwel in het begin al vervangen door Rick Wills uit Roxy Music. Later zal hij onder andere met Foreigner musiceren. Kenney Jones zal de vervanger worden voor Keith Moon in The Who. Bij Ronnie Lane spelen in 1975 al de eerste tekenen op van multiple sclerose, de ziekte die hem in 1997 het leven zal kosten. Steve Marriott is in 1991 bezig met een comeback als hij na een dag van opnames een dutje wil doen. Hij vergeet daarbij zijn brandende sigaret uit te maken en verbrandt levend in de slaapkamer. 

Ik zit nog altijd te dubben welke single ik als Week Spot ga doen en ook heb ik (wederom) plannen voor morgen. Ik denk dat ik daar morgen een besluit over ga nemen.