Blauwe Bak Top 100 van 2025: 100-89

Hoeveel afleveringen? Dat is de vraag die me in het weekend bezig houdt. Vorig jaar heb ik het in afleveringen van vijftien gedaan en twee per weekend. Met mijn huidige achterstand zou ik dan willen kiezen voor twaalf per keer. Maakt het ook praktischer voor de foto's, zeker als er een 12"-single in de aflevering zit. Vanmiddag heb ik er nog even aan gedacht om verhaaltjes te doen bij de platen zoals ik dit jaren geleden heb gedaan. Nee, december is een doorgaans 'rustige' maand en de gezellige verhaaltjes kan ik ook doordeweeks doen. Ik ga nu alvast even berichten sparen voor de singles van donderdag. Om de shows gewoon te kunnen blijven doen, zou ik eigenlijk rond de twintig of dertig moeten kopen en daarvoor wil ik donderdag naar Hoogeveen. De Blauwe Bak Top 100 is dit jaar opnieuw een parade van foto's en de feiten rondom de releases, dus: Titel, artiest, land van uitgave, platenlabel, catalogusnmmer, a- of b-kant en de jaartallen. Nu eerst de nummers 100 tot en met 89. 

100. Gonna Have Murder On Your Hands - J.J. Williams (US, Capitol 3436, A, 1972)

99. You And I - Tony & Carol (US, Roulette R-7123, A, 1972)

98. Sitar Slam - Itamar (US, Funk Night Field Records FNFR-01, A, 2025)

97. Straighten Up And Fly Right - The Devonnes (UK, Kent, CITY-100, A, 1968?, re: 2025)

96. My Baby Likes To Boogaloo - Don Gardner (US, Tru-Glo-Town 501, A, 1966)

95. The Door Is Open - Tommy Hunt (US, Scepter 1226, A, 1961)

94. Enough Of A Woman - Gloria Edwards (US, Jet Stream 814, 1972, re: 1975)

93. Don't Stop - Ish (US, Clouds 16, A, 1979)

92. Here When You're Ready - Tanika Charles (Italië, Record Kicks RK45109, B, 2025)

91. Standing Right Here - Melba Moore (UK, Buddah DSC128P, 12", A, 1979, re: 2017)

90. Crystal Blue Persuasion - Joe Bataan (US, Uptite 0014, A, 1969)

89. Just Say When - Jo Ann Garrett (US, Chess 2031, B, 1967)

Singles round-up: december 2

De vakantie is voorbij en ik kan het gaspedaal weer stevig indrukken. Vakantie? Nou, eigenlijk meer een afwezigheid op Soul-xotica. Het heeft deels te maken met de 'organisatie' van de Blauwe Bak Top 100 en het almaar uitstellen van het bij elkaar zoeken van de singles. Dat heb ik gisteravond gedaan en toen ook de allerlaatste wijziging doorgevoerd. Later vanavond krijgen jullie de eerste drie delen van deze Top 100 welke ik eigenlijk het afgelopen weekend had willen doen. Verder is het plan om donderdag even flink singles te kopen, dit om de plannen voor mijn radioshows van dit weekend te doen uitkomen. Met andere woorden: Het ziet er even dramatisch uit maar ik zit zo weer op schema. Vanmiddag zijn de singles van Chris binnengekomen nadat ik gisteravond een erg vreemde mail van PostNL krijg. 'Wij bezorgen binnenkort je pakketje'. Vervolgens wordt 15 december als datum genoemd. Een paar uur later is het bijgesteld tot 9 december en na een krabbeltje mag ik het kwintet in ontvangst nemen. Deze vijf zet ik vanavond eerst centraal. Ik ben wel vergeten om de nieuw bestelde koptelefoon af te halen en dus nóg maar een keertje met de oude. Ik heb intussen ook een Reloop gekocht maar dat blijkt niet mijn gewenste kwaliteit te zijn. De apparatuur mag aan!

* The Beach Girls- Skiing In The Snow (US, Dynovox, 1964)
In 1964 ontstaat het idee om een vrouwelijke The Four Seasons in de markt te zetten. De dames mogen de naam The Rag Dolls als hun eigendom rekenen en net als The Four Seasons maakt het ook platen onder andere namen. The Beach Girls is daar eentje van. Nu is het idee om een een pastiche te maken van de surfmuziek en dan met een onderwerp dat mijlenver af staat van het zeilen op een plank. 'Skiing In The Snow' is het resultaat. Een jaar later wordt het opgenomen door The Invitations en dat zal in de jaren zeventig een grote hit worden in de Northern Soul. Tenslotte neemt Wigan's Ovation in 1975 een versie op dat écht in de Engelse hitparade zal komen. The Beach Girls staat al op mijn verlanglijstje sinds 2012 alleen.... voor een novelty is deze nauwelijks te bekostigen. Een week geleden zie ik dat Chris een 'VG'-special heeft: Singles in 'Very Good' of minder. Het styreen klinkt hier op zichzelf best goed alleen is het label helemaal vervaagd. Het is dan wel weer de 'issue' en die is over het algemeen veel waard. Deze is ook niet goedkoop geweest maar het mag de pret niet drukken. Beter dan The Invitations? Ach welnee, het is vooral een novelty. 

* The Flirtations- Give Me Love (UK, Deram, 1971)
* The Flirtations- Love A Little Longer (UK, Polydor, 1972)
Omdat The Beach Girls een derde is van de gangbare prijs, heb ik een enorme haast om het pakket zo snel mogelijk af te rekenen. Drie voor een pakket vind ik weinig en dus kijk ik even bij de Engelse persingen. Dan zie ik deze twee van The Flirtations en die heb ik eerder deze zomer al eens in mijn mandje gehad. Dan koop ik alleen 'Need Your Love'. 'Give Me Love' is opgenomen met Don Hunter en zonder het bekende recept van Bickerton en Waddington met Johnny Harris en zijn orkest. Hunter heeft onder andere met Stevie Wonder gewerkt. Het is prettige soulpop maar zeker niet het allerbeste dat het trio heeft afgeleverd. Op de flip staat 'This Must Be The End Of The Line' en dat komt van 'Sounds Like The Flirtations'. Erg Supremes maar wel lekker! In 1972 switcht The Flirtations van Deram naar het Polydor-label. Hun uitvoering van Marvin Gaye's 'Little Darling' zal nog iets van een Northern Soul-hit worden. 'Love A Little Longer' stamt uit een tijd dat producer John Biddu de sleutel heeft gevonden naar Motown en Northern Soul en deze kant is erg dertien in een dozijn. 'Hold On To Me Babe' heeft meer een jagend tempo en een ietwat dramatisch arrangerment van Wayne Bickerton. Het is de meest interessante van de twee maar nog altijd lichjaren verwijderd van 'Nothing But A Heartache'. 

* Jo Ann Garrett- One Woman (US, Duo, 1968)
De meeste Duo-singles hebben jaren lang in een vochtig pakhuis gelegen en zijn vaak niet in de beste staat. Deze van Jo Ann Garrett klinkt een stuk steviger dan mijn Sheryl Swope maar het is 'as good as it gets'. Muzikaal is er genoeg te genieten. 'One Woman' is fijne midtempo en Garrett zingt het vanuit haar tenen. Jammer dat het einde zo wordt afgerafeld. Op de flip staat 'I'm A Now Girl' en dat heeft meer een funky feel. Een echte 'double-sider' in mijn boek, ook al is het styreen minder lief aan deze kant. 

* The Kittens- Is It Over Baby (US, ABC-Paramount, 1966)
We blijven bij de dames want ook dit plaatje van The Kittens kan me al sinds 2012 bekoren. Ook hier hik meerdere malen op tegen de verkoopprijs en zo goedkoop als bij Chris heb ik hem niet getroffen. Het is speelse meidengroep-soul. Het vinyl is niet smetteloos maar het kan ermee door. Helaas zullen deze platen een jaar moeten wachten tot de Blauwe Bak Top 100 van 2026. 

Singles round-up: december 1

Leeft het nog? Ik ben de afgelopen dagen vooral druk geweest met het terugzetten van de Blauwe Bak-singles en het herinrichten van de koffers. Wellicht in het nieuwe jaar nog maar een paar 'goedkope' koffers bestellen bij Juno want ze puilen uit. 30 november 2025 sluit ik weliswaar de poorten voor de Blauwe Bak Top 100 maar op 1 december gaan de eerste twee bestellingen de deur uit. Inmiddels heb ik ook afgerekend bij Mark en kan ik overnieuw beginnen met een 'tijdelijke Blauwe Bak'. Vandaag zijn de eerste vier van Juno binnengekomen. Té minimaal voor een apart bericht? Welnu, ik lig een aardig stukje achterop schema en het is een grote kans dat de platen vanavond aan bod komen in 'Do The 45'. Ik wil ze dus wel even beter leren kennen. Het wordt tevens de laatste taak voor mijn Sennheiser koptelefoon want eerder deze week is de nieuwe koptelefoon gearriveerd. Die moet ik nog uitpakken. Hopelijk met minder draad dan de Sennheiser want hierbij is het probleem dat ik blijkbaar veel met mijn stoel op de draad heb gezeten. Deze ligt voor een goed deel bloot. Hij mag het nog één keer doen voordat de Kliko wacht. 

* Billy Arnell- Tough Girl (UK, Holly, 1965, re: 2025)
Essential Media Group. Dat is een nieuwe naam voor mij. Het is echter het bedrijfje dat de licentie heeft gekregen om deze gezochte Billy Arnell-single opnieuw uit te brengen. Een welkome aanvulling in een oerwoud van bootlegs. Een origineel is vorig jaar geveild voor 2600 dollar en dan hebben we het over een schijfje in VG-conditie dus niet bepaald 'nieuw'. Billy Arnell heet eigenlijk Billy Smith en is een blanke gitarist. 'Tough Girl' past met het orgel, de blazers en eenvoudige ritme naadloos in de Engelse Northern Soul. Ik moet bekennen dat de plaat nooit heel hoog op mijn verlanglijstje heeft gestaan maar zo'n prettig geprijsde heruitgave is wel leuk in de collectie. Ik zie op het hoesje dat het Essential Media Group is gelieerd aan Sonic Wax maar weet tevens dat Sonic Wax voor heel veel andere labels vinyl perst. 

* Diplomats Of Soul feat. Incognito & Vanessa Haynes- Sweet Power Your Embrace (UK, Expansion, 2015, re: 2025)
In de zomer van 2023 leer ik 'Brighter Tomorrow' kennen, een samenwerking tussen Diplomats Of Soul, Incognito en Imaani. Expansion heeft dat plaatje in 2015 al eens uitgebracht en in 2023 komt daar een gelimiteerde 10"-single bij. Deze heb ik toen besteld en met veel plezier gedraaid. Deze single put uit dezelfde bron. Opnieuw een opname uit 2015 en een fusie tussen Diplomats Of Soul en met de mannen van Incognito als muzikale basis. 'Brighter Tomorrow' staat overigens op de b-kant van deze single maar verder is 'Sweet Power Your Embrace' nieuw voor mij. Het valt in de categorie 'optimistische soul' en dat gaat nooit vervelen. Vanessa heeft niet veel script om te leren maar mag het wel 'live' doen. Net als 'Brighter Tomorrow' is het vrij aanstekelijk.

* Shuggy Edits- Shuggy 45s (UK, Shuggy45s, 2021)
Chaka Khan's 'Like Sugar' wordt in 2018 geremixt voor een tv-commercial en Shuggy Edits brengt vervolgens in 2021 deze single uit. Weer zo'n geval van een 'promotional' zonder credits voor de oorspronkelijke schrijvers en artiesten op de labels. Buiten Chaka Khan horen we ook stukjes uit 'Do The Busstop' van Fatback Band. Op de flip staat het originele uitgangspunt van de Shuggy-remix. Wellicht ietsje geschikter om te draaien in 'Do The 45'. Het heeft een rustiger geluid en balanceert Fatback Band en Chaka Khan beter in mijn beleving.

* The Supremes- Uptight (UK, Soul Monsters, 1967, re: 2025)
Alleen de naam 'Soul Monsters' op het label en dus zo illegaal als het maar kan. In werkelijkheid heeft het label twee Motown-evergreens op één schijfje geperst maar dan van een groep waarvan je het niet zou verwachten. The Supremes heeft blijkbaar 'Uptight' en 'Money' ooit op de band gezet. Ik zie dat 'Uptight' is opgenomen met The Temptations. Wellicht dat de Soul Monsters The Temptations eruit hebben gemixt? Ik denk eerder een combinatie van een backingtrack uit 1967 met de zang van The Supremes uit 1970. De versie van 'Money' is minder interessant in mijn optiek. 

Week Spot: Tommy Hunt

Zoals gepland heb ik gisteren naar nog één aflevering (van vier uren!) kunnen luisteren van 'The 2025 Collection' en dan ben ik wel klaar om de Top 100 samen te stellen. Deze aflevering inspireert ook de Week Spot, ook al weet ik dan nog niet of die binnen de honderd zal eindigen. Ik heb nog niet gekeken naar de 'bubbling under' want dat gaat pijn doen. De nummer 1 heb ik niet zien aankomen en dat zijn vaak wel de ultieme favoriete nummers. Ik ga komend weekend beginnen met het voorstellen van de Top 100. Ik denk erover om in twee afleveringen een top 25 te doen in het weekend en rond de kerstdagen de ontknoping. Op die manier hou ik ook nog ruimte voor andere berichten waaronder de nodige 'Singles round-up'-afleveringen. Op papier mag de opbrengst van het afgelopen jaar zijn ondergebracht in de verschillende koffers, in de nieuwe 'Tijdelijke Blauwe Bak' prijken nu alweer een stuk of tien singles die nog wel moeten binnenkomen. Wat voor jaar is 2025 geweest voor de Blauwe Bak? Lastig om te zeggen. Enerzijds de 'lowrider soul', aan de andere kant ook de Latin maar ook in zekere zin de stokoude beat ballads. Met de laatste trap ik de Top 100-festiviteiten af door dit plaatje tot Week Spot te maken: 'The Door Is Open' van Tommy Hunt uit 1961. 

Vandaag bereikt ons het nieuws dat Steve Cropper is overleden. Dan zie ik ook dat Phil Upchurch ons een week geleden is ontvallen, eveneens op een koninklijke leeftijd. Tommy Hunt is ons in februari ontvallen maar daarbij wordt vooral stil gestaan in de cirkels van de Northern Soul. Charles James Hunt is de echte naam van onze Tom. Hij aanvaardt dit leven op 18 juni 1933. Hij wordt door vrienden Tommy genoemd en hij zal deze naam blijven gebruiken voor zijn professionele carrière. Over een vader is niet zoveel bekend. Zijn moeder is Georgianna Derico. Zijn eerste tien jaar brengt hij door in Pittsburgh in de staat Pennsylvania. Hij is dan al druk bezig met talentenjachten, iets waar zijn schoolwerk onder moet lijden. Moeder en zoon verhuizen vervolgens naar Chicago. Hij zit een blauwe maandag bij de Luchtmacht als de gezondheid van zijn moeder verslechtert. Hunt 'spijbelt' van de militaire dienst om bij zijn moeder te blijven totdat ze komt te overlijden. Natuurlijk moet hij daarna een straf uitzitten vanwege het ongeoorloofd verlof. Als hij de banden met de Luchtmacht heeft verbroken, richt hij in Chicago The Five Echoes op. Daarmee maakt hij in 1953 zijn eerste single. Tijdens een optreden wordt hij aangesproken door Zeke Carey van The Flamingos. Deze heeft net een oproep ontvangen voor het leger en wil Hunt introduceren als zijn tijdelijke vervanger. Hunt is lid ten tijde van de grootste single-hit van The Flamingos: 'I Only Have Eyes For You'. Als Carey in 1960 terugkeert, verlaat Hunt zoals afgesproken de groep. Binnen drie dagen heeft hij een platendeal te pakken als solo-zanger. 

Een lokale dj draait per ongeluk de b-kant van zijn eerste single waardoor 'Human' zijn eerste grote hit wordt. De tweede single is 'The Door Is Open' maar die doet weinig, ondanks dat het een Engelse release heeft gekregen. In de late jaren zestig onderneemt hij zijn eerste tournee door Europa en Engeland. Hij zal daarop besluiten een tijdje in Engeland te blijven waar de Northern Soul net van de grond komt. In 1972 maakt hij een single voor Polydor welke wordt gekraakt door de pers maar ergens in het noorden van Engeland blijft men het geloof in Hunt behouden. Bij het tweede lustrum van The Casino in Wigan treedt Hunt op en daarvan verschijnt even later een live-elpee. Daarop doet hij uitsluitend covers van overleden artiesten of mensen die té groot zijn voor een plattelandsdisco als The Casino. Een van de prijsnummers is 'Cracking Up', oorspronkelijk van Roy Hamilton, en Hunt neemt dat nummer opnieuw op voor een single. Dat is een hit. 'Loving On The Losing Side' volgt dat patroon en Hunt groeit uit tot één van de levende stemmen van de Northern Soul. Toch blijkt hij erg afhankelijk van deze stroming. In 1981 sluit The Casino de deuren en een jaar later is de Northern Soul gedurende acht jaar zo goed als dood. In 1986 vestigt hij zich in Amsterdam en reist vanuit daar over de hele wereld met zijn muziek. In 1997 keert hij terug naar Engeland waar de Northern Soul-revival een feit is. 

In de nieuwe eeuw treedt hij op als Tommy Hunt & The New Flamingos met leden uit de Spaanse band The Velvet Candles. The Twisted Wheels brengt in 2024 een album uit waarvoor Hunt alle teksten heeft geschreven. Op 12 februari van dit jaar bereikt ons het bericht dat Hunt op 91-jarige leeftijd is overleden. 'The Door Is Open' een groots georkestreerde ballade waarvoor hij niet bepaald zal worden herinnerd in de Northern Soul, maar het past precies in mijn straatje. 

Honderd achteruit 2023: Paula Abdul

Aan de ene kant wil ik aan de slag met de Blauwe Bak Top 100, aan de andere kant wil ik morgen nog twee uitzendingen 'The 2025 Collection' terug horen. Of op zijn minst eentje. Intussen heb ik op papier de aanwinsten van het afgelopen jaar toegevoegd aan de Blauwe Bak-koffers en de Engelse koffers. Daaruit blijkt al dat ik bij een aantal singles een bijzonder aangename associatie voel waardoor ze mogelijk in de Top 100 terecht zullen komen. Ik heb zaterdag aangekondigd deze week iets met de Engelse koffers te willen doen, maar daar moet ik nog even over nadenken. De Week Spot is dus evenmin bekend op dit moment. Ik ga de kersverse decembermaand aftrappen met de 'Honderd achteruit'. De volgende in de Gele Bak Top 100 van 2023 staat op nummer 63 en is een aangename herinnering uit de jaren tachtig: 'Straight Up' van Paula Abdul. Volgens het label uit 1988 maar het is pas in 1989 een hit geworden. 

Stock/Aitken/Waterman en rap. Het zijn voor mij de voornaamste redenen om mezelf in de late jaren tachtig onder te dompelen in de muziek uit de tijd van vóór mijn geboorte. Desondanks staat de radio zes dagen in de week op Hilversum 3. De zondag is daar pas net bij gekomen, alleen op woensdag luisteren we naar Hilversum 2 als EO en VPRO uitzendt op 3. Sinds dat de KRO bezit heeft genomen van de zondag, luisteren we daar ook geregeld naar. Tussen de vele 'afschuwelijke' nummers uit die tijd (waarvan ik een aantal  erg ben gaan waarderen in meer recente jaren), zitten ook altijd een aantal nummers waar je moeilijk bezwaar tegen kunt maken. 'Straight Up' van Paula Abdul is daar eentje van. Het is vrolijk, optimistisch, dansbaar en ik krijg de indruk dat Paula nog nooit iets stouts heeft gedaan in haar leven. 'Straight Up' is in zekere zin wat 'Baby One More Time' van Britney Spears tien jaar later is. Een oorwurm die in die tijd helemaal plat wordt gedraaid, maar na 36 jaar is het nog altijd smullen. Ik koop deze single op 3 juni 2023 bij Groenendijk in Steenwijk. De datum heb ik opgezocht bij het bericht over Shirley Bassey. Toen ben ik vergeten dat we op 75 ook nog een single hebben van de zangeres. Enfin, een zorg van later. 

Paula Julie Abdul is haar volledige naam en ze komt ter wereld op 19 juni 1962 in San Fernando in Californië. Haar ouders zijn Joods en dat zal voor haar ook de leidraad worden van haar leven. Ze weet al op jonge leeftijd wat ze wil worden: Ze wil iedere dag dansen! Op jonge leeftijd volgt ze al lessen en middels de high school speelt ze als danseres in 1978 een rolletje in een obscuur gebleven film. Kort daarna komt ze bij de groep cheerleaders van het baseketballteam Los Angeles Lakers. Paula gaat de choreografie doen voor de Lakers Girls en blijft tot en met 1986 hierbij betrokken. In 1982 wordt ze gadegeslagen door The Jacksons tijdens een ceremonie voor de wedstrijd. Abdul doet vervolgens de choreografie voor de clip van 'Torture' van The Jacksons, ook al ervaart ze het lastig om als klein meisje haar jeugdhelden te vertellen hoe ze moeten dansen. Abdul gaat daarna aan de slag als choreografe bij zus Janet Jackson. Hoewel ze nooit een uitgesproken zangeres is geweest, wil ze in 1987 wel een gokje wagen. Ze stuurt een demo rond en wordt geselecteerd voor de pas nieuwe Amerikaanse tak van het Engelse Virgin-label. 

Haar 'ontdekker' dicht haar dezelfde kwaliteiten toe. Een fraai ogende jongedame met een onberispelijk imago en met uitgekiende dans-moves. Als ze een beetje kan zingen, heeft de platenmaatschappij goud in handen? Als ze terugkomen uit de studio is iedereen opgewekt, want ja... Paula kan ook best goed zingen. Op het moment dat 'Forever Your Girl' uitkomt is het de meest succesvolle debuutplaat in Amerika. Het album zal later worden beloond met zevenmaal platina. De eerste twee singles zijn 'Knocked Out' en 'The Way That You Love Me' en die doen nog weinig. Met 'Straight Up' is het ken van de dam. In Amerika is het haar eerste nummer 1-hit. Ze zal daar tot 1993 zes nummer 1-hits hebben en ze staat daarmee op gelijke hoogte met Diana Ross. Zowel in Engeland als in Nederland piekt de single op nummer drie. In het laatste geval ga ik natuurlijk uit van de Top 40. In de Nationale Hitparade piekt ze op 2. 'Spellbound' verschijnt in 1991 en levert onder andere de hit 'Rush Rush' af. In 1995 verschijnt haar derde en laatste officiële studio-album: 'Head Over Heels'. Dan is het succes van de zangeres flink afgenomen. 

In de nieuwe eeuw zal ze vooral schitteren op televisie als jurylid van 'American Idol' en later 'X-Factor'. Door de jaren heen zijn er wel enkele schandaaltjes naar boven gekomen, maar haar juridische team wint de meeste zaken met twee vingers in de neus. Zo gooit Idols-'enfant terrible' Corey Clark in de media dat hij een seksuele relatie zou hebben gehad met Abdul. Ook wordt haar verweten dat ze drugs zou gebruiken. Dat laatste is echter een combinatie van een kwaal, medicijnen en chronische slapeloosheid. Er is in de vroege jaren negentig ook nog een zangeres die beweert dat zij diverse zangpartijen heeft opgenomen voor het eerste album, maar ook deze zaak loopt op de klippen. 

Eindstreep: november 2025

Geheel volgens wens eindig ik deze maand wederom met dertig berichten. Zo lijkt het net alsof ik iedere dag heb gepubliceerd? Enfin, de discipline is niet altijd aanwezig maar de komende maand is vrij eenvoudig op dat vlak. Ik moet ergens de komende week gaan zitten voor de Blauwe Bak Top 100 en dat gaat de weekenden vullen. De week tussen kerst en oud en nieuw hou ik voor de berichten waarbij ik terug kijk op het voorbije jaar. Ik heb vrijdagavond officieel de hekken gesloten voor de Blauwe Bak en vanmorgen het totaal uitgerekend. Tussen 1 december 2024 en 30 november 2025 heb ik maar liefst 548 titels toegevoegd aan de Blauwe Bak. Dat is inclusief de 12"-singles, een dubbel-single van Sweet Charles en zelfs een elpee. Als ik daar de dubbele singles vanaf haal, blijft er iets van 500 over waaruit ik een Top 100 mag samenstellen. Dat is voor later deze week, nu eerst de 'Eindstreep' opmaken voor november. 

Het begin van de maand wordt gedomineerd door de Blauwe Bak maar de vangst in Beilen levert vooral platen op voor de Gele Bak en daarmee is de laatste de winnaar van deze maand. De Gele Bak telt 39 singles tegenover 25 in de Blauwe Bak. Er zijn totaal zestien die ik 'dubbel' mag rekenen. Volgende maand kan ik kijken naar het totaal van de Gele Bak maar ik verwacht nu al dat het ook daar de Blauwe Bak voorbij zal gaan. Begin oktober tel ik de duizendste single in totaal. Ik ga beginnen met de top tien van de Blauwe Bak. 

1. I'm Gonna Change - The Velours 

2. Let Me Do My Thing - Ralph Weeks 

3. Just Say When - Jo Ann Garrett 

4. Garoto Do Pife - Joao Do Pife 

5. Warning - Pat Lewis 

6. Stop And You'll Become Aware - Helen Shapiro 

7. Waiting Patiently - Bridge 

8. Gimmie What You Got - Le Pamplemousse 

9. If You Loved Me - Peggy March 

10. Making My Daydream Real - We The People 

Tenslotte de top tien van de Gele Bak. Daar heb ik vrijdag de nummer 1 al verklapt. Omdat The Velours eerder deze maand de Week Spot is geweest, doe ik boven dit bericht alleen het hoesje van Champagne. 

1. Rock And Roll Star - Champagne 

2. Hela Di Ladi Lo - Dolly Dots 

3. I Don't Want To Be A Hero - Johnny Hates Jazz 

4. If You Know What I Mean - Neil Diamond 

5. Amsterdam - Buck Owens 

6. Intuition - Linx 

7. Walking Down Your Street - Bangles

8. Can't Let Go - Earth Wind & Fire 

9. War Song - Culture Club 

10. If I Had My Way - Sherbet 

Beeld uit het verleden: 3 december 2020

Omdat ik verder op dit moment geen inspiratie heb, kijk ik even in mijn archief voor een prentje om de ruimte voor een bericht op te vullen. Dan zie ik vier foto's op rij, allemaal van 3 december 2020. Hoewel het best mooie foto's zijn, kan ik me niet meer helemaal herinneren vanwaar ik dit schouwspel op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Het zal in ieder geval niet voor Facebook zijn geweest want ik denk er in deze tijd serieus over na om dat platform te verlaten. Ik heb alle persoonlijke foto's verwijderd zodat niets meer te herleiden is naar mijn gezicht. Het heeft wel iets te maken met de censuur die er dan heerst op Facebook, maar of ik me daar zo druk over moet maken? Ik plaats in principe geen aanstootgevende dingen en hou mijn opvattingen ook het liefste voor me. Het is overigens ook niet gelukt om los te komen van het platform. Enerzijds is dit de radioshows. Er is geen ander platform met een bereik zoals dit of ik moet helemaal opnieuw beginnen op een andere plek. Ten tweede is het de handel van Mark dat me op Facebook houd. Na een paar jaar durf ik ook wel weer met mijn smoel op Facebook te komen. Maar nogmaals... ik denk niet dat ik de foto's met dat doel heb gemaakt. Maar waarom wél? 

Waarom niet, is een andere vraag. Ik fiets in 2020 dagelijks dit stuk, evenals het merendeel van de voorgaande jaren. Het is het fietspad langs de Drentse Hoofdvaart tussen Havelte en Meppel. Het fietspad is helemaal vernieuwd op het moment dat ik in Uffelte ben komen wonen. Eerder is het vooral een heel smal pad met de nodige kuilen. In 2016 wordt een volledig pad van betonplaten uitgelegd. Zoals gezegd is het mijn favoriete fietspaadje behalve als het donker is. Er wil nog wel eens een kat lopen die je doet schrikken en dat je moet oppassen dat je niet de vaart in rijdt. Ik vind het winterse schouwspel aan het pad zo belangrijk dat ik op een zondagmiddag ervoor naar de plek toe fiets met de camera in de aanslag. Het is het begin van een bizarre winter. Over een paar weken zal het flink vriezen en bestaat zelfs de mogelijkheid voor een Elfstedentocht. De wereld is dan echter nog altijd in paniek waardoor het buiten samenzijn op een ijsvloer is gecriminaliseerd. Gelukkig heeft een postbode dan weer weinig last van lockdowns.  Dit prentje mag het overgebleven bericht van november vullen en dan zet ik me straks schrap voor de 'Eindstreep'.