Week Spot: Khruangbin

Als ik net klaar ben met het publiceren van het vorige bericht ben ik opeens benieuwd naar wat er in het Juno-pakket zit. Eerlijk gezegd ben ik deze van Khruangbin alweer vergeten. Het is een impulsieve aankoop geweest want doorgaans zijn deze singles in een oogwenk uitverkocht. Ik heb al een paar andere titels in mijn boodschappenmandje zitten en Khruangbin geeft de doorslag. Ik heb het plaatje gedraaid want ik heb hem 'blind' (of 'doof') gekocht en dan ben ik vlug bereid. Ik heb jaren geleden Khruangbin te gast gehad in 'Hier en nu' of iets dergelijks maar vindt het niet storend om nóg een keer in het verhaal te kijken van de band. Helaas moet ik bekennen dat mijn aandachtsspanne soms aan de korte kant is want na één wat 'mindere' plaat kijk ik al niet meer om naar de band. Volgens Discogs heeft 'White Gloves' een erg vreemde geschiedenis maar desondanks mag deze single deze week de Week Spot heten.

Stikstof, energie, het conflict tussen Rusland en Oekraïne, het gebed zonder einde in de Gazastrook pus Westelijke Jordaanoever en nu gaan Israël en Iran opeens weer gezellig doen. Goed beschouwd zijn we sinds 2020 van crisis naar crisis gehobbeld. De crisis uit 2020 ligt alweer zo ver achter ons? Toch denk ik regelmatig terug aan de bizarre tijd. Ik sta vanaf dag 1 anders in de wedstrijd dan menigeen in mijn omgeving en ben altijd bij mijn principes gebleven. Het is vijf jaar geleden dat je plots de Tomtom bij het grofvuil kan zetten want de pijlen op de grond wijzen welke kant je mag op lopen. Tijdens mijn minivakantie van 2020 kom ik in Deventer en ik heb het nergens zó extreem gezien als daar. Het hele centrum is eenrichtingsverkeer en bij populaire winkels staan mensen in de rij omdat er niet meer dan twee of drie binnen mogen zijn. Ik twijfel deze middag of ik voor één keertje ga 'zondigen' en een langspeler ga aanschaffen. Dat moet dan uiteraard 'Mordechai' worden van Khruangbin. Samen met 'The Slow Rush' van Tame Impala dé ultieme corona-albums. Hoewel? Tame Impala leer ik nog nét kennen voordat het spektakel los gaat, Khruangbin is wel een ontdekking uit de tijd dat nog veel winkels en bedrijven verplicht zijn gesloten. Overigens is de elpee er niet gekomen. Ik ken het wel... Als je eenmaal de Plato binnenstapt, blijf je altijd langer rondhangen. Het is duidelijk geen kiosk. Ik weiger in de rij te gaan staan en investeer dan maar mijn geld in singles bij Bep Dylan.

In digitale vorm maakt het album de nodige kilometers voor mij. Ik heb menig grote mailing op straat gesorteerd met Khruangbin in de speellijst. Of als ik 'laat' terug kom van een bezorgronde in Meppel en een klein hapje wil eten voordat ik verder ga op de fiets naar Uffelte. Het staat sinds een jaar ook weer op mijn nieuwe mp3-speler maar wellicht heb ik het album té vaak gehoord. Op dezelfde speler staat ook 'A La Sala', het meest recente album van de band. Daar ben ik na één keer luisteren wel klaar mee. Nee, 'Mordechai' blijft voor mij het ultieme album van de band. Khruangbin is Thais voor 'vliegmasjien', ofwel: Een kinderlijke manier om een vliegtuig te beschrijven. Khruangbin is zelf afkomstig uit de staat Texas en bestaat sinds 2010. Qua stijl loopt het uiteen van psychedelische garagerock tot aan Thaise funk maar altijd met een aanstekelijke groove. 'Time (You And I)', het tweede nummer van 'Mordechai', is een nummer waarvan ik lang heb gehoopt dat het nog eens op vinylsingle zou worden uitgebracht. Of in dat geval liever 10 of 12 inch. Ik sluit in Deventer de deal met mezelf dat 'Mordechai' dan ook vooral een uitgebreide single is van 'Time' en zo ga ik kortstondig akkoord met het voorstel. Ik zie nu trouwens dat het eind juni 2020 is uitgebracht. Toen waren de winkels wel weer open maar mocht er slechts een maximum aantal binnen zijn. En winkelwagentjes poetsen alsof dat iets tegen zou houden.

'A La Sala' is vorig jaar april verschenen en, zoals gezegd, heb ik de plaat één keer integraal gedraaid in mei of juni. Daarna ben ik nooit weer in de verleiding gekomen het opnieuw te beluisteren. In tegenstelling tot 'Mordechai' welke ik wel eens twee keer heb gehoord op een dag. Dat laatste veroorzaakt dan weer dat ik het anno 2025 na drie of vier nummers voor gezien hou. 'White Gloves' is een track van Khruangbin die voor het eerst in 2015 digitaal is uitgebracht. In 2022 viert de Duitse grootgrutter HHV haar twintigste verjaardag en dan sluit het een deal met de Engelse tak van Night Time Stories, het platenlabel dat Khruangbin onder contract heeft. Drieduizend genummerde exemplaren op wit vinyl in een fotohoesje met linksboven een zwarte sticker van HHV. Een week geleden adverteert Juno deze opeens en dan zijn er nog tien exemplaren beschikbaar. Hoe zit dat? Tenzij er een tweede batch van drieduizend singles zijn geperst, wat me stug lijkt, zijn blijkbaar niet alle drieduizend vanuit Engeland naar HHV in Duitsland gegaan. Alles is identiek aan de Duitse uitgave tot aan de barcode aan toe. Het enige verschil is dat dit hoesje niet de HHV-sticker heeft. Ik heb nummer 1528 van de 3000 en dat moet inclusief de HHV-uitgave zijn. Waarom deze drie jaar op de plank heeft liggen verstoffen? Geen idee.

Groovy, psychedelisch en dromerig. Zo zou ik 'White Gloves' willen omschrijven. Het is niet echt soul, bij Khruangbin geldt de stem als een instrument, maar het is wel ontzettend groovy. Precies de kwaliteiten waarom ik in 2020 zó 'fan' ben van 'Mordechai'. Het heeft me vandaag op het spoor gezet van een andere Khruangbin-single dus wie weet... misschien dat het een vervolg krijgt!

Singles round-up: juni 7

De hang is vanmiddag om één uur bezorgd. Ik heb op Youtube een erg fijne docente gevonden en deze leert me meteen niet té hard van stapel te lopen. Alsof ze letterlijk weet dat ik zit te kijken en ze me van haver tot gort kent. Het eventuele bespelen zal niet eenvoudig gaan met mijn verstoorde motoriek, maar ik hoop dat ik de discipline kan vinden om iedere dag minstens tien minuten het instrument te beroeren en zo te wennen. De Week Spot stel ik nog even uit. Het kan evengoed de plaat worden die ik al heb genoteerd en in dat geval hoef ik geen bericht meer te schrijven. Ik ga liever in de komende drie berichten door de singles van Mark plus de hagelnieuwe releases en heruitgaven. Hopelijk zit daar een plaatje bij dat schreeuwt om Week Spot te worden. Normaal gesproken hou ik de alfabetische volgorde aan van de artiesten maar voor de singles van Mark heb ik besloten ze in chronologische volgorde te doen. Dit betekent dat dit eerste deel enkel jaren zestig is met eentje héél vroeg uit 1970. In het tweede deel fiets ik van 1971 naar 1986. O ja, er zitten ook twee of misschien drie 'dubbele' tussen. Eentje heb ik over het hoofd gezien, bij een tweede twijfel ik en bij de derde vermoed ik dat deze in een betere staat is. Ik ga beginnen met de oudheid.

* Bobby Freeman- That Little Old Heartbreaker Me (US, Autumn, 1964)
Eigenlijk de b-kant van 'S-W-I-M' maar warm aanbevolen door Mark. Eerlijk is eerlijk, Bobby Freeman's stem loopt niet over van de soul maar de productie past in de 'Big City Soul'. Het is een speels nummer. Ik geloof dat er een paar 'Swim'-platen eventueel nog de Northern Soul hebben bereikt maar weet niet of dat deze van Bobby is. Het is een snelle danser en altijd gezellig maar ik zal desondanks moeten wennen aan de keerzijde van de single.

* The Entertainers- Too Much (US, Chess, 1966)
Een rauwe productie met een brommende fuzz maar de samenzang van The Entertainers maken het uitermate geschikt voor de soul. Op de andere kant staat 'I Tried To Tell You' en dat is meer in de stijl van de oude rhythm & blues en is ook beslist niet verkeerd. Ik vind de zang hier persoonlijk beter uitkomen maar de dansers zullen definitief voor het jagende 'Too Much' gaan. Ik denk dat 'I Tried To Tell You' voor mij dé kant wordt.

* Lesley Miller- Bringing Out My Tears (US, RCA Victor, 1966)
Geen idee of hij een uitnodiging heeft gekregen voor de NAVO-top? Nee, die heeft in 1989 het tijdelijke verwisseld voor het eeuwige. Ik heb het over Staff Sergeant Barry Sadler. De man die ons in 1966 een ballade brengt over de groene baretten. Het is de tijd dat 'answer songs' nog gemeengoed zijn in de platenindustrie en op RCA, dat ook Sadler's plaat heeft uitgebracht, verschijnt een antwoord van Lesley Miller: 'He Wore The Green Beret'. Vinden jullie het erg dat ik die oversla? Bijna een 'straight starter' op de keerzijde  en een fijne 'girlgroup'-sound. Het lijkt op heel veel verschillende platen, maar ja... er moet geld worden verdiend bij RCA en dit gaat wel eens ten koste van de originaliteit. Het is niet heel erg essentieel maar wel een fijn jaren zestig-deuntje.

* Jay & The Techniques- Keep The Ball Rollin' (US, Smash, 1967)
De mannen van 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' brengen dit schijfje uit als opvolger, maar dan vindt het label de hoogste tijd voor weer een titel met fruit en dat wordt 'Strawberry Shortcake'. Het is de bekende stijl van Jay & The Techniques zonder dat de grote hit té letterlijk wordt gekopieerd. 'Here We Go Again' is eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. Het grenst echter wel aan de pop.

* Peaches & Herb- I Need Your Love So Desperately (US, Date, 1967)
Als ik Peter voor de laatste keer bezoek, maakt deze me lekker met deze single in de Nederlandse fotohoes. Alleen verlies ik kort daarna mijn interesse voor de snelle soul en ga meer voor melodie en klasse. Dan biedt Mark deze Amerikaanse Date aan op styreen voor weinig en ach... laten we het maar doen. De Nederlandse met fotohoes kan altijd nog wel eens? 'Desperately' staat erg prominent op de 'Northern Soul Jukebox' en bij het intro zit ik meteen op de fiets ergens ver weg. Ik heb het goed getroffen met het styreen want het klinkt als een klok, tot zover styreen als een klok kan klinken. Het is de b-kant van 'For Your Love' maar dat zwemt bij Peaches & Herb in een bak violen.

* Ila Van- I've Got The Feeling (UK, Pye Disco Demand, 1967, re: 1974)
Als je Engelse persingen verzameld dan moet je ook deze van Ila Van in de bakken hebben staan vanwege de eigenlijke a-kant. Toch heb ik daar nooit veel bij gevoeld en net als bij 'Dance, Dance Dance' van The Casualeers wil ik best wennen aan de b-kant. Het is fraaie midtempo. Na het refreintje klinkt het muzikaal even als 'I Keep Forgettin' van The Cuppy Records Studio Band en dat is een goede reden om deze single ook weer eens af te stoffen. 'Can't Help Loving Dat Man' is de grote Northern Soul-hit. Als 'Puppet On A String' van Sandie Shaw nooit een hit zou zijn geweest, hadden de jongens en meisjes in The Wigan Casino ook hun zolen kaal gedanst op het plaatje. Ofwel: Ik vind het helemaal niks en ga dus voor de onbekende b-kant.

* Ben E. King- It Ain't Fair (UK, Atlantic, 1969)
Mark adverteert het met deze kant en een Engelse persing. Als ik vooraf had geweten dat 'Til I Can't Take It Anymore' de eigenlijke a-kant zou zijn? Deze heb ik dus al! Toch moet ik bekennen dat ik 'It Ain't Fair' nooit heb gecheckt en dat is best jammer. Hoewel? Ben E. King kan voor mij zelfs uit het telefoonboek voorlezen. Even checken welke in een betere staat is en dan heb ik ruilmateriaal!

* The Spaniels- Maybe (US, Buddah, 1969)
The Spaniels neemt in de jaren vijftig haar eerste versie op van 'Goodnite Sweetheart'. Het is echter net als een mannenkoor en vergelijkbaar met The Drifters en The Platters: In 1969 zijn bijna alle oorspronkelijke leden vervangen en poogt de huidige Spaniels het opnieuw met de oude hit. Op de andere kant staat 'Maybe' en dat is lekkere uitbundige soul met een arrangement waarvan de zon meteen weer gaat schijnen. Ik vind de a-kant niet lekker uit komen in het nieuwe jasje. Maar zelfs als het traditioneler was geweest, dan had ik hem nog niet voor die kant gekocht.

* The Esquires- Ain't No Reason (US, B and G, 1970)
The Esquires zijn definitief los gebroken uit hun stramien van 'Get On Up' en mogen tekeer gaan in een crossover-monster van een plaat. Een interessante groove en de kenmerkende samenzang. De b-kant heet 'Baba-Daba-Dop' en dat valt nog niet half tegen. Eveneens een prettige crossover-sound. Ik reken het tot een 'double-sider' en neig zelfs naar deze kant.

Singles round-up: juni 6

In vroegere tijden bestaat een 'Singles round-up' uit maximaal zes tot acht singles per aflevering. Als ik dit tempo anno 2025 ga aanhouden, kom ik niet meer aan andere rubrieken toe. Ik heb met de overige singles van Beilen getwijfeld om het in twee afleveringen te doen, maar nee... Vandaag zijn de singles van Mark eindelijk gearriveerd. Ik moet het nakijken maar volgens mij zijn ze drie weken onderweg geweest. Er is een pakketje met verse titels van Juno en ik wil deze week en in het weekend ook 'Het zilveren goud' en 'Het nalatenschap op 45 toeren' doen. Ik heb in eerste instantie een Week Spot genoteerd maar wil later nog gaan kijken naar de singles van Mark en die van Juno. Wellicht dat het een 'verse' Week Spot oplevert want de huidige is een nieuwe single van een jaar oud en bovendien een act waarover ik al heb geschreven. Als klap op de vuurpijl heb ik vandaag zeventig 'random' singles gekocht van Mark. 'The Vinyl Summer Spirit' gaat dit jaar in de remise want ik heb de reguliere shows té hard nodig om op schema te blijven met de nieuwe aanwinsten. Vandaag presenteer ik jullie de overige twintig aanwinsten die ik zaterdag in Beilen heb gevonden. De foto maakt duidelijk wat ik ervoor heb betaald?

* Angie- Peppermint Lump (NL, Stiff, 1979)
Blijkbaar heb ik de slaap nog even niet uit als ik deze single in mijn handen hou. Ik vraag me namelijk af wie de manspersoon op het hoesje is. Als ik op het label kijk, weet ik het ineens weer. Angie is een ontdekking van Pete Townshend. Hij is allesbehalve bescheiden hierover want hij klimt op de voorgrond op de hoesfoto. Een eigenaardige maar fijne combinatie. Een kindmeisje in een productie die klinkt als The Who, van het 'Baba O'Riley'-achtig gepriegel op de synthesizer tot aan de drums en het kenmerkende gitaarspel van Pete. Een fijn plaatje om mee te beginnen!

* J. Bastós- Holy Goly Girl (NL, Pink Elephant, 1972)
Afgelopen vrijdag heb ik de 'June Spirit Of 1972' gedaan, hoewel de stream me na honderd minuten ind e steek laat. Het is precies 53 jaar geleden dat deze single in de vaderlandse Top 40 staat genoteerd. Ik heb hem in het begin wel op het lijstje staan en zal hem dan draaien van de latere heruitgave van 'Loop Di Love' waarbij deze op de b-kant staat. Nadat in september al eens 'Loop Di Love' als origineel heb gekocht, heb ik nu dus beet met de opvolger. Het is eigenlijk een beter nummer dan 'Loop Di Love', maar daar is uiteraard niet veel voor nodig?

* Bay City Rollers- Summerlove Sensation (Duitsland, Bell, 1974)
Het is best een interessante collectie. Het lijkt alsof het afkomstig is van een piraat met doosjes vol Nederlands- en Duitstalig. Blijkbaar voelt de piraat zich verplicht om zo nu en dan ook wat Engels te draaien. Tussen de vele zult en palingpop staat ook dit fijne nummer van de Rollers. Altijd een feestje om te draaien!

* The Beach Boys- Rock And Roll Music (UK, Reprise, 1976)
In de week dat we Brian Wilson zijn verloren, mag deze van The Beach Boys gerust mee. Alhoewel? Ik had hem anders ook gekocht vanwege de Engelse persing. Soms zit het genie Brian flink in de weg want ik heb nooit begrepen wat hij heeft willen bereiken met deze versie van 'Rock And Roll Music' van Chuck Berry. Het klinkt als een surfgroepje dat iets heel anders wil doen met het nummer zonder dat het ook daadwerkelijk beter wordt. Nee, het zal nimmer een favoriet worden.

* Fats Domino- Red Sails In The Sunset (NL, ABC-Paramount, 1963)
Ik meen in het intro een beetje distortion te horen maar verder oogt en klinkt deze in een prachtige staat. Ik heb een zwak voor Fats Domino en koop nog wel eens een onnodige single van de man maar dit is een goede investering geweest!

* Georgie Fame & Alan Price- Follow Me (NL, CBS, 1971)
'Rosetta' stamt uit de oertijd van mijn verzamelen. Het is augustus of september 1989 en het nieuwe schooljaar is net begonnen. Er is een braderie en rommelmarkt in de stad en daar wil ik even kijken. Ik word bij een paar kramen weggestuurd omdat ze het niet vertrouwen, zo'n jong knaapje bij de kostbare en 'breekbare' platen. Iemand anders laat me wel snuffelen tussen zijn handel. Ik heb precies veertig cent bij me voor een beker melk op school maar dat ben ik vergeten. Ik mag uiteindelijk de zwaar mishandelde plaat meenemen voor veertig cent. Dat is ook tegenwoordig dertig teveel. Inmiddels heb ik de single in een betere staat en met fotohoes en blijft alleen 'Follow Me' onvindbaar. Het is in dezelfde stemming als 'Rosetta' maar dan met een minder aansprekend refrein, dus niet geknipt voor de hitparade. Intussen vind ik het wel een erg fijne plaat!

* Ferrari- Monza (België, Bestseller, 1976)
Naast Brian Wilson en Sly Stone hebben we onlangs ook afscheid moeten nemen van Frank Faas alias Frank Ferrari. 'Sweet Love' ontbreekt lange tijd in de verzameling en die moet ik hebben omdat ik voor de seventies-show opeens de nummer 1-hits zo compleet mogelijk wil hebben. 'Monza' is de prettige opvolger met de hond in het intro. Het is pure zult maar ook best lekker op zo'n warme dag.

* Engelbert Humperdinck- My Marie (NL, Decca, 1970)
Per ongeluk luister ik eerst een stuk van de b-kant en dat is de traditionele crooner die we kennen van Engelbert. De a-kant vind ik eigenlijk best interessant. Okay, het is melodramatisch met zijn bulderende stem maar het heeft een erg aantrekkelijk arrangement. Het is het beste van Engelbert dat ik tot dusver heb gehoord.

* Lady Flash- Street Singin' (NL, RSO, 1976)
Voor een euro kan en mag veel en deze single maakt me wel nieuwsgierig. Het is pas thuis als ik de credits op het label zie. Gedeeltelijk geschreven en geproduceerd door niemand minder Barry Manilow. Ik heb de b-kant nog niet gehoord maar oordeel bij 'Street Singin' al dat deze (tijdelijk?) in de Blauwe Bak mag vertoeven. 'Street Singin' klinkt als een kruising tussen The Three Degrees en de meidengroepen van Phil Spector. Het heeft een prettige 'hook' in het refrein. 'Hypnotizin' op de b-kant is iets meer ingetogen maar ook best een interessante kant. Misschien zelfs nog meer Pointer Sisters of Labelle dan Three Degrees maar ik lust het in ieder geval wel voor de Blauwe Bak.

* Level 42- Love Games (NL, Polydor, 1981)
Mijn oudste broer is gisteren jarig en tijdens het telefoongesprek vertelt hij dat hij komend weekend voor een jaren tachtig-trip gaat. Ik heb een gedeelte gezien van het programma in het Deense Viborg en, oef, dat is een line-up! Level 42 is eveneens van de partij en daarmee gaat een wens van mijn broer in vervulling. Natuurlijk heb ik 'Love Games' al? Nou... niet op 7" zoals nu blijkt. Ik heb hem op 12"-single maar niet in de single-knip van vier minuten. Dat is hierbij opgelost.

* Loggins & Messina- Nobody But You (NL, CBS, 1974)
Kenny Loggins en Jim Messina hebben dan net de elpee 'On Stage' uitgebracht, een 'live'-plaat met opnames uit San Francisico, New York en Boston. 'Nobody But You' is dus eveneens 'live' maar buiten een enthousiast publiek in het intro is het een erg fijne opname. Het is niet het beste dat ik heb gehoord van het duo maar het kan ermee door.

* Nicholas More- Raining In My Heart (UK, Sonet, 1978)
Dit schijnt Nicky Moore te zijn. Hij vervangt Bruce Dickinson in de band Samson als deze zich voegt bij Iron Maiden. Om een vreemde reden wordt deze single overal uitgebracht als Nicholas More. Het is wel iets aan de bluesy kant en dat is waar Moore zijn roots heeft. Probeert hij Nazareth te volgen na hun hitversie van 'Love Hurts'? Het is in dezelfde stijl en bovendien geschreven door Boudleaux Bryant.

* Mike Oldfield- Portsmouth (UK, Virgin, 1976)
Ach vooruit, het is maar twee minuten. Nee, ook té lang. Ik heb onlangs nog de drie minuten van 'In Dulci Jubilo' uit gezeten en dus geef ik me vanavond vrij van 'Portsmouth'. Hoewel 'Moonlight Shadow' altijd een fijne radioplaat is geweest en ik mezelf heb gedwongen tot het waarderen van 'Tubular Bells', houdt het verder vrij snel op met Mike Oldfield. Engelse persing en een hit geweest, dat geeft zaterdag de doorslag.

* Alan Price- Sunshine & Rain (UK, Decca, 1970)
Dit is een aangename verrassing want deze single staat al een tijdje op mijn verlanglijstje. Hier in een perfect klinkende Engelse persing. Het nummer moet nog groeien bij mij. Volgens mij is de eerdere fascinatie vooral die van een 'underdog'. Maar... als het gezellig genoeg is voor een radiopiraat dan moet het ook gaan werken op de zondagavond.

* Cliff Richard- Constantly (NL, Columbia, 1964)
Van ome Cliff heb ik de meeste singles wel drie of vier keer in verschillende persingen. Ben ik daarmee een officiële Cliff-verzamelaar? Nee, maar ik kan ze niet laten liggen. Er staat me iets van bij dat ik 'Constantly' wel heb maar niet in zo'n fraaie staat als deze. Bij thuiskomst blijk ik mis te zitten want het is nog één van de weinige ontbrekende hits van de man uit de jaren zestig.

* Santana- Hold On (NL, CBS, 1982)
Nog een single waar ik mijn twijfels bij heb maar vooruit... deze is in een erg fraai fotohoesje en slechts een euro. Ook deze heb ik nog niet. Ik moet bekennen dat ik het nummer niet uit 1982 ken maar pas heb leren waarderen dankzij een commercial voor een cd-compilatie in de jaren negentig. Het heeft even geduurd maar ook Santana moet geloven aan de disco en dan is dit het resultaat. En wat een wereldse plaat is dit!

* The Secrets- Suzanne Suzanne (NL, Ariola, 1972)
Elpees doen niet mee in de verzameling maar in 1992 heb ik een langspeler gekocht van The Secrets. Op de achterkant van de hoes staat het volledige verhaal van de band. Het zijn een aantal studiozangers en -zangeressen waarbij het doorgaans een 'secret' is dat zij op de platen meedoen. Vandaar de naam van de groep. 'Suzanne Suzanne' is in 1972 een hit voor The Pop Tops en The Secrets doet een sfeervolle maar rechtstreekse kopie.

* Status Quo- Accident Prone (NL, Vertigo, 1978)
Of had ik ze beide mee moeten nemen? Ach, ik denk dat ik de beste van de twee heb. Alleen het hoesje is beschadigd aan de achterkant maar dat vermeldt enkel de nieuwe elpee. De single klinkt als een klok qua vinyl en verder conform de '12-bar boogie' met de geur van verse spijkerbroeken en jasjes. Totaal inwisselbaar maar daarom ook zo fijn!

* Kim Wilde- Schoolgirl (Duitsland, MCA, 1986)
Het zal de warmte zijn geweest? Ik scheld Kim eerst uit voor een oudere single op het Rak-label, maar nee... het komt echt uit 1986. Het is een nummer dat niet in mijn herinnering is blijven hangen hoewel broeder ongetwijfeld de single of elpee heeft gehad. De nieuwe kennismaking smaakt naar meer!

* Nancy Wilson- Now I'm A Woman (US, Capitol, 1970)
Ik heb het al bij Lady Flash laten vallen: Platen kunnen 'tijdelijk' in de Blauwe Bak komen. Ik verzamel de singles eerst apart en ga ze pas in december toevoegen aan de verschillende bakken. Deze van Nancy Wilson is geschreven en geproduceerd door de heren Gamble en Huff. Phillysoul? Dat zou je verwachten. Maar dan opnieuw... Nancy Wilson is een allround zangeres. Op de b-kant gaat ze op de jazzy toer en de a-kant heeft wel de Phillysoul-charme maar het klinkt naar mijn smaak té jazzy. Er moet té mooi en ritmisch worden gezongen waardoor het de 'soul' verliest. Beetje jammer maar 'tijdelijk' in de Blauwe Bak. Op zichzelf misstaat het niet bij de overige Nancy Wilson-singles in de koffers.

Beeld uit het verleden: 17 juni 2015

De achterstand wordt momenteel even niet hersteld en ik heb vanavond wederom geen trek in de 'Singles round-up'. Dan maar een kijkje nemen in het archief? Hoewel het wettelijk de achttiende juni is, zal dit bericht nog verschijnen op de zeventiende. Tijd voor 'Het zilveren goud' want ik reken 17 juni 1989 als de officiële start van mijn collectie. Maar ook daarvoor moet ik naar zolder, platen zoeken en een foto maken. Bovendien moet ik de vorige afleveringen van 'Het zilveren goud' doorlezen om te weten wat ik nog kan vermelden over deze maand in 2000. Dan heb ik tevens nieuws ten aanzien van het bericht van zondag: Donderdag of vrijdag wordt mijn eerste hang bezorgd in Uffelte. Eentje voor beginners met negen noten in B mineur om te ontdekken of ik overweg kan met het instrument. Het gevoel en de klank heeft me sinds zondag niet los gelaten. De laatste 'Beeld uit het verleden' stamt uit maart en dat verbind ik met een verhaaltje over de roerige weken van tien jaar ervoor. Ik hoef niet lang na te denken als ik zie dat de bovenstaande foto op woensdag 17 juni 2015 is gemaakt. Volgens mij heb ik wel meer foto's gemaakt die middag maar dit is de enige die is overgebleven. Ik ben in 2020 even van plan geweest om het hoofdstuk Facebook af te sluiten en bij het leeghalen van mijn fotoalbums aldaar kom ik onder andere deze verloren gewaande herinnering tegen.

Ik geloof dat Steenwijk inmiddels ook in zet op één vaste vrije dag per week. Daar is het 'in mijn tijd' de gewoonte dat de vrije dag iedere week een dag opschuift. Tot het moment dat je vrijdag vrij bent en automatisch ook de maandag erna. Dat maakt bijvoorbeeld dat ik in 2008 een lang weekend in Hellevoetsluis kan doorbrengen. In Meppel maken ze gebruik van een vaste vrije dag per week en ik mag kiezen. Daar hoef ik niet lang over na te denken: De woensdag. Maandag en dinsdag werken, woensdag vrij en dan donderdag en vrijdag werken. Dat is afdoende in de tijd dat ik alleen nog de postsortering doe in Meppel. Zodra ik begin met bezorgen en aangeef dat wel vaker te willen doen, wordt de woensdag opeens erg bezwaarlijk. In de post is de maandag de vaste vrije dag maar dan werk ik samen met mijn geliefde collega in de sortering. Deze maandagmiddagen wil ik niet missen! Op dinsdag ben ik niet in de sortering maar werk dan op de afdeling binnen. Dat betekent dat ik dan al om vijf uur thuis ben. Als de vraag komt voor een show op dinsdagavond om zeven uur dan ben ik vlug bereid. Toch moet ik me soms wel haasten omdat ik nog de speellijst moet maken. Als ik krijg te horen dat ik de woensdag moet opgeven, kies ik automatisch voor de dinsdag als mijn vrije dag. Nu heb ik opeens een zee van tijd om 'Tuesday Night Music Club' voor te bereiden.

Het kan zomaar zo zijn dat woensdag 17 juni 2015 mijn laatste vrije woensdag is geweest. Ik heb iets gelezen van een kringloopzaak in Vollenhove. Ik vind een winkeltje in het centrum maar dat is niet veel soeps. Vervolgens ga ik een flink eind fietsen en passeer bij Sint Jansklooster deze vrolijk draaiende molen. Ik heb de Coolpix bij me, één van de eerste keren dat ik het ding mee neem voor een fietstocht. Het fotomoment is een feit. Ik deel deze foto op Facebook en ik vermoed dat de overige foto's op een gegeven moment zijn gewist van de camera. In 2017 ga ik tevens op de zaterdag werken. Dat betekent dat ik 'Do The 45' op de zaterdagmiddag vaarwel moet kussen en, heel eerlijk gezegd, ben ik daar geen dag rouwig om geweest. 'Do The 45' past gewoon beter op de zaterdagavond. Ik begrijp in 2022 al dat de donderdag een 'full house' is in Steenwijk qua bezetting en dat de dinsdag altijd onderbezet is. Als ik klaar ben met de 'Tuesday Night Music Club' wissel ik de dinsdag in voor de donderdag en dat is tot op de dag van heden mijn vaste vrije dag. Morgen naar verwachting het eerste deel van de 'nieuwe' singles uit Beilen plus de nieuwe Week Spot.

Singles round-up: juni 5

Afgelopen vrijdag is het de dertiende van de maand. Vrijdag de dertiende is altijd de favoriete dag van mijn broer, hij heeft nu eenmaal iets met het cijfer dertien. Afgelopen vrijdag is voor mij écht vrijdag de dertiende gebleken. Het plan ligt al een paar weken klaar. Zaterdagavond 14 juni zal ik naar Zwolle gaan voor een mini-festivalletje van Gercoh met onder andere de Indiase tabla-speler. Omdat het idee is om op de fiets te gaan, lijkt het me niet handig om die dag te werken. Ik vraag een paar weken geleden of het goed is als ik de post van zaterdag op maandag bezorg. Als ik dan afgelopen week naar het schema kijk, blijkt dat ik de zaterdag helemaal vrij heb en dat alle wijken worden bezorgd. Vrijdag ben ik al vroeg wakker want ik weet dat ik de Oostermeenthe en Nieuwe Gagels moet bezorgen. Het gaat snikheet worden deze middag en dan wil ik al een eind heen zijn met de post. Ik loop vrijdagmorgen de deur uit en wil eerst een goede dienst bewijzen. De containers van het plastic afval zijn geleegd en deze staan nog aan de weg. Ik begin de dag dus met het terugplaatsen van de geleegde containers. Daarbij maak ik een fout maar dat realiseer ik me pas later.

In Steenwijk valt de post erg mee. Ik heb wat dampvloeistoffen nodig en dus fiets ik eerst via de binnenstad. Als ik de fiets parkeer voor de Primera en de 'handtas' wil pakken...? Ik heb sinds een paar maanden een 'handtas'. Niet omdat ik iets wil vertellen over mijn geaardheid maar omdat ik een té grote portemonnee heb gekocht. Deze past niet lekker in de broekzak en zoals vrijdag heb ik geen jas aan. Ik ben inmiddels helemaal gewend aan het tasje en het zit vrijwel standaard in mijn fietstas. Hij zit niet in de fietstas en ik denk als eerste dat ik hem gewoon thuis heb laten liggen. Tijdens het bezorgen ga ik steeds meer twijfelen. Ik heb even aan het tasje gedacht toen ik post ging sorteren. Het is de kortste klap om even terug te fietsen naar de zaak. Daar ligt die niet. Maar dan...? Ik heb een ernstig vermoeden en dat is toch wel wat kwalijk... Heb ik de tas niet even op mijn eigen containers neergelegd toen ik de containers van de buren terug heb gezet? Als dat het geval is, ligt mijn portemonnee met pinpassen en wat contant geld én mijn paspoort letterlijk voor het oprapen. Hoewel ik de resterende post binnen twintig minuten weg kan hebben, begin ik onderhand erg nerveus te worden en zit er niks anders op dan naar huis te fietsen. En ja hoor... de tas ligt op de container. Dan is het inmiddels zó warm geworden dat ik niet de fut heb om terug naar Steenwijk te fietsen. Het bezorgen wordt uitgesteld tot vandaag maar dan lig ik de hele dag in bed. Er zijn een paar adressen die morgen post ontvangen die eigenlijk vrijdag bezorgd had moeten worden, maar het is niet anders.

Zaterdagmiddag twijfel ik nog even of ik niet naar Steenwijk zal gaan om de laatste poststukken te bezorgen. Tegelijk heb ik nog altijd het boodschapje van de dampvloeistof maar kan dat ook in Diever halen. Omdat ik een Zeeman- of Wibra-boodschapje heb, zou ik daarna ook naar Beilen kunnen fietsen? Daar heb ik wel oren naar! Het is zaterdagmiddag drukkend warm. De zon is niet veel aanwezig en er staat een noordwestelijke wind. Eigenlijk moet je ervoor zorgen dat je altijd zijwind hebt want met wind in de rug zwem je in het zweet. Ik ben om half vijf in Beilen. Een doosje sigaren bij de Primera, sokken bij Scapino, een verse korte broek bij de Zeeman en dan is het nog altijd niet vijf uur. Ik stap om tien voor vijf de inbrengwinkel binnen om poolshoogte te nemen. Nee, ik ben niet van plan om platen te kopen. Ik zie een nieuwe stand met dozen vol piratensingles. Op de grond staan twee bakjes Engels en daar heb ik wel even tijd voor. Ik vind 29 singles waarvan er 9 min of meer 'dubbel' zijn. Die publiceer ik vandaag bij dit verhaaltje. Ik moet binnenkort zeker weer eens terug naar Beilen voor méér, maar dan moet ik het beter aan tijd hebben. Of ik de overige twintig in één of twee delen ga doen? Vanavond houdt het na dit bericht op voor mij.

De terugweg gaat via Ter Horst en over het viaduct naar Lheebroek. Vervolgens ga ik door het bos, het regent op dat moment lichtjes, en ga zo weer eens over het vlonderpad. Daar ben ik al een tijdje niet meer geweest. In Dwingeloo doe ik boodschappen en ben, geloof ik, om een uur of acht weer terug in Uffelte. Vandaag dus alleen de 'dubbele' singles die ik in Beilen heb gevonden.

* Cape Canary- Let There Be Light (NL, Polydor, 1974)
Als ik me niet vergis heeft de andere het 'papieren' label waar deze het 'plastic' label heeft. Ik twijfel al bij de titel maar inderdaad... ik heb de vorige in Dedemsvaart gekocht. Nu echter met het fotohoesje!

* The Cats- Let's Go Together (België, Imperial, 1972)
In Nederland is het inmiddels overgestapt op het EMI-label maar in België wordt nog altijd wel gebruik gemaakt van het Imperial-label voor de platen van nThe Cats. Ik heb hem al in de Nederlandse maar deze Belgische met 'fotohoes' is altijd welkom.

* Clover Leaf- Don't Spoil My Day (NL, Polydor, 1970)
Mijn oude exemplaar heb ik in 1991 gekocht en volgens mij heb ik deze intussen wel eens met een fotohoes op de kop getikt. Voor een euro neem ik hem vrolijk mee, qua vinyl lijkt het altijd een upgrade te zijn.

* The First Class- Beach Baby (UK, UK, 1974)
Ik heb de afgelopen week deze plaat heel vaak gehoord op de verschillende radiostations. Ik heb uiteraard de Nederlandse Decca, maar ja... Jullie weten onder andere van mijn hobby met de Engelse persingen?

* Los Bravos- Bring A Little Lovin' (Duitsland, Decca, 1968, re: 1972)
'Black Is Black' is uiteraard de grote hit van de twee maar ik koop de single voornamelijk voor 'Bring A Little Lovin'. Deze heb ik vooralsnog alleen op Amerikaans styreen.

* Manfred Mann's Earth Band- Spirits In The Night (UK, Bronze, 1975)
Eenzelfde verhaal als bij Clover Leaf. De Duitse is ooit de vijftiende single in mijn verzameling als ik hem in mei 1987 koop van mijn tante. Het is tijdens de rommelmarkt waar ik ook een single van Rob De Nijs zal kopen. Deze zal ik een jaar later verpatsen aan mijn broer en deze komen we in de volgende 'Het nalatenschap op 45 toeren' tegen.

* Hank Mizell- Jungle Rock (UK, Charly, 1976)
Ik heb net de vraag uitgezet op 45cat waar de single niet 'bekend' is. Mijn laatste aanwinst van deze single is op het Engelse Charly-label met CYS in plaats van CS 1005 als catalogusnummer. Het schijnt dat Charly rond 1978 een serie heeft met CYS en dat later in 1978 'Jungle Rock' opnieuw is uitgebracht met een andere b-kant. Deze heeft echter ''When I'm In Your Arms' op de keerzijde zoals ook de hitversie in 1976.

* Slade- Skweeze Me Pleeze Me (Duitsland, Polydor, 1973)
Ik meen in 1990 dat ik deze single heb gekocht bij de plaatselijke kringloop in het Deense Skarrild, maar dan blijkt 'In For A Penny' in het hoesje te zitten. Ook een erg fijne plaat van Slade. 'Skweeze Me Pleeze Me' heb ik later eens in de Nederlandse fotohoes gekocht maar daarvan ben ik me niet bewust als ik deze kleurrijke Duitse hoes opnieuw zie liggen.

* Dionne Warwicke & The Spinners- Then Came You (Frankrijk, Atlantic, 1974)
Deze heb ik in ieder geval in de Amerikaanse persing in de koffers staan. Deze Franse mag in de Blauwe Bak omdat die vast beter klinkt dan het Amerikaanse styreen. Voor de rest zijn er nog twee singles die in de Blauwe Bak terecht komen en de rest is allemaal voor de Gele Bak.

Kerkhangen

Voor de komende dagen heb ik in ieder geval 29 singles die ik in twee delen aan jullie wil voorstellen en verder is het deze week weer tijd voor 'Het zilveren goud'. Vandaag ga ik het hebben over de magische middag die ik heb beleefd. Bij het bericht over Gercoh in januari heb ik vast uitgelegd dat ik hem voor het eerst hoor op RTV Drenthe. Hij vertelt op een zaterdagmorgen over een optreden dat hij zal geven in de muziekwinkel van zijn ouders samen met een Indiase tabla-speler. Ik heb daar meteen oren naar, alleen moet ik deze middag werken. We spoelen het cassettebandje bijna een jaar vooruit. Hij heeft me in april verteld dat hij bezig is om een kleinschalig concert te organiseren in een kapperszaak in Zwolle. Als de datum dichterbij komt, maakt hij ook de namen bekend die zullen aantreden. Onder hen dus ook Rishiraj, de tabla-speler uit India. Dit is mijn kans! Ik ken het geluid van de tabla erg goed maar kan niet begrijpen hoe iemand zo'n geluid uit een poffertjespan kan halen. Ik bestel meteen een kaartje en het zou de bedoeling zijn geweest dat dit concert gisteravond was. Eerder deze week laat Gerco weten dat hij het evenement moet cancellen, maar... weet ik wel dat Rishiraj op zondag praktisch om de hoek van de deur een optreden geeft? Het antwoord luidt ontkennend. Zo ben ik vanmiddag voor het eerst te gast op een festival dat al vijftien jaar wordt gehouden, maar waarvan ik het bestaan niet af weet.

Het 'Hang-Uut'-festival is een begrip binnen de wereld van de handpannen en hoewel het schijnbaar is gegroeid door de jaren heen, is het nog altijd een soort van cult-beweging. Het heet een festival maar feitelijk bestaan de eerste twee dagen uit workshops en de mogelijkheid om samen te jammen. Daarbij staat de hang centraal, de handpan, maar ook andere variaties op het thema zoals de rav en de tabla. Ik zou het eenvoudig kunnen Googlen of op Youtube kijken, maar tot vanmiddag heb ik nog nooit een hang of tabla gezien. Ik ken het geluid van de jaren zestig-bands die pogen een Indiaas geluid in de muziek te verweven. Als ik vanmiddag naar de klanken luister, vermoed ik dat ik het in een aantal (modernere) gevallen zelfs heb uitgescholden voor een synthesizer. Het is waar dat een geoefende bespeler een piano kan halen uit het instrument en het ritme lijkt in de verte soms iets op het geluid van een antiek elektronisch drumstel. Maar nee... het is een instrument waar je eerst vooral vanuit je hart op speelt. Het veroorzaakt een zekere trance bij de bespeler. En getuige dit festival is het op allerhande manieren inzetbaar.

De deelnemers komen uit Nederland, Duitsland, Zweden, Engeland en India. Gedurende de eerste twee dagen hebben ze workshops gevolgd en samen gespeeld. Er ontstaan ter plekke ook nieuwe samenwerkingen tussen muzikanten. Tenslotte is op zondagmiddag een openbare uitvoering in de kerk van Wapserveen, zo'n twintig minuten op de fiets vanaf mijn voordeur. Volgens Rob, de organisator van het festival, ontstaat het programma in de loop van de zondagochtend. Een tweetal optredens staan van tevoren vast, verder een aantal nieuwe fusies van muzikanten en er is altijd ruimte voor improvisatie. Muzikaal loopt het uiteen meditatie via Ierse folk naar een bijna klassieke compositie voor hang en piano. Het zijn niet zomaar een stel muzikanten bij elkaar op een podium, er is sprake van een familieband. Begroeting en afscheid gaat beide keren gepaard met omhelzingen Wie eens 'besmet' is met het 'Hang-uut'-virus die heeft de datum voor volgend jaar alweer in de agenda staan.

De performances zijn stuk voor stuk de moeite waard en niet alles bevat een hang of een dergelijk instrument. De ogen zijn toch wel een beetje gericht op Rishi, een virtuoze speler die desondanks heerlijk 'down-to-earth' is en zijn waardering voor iedere muzikant uitspreekt. Toch komt iedereen ogen en oren tekort als hij plaatsneemt op het podium. Een andere bezoeker vergelijkt hem met een octopus en, ja, dat heeft er veel van. Geen 'valse' noot te bekennen en zijn handen zijn overal over het instrument en altijd op de juiste plek.

Na afloop mag ik even mee voor de 'afterparty' en dan komt het moment dat ik zelf zo'n schaal in mijn handen mag houden. Het begint een beetje onwennig en ik zal flink moeten trainen, maar heb op zichzelf wel zin om dit onder de knie te krijgen. Het 'hangvirus' heeft hier ook al flink toegeslagen. Ik heb volgend jaar ook al in de agenda staan. Is het niet voor de workshops dan in ieder geval weer op de zondagmiddag!

Singles round-up: juni 4

De junimaand staat nu al in schril contrast met die van een jaar geleden. Toen heb ik slechts twee Detroit-EP's gekocht van Soul 4 Real en verder helemaal niks. De GLS krijgt een onvoldoende qua bezorging want er wordt aangebeld en naast de deur neergezet. Alsof het nog steeds corona is. Ook een uur eerder dan de planning, dus nee... met GLS ga ik geen afspraken maken. Het is natuurlijk uitzonderlijk omdat ik meestal singles heb en deze wel in de brievenbus passen. Dat probeert deze gelukkig niet want er zit een elpee in het pakket. Ik heb wel eerder van Aker besteld en ben over het algemeen erg tevreden over zijn diensten. Ik krijg prompt een euro teruggestort als blijkt dat een plaatje niet meer op voorraad is. Dat zou een 'thuisbrenger' zijn geweest want een 'Good Plus' laat ik vaak liggen. Buiten de elpee zijn er twaalf singles en die kan ik wel samenvatten in één bericht. Even koffie zetten, apparatuur aan en gaan met die banaan!

* Bang On A Drum (UK, BBC, 1973)
Ik begin eerst met het grote ding dat eigenlijk niet meedoet in de collectie. In de coronajaren heb ik geen centje pijn gehad, maar in december 2023 heb ik een flinke griep te pakken. Het houdt me een maand van de straat. Ik vul de dagen met het luisteren naar muziek en dat is de tijd dat 'Bang Ya Head' van Boca45 pas is uitgebracht. Ik draai beide kanten van de single meerdere malen achtereen en kan er écht niet genoeg van krijgen. Het laatste stuk van 'Bang Ya Head' is een liedje waarvan ik méér wil weten. Ik kom bij iedere zoektocht uit op een BBC-plaat voor kinderen. Nee, dat moet een vergissing zijn. Weer verder zoeken... Totdat ik in februari eens kijk op Youtube en, ja, daar staat 'Bang On A Drum' van Rick Jones van de desbetreffende elpee. En wat blijkt? Het is hem! Rond de eeuwwisseling is er een enorme rel in Engeland als uitkomt dat de makers van het kinderprogramma 'The Magic Roundabout' flink aan de drugs gingen voordat ze begonnen met schrijven. Ik vermoed dat het niet anders is geweest bij dit kinderprogramma. Als je dan een ervaren drummer uitnodigt en wat drugs erin gooit, kom je vanzelf uit op een 'breakbeat'. Rick staat onder contract bij Argo. Deze Canadese muzikant en zanger speelt bij de groep Meal Ticket en maakt in de vroege jaren zeventig platen voor Argo en werkt mee aan verschillende BBC-platen. Ik heb vanmiddag nog een paar nummers geluisterd, maar nee... het wordt nergens zo groovy als in 'Bang On A Drum' van Rick Jones. Andere bekende namen? Peter Gosling ruikt in 1970 en 1991 aan de Nederlandse Top 40 met 'Peace' en van Lionel Morton heb ik 'Waterloo Road' dat door Joe Dassin wordt vertaald als 'Les Champs Elysees'. Ik beschouw het als al een 12"-single welke op 33 toeren speelt.

* The Alan Bown- Toyland (Duitsland, MGM, 1968)
Alan Bown Set, The Alan Bown of Alan Bown. Het is net als Manfred Mann in alle gevallen een band mét Alan Bown. Verder is het een springplank voor succes. John Helliwell van Supertramp, Jess Roden en Robert Palmer beginnen allemaal hun loopbaan bij Alan Bown. De band komt feitelijk voort vanuit The John Barry Seven. Ik heb al 'We Can Help You' van de groep en nu dus 'Toyland'. Hoewel de band binnen het Mod-idioom valt, koop ik dit echt voor de Gele Bak. Net als 'We Can Help You' is het fraaie barokke popmuziek uit de jaren zestig. Eentje voor de Gele Bak Top 100!

* Carmelita- Mitchie Mitchie Mo-Jo (Duitsland, Carmen, 1974, re: 2016)
1973 of 1974 als ik uit ga van de catalogusnummers van het Carmen-label. Het Duitse Tramp-label brengt deze repro uit in 2016. Het is een lekkere drukke latin-plaat met een nogal 'gritty' klinkende Carmelita. 'Under The Trees' is iets meer ingetogen maar eveneens fraai. De opnames zouden ook zo uit de jaren zestig kunnen zijn maar dit is 'C-1000' op het Carmen-label. 'C-1001' is uit 1974 en 'C-1002' uit 1975 en dus...? De a-kant is echter wel de winnaar van de twee voor mij.

* The Martinels- Baby Think It Over (NL, Success, 1963, re: 198?)
Doorgaans zorgt het voor flinke waardevermindering, maar onder liefhebbers van de Suri-soul is het een bekend gegeven: Hoe meer zwarte viltstift de vorige (Surinaamse) eigenaar heeft toegevoegd aan het label, hoe beter het moet zijn.'Baby Think It Over' is een klapper op het genre, dat hoor je meteen. Opvallend is dat op deze kant de leadzang wordt verzorgt door een heer en dat de dames het overnemen op de andere kant. 'I Don't Care' rockt iets meer met de dame in de lead, maar ik moet zeggen dat ik de a-kant beter vind. Wanneer dit plaatje opnieuw is uitgebracht? Dat kan ook in de jaren zeventig zijn geweest maar de eerste eigenaar heeft de datum van 3 januari 1983 op het label geschreven.

* Van McCoy- The Shuffle (UK, H&L, 1976)
Het is de Engelse persing en hij is een euro. En het is Van McCoy natuurlijk. Dan twijfel ik toch even bij de titel en... jawel... dit is door Veronica gebruikt! Volgens mij zo'n 'Veronica komt naar je toe'-filmpje in de jaren tachtig. Naast dat het Van McCoy-magie is, brengt het ook nog eens fijne tv-herinneringen uit de jaren tachtig naar boven!

* The Newbeats- The Way You Do The Things You Do (UK, Jam, 1973)
Ten opzichte van The Jesters de vorige release op het Jam-label. Dit is 'JAM 34'. The Newbeats timmert dan al bijna een decennium aan de weg en heeft omstreeks 1964 hits met 'Bread And Butter' en 'Everything's Alright'. Hun 'Run Baby Run' is inmiddels ingeburgerd als Northern Soul-klassieker en dan maken de mannen deze cover van de Smokey Robinson-hit voor het Jam-label. Ze zetten hiermee eveneens in op de Northern Soul, maar deze dansen liever op een Motown-versie.  Toch heb ik echt wel mindere versies gehoord! 'Does Your Body Need Lovin' zit op het randje van de bubblegum en de soul en dus hou ik het bij de Smokey-cover.

* The Presidents- Fiddle De De (NL, A&M, 1971)
Méér Van McCoy-magie. Ditmaal een uptempo ding van de heren van The Presidents die het beste bekend zijn van de ballades. 'Fiddle De De' heeft echter de 'magie' te pakken en het levert een zeer aardig deuntje op. 'Sweet Magic' op de keerzijde begint als 'Girls Are Out To Get You' en heeft ook de 'whoo-hoo'-zang. Eigenlijk ook best een aardige kant dus met recht een 'double-sider'.

* J.P. Robinson- The Price (Jamaica, Atlantic, 1973)
Ondanks het fraaie Wirl-hoesje van Barbados (altijd welkom!) is het een Jamaicaanse persing. Met fluittoon in de inloopgroef. 'The Price' begint met een 'spoken intro' en dat zijn doorgaans de klappers. J.P. Robinson maakt na het beëindigen van de relatie de balans op en slikt een paar keer als hij ziet hoeveel geld hij had kunnen besparen. Uiteindelijk is het vooral emotioneel. 'How Much Can She Stand (And Still Stand By Me)' is de a-kant en klinkt als het experiment dat vooraf is gegaan aan 'The Price'. Dat is echter wel een ballade met een meer zoetgevooisde Robinson en een bak violen. Ik reken het tot de 'double-siders' want ik wil wel wennen aan 'How Much'.

* Sally Sagoe- A Little Bit Of Love (UK, Dart, 1975)
Ik twijfel maar Van McCoy en de Engelse persing geven de doorslag. En ja, inderdaad, ik heb de Nederlandse persing maar dat vind ik anno 2009 niet waardig voor de Blauwe Bak. Eens zien of ik daar nu anders in sta? Nou vooruit, voor de novelty en omdat het een Engelse persing is. Het is niet het beste dat McCoy heeft geschreven en hij kan er niks aan doen dat Sagoe het moet vertolken. De flip heet 'Stop' en dat is meer geschikt voor de Northern Soul-dansvloer maar Sally zal geen awards winnen voor haar zangkunsten. Ze speelt in de jaren tachtig in de Engelse soap 'Eastenders'.

* Salt And Pepper- Make The Sun Shine (NL, CBS, 1972)
Het heeft geen Youtube-video en de vraagprijs is redelijk hoog. Toch zegt iets diep van binnen dat ik deze plaat móet hebben. 'The Singing Sisters Of St. Lucy' heeft het tussen haakjes op het label staan. Het hoesje heeft een hoog Soeur Sourire-gehalte maar stiekem ook Thee Headcoatees. Ondanks dat op het hoesje enkel een drumstel, piano en akoestische gitaar staat, hebben de dames een rockbandje weten te strikken. Het maakt het eigenlijk best tot een curieus plaatje. Een stevige beat met handjeklap en prachtige harmoniezang. Ik vind hem leuk genoeg voor de gospelhoek hoewel het een 'oddball' is. 'Flower Of Youth' op de keerzijde is meer ingetogen met een akoestische gitaar. Een beetje een gek ding maar geen spijt van!

* Side Effect- Goin' Bananas (UK, Fantasy, 1977)
Een lekker funky discofeestje op het vinyl. Bij Blues & Soul Magazine denken ze zelfs dat ze dé band voor de toekomst hebben gevonden, maar dat zal iets anders lopen. Tot die tijd is 'Goin' Bananas' een erg grappig nummer.

* Carolyn Veal- Your Love Is Like A Chain Around My Heart (US, Phil-L.A. Of Soul, 1971)
Hopelijk is de a-kant een winnaar! De plaat is normaliter aan de dure kant maar deze heeft een beschadiging aan de rand. Dat maakt dat de b-kant vast niet helemaal gaat draaien, maar de a-kant moest hier geen last van hebben. Er blijft genoeg inloop achter en, nee, ik hoef de b-kant niet te kennen. 'Your Love' is een heerlijke dramatische ballade met een 'deep' zingende Carolyn. Beter dan dit wordt het vast niet!

* Walkers- Woman (NL, Killroy, 1979)
Het Limburgse dansorkest doet een verrassende cover van het Barrabas-hitje van vijf jaar eerder en dat klinkt best lekker. Het past ergens wel weer in het straatje van Massada als ik het zo beluister. Ik zet hem vooralsnog in de Blauwe Bak maar misschien dat ik in december anders ga beslissen.