dinsdag 21 oktober 2025

Singles round-up: oktober 5


Vandaag heb ik mezelf niet kunnen motiveren om aan het werk te gaan en dus verwacht ik morgen een dubbele portie. 'De tijd van het jaar' is na de gebeurtenis van vorig jaar iets naar voren gehaald zoals het lijkt. Toch ga ik proberen om voorlopig even aan de slag te blijven. Op Soul-xotica is eveneens het nodige werk te verzetten. Ritjes naar Beilen en Ruinerwold zijn uitgesteld en intussen doe ik flink boodschappen op Discogs. Ik heb zondag drie besteld waaronder een héle grote 'big want'. Dat inspireert tot het zoeken naar een andere single nadat ik de titel ben tegengekomen in een mailing. In dat geval is de single niet in een al te goede staat. Zo ben ik afgelopen nacht uitgekomen bij Bart op Discogs. Ik heb al vaker bij hem besteld. Hij heeft een demo in de aanbieding van een iets latere heruitgave, een Engelse persing met een andere grote favoriet als b-kant. Ik zoek er nog een stuk of twaalf uit. Deze zijn er niet eerder dan vrijdag of zaterdag en ga ze samenvatten met de drie van zondag. Vanmiddag is het pakket van Juno besteld en dat is een mooie aanleiding voor een 'Singles round-up' met hagelnieuw vinyl, hoewel enkele al oudere releases zijn. De apparatuur kan aan en ik ga weer nieuwe muziek ontdekken. 

* Bernadette Bascom- I Don't Wanna Lose Your Love (UK, Izipho Soul, 1982, re: 2025)
Ik ben een vaste klant bij Izipho Soul en bestel iedere 7"-release op het label. Ik heb nu echter de keten moeten onderbreken. Een paar maanden geleden loopt Patrick ons te 'teasen' met een deel van een platenlabel. Ik herken het meteen, maar dat zal wel niet waar zijn? Of toch...? Ik heb twee jaar geleden een koninklijke prijs betaald voor een bootleg van 'All Of A Sudden' van Melvin Moore, waarvan het origineel een slordige vijfduizend euro doet. Deze bootleg is op dat moment de enige mogelijkheid om het wereldnummer op vinyl te krijgen voor minder dan de genoemde vijfduizend euro. Bernadette Bascom is onlangs verschenen samen met een heruitgave van Melvin Moore. Ja, ik heb wel even gevloekt, maar hou voet bij stuk. Ik blijf het doen met de Daywood-release ook al is Izipho-vinyl van een stevigere kwaliteit. Ik heb voor de foto de achterkant van het hoesje gebruikt met daarop een actuele foto van Bascom. 'Lose' is een staaltje vroege jaren tachtig-klasse van de bovenste plank, hier gepresenteerd in de 'extended version' van iets meer dan vijf minuten. Het nummer is in 2018 al uitgebracht door Izipho maar dan in de korte versie en deze single is binnen de kortste keren uitverkocht. Het heeft een andere b-kant ten opzichte van de 2018-uitgave: 'Can't You Feel My Love' is een vrij recente opname met een digitale r&b-beat. Het gaat mij toch echt om de a-kant. 

* Dylan Chambers- Love Like This (UK, LRK, 2025)
Een ander platenlabel dat ik op de voet volg is LRK. Gelukkig brengt LRK heel veel muziek digitaal uit en wordt niet alles automatisch uitgebracht op single. Hierdoor heb ik bij dit label de reeks nog niet hoeven onderbreken. Hij heeft ooit gedreigd met een plaatje dat ik totaal niet zie zitten maar vooralsnog is die niet uitgebracht. Intussen is daar Dylan Chambers, iemand die al eerder platen heeft gemaakt voor LRK en waar ik tenminste één single van heb. 'Love Like This' heeft een zeer aanstekelijke hook. Ik geloof wel dat het op van alles en nog wat lijkt maar kan geen concrete voorbeelden bedenken. Het is echter gedaan in stijl en ik krijg goede luim van dit plaatje. Op de keerzijde staat 'Mercy (That's What I Need)' en ook dat is niet te versmaden. Dylan heeft een vrij toegankelijke stem en zingt tegelijk uit zijn tenen en dat is een aangename combinatie. Ik kies bij nader inzien toch voor 'Love Like This' maar 'Mercy' mag er zeker zijn!

* Willie Jones- Warning Shot (US, Pravda Music, 2019)
Juno heeft doorlopend een uitverkoop van oudere titels en zo nu en dan neem ik een kijkje om te zien of iets heb gemist. Zeker als één nieuwe release in het boodschappenmandje zit waarmee ik niet te lang moet wachten. Zo blader ik door de oudere releases en merk een aantal nieuwe toevoegingen op. Ik heb in 2021 een drama gehad met een Engelse onafhankelijke platenmaatschappij en hun single ligt nog altijd bij Juno op me te wachten voor vijf pond. Maar ik bestel hem niet! Willie Jones is ook spotgoedkoop en ik beluister de soundfile. Ik zie nu dat de single niet op Discogs staat en ook niet op 45cat. Ik zou graag willen ontdekken of het de 'grote' Willie Jones is of een naamgenoot uit Chicago. Het lijkt toch de Detroit Willie Jones te zijn die in 2014 heeft samengewerkt met Black Francis, beter bekend als Frank Black in The Pixies. Toch is het vreemd dat er nergens melding wordt gemaakt van deze uitstekende single. Zowel 'Warning Shot' als 'Gotta Let It Go' zitten op het randje van de blues waar het net overstroomt naar de soul. Ik vind de laatstgenoemde uiteindelijk het beste van de twee maar ik kan best wennen aan beide kanten. 

* The King Tones & Marie- Ushinawareta Machi (Japan, Express, 1978, re: 2022)
Een heel eigenwijs ding uit Japan. The King Tones is een doowop-zanggroep en actief sinds de vroege jaren zeventig. In 1978 neemt het een album op met zangeres Marie. Het zit ergens tussen Japanse pop en disco in, Manhattan Transfer voor op de dansvloer. 'Downtown for the nation' is het enige dat verstaanbaar is voor iemand die niet bekend is met de Japanse taal. Op de flip staat 'Ginga Lullaby'. Ik geloof dat ik hier vooral overstag ben gegaan. Het is een slaapliedje zoals verwacht maar vooral een prachtige ballade. En ja hoor, zowel Marie als The King Tones kunnen zingen! Maar het is vooral heel erg een novelty. Hij zit komende zaterdag in de show!

* The Mansion- The Girl Next Door (UK, Soul Junction, 1974, re: 2022)
Een label dat ik merkwaardig genoeg niet op de voet volg is Soul Junction. Toch brengt dat bijna aan de lopende band leuke nieuwe platen uit. Het zijn allemaal legale heruitgaven van zéér zeldzame en gezochte singles. Ik vind het wel aardig om ae achteraf te ontdekken hoewel ik vorig jaar er bovenop zat toen Tearra opnieuw werd geperst. The Mansion begint erg bizar maar ontvouwt zich al snel tot een 'sweet soul rarity'. Ik moet er nog wel even aan wennen. Het klinkt meer jaren zestig dan 1974 maar dat is het bouwjaar dat 45cat hangt aan de originele Gibbs-uitgave. De groep blijkt nog een hele leuke achtergrond te hebben want het zijn ingezetenen van de Green Bay-gevangenis in Wisconsin. De plaat is echt van 1974 maar de releasedatum is een paar maal uitgesteld doordat nog niet iedereen vrij is. De b-kant begint ook al onstuimig en verandert dan eveneens in tradionele doowop-stijl. 'The Girl Next Door' is mijn favoriet van de twee. 

* Bobby Reed- The Time Is Right For Love (UK, Celestial Echo, 1970, re: 2025)
Eerder dit jaar is een origineel verkocht waar een scheurtje in zit. 'Hence price' brengt deze 606 dollar op. John Manship heeft eentje in 2022 in nieuwstaat geveild voor 715 pond. Hierdoor staat de gemiddelde prijs op 932 euro voor een origineel in nieuwstaat. Celestial Echo heeft de single nu beschikbaar voor beduidend minder, alleen met omgedraaide kanten. Beide kanten zijn geschreven door Van McCoy met Joe Cobb en Van heeft de plaat ook gearrangeerd en geproduceerd. Dat is te horen! Ik kan nu wel begrijpen waarom dj's zo ver willen gaan qua prijs. Het is aan beide kanten fantastische crossover-soul hoewel mijn voorkeur uit gaat naar 'The Time Is Right For Love'. 

* Thee Marloes- I'd Be Lost (US, Big Crown, 2025)
De apparatuur kan uit want 'I'd Be Lost' kan ik inmiddels dromen. Het is ruim twee jaar geleden dat ik kennis maak met Thee Marloes middels hun uitstekende 'Logika'-single, eveneens op Big Crown. Dat nummer wordt het Indonesisch gezongen, 'I'd Be Lost' is van start tot einde in de Engelse taal. Nu de dagen korter worden en de wind om het huis raast (om nog maar te zwijgen van de nattigheid uit de lucht), wil ik zo nu en dan vluchten naar de zomer. Dat kan ik vanaf nu doen door deze single van Thee Marloes op te zetten want je zit meteen in een luie stoel aan het zwembad. Tekstueel is het een prachtig liefdesliedje en het wordt erg charmant gezongen. Niet heel erg soulvol maar wel ontzettend relaxed. 

maandag 20 oktober 2025

Lang zullen ze spelen: The United States Of America


Het bericht over The Audience in mei van dit jaar heeft lange tijd gedreigd een losse flodder te worden, hoewel ik verschillende malen heb gedacht aan dit album van The United States Of America als volgende in de serie. Het volgt, goed beschouwd, op 'Het nalatenschap' waarbij ik een album centraal zet dat ik heb te danken aan broeder. In 'Lang zullen ze spelen' zal ik een aantal albums met jullie delen waar ik dagelijks erg veel plezier aan beleef. In digitale vorm want met het 12"-vinyl heb ik inmiddels niets meer. De 'Honderd achteruit' vergt enige voorbereiding en het zou ideaal zijn om vandaag dubbel te publiceren en dus ga ik nu alsnog een aflevering doen van deze rubriek. In geval van Audience heb ik de plaat integraal gedraaid tijdens het schrijven en dat ga ik vandaag niet doen. Wel wil ik dit bijzonder aardige album graag in de schijnwerpers zetten. Het gaat om het titelloze debuut en de enige langspeler van The United States Of America uit maart 1968. 

Het is mei 1996. Twee dagen ervoor ben ik 'bevrijd' na een optreden van The Gathering in Leeuwarden. Ofwel: Mijn omgedraaide kruisje in mijn linkeroor is afgebroken. Ik beschouw het echter als een 'bevrijding' en ga in plaats van donker en zwart opeens weer hippie en kleurrijk zijn. Ik ga deze zaterdag naar Heerenveen en kom thuis met een paar singles, voorbespeelde cassettebandjes en in ieder geval een cd van The Peddlers. De laatste zal pas écht gaan leven voor mij tijdens het verblijf op de ADM ruim een anderhalf jaar later. Op het gebied van de cassettes heb ik onder andere een verzamelaar van Generation X, de vroege band van Billy Idol, en een compilatie met de titel 'The Best Of The Rock Machine'. In 1968 en 1970 brengt platenmaatschappij CBS twee 'samplers' op de markt: 'The Rock Machine Turns You On' en 'Rock Machine I Love You'. Hierop presenteert CBS haar palet aan 'underground'-bands en artiesten gecombineerd met een paar bekende namen als The Byrds. Het idee is dat de platenkoper wordt gelokt met de grote namen en intussen een minder bekende band of artiest leert kennen. Een concept dat door veel verschillende platenmaatschappijen zal worden gehanteerd in deze tijd. 'The Best Of The Rock Machine' verzamelt de meest aantrekkelijke nummers van beide albums en zijn ook voor mij de start van een zoektocht. 

Dankzij deze cassette kom ik onder andere op het spoor van Moby Grape, maar ook The Peanut Butter Conspiracy, Tim Rose en... The United States Of America. Ik heb nog geen noot gehoord van de band maar heb in een cd-gids uit 1989 gelezen over het album. In dat boekwerkje wordt het aangeprezen als één van de meest ultieme albums. Overigens krijgt 'Climate Of Hunter' van Scott Walker dezelfde waardering. Het nummer op 'Rock Machine' is meteen een favoriet: 'I Won't Leave My Wooden Wife For You, Sugar'. Het is pas veel later als ik de tekst ga begrijpen maar tot die tijd sta ik al versteld van het zwaar psychedelische geluid van The United States. Vervolgens moet het twintig jaar duren eer er iets van een volgende stap komt. Het is vijftig jaar sinds de introductie van de Moog-synthesizer als ik besluit 'Afterglow' een avond in het teken te zetten van de elektronische pioniers. Daarbij word ik middels een website op het spoor gezet van 'The American Metaphysical Circus'. Het is in 2022 als ik net mijn nieuwe (inmiddels vorige) mp3-speler in gebruik heb genomen en volgepompt met nummers uit de archieven van 'Afterglow'. Tijdens een fietstocht in de buurt van Jubbega hoor ik 'The American Metaphysical Circus' en ben op slag helemaal verliefd. Het is toch niet eerder dan begin dit jaar dat ik eidnelijk eens het volledige album toevoeg aan mijn speler. 

Twee weken geleden heb ik, in navolging van de vakantie in Emmer-Compascuum, 's avonds de televisie aangezet. In april doe ik hetzelfde als dat ik vorig jaar zomer in Lingen heb gedaan: Ontspannen met een nieuw album op de koptelefoon. Half slapen en zo het album leren kennen. Het effect dat heeft gemaakt dat ik 'The House On The Hill' van Audience ben gaan waarderen. Op de avond van mijn vijftigste verjaardag doe ik hetzelfde maar nu met The United States Of America. Dat wordt een magische belevenis! 

Omdat ik Audience al in de 'Honderd achteruit' heb gehad, beperk ik me tot de nummers op het album. In geval van The United States kan ik nu wel de band introduceren en naar de geschiedenis kijken. Het begint in 1963 met een klein liefdesverhaaltje. Joseph Byrd is een veelzijdig muzikant die in 1963 voor Time-Life werkt aan een soundtrack met muziek uit de periode van de Amerikaanse burgeroorlog. Dorothy Moskowitz studeert aan Barnard College, een kunstacademie enkel voor vrouwen, waar ze de lessen volgt van Otto Luening. Luening is behalve een klassiek fluitist ook bezig met het experimenteren met tapes. Byrd kan de muzikale kunsten van Moskowitz gebruiken voor zijn nieuwste project en de twee vormen een paar voor drie jaar. Behalve een muzikante is Moskowitz ook een zangeres, ze heeft eerder in een zanggroep gezeten met onder andere Art Garfunkel. Byrd zit stevig in de avant garde maar treedt in 1967 op met een groep met Linda Ronstadt en ontdekt daar dat hij pas een groter publiek kan bereiken als hij een rockband formeert en daarin de avant garde verwerkt. De eerste bezetting van The United States Of America is geen lang leven beschoren. Moskowitz heeft Byrd in 1966 verlaten en gaat van Los Angeles terug naar New York. Als Byrd het niet voor elkaar krijgt om een vaste rockband op het podium te krijgen, haalt hij Moskowitz terug naar L.A. Columbia (dat bij ons CBS heet) heeft de nieuwe band inmiddels een contract voorgehouden. 

Of Columbia zich ervan bewust is of niet? Dat zullen we nooit weten. Maar met Byrd en Moskowitz aan het roer wordt het geen doorsnee 'hap-slik-weg'-rockplaat. Naast moderne synthesizers worden allerhande experimentele technische snufjes gebruikt op de verschillende conventionele instrumenten om tot vernieuwende geluiden te komen. Daarnaast is Byrd een radicale communist en zoekt bandleden uit met eenzelfde politieke voorkeur. Dat heeft dan zijn weerslag op de teksten. In 1996 'begrijp' ik nog niet de tekst van 'I Won't Leave My Wooden Wife For You, Sugar', maar dat zal later pas indalen. De ik-persoon is een 'boomer' die aanpapt met een minderjarig meisje. 'I just couldn't stand it when you come home late from school'. Aan het einde van het nummer zit een dodenmars en het is niet duidelijk of dit ter ere van de man is of dat er een 'crime passionel' is. Het is sowieso een absurd nummer dus ik zou nergens van opkijken. 

Ik zie nu dat 'Hard Coming Love' in de nieuwe eeuw door Sundazed als single is uitgebracht. Daar wil ik wel eens naar gaan kijken op Discogs. Het album zal niet verder komen dan nummer 181 op de Amerikaanse albumlijsten maar zal in de decennia daarop worden geprezen als één van de eerste elektronische albums. Toch is het vooral een 'timepiece'. We horen een groep muzikanten met roots in de avant garde, klassieke muziek en Indiase folkmuziek hun eerste schreden zetten in de wereld van de rock en mede dankzij de productie van David Rubinson is het nog goed te kauwen. Meteen na het eerste album is het al hommeles als Gordon Marron voor een volgend album meer een Paul McCartney-achtige benadering wil voor de muziek. De band valt vrijwel meteen uit elkaar. 

Eens per week? Nee, eens per twee weken. Dat is het moment dat ik het album weer eens opzet tijdens een fietstochtje. Ik kan het praktisch dromen maar sta ook iedere keer weer verwonderd van nieuwe dingen die ik ontdek in het album. Het is niet bepaald 'easy listening' maar redelijk essentieel voor lieden die geïnteresseerd zijn in de historie van de elektronische muziek. Ik mag mezelf ook scharen in dat gezelschap. 

Het zilveren goud: 2000 deel X


Nu heb ik vorige week zo mijn best gedaan om weer op schema te komen en hup... ik kijk weer tegen een achterstand aan. Wat is er gebeurd in het weekend? Niet heel veel bijzonders. Vrijdagavond stroomuitval tijdens de radioshow, een half uur lang geen ander licht in de omgeving dan het licht van het scherm van mijn laptop. De accu daarvan houdt het niet lang vol maar redt me deze avond. Zaterdag drie pogingen gedaan om de dag te aanvaarden en gisteren ook weinig actief geweest. Tenslotte vanmiddag de post rond gebracht. Hoewel ik dolgraag een paar video's wil kijken, heb ik mezelf opgedragen om vanavond in ieder geval één bericht te publiceren. Dat moet dan 'Het zilveren goud' worden waarbij ik terug mag naar oktober 2000. Een maand die me nog erg goed bij staat hoewel er niet hele schokkende dingen zijn voorgevallen. Met tenslotte de laatste singles die ik in juli 2000 bij de tijdelijke inbrengwinkel op het Steenwijkerdiep heb gekocht. 

Het is de overgang van de laatste weken bij de kringloopwinkel en de eerste dagen in de kunstmest bij de ACM. Het is op een donderdagmorgen dat ik ontwaak. Ik slaap dan overigens weer in bed nadat ik het bijna een anderhalf jaar heb volgehouden om rechtop in een stoel te slapen. Het is uiteindelijk veel beter voor mijn rug. Over een paar maanden zal ik nog een voordeeltje beleven aan deze ervaring maar dat is iets voor later. Huisbaas Harrie is er niet en dus fix ik zelf de koffie en zit meteen vol plannen. Ik heb zomaar opeens zin om naar Sneek te gaan. Even buurten in Het Bolwerk! Dat heb ik niet beter kunnen plannen want uitgerekend deze dag is het startschot van de viering van het vijfentwintigjarig jubileum. Dat klopt: Het Bolwerk viert momenteel haar vijftigste. In het vorige bericht beloof ik om uitgebreid te schrijven over dit weekend maar mijn geheugen laat me in de steek. Ik weet alleen nog te herinneren dat op vrijdagavond The Damned met Captain Sensible optreedt. 

Het is ook het weekend dat ik gewend raak aan het nieuwste album van Radiohead. Zoals ik vorig jaar oktober heb geschreven heb ik een hele speciale band met 'OK Computer' uit 1997. Mijn broer zet de cd voor me over op cassette tijdens de vakantie in Denemarken en het zal uitgroeien tot een 'alltime' favoriet. In 2000 hoor ik dat er een nieuw Radiohead-album op komst is maar er wordt vooraf gewaarschuwd dat het geen tweede 'Pablo Honey', 'The Bends' of 'OK Computer' is. Radiohead verlaat het concept van de perfecte gitaarpopliedjes en gaat het experiment aan. Op een zekere maandag werk ik binnen bij de ACM. Het is een week of wat voordat het eerste schip met een nieuwe voorraad binnenkomt. Het is mijn taak om zoveel mogelijk kunstmestkorrels los te bikken want de onderste twee meter is inmiddels een koek geworden. Vervolgens plastic spannen over de bergen om te voorkomen dat er vocht bij gaat komen. Het is iedere dag Radio 3 op de ACM en deze dag hoor ik geregeld de aankondiging dat vanavond om tien uur het nieuwe Radiohead-album integraal wordt gedraaid op de radio. Vooraf zijn de eerste reacties van de popjournalisten die een uur eerder de eerste luistersessie hebben. Ik zit klaar met de cassette in de aanslag. De eerste reacties beloven niet veel goeds en ik weet dat ik bij het vijfde of zesde nummer heb getwijfeld om de cassette stop te zetten, de radio uit te doen en iets anders te ondernemen. 'Ik denk niet dat ik dit leuk ga vinden', denk ik geregeld. Toch blijf ik zitten en zet de cassetterecorder pas op 'stop' als het album volledig is gedraaid. 

Het album heeft een paar weken nodig om te rijpen. Iets dat ik overigens ook ken van 'The Bends'. Het weekend van het Bolwerk-jubileum valt het kwartje en een week later koop ik de cd. Het is eveneens de tijd van 'Showbiz' van Muse. Ik heb een paar maanden eerder op Pinkstermaandag naar Pinkpop gekeken op televisie en zie daarbij het interview met de leden van Muse. Dan hoor ik voor het eerst 'Unintended' en het is even alsof de wereld stopt met draaien. Dat album koop ik eveneens in oktober 2000. Er is dan nog zoiets als een Platen10Daagse en ik krijg een kraslot. Ik mag een cd uitzoeken ter waarde van vijfentwintig gulden. Dat wordt dan 'Bryter Layter' van Nick Drake. Dat is op dat moment net weer een hype geworden. Volgende maand méér over de kunstmest!

3297 Avalon - Roxy Music (NL, Polydor, 1982)
3298 Spacer - Sheila & B. Devotion (UK, Carrere, 1979)
3299 Because The Night - Patti Smith Group (US, Arista, 1978)
3300 It's Only Just Begun - Solution (NL, CBS, 1980)
3301 Dancing In The Dark - Bruce Springsteen (NL, CBS, 1984)
3302 Face The Face - Pete Townshend (Duitsland, Atco, 1985)
3303 Take That Look Off Your Face - Marti Webb (NL, Polydor, 1980)
3304 Ain't No Sunshine - Bill Withers (Duitsland, A&M, 1971)

Alle singles zijn in 2000 zonder hoes. Het hoesje van Solution kom ik later eens tegen. Bruce zit verpakt in het hoesje van een single van Jasperina De Jong welke je krijgt bij een voordeelvat wasmiddel van All. Blijkbaar wordt ergens flink gewassen want ik heb een flinke collectie lege hoesjes van deze single. Daar verpak ik in 2000 een aantal platen in waarvan het hoesje is kwijtgeraakt waaronder The Boss. Volgende maand presenteer ik jullie de drie singles van september 2000 en de zes van november 2000. Dat maakt dat we in december geen 'Het zilveren goud' hebben maar wellicht wel een 'Het zilveren geheugen'. In 2001 rommelt het al net zo met de platen, ik koop in deze jaren ook nog vrij regelmatig cd's. 

donderdag 16 oktober 2025

Beeld uit het verleden: 15 oktober 2017


Om weer even op schema te komen met de berichten gooi ik nu een aflevering erachteraan van 'Beeld uit het verleden'. En het lijkt ook erg goed uit te komen! Het is namelijk een weekend waar ik graag aan refereer als het KNMI opeens in uitroeptekens gaat praten voor wat betreft het extreme weer. Terwijl je momenteel een keuze moet maken tussen een trui met zomerjas of iets luchtigers met winterjas, daar hoef je op deze dag in 2017 niet aan een jas te denken. Zelfs iets met lange mouwen mag in de kast blijven liggen. Het is alweer een paar weken sinds de zomervakanties en intussen hebben we ook al frisser en onstuimiger weer gekend, maar in het weekend van 15 oktober 2017 is het opeens weer heel even zomer. Ik vier het deze zondagmiddag met een ritje op de Pioneer. Via de Anserdennen naar Pesse en Zwartschaap naar Hoogeveen en via Echten en Ruinen weer terug. Op het industrieterrein van Hoogeveen wordt de tijd aangegeven en de temperatuur. Het is dan inmiddels zes uur 's avonds en het kwik staat nog immer op zesentwintig graden. Het valt me overigens op dat de NOS op haar nieuwspagina is begonnen met het aankondigen van het weer voor de komende tijd. Iets waarbij ik een nare bijsmaak krijg want volgens mij wordt daar iets mee in gang gezet. Ik zal jullie de complottheorieën besparen. Mis ik de Pioneer? Het zou niet hoeven want hij staat nog altijd in de schuur. Ja en nee. In geval van 'nee... wat ik niet mis: Tweemaal per week ontwaken met een kuitspier die op slot zit. Ik heb erg veel plezier gehad met het ding in drie jaar, maar of ik hem op de korte termijn terug op de weg ga brengen? Voorlopig nog even niet...

Singles round-up: oktober 4


Er is een vrachtje onderweg van Juno en gisteren heb ik afgerekend bij Mark. In het laatste geval verwacht ik de singles niet voor eind van deze maand en dus kunnen die nog wel eens meegaan voor november. De Juno-singles komen ter zijner tijd nog wel aan bod samen met de nieuwe LRK-release die vorige week is binnengekomen. Ik dreig meerdere malen per week met Beilen en ook vandaag heeft het even op de agenda gestaan. Het is Soul-xotica dat de doorslag geeft want ik heb nog zestien van Assen liggen waarover ik moet schrijven. Het moet ook geen 'overkill' worden tot zover dat in 2025 nog niet het geval is. Vandaag dus de laatste zestien uit Assen in blokjes van drie en eentje van vier. De koffie is klaar, de apparatuur mag aan en ik ben klaar voor een half uurtje muziek aan mijn oren!

* Joan Jett & The Blackhearts- Crimson And Clover (Frankrijk, Boardwalk, 1982)
* Lois Lane- River Deep, Mountain High (NL, CNR, 1976)
* Magna Carta- Forever (NL, Philips, 1978)
Ik kan me even niet meer herinneren welke presentator en op welk station... Hoe dan ook: Het is een jaar geleden ofzo dat ik van iemand hoor die pas heeft ontdekt dat 'Crimson And Clover' van Joan Jett een cover is en dat deze helemaal in de ban is geraakt van Tommy James & The Shondells. Volgens mijn herinnering staat 'Crimson And Clover' op de jukebox van Wolfman Radio. Ik heb de single nog altijd niet. Ik heb bij deze Lois Lane ook altijd gedacht dat het een Nederlandse zangeres moet zijn maar ik zie nu dat het een licentie is van het Engelse BUK Records. Het blijkt Lois Wilkinson te zijn, één helft van The Caravelles. Ik moet zeggen dat 'River Deep' niet tegenvalt. Het tempo is flink naar beneden gehaald en Lois klinkt erg sensueel op plekken als je het mij vraagt. Ik vind het zeer zeker één van de betere cover-versies die ik tot dusver heb gehoord! Lindisfarne heeft in 1978 plots veel succes met 'Run For Home' en eenzelfde effect staat op het wensenlijstje voor Magna Carta. Toch is 'Forever' té weinig memorabel om een grote hit te worden. In vergelijking met 'Took A Long Time' van twee jaar eerder is dit vrij ondermaats. 

* Chuck Mangione- Children Of Sanches (NL, A&M, 1978)
* Dave Mason- Only You Know And I Know (Duitsland, Harvest, 1970)
* Frankie Miller- Darlin' (Duitsland, Chrysalis, 1978)
Een paar maanden geleden is Chuck van ons heen gegaan maar dat heeft niet de voorpagina van de dagbladen gehaald. Chuck wie? Zoiets... Het is jaren geleden tijdens een forummeeting (ik zeg 2011 uit mijn hoofd) dat Chuck onderdeel is van een popquiz. Ik ken de naam wel want ik heb al een single van de beste man. Chuck is het beste bekend van een tune en dat is... 'Children Of Sanchez'. 'Zaterdag Sport'. Het herkenbare stukje zit alleen aan het begin en vermoedelijk aan het einde. Ik heb wel het vermoeden dat het dan door een ander studio-orkest is ingespeeld. Van Dave Mason word ik oprecht blij. Het brengt me terug naar jointjes, soms iets steviger spul via de neus en absint. Dat komt omdat mijn Steenwijker kameraad Robert dit album heeft en ik het steevast uitzoek om te draaien tijdens onze verboden activiteiten. Chuck Mangione kennen we dus via 'Zaterdag Sport', 'Darlin' van Frankie Miller kan ook iedereen mee zingen. Het is namelijk het origineel van 'Willem' van Willem Duyn. Ik had het ooit op een verzamel-cd staan en beschouw het puur als een novelty. 

* Joni Mitchell- Good Friends (NL, Geffen, 1985)
* Puzzle- Weekend Rock (NL, GIP, 1979)
* Barry Ryan- Red Man (Duitsland, Polydor, 1971)
* Samantha Sang- The Love Of A Woman (Duitsland, Polydor, 1969)
De elpee 'Dog Eat Dog' kunnen ze op veel plekken aan de straatstenen niet kwijt en ik ken het album van de uitverkoopbakken. Ik heb nooit in de verleiding gestaan om het te kopen. Onterecht? Ik mag het nu beoordelen aan de hand van 'Good Friends' en dat valt niet tegen. Joni heeft een onmiskenbaar stemgeluid en artistiek ligt het in het verlengde van haar klassieke werk, alleen nu met een New York-disco beat uit een doosje en de aanvullende zang van Michael McDonald. Ik vind het eigenlijk best goed!  Op de vrijdagmiddag doet een radiocollega in Steenwijk een radioshow met platen die je nergens anders meer hoort. Ik kan me herinneren dat hij maanden geleden een nummer heeft gedraaid van Puzzle. Ik weet meteen al dat het een andere single moet zijn, maar ach... Of toch? Het klinkt een beetje als Bow Wow Wow zonder de burundi-drums. Misschien is het toch wel het plaatje dat ik heb gehoord. Puzzle is met name populair bij de Belgische piraten van 1979 en dus een plaatje dat je nóóit meer hoort. De rest van de wereld is hem alweer vergeten maar Barry Ryan blijft onverminderd populair in Duitsland. Dat betekent dat hij nóg meer variaties op het 'Eloise'-thema moet doen. Ditmaal met een Russische ondertoon. En de grote verrassing? Het is best een leuke plaat! We kennen Samantha Sang het beste van 'Emotions' dat ze eveneens met The Bee Gees heeft gemaakt. In de late jaren zestig is ze een ontdekking van de gebroeders Gibb en deze single is een resultaat. Het is zonder meer de meest sexy klinkende Gibb maar daar houdt het dan ook wel weer mee op. Het is geen hoogvlieger maar gulukkig hebben we 'Emotions' nog. 

* Bob Seger & The Silver Bullet Band- Still The Same (Duitsland, Capitol, 1978)
* The Shoes- Peace And Privacy (NL, Polydor, 1967)
* Chris Spedding- Motor Bikin' (Duitsland, Rak, 1975)
'Lang zullen ze spelen' lijkt een eenmalige rubriek te zijn geweest, verder wordt niet echt bekend waar ik naar luister op mijn mp3-speler. Welnu, een jaar geleden herontdek ik 'Mainstreet' van Bob Seger welke sindsdien hoog op mijn wenslijstje staat. Dat heeft ertoe geresulteerd dat ik het studio-album met 'Mainstreet' op de speler heb staan. Toch heb ik hem nog maar één keer gedraaid. Ik weet nog precies waar en wanneer. Intussen heb ik ook nog steeds 'Still The Same' niet en dat is nu dan mooi opgelost voor een zuinige euro. Als er nog geen radio was dan hadden ze het voor deze plaat kunnen uitvinden. Enig voorbehoud? Nee, ik denk dat het wel officieel is nu... Met 'Peace And Privacy' heb ik de Polydor-singles van The Shoes compleet op 'After All' na uit 1970. Ik heb desgewenst het fotohoesje van de laatstgenoemde dus ook in een neutrale hoes is die welkom. 'Peace And Privacy' heeft voor de nodige kopzorgen gezorgd want tegen de tijd dat ik ontdek dat deze nog ontbreekt, koop je niets meer voor een kwartje. Nu heb ik hem dan voor twee mooie euro's en de single is in een perfecte staat. Erg blij mee! Ik heb nooit veel opgehad met 'Motor Bikin' maar het is toch wel eens fijn om hem in de collectie te hebben. 

* The Tremeloes- Here Comes My Baby (Duitsland, CBS, 1967)
* T.Rex- Teenage Dream (Duitsland, Ariola, 1974)
* The Walker Brothers- Lines (Duitsland, GTO, 1976)
Ik weet zeker dat ik The Tremeloes al eens heb gekocht. Er staat me iets van bij van Denemarken in de late jaren negentig. De Zweedse persing of toch ook de Duitse? In ieder geval niet met fotohoes. Hoe dan ook... de plaat is onvindbaar op het moment en dus beschouw ik het als een nieuwe aanwinst. Altijd goed voor een feestje! Marc Bolan neemt afstand van de stampende drums en duikt eens in een ouderwetse ballade met een groots orkest. En hoor ik daar Gloria Jones op de achtergrond mee zingen? Het is geen onaardige plaat. Is er een link tussen Bolan en The Walker Brothers? Scott is enige tijd goed bevriend met Marc en net als bij al zijn vrienden leent Marc ook geld van Scott. Als deze het terug wil hebben, is Bolan in geen velden of wegen te bekennen. Hij doet zijn beklag bij David Bowie. 'Ik denk dat ik mijn honderd pond nooit terug krijg'. Bowie weet het te relativeren. 'Ik heb hem duizend pond geleend en krijg dat waarschijnlijk ook nooit meer terug'. The Walker Brothers. Ooit een tienersensatie in Engeland maar tien jaar later compleet verguisd en juist als de band een comeback wil maken. 'Lines' is van de hand van Jerry Fuller. Deze neemt het pas in 1979 zelf op en ik probeer te ontdekken waar ze dit vandaan hebben gehaald. Het is namelijk bekend dat The Walker Brothers hun voorschot opmaken aan elpees waarna ze de nummers gaan uitzoeken. Het is groots en meeslepend als 'No Regrets' en of het beter is dan het origineel? Daar waag ik me niet aan. Ik vind het in ieder geval best te pruimen!

woensdag 15 oktober 2025

Week Spot: The Friends Of Distinction


Het is precies 1652 berichten geleden. Het is dan nummer 4040 voor wat het waard is. Daags na 3 april 2021. De dag waarop veel stellen in Engeland en Amerika in het huwelijksbootje zijn gestapt. Omdat in deze gebieden de maand vóór de dag komt, leest dat als '4-3-21'. Maar... waarom kijk ik over mijn schouder naar een bericht van jaren geleden als inleiding voor de Week Spot. Welnu, de keuze voor de Week Spot is deze week op zichzelf niet lastig. Het zal een single moeten worden op het RCA-label omdat dit ergens halverwege de show van zaterdag gaat uitkomen. Ik zie meteen 'Grazing In The Grass' van The Friends Of Distinction en ik ben vlug bereid. Alleen heeft de groep in 2021 al de Week Spot gehad met 'Time Waits For No One'. Ik heb het bericht eerder vanavond erop na geslagen en in dat bericht vertel ik niet alleen de volledige geschiedenis van de groep maar ook van de Week Spot van deze week. 'Grazing In The Grass' zal de grootste hit worden voor de groep. In plaats van in herhaling te vallen, hebben jullie hierbij de link naar dat bericht. https://soul-xotica.blogspot.com/2021/04/week-spot-friends-of-distinction.html. Ik heb de single zélf even niet bij de hand, maar het lijkt erop dat ik toch de 1971-uitgave heb? Bovenstaande foto is van de eerste persing uit 1969. Nog geen twee jaar later verschijnt het opnieuw in Engeland met een andere b-kant. Volgens de recensent van Blues & Soul-magazine is dit vanwege het bezoek van de groep aan Engeland. Deze week dus eens een kortere introductie tot de Week Spot maar het bericht van april 2021 vertelt alles wat jullie willen weten over de groep en de plaat...

dinsdag 14 oktober 2025

Singles round-up: oktober 3


De keuze gaat afgelopen zaterdag tussen Beilen en Assen. Ik ben nog het meest recent in Beilen geweest maar dat is begin juni. Ik ben dan al aan de late kant voor de inbrengwinkel en neem het me niet aan tijd om te knielen voor de bananendoos met singles. Daar heb ik voor het laatst gekeken in maart en dat wordt hoog tijd. In Assen ben ik in april voor de laatste keer geweest. Ik hoop uiteraard om oude rhythm & blues te vinden maar dat valt zwaar tegen ditmaal. De 'vaste' verkoper lijkt de singles niet echt te hebben aangevuld sinds april. Zijn collega om het hoekje heeft dat wel gedaan en daar vind ik uiteindelijk de platen waar ik het meest gelukkig van word. Daarachter staat nog iemand met hitsingles uit de jaren zeventig en tachtig. Ik moet dus nog eens terug! Ik weet niet of dat met de fiets gaat gebeuren of op en neer met de bus. Na de 'dubbele' van zondag heb ik nog 32 singles over waar nóg een 'dubbele' bij zit en een paar afwijkende persingen die ik als een nieuwe aanschaf beschouw. Ik ga de 32 in 2 afleveringen doen en de singles opnieuw per drie behandelen. 

* Barclay James Harvest- Rock'N Roll Star (Duitsland, Polydor, 1977)
* The Beatles- A Hard Day's Night (NL, Parlophone, 1964, re: 1974)
* Blackfoot Sue- Standing In The Road (Duitsland, DJM, 1972)
Er liggen bij de tweede dealer verschillende singles van Barclay James Harvest, helaas allemaal Polydor-platen uit de tweede helft van de jaren zeventig en tachtig. Ik zoek bijvoorbeeld nog wel de eerste hit van de groep, 'Mockingbird' uit 1970. Voor de 'more music variety' gooi ik deze van Barclay James Harvest bij op het stapeltje en het is pas bij thuiskomst dat ik zie dat het een 'live'-uitvoering is. Daar ben ik doorgaans niet kapot van maar vooruit maar... Deze heeft een 'edge crack', daar ben ik niet zo blij mee. Qua live-opname valt het niet tegen en het nummer zelf is ook best fijn. De 'crack' verstiert het plezier toch wel voor een goed deel. Wat doet 'A Hard Day's Night' voor een euro tussen de collector's items? Hee, kijk eens naar dat label. Eenmaal thuis valt het kwartje: Dit is de stereo-uitgave uit 1974 en toen heeft het zelfs nog in de Tipparade gestaan. Ik beschouw het als een nieuwe aanwinst en de plaat komt in de jaren zeventig-bak omdat ik het origineel al in de jaren zestig heb staan. 'Original Jam Recording', staat op het hoesje van Blackfoot Sue en dat herinnert me eraan dat ik waarschijnlijk ooit ook nog de Engelse persing zal aanschaffen. 'Standing In The Road' is typisch zo'n Engelse hit uit de jaren zeventig. Ik heb het wel vaak in de radioshows gedraaid en ben erg blij om dit fijne nummer eindelijk eens op single te hebben. 

* André Brasseur: Early Bird (Duitsland, Palette, 1965)
* Bread- Lost Without Your Love (NL, Elektra, 1976)
* Captain Gumbo- Allons A Lafayette (NL, MW, 1990)
Bread is degene die ik zondag over het hoofd heb gezien. Ik heb de single al in een neutrale hoes maar zo met de fotohoes is hij nog mooier. Bij André Brasseur twijfel of ik hem niet maar nee... Ik kan hem in geen geval laten liggen want hij is slechts negentig cent! Dat hij dan last heeft van wat 'distortion' is iets waar ik me niet druk over wil maken. Ik heb de band Captain Gumbo live gezien in Sneek in 1992 en het is voor mij de kennismaking met de zydeco. Buiten dat het een feestband is, doet de band ook aan educatie en zo krijgen we een geschiedenisles over de texmex en zydeco. Hun versie van 'Allons A Lafayette' heeft in de Tipparade lopen te dreigen maar de Top 40 is te hoog gegrepen. Leuk om hem weer eens te horen!

* Catapult- Hit The Big Time (NL, Polydor, 1974)
* Communards- Disenchanted (Duitsland, London, 1986)
* Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity- Road To Cairo (Duitsland, Polydor, 1968)
Volgens mij is het Leids Ontzet alweer achter de rug? Hoe dan ook, hier dan toch eindelijk de eerste hitsingle van Catapult in de collectie. Het klinkt een beetje té gepolijst voor glamrock als je het mij vraagt en het is vooral een erg goede rocksong. 'Disenchanted' doet niet meteen een belletje rinkelen maar dat verandert als ik het intro hoor. Oh ja, deze...Broer is een grote Communards- en Jimmy Somerville-fan en ik kan me nog wel herinneren hoe ik het bij hem gehoord. Ik ben het meest enthousiast over een aantal singles uit de jaren zestig en zeventig maar ik heb niet in de gaten dat ik deze parel in de tas heb gestopt. Dat is anders met 'Road To Cairo'. Een euro mét fotohoes? Ik sla steil achterover. Ditmaal is David Ackles het onderwerp en voorzien Driscoll, Auger en de andere heren een pure folksong van een solide backing met vooral veel orgel. En niet te vergeten Julie's onmiskenbare stem. 

* Dan Fogelberg- Seeing You Again (US, Full Moon, 1987)
* The Grass Roots- Two Divided By Love (Duitsland, Probe, 1971)
* Herman's Hermits- Sleepy Joe (NL, Columbia, 1968)
De single van Dan Fogelberg ligt er al jaren en is al heel vaak op mijn stapeltje gegaan en op het laatste moment eraf. Afgelopen zaterdag is het 'speedshoppen' en reken ik alles af wat ik heb gevonden. Fogelberg mag dus eindelijk eens mee. 'Seeing You Again' ademt alles van 'Longer' en zijn andere werk uit voorgaande jaren. Hij zal later zelfs nog klassieke stukken componeren. 'Seeing You Again' is groots en meeslepend met Dan's stem, piano en een orkest. Het is niet erg essentieel maar op zichzelf best aardig om in de collectie te hebben. The Grass Roots kennen we beter als The Grassroots. In 1971 werken ze samen met Lambert en Potter en dat moet dus gewoon goed zijn? Het is een lekker springerig nummer dat met een beetje geluk in de 'anything goes'-hoek in de Northern Soul terecht zou kunnen komen. Het is later eens gebeurd met 'Temptation Eyes'. 'Sleepy Joe' is erg gezellig voor een zondagavond. 

* The Hollies- Falling Calling (NL, Polydor, 1974)
* The Hollies- Amnesty (NL, Polydor, 1977)
* Engelbert Humperdinck- When There's No You (UK, Decca, 1971)
* Jacky James- Take My Heart (NL, Pink Elephant, 1975)
Hoewel er genoeg talent zit in The Hollies om zelf liedjes te schrijven, heeft de groep op een bepaald moment alleen maar grote successen met covers. Dat is met name in 1974/75 het geval. 'The Air That I Breathe' en 'Sandy' zijn dé grote hits maar geschreven door respectievelijk Hammond/Hazlewood en een onbekende Bruce Springsteen. De eigen nummers varen een stuk minder en dat is onterecht. Neem nou dit erg fijne 'Falling Calling'? Dit had gewoon top tien moeten zijn. Wellicht dat dit het geval is met de 'Eindstreep'-top tien? 'Amnesty' is geschreven door Danny Douma. Hij zou uit Tytsjerk kunnen komen, maar nee... Het is een geboren en getogen Amerikaan. Een soort van 'musicians' musician', hij is voorprogramma van Fleetwood Mac tijdens hun 'Tusk'-tour in 1979. Het is aantrekkelijk voor The Hollies om de harmonieën weer uit de mottenballen te halen, maar voor de goede orde... Dit plaatje komt uit als de wereld in de ban is van punk en disco en dus komt dit niet verder dan de Tipparade. Ik moet bekennen dat 'My Marie' iets los heeft gemaakt bij mij dus nóg maar een single van Engelbert uit de vroege jaren zeventig. Dit is overigens een Nederlandse uitgave met fotohoes maar de plaat zélf is in Engeland geperst. Het is minder 'catchy' dan 'My Marie' maar ik kan hier wel aan wennen. 'Special discjockey', belooft het op het hoesje. Welnu, het is vlees noch vis. Te oubollig voor de pop en al helemaal niets voor de dansvloer.