Singles round-up: april 3

Vanmiddag kijk ik uit het raam van de bus als we Geeuwenbrug passeren. Opeens denk ik terug aan de fietstocht die ik onlangs heb gemaakt. Hoe lang is dat nu geleden? De vakantie van twee weken geleden lijkt soms al een maand geleden en de tocht van deze bewuste maandag wel twee maanden. Dan blijkt dat het net een maand geleden is. Het is de dag dat ik de herberg in Bunnik heb geboekt. Deze maandag is het erg fraai fietsweer. Hoe zou dat vanmiddag zijn geweest? De zon schijnt op zichzelf wel erg fraai maar er staat een ijskoude westenwind. Omdat ik alleen maar in de bus naar Assen hoef en vooral veel binnen ben, denk ik wel een dun jasje te kunnen aantrekken. Dan is het twintig over vier en ben ik wel weer klaar voor de terugreis. De bus zou over tien minuten moeten arriveren, hoewel ik op een erg tochtig hoekje sta. Tot overmaat van ramp heeft de bus heel veel vertraging en is deze niet eerder dan kwart voor vijf bij de halte. Had ik toch maar mijn bomberjack aangetrokken? Als ik later op de fiets naar Havelte moet voor brood trek ik weer de winterjas aan en dat is een verstandig besluit. Morgen belooft het wederom oktober te worden met windkracht vijf en alle mogelijke neerslag. Het gaat nog niet naar wens met de lente. Enfin, ik ga er vanavond nog elf singles tegen aan gooien. Ideaal zou zijn als ik de resterende 22 kon doen, maar eerst maar eens het tweede deel aan het papier toe vertrouwen.

* James Ingram & Michael McDonald- Yah Mo Be There (NL, Qwest, 1983)
In het bericht over Erasure heb ik geschreven dat de jaren tachtig in 2003 een eerste rehabilitatie heeft gehad dankzij 'Suddenly Last Summer' van The Motels. Het is rond dezelfde tijd dat ik ook dit nummer hoor van Ingram en McDonald en ook dit heeft twintig jaar later een fijne associatie. Vanmiddag eindelijk eens het vinyl bemachtigd. Hoewel uiterst dansbaar is deze gewoon voor de Gele Bak.

* Jesus Jones- Bring It On Down (UK, Food, 1989)
Eerst eens opzoeken op 45cat. Het lijkt alsof die hand genummerd is. Het lijkt erop dat het de vijftiende release is uit september 1989 welke door Pyramid Promotions & Publicity aan de man wordt gebracht. Jesus Jones staat in 1991 op het album 'Ein Abend In Wien' dat ik in 1992 helemaal grijs draai. 'Right Here Right Now' is de grootste hit van het gezelschap. 'Bring It Down' is een vroege single en piekt net buiten de Engelse top 40. Hoewel de band niet afkomstig uit Manchester is dit het stijltje dat in 1990 een leven gaat leiden als Madchester. Indierock met een elektronische ondergrond waarbij de dansers en de rockers elkaar kunnen ontmoeten op de dansvloer. Voor een eurootje mag er veel en dit is weer zo'n voorbeeld.

* Elton John- Border Song (NL, DJM, 1970)
De allereerste Top 40-hit van Elton. Omdat 'Holy Moses' veelvuldig terug komt in het nummer is het in de vroege jaren zeventig vaak als semi-gospel gebracht door onder andere Dorothy Morrison en volgens mij heeft Aretha Franklin eveneens een versie opgenomen. Ik moet bekennen dat ik Elton's versie nog niet eerder heb gehoord. Doorgaans ben ik niet kapot van zijn werk maar 'Border Song' is prachtig gearrangeerd.

* Level 42- Something About You (NL, Polydor, 1985)
* Level 42- Take A Look (Duitsland, Polydor, 1988)
Elf met een griffel! 'Something About You' wil ik wel gokken voor een euro en... ik heb hem nog niet! Dat komt dan extra goed uit want ik vind het een heerlijk nummer! 'Take A Look' heb ik in ieder geval niet en dat nummer is nooit ingedaald bij mij of heeft voor een blijvende herinnering gezorgd. Ook deze mag er zijn. Twee keer helemaal raak!

* Mark Lindsay- Arizona (NL, CBS, 1969)
Deze heb ik al wel maar ik geloof niet met de fotohoes. Het vinyl moet in ieder geval in een betere staat zijn dan mijn oude dus een succesvolle upgrade.

* The Matchmakers- Baby Make Me Happy (Duitsland, Vogue, 1969)
De naam van Mark Wirtz springt in het oog en dan ben ik vlug bereid. Wirtz is het brein achter de 'Teenage Opera' van Keith West en maakt 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' met Mood Mosaic. The Matchmakers klinkt typisch Engels en aan de andere kant erg bubblegum. Een geslaagde combinatie als je het mij vraagt. Iets minder brallerig dan The Equals en met een spannend orgeltje op de achtergrond. Het is geen hoogvlieger maar dat verwacht ik evenmin van bubblegum.

* Melanie- Brand New Key (Frankrijk, Buddah, 1972)
Maar weer eens in de digitale kaartenbak duiken want volgens mij ontbreekt deze titel nog in de catalogus. Ja, dat klopt! Natuurlijk hoor ik deze liever als 'Combine Harvester' van The Wurzels maar het maakt niet dat deze van Melanie minder welkom is.

* Wayne Newton- Remember When (US, Capitol, 1965)
Meteen even de hoesjes verwisselen. Deze zit in een Warner Bros.-hoesje zoals deze bij Freddie Cannon hoort te zijn. 'Remember When' klinkt erg gedateerd voor 1965 en 'Keep The Lovin' Feelin' is een fraaie knipoog naar Phil Spector. Toch heeft het niets van 'You've Lost That Lovin' Feelin' maar klinkt het vooral als een eerbetoon aan The Ronettes of The Crystals. Zijn 'Better Now Than Later' met The Newton Brothers heb ik altijd een geinig plaatje gevonden en daardoor ben ik erg gevoelig voor dit repertoire. Dit is gewoon leuk voor op een zondagavond maar verder ook niet.

* Helen Reddy- Angie Baby (Duitsland, Capitol, 1974)
Over het algemeen heb ik niet heel veel met Helen Reddy hoewel ik een paar jaar geleden een nestje singles heb gekocht. 'Angie Baby' vind ik persoonlijk één van de leukere singles

* Cliff Richard- The Twelfth Of Never (UK, Columbia, 1964)
Natuurlijk is ome Cliff een beetje 'fout' maar ik kan het nooit weerstaan. Zeker niet als het een Engelse persing is als deze. Het nummer is natuurlijk een dweil maar vanaf de Engelse persing is het best te genieten. Oh, wat hebben we weer veel plezier van een euro...

Singles round-up: april 2

Wat hebben we zoal uitgespookt in de afgelopen dagen? Welnu, de woensdag is een gewone werkdag. Ik heb 's ochtends nog de Buienradar gecheckt en deze verklaart dat het nagenoeg droog zal blijven op de middag. Natuurlijk kun je dan rekening houden met een klein kort buitje maar dat is niet precies hoe ik het zou willen omschrijven. Als ik start met de post schijnt weliswaar de zon maar zie ik ook een gevaarlijke zwarte wolk naderen. Daarvan heb ik het eerste plezier als ik de Dolderweg op fiets. Van Der Laan is open en ik kan twee vliegen in één klap meppen. Schuilen voor de regen en tegelijk weer eens door het aanbod van de singles gaan. Dat levert vier singles. Voor vier euro een flinke aderlating maar vooruit maar. Het is al iets droog geworden als ik buiten kom. In Tuk schijnt de zon even maar hoe dichter ik bij het centrum van Steenwijk kom? Als het nu regen was geweest maar het zijn hagelstenen en ook nog flinke! Even later zie ik dat de grond op bepaalde plekken gewoon wit is. En dat in half april? Vanmiddag hoef ik niet lang te dubben tussen Zwolle of Assen en zit om half drie in de bus naar Assen. Dat levert 29 singles op en dus krijgen jullie nu driemaal een 'Singles round-up'  met elk elf singles.

* American Gypsy- You And I (NL, CBS, 1982)
Waar hoop ik op in Assen? Welnu, ik hoop dat de vaste dealer de Amerikaanse persingen flink heeft aangevuld met oudjes. In welke prijscategorie maakt me in principe niet zoveel uit, zolang het maar leuke blues, rhythm & blues en soul is. Is het tegengevallen? Nee, een tegenvaller zal ik het niet noemen maar hij heeft vooral de Europese 'hits' verder aangevuld. Toch vind ik nog wel een aantal aardige Amerikaanse persingen. En... hij heeft wederom een aanbieding want alle singles zijn een euro ongeacht de oude prijssticker. Er mag dus veel en in dit geval achtentwintig maal. In de laatste aflevering een single die ik bij Van Der Veen heb gekocht. Ik begin vandaag met American Gypsy. Een groepje Amerikanen dat in de vroege jaren zeventig naar Nederland komt en een grote hit heeft met 'Angel Eyes'. De single wordt in Amerika uitgebracht met een andere b-kant, '10,000 Miles', dat inmiddels een favoriet is in de soul-scene en aanwezig in mijn Blauwe Bak. Bij 'You And I' ga ik van het minste uit en ben meteen aangenaam verrast. Okay, het is een commerciële productie maar met een lekker refrein. Het past voor mij in dezelfde hoek van 'In Your Eyes' van Massada en kan dus dit jaar zomaar opeens een hele groot hit worden. 'City Lights' op de flip is een 'klein' maar sfeervol en zeer soulvol liedje met elektrische piano. Toch nog iets gevonden voor de Blauwe Bak? Ik denk het wel!

* Brook Benton- Laura (Duitsland, Reprise, 1967)
De eerste single van de vier van Van Der Laan in Steenwijk. Met Brook Benton weet je het maar nooit en dus altijd goed om te gokken. Beide nummers krijgen het etiket 'slowfox' en dan weet je nog steeds helemaal niets. 'Laura' is een beetje country-achtig. Voor de Gele Bak zeer acceptabel. Op de keerzijde staat 'You're The Reason I'm Living' uit de pen van Bobby Darin. Dat is helaas een pure countryballade.

* Big Bill Broonzy- EP (NL, Mercury, 1963)
Ik heb hem al bijna overgeslagen. De EP's uit de serie 'Blues-Gospel-Spiritual' zijn doorgaans niet heel interessant. Goed als ik het nog eens bekijk want hier heb ik zowaar een EP van Big Bill Broonzy. Ik ben niet 's werelds grootste fan van de blues maar er zijn een paar uitzonderingen. En de countryblues van Broonzy smaakt me altijd. 'Hey Hey' komt van een album uit 1957, een jaar voordat de beste man het leven laat. Ik zit ook ademloos naar het tweede nummer te luisteren en bewaar de andere kant voor een volgende keer. De EP is in een ontzettend goede staat en het bevat vier overheerlijke nummers van Broonzy. Eigenlijk wil ik dit in de Blauwe Bak hebben.

* Buster Brown- Slow Drag (US, Gwenn, 1962)
We blijven nog even in het territorium van de blues. 'Slow Drag' is een live-opname. 'Part 1' werkt zo aanstekelijk dat ik meteen door ga met 'Part 2'. Deze man is vooral bekend vanwege het nummer 'Fannie Mae' dat in 1973 op de soundtrack van 'American Graffiti' verschijnt. Komt Buster in de Blauwe Bak? Nee, ondanks de sfeervolle opname en dat het qua groove tegen rhythm & blues aan zit, reken ik dit wel echt tot de blues. Maar Buster schreeuwt wel lekker en is een monster op de harmonica. Het lijkt erop alsof deze gewoon de Gele Bak in gaat.

* Freddie Cannon- Action (US, Warner Bros., 1965)
Tijd voor flink wat actie met deze fijne hit van Freddie Cannon uit 1965. Eentje die al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. De Nederlandse of Engelse persing blijft welkom want ik zal nooit een hele grote fan worden van Amerikaans styreen. Deze klinkt trouwens nog redelijk.

* Nat King Cole- Let There Be Love (NL, Capitol, 1962)
Vervolgens de nummers twee en drie die ik in Steenwijk heb gekocht. De vierde zit pas in de derde aflevering. Deze van Nat King Cole oogt niet heel erg mishandeld maar ik had het kunnen verwachten. Eenmaal op de draaitafel is die iets minder vlak als dat ik gehoopt had en bovendien een paar diepe krassen die de plaat eens laat overtikken. 'Let There Be Love' is natuurlijk een Nat King Cole-klassieker die verder geen introductie nodig heeft. Voor vijftig cent zou ik tevreden zijn geweest, een euro voelt toch wel een beetje als het nagerecht van de chinees in Bunnik.

* Jim Diamond- I Should Have Known Better (NL, A&M, 1984)
Ach vooruit, ik heb hem nog niet. Ongewild zit de plaat de rest van de woensdagmiddag wel in mijn hoofd en op een ene of andere manier past het winterse weer daar goed bij. Dit is een plaat in de categorie van 'Ill Be Over You' van Toto. Ik heb er opeens heel veel zin in en als ik de plaat heb, kan ik me geen leven zonder voorstellen. Niet het allerbeste exemplaar maar ach... Ik red me hier wel even mee.

* Bryan Ferry- Kiss And Tell (Duitsland, Virgin, 1988)
Ik zie allereerst de dame en dan de titel 'Kiss And Tell'. Wat hebben we hier? Dan blijkt het onze grote vriend Bryan Ferry te zijn. Het nummer is niet blijven hangen in mijn geheugen, maar zoals Roxy Music en solo-dingen uit de jaren tachtig is het altijd wel de moeite waard. Het meiske blijkt het Amerikaanse model Denice Lewis te zijn welke ook een rol speelt in de videoclip van het nummer samen met Mandy Smith. De laatste is dan het liefje van de 33 jaar oudere Bill Wyman. Er is niets mis met 'Kiss And Tell' maar heel erg essentieel is het evenmin.

* The Fortunes- Freedom Come Freedom Go (UK, Capitol, 1971)
Het fotohoesje valt op. Ik identificeer het meteen als een Deense persing, alleen is de gele voorkant te flets en de witte achterkant té netjes. Het hoesje blijkt een kleurenkopie te zijn. En dan? De Engelse persing als inhoud! Ik heb de single reeds in de Nederlandse uitdossing en dus is deze erg welkom.

* Gemini- L'Amour Interdit (NL, Omega International, 1978)
Er is net iemand aan de bar geweest van de Mangerie in Sneek met de inhoud van de Club 2000-automaat in de hoek. Ik vraag of hij klaar is en, ja, hij heeft de buit binnen. Ik speel met een paar rijksdaalders in mijn broekzak. Omdat de automaat net grotendeels is leeg getrokken, kan ik eigenlijk niet veel verwachten? Van de Mangerie sta ik opeens in de winkel in Assen. Ik hou in mijn hand een plaatje van Gemini. Ik heb al eens ontdekt dat er naast de Blauwe Bak-favoriet '(You've Got) Something Special' van Gemini een decennium eerder een 'Something Special' van een héle andere Gemini is verschenen. Gemini heeft dus mijn interesse. De winkelcode begint met '123' en dus is de single een euro, maar... de oorspronkelijke vraagprijs is vijf euro. Waarom? Dat is de vraag en maakt me nu juist zo nieuwsgierig. Ik laat de rijksdaalders in de gleuf van de Club 2000 zakken. Het dreigt eerst instrumentaal te worden maar dan een zwoele damesstem. Na een stukje zang volgt er stevig gehijg. Pure cult dit! Nu is alleen de vraag of het de jongedame met het blonde of het bruine haar is. De titel is diagonaal geplaatst over de borsten en zelfs de twee witte konijntjes lijken verliefd te zijn op de lichamen. Op de flip staat 'I Miss You So'. Ook dat is je reinste muzak met een zwoele jongedame. Alleen...? Ik weet nog steeds niet waarom de verkoper hier in eerste instantie vijf euro voor wilde hebben?

* Goldie- Making Up Again (NL, Bronze, 1978)
Ik weet wel dat ik hem heb gekocht afgelopen zomer, maar hoe en wat? Ach, een euro is niet verkeerd. Ik denk dat ik de Duitse heb met een groen fotohoesje. Dit is de Nederlandse met de identieke foto maar met een ander lettertype. De plaat is in ieder geval ook in een iets betere staat. Maar dus wel dubbel...

Week Spot: Thee Heart Tones

Is-ie weer boven water? Ja, ik heb het oppervlak weer opgezocht. Nadat ik Erasure op dinsdag heb gepubliceerd, ben ik al van plan om de Week Spot een dag uit te stellen. Gisteren opnieuw een dag. De reden is namelijk dat ik afgelopen zondag een paar nieuwe releases heb besteld bij Juno's en eentje daarvan een gedoodverfde Week Spot is. Vanmiddag ben ik naar Assen geweest voor een hoop singles en neem me onderweg al voor dat hieruit een potentiële Week Spot moet komen. Nou, eh...? Volgens mij zit er erg weinig Blauwe Bak tussen de aanwinsten in Assen en stiekem hoop ik nog altijd dat het Juno-pakket mooi op tijd arriveert. En dan, tot mijn aangename verrassing, heeft de postbode intussen het trio van Juno bezorgd. Dit is niet zomaar een nieuwe release, deze is spiksplinternieuw. Zó nieuw dat er zondag nog niet eens een video was geüpload van de a-kant op Youtube. Maar ik ben na de 'soundfile' van twintig seconden op de site van Juno ook helemaal overtuigd. De kersverse Week Spot heet 'No Longer Mine' en is van Thee Heart Tones uit april 2024.

Ik krijg een herinnering van Juno als Big Crown een nieuwe single heeft uitgebracht. Ik leer het label kennen in 2016 dankzij Lady Wray en met name het afgelopen jaar is de interesse gegroeid door releases van Les Imprimés en Thee Marloes. Ik moet bekennen dat niet iedere plaat een winnaar is maar in geval van Thee Heart Tones klopt opeens alles weer. Het is een zeer jonge groep van vijf muzikanten en een zangeres. Qua leeftijd zijn ze nét twintig of jonger. Hoewel de groep haar residentie heeft in Hawthorne in Californië, hebben de leden hun roots in de Chicano-beweging. Eigenlijk is Chicano méér dan een beweging en staat het voor Mexicanen die zijn grootgebracht in Amerika. In de Chicano Soul worden beide werelden verenigd. Bovendien zijn de Chicano's in de jaren zestig en zeventig verantwoordelijk voor de 'low rider scene'. Net als bij de hotrods is een oude auto wederom de basis voor een 'lowrider'. Alleen wordt in het laatste geval het voertuig dusdanig verlaagd dat de onderkant van de bumper bijna het asfalt raakt. Hard scheuren is brokken maken en dus toeren de 'lowriders' bij zonsondergang over de boulevard met de linkerhand aan het stuur en de rechter om de hals van een 'chica'. Qua muziek past hierbij de doowop. Een vleugje romantiek, slepende ritmes en, net als bij de surf, wordt de nieuwe 'scene' ook al snel vertolkt in de songs.

De ouders van de leden van Thee Heart Tones moeten nog zindelijk worden als hun ouders over de boulevard cruisen. Toch werkt de doowop door in de 'low rider soul' van de jaren zeventig. Thee Heart Tones heeft niet zoveel met doowop maar volgt wel de rest van de muziekindustrie. De uitkomst van de optelsom geeft 'trage' soul om nog altijd fijn te kunnen 'cruisen'. Geen doowop maar wel de warme soulvolle stem van Jazmine Alvarado. Een plaatje om lekker achterover te leunen en te genieten van de zonneschijn en alle andere pracht van de lente waar we morgen niet op hoeven te rekenen. Thee Heart Tones heeft tot dusver drie singles uitgebracht en het debuutalbum staat voor in het najaar gepland. Ik zal met name de singles in de gaten houden voor jullie!

Honderd achteruit: Erasure

Hoe zit het toch met 1992? Dat is een vraag die me vanmiddag heeft bezig gehouden ter voorbereiding op dit bericht. Volgens mij is de meivakantie een creatie uit de nieuwe eeuw en waarschijnlijk sinds de kroning van Wim? In 1992 hebben we naast de Paasvakantie ook een meivakantie of is dat alleen op mijn school geweest? Later dat jaar ben ik van school gegaan en in 1993 ga ik aan het werk. Waarom moet ik nadenken over een meivakantie? Welnu, de plaat die vandaag centraal staat in de 'Honderd achteruit' herinnert me aan de voorjaarsvakantie van 1990. De datum weet ik niet helemaal zeker maar ik weet wel dat het op maandag de RTV-tip is van de Avro. Desondanks ga ik deze krokusvakantie niet opnieuw beleven want er gaat het ene en het ander mis gedurende deze week. Iets van een slechte eigenschap, iets met opgroeien en uiteindelijk nog een portie straf aan het einde van de week. Dat wil ik niet nog eens beleven en heb het sindsdien ook niet meer gedaan. Overigens vind ik in 1990 ook geen bal aan de plaat maar anno 2022 vind ik het bijzonder genoeg om de 84e plek in te nemen in de Gele Bak Top 100. Het onderwerp is 'Blue Savannah' van Erasure. Volgens het label uit 1989 maar voor mij synoniem aan februari 1990.

Het duurt tot 2003 eer ik weer voorzichtig aan de jaren tachtig durf te denken. Ik heb het een lange tijd 'verstopt' en gedaan alsof ze in 1979 zijn gestopt met het maken van goede muziek. Het is met name 'Suddenly Last Summer' van The Motels dat een hernieuwde interesse voor de jaren tachtig opwekt. Met in het kielzog een aantal 'oorwurmen' waar ik een fijne associatie mee heb. 'Sometimes' van Erasure woont ook al vrij vroeg in mijn verzameling, ook zo'n plaatje waar ik nooit genoeg van heb kunnen krijgen. In Nederland weet de band het succes nooit te evenaren maar in Engeland heeft het een imposante lijst van hitsingles. Het is dan ook dankzij mijn collega's van Wolfman Radio dat ik Erasure herontdek. Al gauw neem ik iedere single mee van de band die ik tegenkom, ook al staat de score nog altijd op drie of vier. De dag van de aanschaf van 'Blue Savannah' is pijnlijk op deze koude 16 april. Het is namelijk in de zomerse week die we in maart 2022 hebben. Op vrijdagmiddag fiets ik van Steenwijk naar Meppel en trek onderweg zelfs het jasje uit. Dat heb ik vandaag in 2024 niet aangedurfd. Sterker nog: Ik heb de winterjas aan gehad.

Hoewel Erasure pas een feit is in 1985 begint het verhaal een jaar of zes eerder. Vincent John Martin, professioneel bekend als Vince Clarke, voelt als tiener al de behoefte om elektronische muziek te maken. Hij wordt in de eerste plaats beïnvloed door Orchestral Manoeuvres In The Dark en in 1980 staat hij aan de wieg van Depeche Mode. Hij schrijft de eerste drie singles voor de band, maar verlaat de groep alweer in 1981. Hij formeert dan het duo Yazoo met Alison Moyet. Dat is ook geen lang leven beschoren maar levert wel enkele grote hits op. Na Yazoo organiseert Clarke The Assembly. De grootste hit van Assembly is 'Never Never' en heeft Feargal Sharkey van The Undertones op de leadzang. Clarke maakt nog een single met Paul Quinn van de Schotse formatie Bourgie Bourgie, maar dat is een flop. Hij plaatst dan een advertentie in een muziekblad waar hij op zoek gaat naar een zanger voor een nieuw elektronisch project. Andy Bell verschijnt op de auditie. Hij volgt de muzikale kunsten van Clarke al vanaf het begin en beschouwt hem als een held. Hij blijkt de juiste persoon te zijn voor de nieuwe band welke de naam Erasure krijgt. De start is moeizaam. De eerste drie singles doen helemaal niets in Engeland en het debuutalbum 'Wonderland' verkoopt slechts mondjesmaat. De derde single is 'Oh L'Amour' dat merkwaardig genoeg de enige Franse hit zal worden van de band. In Engeland wordt een remix pas twintig jaar later alsnog een hit. De vierde single is 'Sometimes' en daarmee is het hek van de dam. Van 1986 tot en met 2007 heeft het duo een reeks van 24 Top 40-hits in Engeland. Het derde album, 'The Innocents', is de eerste van vijf langspelers die de albumlijsten zal aanvoeren. Het duo heeft meer dan 28 miljoen albums wereldwijd verkocht.

'Blue Savannah' is een single van het album 'Wild!'. Het wordt voor het eerst als single uitgebracht in Japan op 25 januari 1990. Een maand later verschijnt de single in Engeland en de rest van de wereld. In Engeland piekt het op nummer drie en in Israël prijkt het zelfs bovenaan de hitparade. Erasure is altijd zeer populair geweest in Duitsland, het enige land waar 'Wonderland' zelfs nog een royale positie verwerft. 'Blue Savannah' is in Duitsland de eerste top 20-single na een aantal minder succesvolle singles. In Nederland piekt het op nummer 14 in de Tipparade en strandt op 48 in de Nationale Hitparade. Kevin Godley van 10cc en Godley & Creme is verantwoordelijk voor de videoclip van het nummer.

Erasure is na bijna veertig jaar onverminderd actief. Het meest recente album dateert van augustus 2022: 'Day-Glo'. Bell is vorig jaar in Engeland onderscheiden met een LGBT-award voor zijn volledige loopbaan. Bell is altijd heel open geweest over zijn relaties met mannen en is daarmee een boegbeeld geworden.

Bij nader inzien is de krokusvakantie van 1990 niet degene met de 'fout', dat zal in 1988 of 1989 zijn geweest. De krokusvakantie van 1989 komt binnenkort voorbij in deze rubriek.

Het zilveren geheugen: april 1999 deel I

We zijn halverwege de maand en nog altijd geen terugblik op 1999? Dat komt ten eerste omdat ik in april 1999 geen platen heb gekocht en dus geen 'Het zilveren goud' kan doen. Voor wat betreft de verhaaltjes zit er een 'blanco' periode voor mij tussen de vakantie in Nederland en de dag voor mijn verjaardag. Het is sowieso een rare tijd. Ik ben in oktober een depressie in gegaan en heb een paar weken Prozac gebruikt. Daar ben ik rond de kerst helemaal mee gestopt en ben sindsdien ook weer gewoon aan het werk gegaan. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee de depressie helemaal is opgelost. Ik herinner me nog diverse fijne momenten uit de eerste maanden van 1999, neem bijvoorbeeld de wandeling naar Uppermill en terug door de sneeuw terwijl ik op Radio 10 Gold hoor dat het die avond stormt in Nederland. Het snelle besluit om hals over kop naar Polen te gaan, reken ik nog tot een uitwas van de depressie. Ik krijg jaren later het verwijt dat ik 'erg serieus' was tijdens de vakantie in Nederland. Ja, ik ben duidelijk nog niet helemaal geland. Dan is het een dag voor mijn verjaardag op 27 april 1999. Ik begin aan een brief waarvan ik niet weet aan wie ik hem zal sturen. Als de brief af is, heb ik ook helemaal geen behoefte om de brief te versturen. 'Letters I've written, never meaning to sent'. De brief zal de sleutel zijn naar een persoonlijke bevrijding!

Ik heb de brief nog jaren lang bewaard. Als ik hem vandaag zou tegenkomen, zou ik hem alsnog weggooien. Misschien nog één keer terug lezen en dan verfrommelen. De precieze inhoud van de brief kan ik me niet meer herinneren en het zou wellicht ook té persoonlijk zijn geworden om dit hier te delen. 'Keep it light'. De strekking weet ik nog wel en is gelieerd aan een droom van een maand eerder welke ik ook altijd als een 'visioen' heb beschreven. 'Verleden is niet iets om in te wonen en te leven, verleden is ervaring welke je mag gebruiken in het heden en de toekomst'. Zelfs vijfentwintig jaar later nog een fraaie boodschap! Betekent dit dat ik niet meer mag kijken naar de periode van vijfentwintig jaar geleden? Nee, daar gaat het niet om. Vijfentwintig jaar geleden leef ik wel heel erg in het verleden, het helpt me om een lastige periode in het heden door te komen. Maar uiteindelijk is verleden echt de verleden tijd. Ik moet op dat moment leren van de fouten uit het verleden en deze meenemen voor de toekomst. Dat ik anno 2024 terug kijk naar een voorbije periode is meer iets van nostalgie. Méér nog dan in 1999, anno 2024 ben ik blij dat ik ouder ben en een periode helemaal definitief achter me heb gelaten.

In 1999 kan ik nog geen vijfentwintig jaar terug in de tijd gaan want ik ben dan bijna vierentwintig. Toch meen ik in die tijd dat ik er al een half leven op heb zitten. 'You ain't seen nothing yet', zou de oudere Gerrit tegen de jonge uitvoering hebben gezegd. Het recente verleden is in 1999 een veilige haven voor mijn gedachten. In 2024 ben ik zo blij dat ik het heb meegemaakt maar ook dat het achter me is gebleven. 'Keep it light'. Tja, dat is alles wat ik kwijt kan over de brief. Ik heb hem in een paar uur geschreven. Of... ik zal later verklaren dat er 'iets' is dat mij heeft 'overgenomen' en mij de brief 'heeft laten schrijven'. Feit is dat ik door de brief tot bepaalde inzichten kom waar ik normaliter niet op was gekomen. Er moet dus een kracht van buitenaf zijn geweest? Het heeft echter als resultaat dat ik enigszins somber naar het winkeltje aan Manchester Road ben gegaan en aan het einde van de dag helemaal straal van het geluk. Ik mag weer 'hippie zijn'. Het haar is weer lang genoeg en ik trek meteen de meest fleurige kleding aan. In die tijd maakt companion Trevor een foto van mij als ik in de deuropening sta van Longlands Mill. Deze foto zal jaren bij mijn ouders in de kamer hangen en is voor mij persoonlijk de mooiste foto die ooit is genomen van mij. Ik straal van het geluk in een psychedelisch bloesje onder het logo van de Emmaus in Mossley.

De verjaardag is in 1998 bijna geruisloos aan me voorbij gegaan en ik ben blij dat ik mijn mond voorbij praat. Je zou zomaar een paar fraaie cadeaus mislopen? In 1999 sta ik inmiddels in de agenda van Carol en hoef het niet zelf aan te kondigen. De presentjes zijn zelfs nog royaler dan in het jaar ervoor. Een leuk geldbedrag van de Emmaus en een pakje Benson & Hedges van Stu en Norah. Ik krijg een lift naar Ashton-under-Lyne waar ik meteen een cd-zaak binnen ga. Het cadeau dat ik uit zoek is 'Velvet Underground & Nico' op cd. Dat album zal gaandeweg de taak overnemen van het deprimerende 'This Is My Truth, Tell Me Yours' van Manic Street Preachers dat vooral in de eerste maanden van 1999 voor mij heeft gespeeld. Typisch zo'n album dat ik nooit meer zou willen horen. Ook vier ik de vrijdagavond met een uitje naar Ashton met de trein. Op zoek naar een 'uniek' plaatje dat ik nog niet eerder heb gebruikt, zie ik deze foto van het station van Mossley. Er is helemaal niets veranderd in vijfentwintig jaar? Welnu, rechts zien we nog het bord van 'Royal Bank Of Scotland' en in dat pand zit sinds vijf jaar een vreettent. Het zou me niets verbazen als de foto ook uit de jaren negentig komt.

Verticaal vijf letters: Zondag 14 april

De eerste voorjaarsdag is in maart op een vrije donderdag. Ik moet dan een pakketje ophalen van het postkantoor in Havelte en dat is de eerste keer dat ik de zomerjas aantrek. Vanmiddag dus de tweede keer en onderweg naar huis verwijder ik de eerste drie draadjes. Ik heb onlangs contact gehad met een verkoopster op Vinted die haar jas aanbood met een defect en gevraagd of ze dit kon verklaren. Met dat antwoord in het achterhoofd weet ik wat ik wel en niet moet doen. Het is een erg geinig stofje dat met uiterste voorzichtigheid moet worden benut, vandaar dat ik al eerder heb geschreven dat het totaal niet praktisch is. De losse draadjes lijken als witte pluisjes en die wil je uiteraard weg hebben. Maar goed... tot zover de afdeling kleding. Er moet gewandeld worden, alleen heb ik geen idee waar ik naartoe wil of hoe ver het moet gaan worden. Het is even zo goed nog een flinke bocht om geworden. Mijn kop wil nóg meer maar mijn voeten vertellen dat ze weer op Uffelte aan willen. Ook merk ik onderweg dat ik even iets qua eten of drinken mee had moeten nemen.

Eerst maar de Postweg op. Ik speel met het idee van Brandeveen maar ben halverwege de Postweg nog niet zo zeker van mijn zaak. Ik kan immers ook oversteken naar de Winkelsteeg en terug naar Uffelte? Nee, ik sla de afslag over en wandel verder naar de bosrand. Toen mijn broer afgelopen oktober met zijn vrouw over was uit Denemarken hebben we, voor de variatie, in het Uffelter Binnenveld gewandeld. Dan stel ik voor dat we volgend jaar wel naar het Brandeveen kunnen. Dan is er werk aan de winkel voor mij want ik weet nog niet hoe je rechtstreeks naar het Brandeveen loopt. Dat is het voornaamste doel vanmiddag. Op een gegeven ogenblik denk ik dat er kilometers naast zit en geef het idee op. Dan sta ik opeens toch aan het water. Ik wil naar het bankje en hoop dat het vrij is. Naar rechts dan maar. Deze vreemde bochten ken ik niet zo goed en het bankje wil maar niet in zicht komen. Dan blijkt dat ik aan de overkant ben. Het eerste doel van deze dag is dus maar matig geslaagd en ik zal nog eens terug moeten. Waarschijnlijk is het 'achterstevoren' ook handiger? Nee, ik ga niet achteruit lopen maar ik bedoel de terugweg die ik een paar maal heb afgelegd. Enfin, dat is voor later. Feit is dat ik het vandaag bij het Brandeveen zonder bankje moet stellen. Ik ga maar weer een eindje lopen en wrijf door mijn ogen. Ben ik nu weer terug bij Brandeveen? Waar komen al deze bankjes vandaan? Ik kijk nog eens en ben dan gerust gesteld. Ik ben dan namelijk op de driesprong nabij het Bosveen.

Dit is het pad dat ik vrijdag nog heb gefietst, het is een stuk NAP-route en als je op de driesprong rechtsaf gaat het Moerpad op kom je nabij Wapserveen uit. Ga je rechtstreeks terug naar Uffelte dan ga je over het Piqeadpad en daar heb ik vrijdag last van de hooglanders die op het fietspad grazen. Ik wil niet het risico lopen om deze wandelend tegen te komen en besluit linksaf te gaan. Ofwel, ik ga niet via het fietspad maar kies de wandelroute. Deze wijkt flink af van het Moerpad dat schuin over de heide gaat. Het resultaat is hetzelde want ook ik kom uit bij de Studentenkampweg. Voordat het zover is, spot ik nog deze fraaie boom die ik op de gevoelige plaat wil vastleggen. Op de Studentenkampweg twijfel ik even hardop. Ik ben nabij het Westerzandpad bij de Meeuwenkolonie. Dat is mijn meest ultieme favoriet van de fietspaden in 'de achtertuin'. Eigenlijk zou ik hiervan best een stuk willen lopen alleen is de keuze niet zo reuze en dwaal ik erg ver af. Mijn voeten willen richting Uffelte en ik begin onderhand ook wel zin te krijgen in een hapje brood of een slokje drinken. De dichtstbijzijnde vreettent zit aan de Van Helomaweg en dat is geen optie. Dan kan ik ook net zo goed rechtstreeks naar huis lopen. Ik volg de Studentenkampweg maar na verloop van tijd wil ik toch weer het bos in. Ik ga links en loop een flink eind van het Piqeadpad af. Tot mijn grote tevredenheid zijn de grazers op het fietspad ook al wandel ik wel door hun nachtverblijf. Er zijn stukken waar ik moet slalommen om de koeienvlaaien heen. Ik kom uit aan de Weg Achter De Es. Deze volg ik gewoon tot aan de ingang van het Piqeadpad en ga dan rechtsaf naar Uffelte. Om half zeven ben ik thuis, moe maar voldaan. Ik vind afstanden lastig in te schatten maar denk dat ik wel tien kilometer onder de zolen voorbij heb zien glijden.

Week Spot Kwartet: week 15

Aan het begin van het derde uur van 'Do The 45' stoot ik mijn laatste kop koffie om. Over de vloer, mijn broek en de stoel. Dan is het nadeel dat je vinylsingles draait van drie minuten per stuk en er zit niets anders op dan het eerste maar wat te deppen met een theedoek en pas drie kwartier later aan de grote schoonmaak te kunnen beginnen. Dat heeft mijn humeur zo verpest dat ik het publiceren ook maar laat voor wat het is en ik ga belachelijk vroeg slapen voor een zaterdagavond. Klaar voor een avontuur? De kaarten zijn gunstig. Zonnig, fris genoeg voor een jasje én droog. Dat laatste is erg belangrijk zodat ik mijn nieuwe jas kan aan hebben. Ik ga dus straks nog een eind(je) wandelen. Punt is echter wel dat ik niet mag roken en dus wordt het evengoed een avontuur. De vape gaat mee voor de acute nicotinebehoefte. Ja, de nieuwe jas is prachtig maar, zoals ik eerder heb geschreven, totaal niet praktisch. En dan heb ik het over de donkerblauwe, de lichter gekleurde blauwe jas zit nog altijd ingepakt en moet wachten totdat iedere percentuele kans op neerslag is uitgesloten. Eerst maar eens over mijn schouder kijken naar de Week Spots van de afgelopen vier jaar.

2020: Talking About Freedom - Fontella Bass (1973)
De dame van 'Rescue Me' maakt in de vroege jaren zeventig platen voor het Paula-label. Op deze specifieke single zien we de namen van Oliver Sain, Jerry Strickland (de eigenaar van het label) en Bobby Patterson. Ik geloof dat ik de plaat in eerste instantie heb gereserveerd voor de a-kant maar dan... is het opeens half april 2020. In het begin heb ik nog de ijdele hoop dat het wel zal overwaaien omdat we, als Nederlanders, veel te nuchter zijn voor deze paniekzaaierij. Stukje bij beetje zie ik toch mensen in mijn omgeving mee bewegen in de waan van de dag. Laten we mekaar geen mietje noemen, ik zeg niet dat er niets aan de hand is geweest maar onderhand laten de verschillende onderzoeken zien dat de maatregelen totaal geen invloed hebben gehad. In april 2020 voel ik al dat de vrijheden zullen worden beperkt zonder dat dit concreet wordt genoemd. Ik zoek deze week specifiek naar een plaat met 'vrijheid' in de titel en kom dan uit bij dit nummer van Fontella Bass. Ik moet eerlijk bekennen dat het niet haar sterkste kant is.

2021: I Got A Good Women - Bobby McClure (1975)
Ditmaal weer met de tikfout in de titel. Natuurlijk is het enkelvoud 'Woman' maar het vermeldt 'Women' op het label. Oliver Sain is verantwoordelijk voor 'Talking About Freedom' van Fontella Bass en zo hebben we een plaat op Sain's eigen Vanessa-label. De aanleiding weet ik nog goed te herinneren. Op de zondag van Pasen in 2021 is het tevens tien jaar geleden dat vader is overleden. Ik wil dit 'vieren' met een wandeling door het bos. Intussen luister ik naar een vrij recente 'Do The 45' op de mp3-speler en dat is het moment dat ik opnieuw deze van Bobby McClure hoor. Zoveel klasse moest eens de Week Spot worden en dat doe ik direct in dezelfde week?

2022: Tell Her Johnny Said Goodbye - Jerry Jackson (1963)
Moet ik wéér het verhaal doen? Ach nee, zoek maar op Soul-xotica en je vindt deze plaat in verschillende berichten en steeds met hetzelfde verhaal. De niet bepaald memorabele vakantie in België met W. in 2007. Hoewel? Er zijn een paar gelukzalige momenten tijdens de week. Er zijn ook ogenblikken dat we in Steenwijk kwaad zouden zijn weggelopen maar in den vreemde zijn we aan elkaar overgeleverd. Als ik nu eens iets minder besluiteloos was geweest en meteen in mijn uppie naar Sint Niklaas was gegaan? Dan was het een zeer memorabele vakantie geworden maar ik betwijfel of de vriendschap dan ook zo sterk was geweest. Bovendien hadden we dan 'moederdag' moeten missen op de camping en zou Jerry Jackson gewoon één van de vele Popcorn-klassiekers zijn geweest en meer niet.

2023: Is This For Real - The Montclairs (1971)
Jerry Jackson is de 'odd one out'. De Week Spots hebben deze week Oliver Sain als grote gemene deler. Hier opnieuw een single op het Paula-label en ditmaal is Sain producent, technicus en schrijver van het nummer. Bijgestaan door de heren P. Perry en K. Frye. Ik heb inmiddels besloten om de zaak te laten rusten. Er is namelijk nog een andere persing van deze Montclairs-single en ik zou hopen dat deze een betere geluidskwaliteit heeft. Wat dat betreft krijgt Oliver een dikke onvoldoende. Het is prachtige crossover maar heel erg op de achtergrond waardoor het geluid van het styreen zich ermee gaat bemoeien.