Eindstreep: juni 2025

Met de Gele Bak Top 100 ga ik morgen van slag, vanavond wil ik eerst verder gaan met het opnieuw samenstellen van de jaren zeventig-bakken. Ik heb gisteren in 'The Vinyl Countdown' de laatste jaren zeventig-bak gedaan en inmiddels heb ik zoveel 'new additions' in de kamer staan dat ik ze op zolder kwijt wil. Dan kan ik ook net zo goed meteen de singles toevoegen aan de bakken waardoor er weer nieuwe bakken ontstaan. Met de jaren zestig heb ik dit onlangs ook gedaan. Uiteraard blijven de singles die in de Gele Bak Top 100 staan nog even beneden zodat ik ze kan gebruiken voor een foto. De radio-uitzending wordt hem wellicht niet eerder dan in december. Voor Soul-xotica zit ik nog even te dubben hoe ik het ga doen. Wellicht toch zes weekeinden met twee fotoberichten. Nu eerst de junimaand vaarwel kussen met een 'Eindstreep'.

Vooruit! Voor de draad ermee. Hoeveel in totaal? Ik kom op 194 singles uit. Plus een elpee en er zijn totaal 41 onderweg. Dat zijn 35 van Mark en zes nieuwe releases. De Gele Bak is deze maand de winnaar met 81 singles, de Blauwe Bak geeft ons 43 singles en er zijn 35 dubbel. De 35 die in het rekensommetje ontbreken zijn de singles van Mark die deze week op de bus gaan. De nummer 1 in het lijstje van de Blauwe Bak heeft een neutraal hoesje en ik wil even geen moeite doen om de single te zoeken voor een foto. Ik kies dus alleen voor de nummer 1 uit de Gele Bak als illustratie en gewoon geleend van 45cat. Ik begin met de top tien van de Blauwe Bak.

1. Your Love Is Like A Chain Around My Heart - Carolyn Veal

2. The Shuffle - Van McCoy

3. Sometimes It Makes Me Wonder Why - The Infinite Ones

4. What A Change You've Made In My Life - Bill Moss

5. Mitchie Mitchie Mo Jo - Carmelita

6. Wish It Would Rain Down - Jackie Moore

7. God Done Got Tired - Gospel Six

8. It Was Fun - The Wildweeds

9. Mr. President - Pilgrim Jubilees

10. Lord You Are My Music - Wintley Phipps

De top tien van de Gele Bak doet meer pijn om samen te stellen. Dat wordt nog wat met de Gele Bak Top 100.

1. Burning Of The Midnight Lamp - The Jimi Hendrix Experience

2. Naturally Stoned - Avant-Garde

3. For Your Love - The Yardbirds

4. Shakin' All Over - The Guess Who

5. You've Got To Hide Your Love Away - The Silkie

6. Anyone For Tennis - Cream

7. Love Games - Level 42

8. Don't Talk To Strangers - The Beau Brummels

9. Take It Slow - King Harvest

10. Hold On - Santana

Singles round-up: juni 14

Het is de bedoeling om dagelijks te publiceren maar vaak schiet dat erbij in. Ik vind het prima zolang als ik aan het einde van de maand het corresponderende aantal berichten heb als dagen in de maand. Soms zit deze ongeschreven regel me flink in de weg en vanavond is zo'n geval. Ik heb nog altijd een 'Singles round-up' en de 'Eindstreep' te gaan terwijl ik niets liever zou willen dan lekker te slapen. Morgen wordt het immers nóg warmer en mag ik buiten ravotten net zoals vandaag. Maar goed... laat me eerst maar snel beginnen met de laatste 'Singles round-up' van deze maand, nu met enkel nieuwe releases en recente heruitgaven. Ik doe de platen anders dan op de foto in chronologische volgorde. Ik begin dus bij de oudste opnames en werk zo naar 2025.

* Womack Brothers/The Valentinos- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Soul 4 Real is een nieuwe serie begonnen waarbij ditmaal een platenlabel centraal staat. Toch is het niet zo'n 'mixed bag' als de 'From Detroit With Love'-EP's van het vorige jaar. Deze eerste EP staat in het teken van SAR Records, het platenlabel van soullegende Sam Cooke. Hij bied The Womack Brothers een springplank naar succes en ook als The Valentinos zal de groep opnames maken voor SAR. Het nummer van The Womack Brothers is in 1961 op single verschenen, de opnames van The Valentinos stammen uit 1964 en hebben nimmer een officiële release gehad. Ik heb 'Couldn't Hear Nobody Pray' van The Womack Brothers een paar weken geleden gedraaid in 'Do The 45' en dat klinkt als een vroege schets van 'Looking For A Love' waarmee Bobby Womack later succes zal hebben. De overige opnames heb ik nog niet gedraaid maar verblijven eveneens in de omgeving van de gospel. Het moet gewoon wel goed zijn, hoewel ik moet opbiechten dat ik de EP 'blind' heb gekocht met de andere EP.

* The Spinners- I'll Always Love You (UK, Outta Sight Soul Essentials, 1965, re: 2025)
Eigenlijk heb ik deze aangeschaft voor 'What More Could A Boy Ask For' uit 1966 op de flip. Het zijn echter twee essentiële Spinners-tracks uit de jaren zestig dus het label liegt niet. Het zijn fraaie Motown-opnames en uiteraard van een cd-kwaliteit. In de 'serieuze' soul wordt vaak de neus opgehaald als het om Outta Sight gaat maar ik heb er zelf nooit problemen mee gehad. Sterker nog: Van 2012 tot en met 2014 volg ik het label op de voet en heb een aantal standaardwerken dankzij Outta Sight in de collectie gekregen. De 'Soul Essentials'-serie werpt een nieuw licht op de zaak.

* Terry Callier/Irma Thomas/Laura Lee- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Ik heb doorgaans meer met Chicago Soul dan de andere grote steden in Amerika. In Chicago mag muziek 'leven'. Het wordt niet egaal getrokken zoals in Philadelphia of overgeproduceerd zoals in Memphis en Detroit. Deze EP bevat vier onuitgebrachte opnames voor Chess en Cadet uit 1967 en 1968. Twee daarvan zijn van Terry Callier en dat is voor mij alleen al een reden om het aan te schaffen. Laura Lee stelt ook nooit teleur en dat geldt eigenlijk ook voor Irma Thomas. De praktijk wijst echter uit dat ik deze EP's en ander onuitgebracht werk van Soul 4 Real praktisch niet draai en dus sla ik er ook wel eens eentje over. Deze EP van Chess/Cadet met opnames van Terry Callier mag echter niet ontbreken.

* Gil Scott-Heron- Lady Day And John Coltrane (UK, Kent, 1971, re: 2025)
De apparatuur moet straks nog wel aan want er zijn een paar platen die ik nog niet heb gedraaid. Tot nu toe heb ik puur op herinnering en associatie geschreven. Gil Scott-Heron hoef ik niet zo nodig op te zetten. Ik waardeer de man vooral vanwege 'The Bottle' en deze 'Lady Day And John Coltrane' staat wel te boek als een essentieel nummer, maar ik vat het niet echt. Het is me net ietsje te jazzy allemaal.

* The Topics- Booking Up Baby (UK, Expansion, 1973, re: 2025)
Eenzelfde verhaal als bij de heruitgave van Brenda Lee Eager van een jaar geleden. Als je verzamelaar bent van Amerikaanse soul uit de jaren zestig en zeventig dan ben je overgeleverd aan de grillen van het styreen. Mercury-styreen is erg berucht, deze willen binnen een paar normale draaibeurten al beroerd gaan klinken. Als dat het geval is bij een plaatje van een paar euro maar in geval van Brenda Lee Eager en The Topics gaat er meer geld rond voor een single. 'Booking Up Baby' is een stijlvolle opname van een bandje dat al actief is sinds de jaren zestig. Ik begin hem per draaibeurt steeds meer te waarderen.

* Khruangbin- White Gloves (UK, Night Time Stories, 2015, re: 2022)
Dit is twee weken geleden de Week Spot en in dat bericht heb ik al de vreemde geschiedenis uitgelegd. Het schijnt dat de Duitse grootgrutter HHV in 2022 drieduizend exemplaren van deze single heeft laten persen om het twintigjarig jubileum te vieren. In 2025 blijkt de helft nog in Engeland te liggen en deze worden nu alsnog aangeboden. 'White Gloves' is oorspronkelijk uit 2015 maar heeft nooit een album bereikt. Het is even psychedelisch als groovy maar voor mij gaat een wens in vervulling: Eindelijk eens een single van Khruangbin in de verzameling. De b-kant is puur gefreak.

* James Holvay- Love That Lady (UK, LRK, 2025)
Deze single is vorige week ter sprake gekomen en ik verbaas me erover dat deze maar niet wil komen opdagen. Iemand bij PostNL moet Soul-xotica lezen want prompt de volgende dag. De plaat is dan al wel een maand onderweg geweest. James Holvay is in de jaren zeventig de zanger van The Mob, een blue-eyed soulband uit Chicago. Ruim vijftig jaar later is hij nog altijd goed bij stem en met 'Love That Lady' haakt hij in op 'I Dig Everything About You'. Het heeft een retro-soul geval met een Motown-slagje, maar het is optimistische muziek met een fraai arrangement en dat gaat niet gauw vervelen. 'Don't Take Your Love' op de keerzijde ademt eveneens de sfeer van de oudere platen van The Mob en eigenlijk is deze interessanter in mijn oren.

* Wikstrom & Lewen- Good Good Feeling (UK, Home Of The Good Groove, 2025)
Meer van de optimistische retro-soul. In dit geval kies ik voor de b-kant met zangeres Louise Marshall. De heren Wikstrom en Lewen hebben duidelijk in hun hoofd zitten hoe een plaat moet klinken en dat weet het duo in de studio uitstekend te vertolken met uitstekende zangers en zangeressen. Ik heb een vermoeden dat 'Good Good Feeling' zomaar binnenkort de Week Spot kan worden.

* The Southside Sound Surgeons- Hi-Jakarta (UK, Echo Labs, 2025)
Simon Fane blijkt ook lekker druk in Engeland. Hij heeft inmiddels al een volgende single van Cheeba's Latin Bros aangekondigd waarvan de voorverkoop in juli start. Vandaag is de meest recente single van The Preacher op de post gegaan en intussen ligt nu de eerste Echo Labs op mijn draaitafel. 'Collaborations in the echo chamber', staat op het hoesje. Hij is niet vlak maar dat maakt voor de audio niet zoveel uit. 'Hi-Jakarta' is een druk nummer met percussie. Het is fraaie elektronische nu-disco met smakelijke samples. 'Rockin' Roots' op de b-kant is een oude hiphoptrack waar mee gespeeld wordt door de Surgeons. Net zoals bij de overige Echo Chamber-platen moet ik ze eerst een paar maal draaien voordat ik ze echt ga waarderen.

Verticaal vijf letters: Zondag 29 juni

De show is twintig minuten geleden besloten met Dusty Springfield en ik ben wel klaar voor mijn bedje. Dat is het resultaat van mijn activiteiten van vandaag. Het boodschapje is feitelijk hetzelfde als in begin januari. Ook dan gaat het me om een flesje dampvloeistof voor de elektronische sigaret. Steenwijk heeft vandaag een boekenmarkt maar ik raak té laat van huis om daar nog iets van mee te maken tot zover ik daar belangstelling voor zou hebben. Het idee is gisteren ontstaan: Ik kan wel weer eens naar Steenwijk lopen en met de bus en trein weer terug naar huis. Dit keer ga ik eindelijk eens dat ene paadje 'ontdekken'. Het zal bijna een jaar geleden zijn als ik tot mijn stomme verbazing nabij het tunneltje van Havelterberg de autoweg zie op fietsen. Ofwel het talud van het viaduct. Plots slaat hij rechtsaf. Ik zie in de verte dat er een verkeersbord staat van doodlopende weg met daar onder een klein wit bordje. Meestal zegt dat iets in de trant van 'fietsers uitgezonderd'  hoewel ik hier vermoed dat het strekking moet hebben op wandelaars. Waar komt dat paadje uit? Dat heeft me de afgelopen maanden bezig gehouden en vanmiddag wil ik het dan eindelijk eens ontdekken...

Steenwijk is ver genoeg om te wandelen en dus ga ik tot Darp maar gewoon langs de Ruiterweg. Vanuit daar kan ik achter het dorp langs en weer eens kijken bij de wachttoren. Ik hoop nog even verder te kunnen maar dat wordt een erg mul zandpad. Ik vermoed dat je elk moment tegen een dicht hek kan aanlopen want het is per slot van rekening oefenterrein van de naburige legerkazerne. Dan maar door Havelterberg terug naar de doorgaande weg. Ik steek de weg over naar het bewuste weggetje en dan...? Ik meen dat ik vorig jaar heb gekeken en het iets van 'uitgezonderd wandelaars' zei. Of heb ik dat gedroomd? De tekst op het bordje vertelt me dat een bepaald adres aan de Meppelerweg is te bereiken middels deze weg. Tja, dan is het nog altijd een doodlopende weg? Een beetje teleurgesteld ga ik het tunneltje onderdoor en besluit de Friesestraatweg weer eens te nemen. Het wordt tot een paar jaar geleden aangegeven als fietsroute maar het mag duidelijk zijn dat de aanwonenden niet op drukte zitten te wachten. Het is dus een fraai wandelpaadje voor lokale bewoners en de paar die het kennen. Het spoor over en via de Stouwe naar Onna. Vanuit daar over de Kamp naar Steenwijk. Gelukkig zijn de snode plannen van twintig jaar geleden om hier bouwterrein van te maken naar de archieven gestuurd. Ik heb ooit in een vorig leven als SP-lid nog wel geprotesteerd tegen de plannen. Ik wil even rusten op een bankje en kijk dan op de telefoon. Oeps? Wat als de tabakswinkel om zes uur dicht gaat? Het is inmiddels nog een half uurtje en Steenwijk is in zicht. Ik ga maar weer lopen. Gelukkig is die tot half zeven open, maar ik ben er om vijf minuten voor zes. Bij de naastgelegen supermarkt haal ik twee slaatjes (daar had ik zin in!) en een pak karnemelk. Dan naar de Albert Heijn voor brood en koekjes.

Evenals in januari heb ik nu ook gepland om shoarma te gaan eten. Of dat een strak plan is? Ik zal de naam van de zaak niet noemen maar ik ken de eigenaar al vijfentwintig jaar en vind het een toffe peer. Toch weet ik dat qua hygiëne niet alles even goed is in zijn zaak. Ik bestel een mixed grill van lamskoteletten en sjasliek. Alle vlees is aangebrand en dusdanig dat het gewoon niet lekker is. De salade ziet er niet fraai uit en de aardappelen zijn véél te zout. Als ik naar het station loop wil ik een windje laten maar besluit dat ik daarmee moet wachten totdat ik bij een wc ben. Helaas zal dat zitcomfort moeten wachten tot Uffelte. De geschiedenis die daar heeft plaats gevonden? Ik denk dat er iets niet goed is geweest in het eten. Met de trein naar Meppel, een half uur wachten op de bus en uiteindelijk ben ik om negen uur weer in Uffelte. De foto is gemaakt in het begin dat ik net van de Ruiterweg ben af gegaan. Het is het uitzicht op de doorgaande weg waar ik bijna dagelijks langs fiets om aan het werk te gaan. Best leuk om het eens van een andere kant te bekijken.

Singles round-up: juni 13

Voordat ik me vanavond schrap ga zetten voor ruim drie uren lang alle Week Spots van het afgelopen jaar, wil ik eerst de 'Singles round-up' met deze 'oude' singles van Mark besluiten. Qua 'Singles round-up' blijft dan een aflevering over met de nieuwe releases en heruitgaven. De apparatuur staat weer aan hoewel een aantal singles uit deze aflevering 'no-brainers' zijn. Zelfs al vallen ze zwaar tegen dan mogen ze altijd nog in de Blauwe Bak. Laat me meteen van start gaan met de laatste zeventien van vandaag.

* John & Ernest- Super Fly Meets Shaft (US, Rainy Wednesday, 1973)
* King Harvest- Take It Slow (US, Perception, 1973)
* Melissa Manchester- Fire In The Morning (UK, Arista, 1979)
* The Meters- A Message From The Meters (US, Josie, 1970)
Voorgaande tekst houdt in ieder geval verband met John & Ernest en The Meters. John & Ernest is een funk-novelty in de stijl van 'The Impeachment Story' van Steel, Jake & Jeff. Er wordt een verhaaltje verteld aan de hand van korte fragmenten van bestaande soul- en funkliedjes. Bij King Harvest hoop ik even op 'Dancing In The Moonlight', maar heb inmiddels mijn oog laten vallen op een Zuid Afrikaanse persing van dat nummer. 'Take It Slow' is natuurlijk niets minder. 'STEREO' staat er op het label maar het is zo mono als het maar kan. Uiteraard voor de Gele Bak. Melissa Manchester is uiteraard ook pure pop maar desondanks erg blij met deze Engelse persing. De platen van The Meters zijn goed beschouwd erg inwisselbaar maar dat maakt ook dat er eigenlijk geen slechte plaat tussen zit. Ik zet 'Message' met alle plezier in de Blauwe Bak.

* Jackie Moore- I Wish It Would Rain Down (UK, Upfront, 1991)
* The Newbeats- Don't Turn Me Loose (US, Hickory, 1967, re: 197?)
* Wayne Newton- Years (US, Aries II, 1980)
* Wintley Phipps- Lord, You Are My Music (US, Lection, 1982)
Jackie Moore doet een cover van het nummer van Phil Collins. Ze versnelt het meteen al een beetje ten opzichte van het origineel. Als je de 45-toeren single op 33 draait, komt het in de buurt van Phil. Het snellere jasje past het nummer prima. Het mag in de Blauwe Bak! The Newbeats is een gek geval. Hickory 45-P-1496 houdt verband met 'Bad Dreams/Swinger' met nummers geschreven door respectievelijk Dean en Lynda Mathis en de heren Resnick en Levine. 'Don't Turn Me Loose' verschijnt een paar weken eerder en heeft 'Siegel-Jay' als componisten in plaats van Dean en Lynda Mathis. Het schijnt dat deze 'Don't Turn Me Loose' in de jaren zeventig is geperst voor de Engelse Northern Soul-scene na de 'doorbraak' van 'Run Baby Run'. Het heeft het 'golvende' geluid van een bootleg. Uiteraard is deze nog minder interessant dan 'Run Baby Run', maar ach...? 'Too Sweet To Be Forgotten' op de keerzijde is zelfs beter dan de a-kant. Ik gun het een plekje in de bak met de bootlegs. Wayne Newton moet zich tevreden stellen met de jaren tachtig-bak. 'Years' is een sentimenteel ding met violen en op de keerzijde staat net iets te geforceerde disco. Wintley Phipps is precies datgene dat ik verwacht van het Lection-label: Eigentijdse 'Modern Soul'-gospel Het mag duidelijk zijn waar deze zal eindigen?

* Robert Dr. Feelgood Potts- Down Home Blues (US, 8th Street, 1982)
* P.J. Proby- You've Come Back (UK, Liberty, 1966)
* Bill Saluga- Dancin' Johnson (US, A&M, 1979)
De eerste plaat hoeft bijna geen beschrijving. Het is lekkere authentieke blues met een mondharmonica. 'Stranger In My Home' is meer van hetzelfde. Gewoon in de Gele Bak dus. P.J. Proby heb ik gedurende de tijd in Mossley op mijn kamer gehad. Nu staart 'You've Come Back' me aan met een nieuwe interesse: Het is geschreven door Van McCoy. Lesley Gore heeft het een jaar eerder vertolkt. Op de flip doet hij 'It Ain't Necessarily So' en dat klinkt best interessant. Toch moet ik bekennen dat deze ook niet verder gaat komen dan de Gele Bak. Ook Bill Saluga zal het gezellig maken op de zondagavond.

* Shepstone & Dibbens- Shady Lady (US, Buddah, 1973)
* Taka Boom- Night Dancin' (US, Ariola America, 1979)
* THP Orchestra- Two Hot For Love (US, Butterfly, 1978)
De eerste heb ik uiteraard ook op de Nederlandse Pink Elephant. Ik heb het altijd een guitig nummer gevonden maar uitsluitend voor de Gele Bak. Taka Boom is eveneens té doorsnee disco. De b-kant heet 'Cloud Dancer' en is meer een ballade met best een lekkere atmosfeer. Voor deze kant mag het in de Blauwe Bak. THP staat voor Three Hats Productions. 'Two Hot For Love' heeft best een fijne funky disco-vibe en we krijgen zelfs nog zangeressen op de koop toe. 'Dawn Patrol' op de keerzijde klinkt in die zin commerciëler. Nu wordt er wel weer gestaakt onder de vocalisten.

* Uncle Bo-Bo- Did You Sleep With Mary? (US, Hep Me, 1998)
* The Wildweeds- It Was Fun (UK, Chess, 1967)
* Winner's Circle- Hey Wake Up And Listen (US, Elka, 1976)
Aan de titels te zien wordt het lachen, gieren en brullen met Uncle Bo-Bo. Het is Robert Bo-Bo welke toch het beste bekend is onder de naam Senator Jones. Een bluesmuzikant uit New Orleans en 'Did You Sleep With Mary' zit helemaal in dat idioom ondanks de veelvoud aan elektronica. 'Catfish Pond' klinkt niet minder monotoon maar helaas gaat dit niet verder reiken dan de Gele Bak. Al Anderson zal uitgroeien tot één van de populairste songschrijvers in de country maar met The Wildweeds hangt het tegen de blue-eyed soul aan. In dat kader mag 'It Was Fun' ook meteen in de Blauwe Bak. De laatste groep van vandaag heet eigenlijk Winners' Circle. Op de a-kant staat de korte versie en op de flip de uitvoering van vijf minuten. Het lijkt op van alles en nog wat maar het is wel een feestje! Vooruit, ik zet hem in de Blauwe Bak!

Singles round-up: juni 12

Er lijkt geen einde aan te komen? Welnu, gistermorgen is het eerste pakket van de twee van Mark gearriveerd. Omdat ik best benieuwd ben naar een aantal titels en eventueel ook eentje wil meenemen voor de Gele Bak Top 100 zal ik toch deze vijfendertig even moeten behandelen. Het tweede pakket gaat volgende week op de bus en daar kijk ik nu al naar uit! Mark adverteert het pakket met 'tachtig procent zwarte artiesten'. Ik denk dat dit met de eerste greep lastig wordt. Vooral een aantal roomblanke bands schroeven het gemiddelde flink omhoog. Het lijkt een pakket 'used but not abused' hoewel Mark benadrukt dat de meeste singles in de buurt van 'Mint' moeten zitten. Veel van de hoesjes zijn in ieder geval aan vervanging toe. Ik ga dus in twee afleveringen door deze partij omdat heel veel wellicht niet zo héél interessant is. Ik trap vandaag af met de eerste achttien.

* Paul Anka- A Woman Is A Sentimental Thing (US, RCA Victor, 1967)
* Claudja Barry- Boogie Woogie Dancin' Shoes (US, Chrysalis, 1979)
* Brook Benton- Mother Nature, Father Time (US, RCA Victor, 1965)
Ik zie echter wel wat Mark bedoelt met de 'tachtig procent zwarte artiesten' want enkele van de blanke artiesten hangen tegen de disco aan of hebben een populair plaatje in de Northern Soul. Dat laatste geldt voor Paul Anka, hoewel ik nooit zo gecharmeerd ben geweest van zijn Northern Soul-'hit'. Voor mij is Paul vooral een artiest voor de Gele Bak. 'Sentimental Thing' is een 'flashback' naar Anka's opnames uit de begin jaren zestig. Totaal niet interessant dus. Dan Claudja Barry. Bij het intro heb ik genoeg gehoord. 'In-your-face' disco en de b-kant heeft iets van retro-Northern Soul maar het komt desondanks gewoon in de Gele Bak. Brook Benton is gewoon een crooner met een fraaie 'big city'-productie maar tot nu toe wordt alleen de Gele Bak gevuld.

* The Beau Brummels- Don't Talk To Strangers (US, Autumn, 1965)
* Brass Construction- Ha Cha Cha (US, United Artists, 1976)
* Charlene & Stevie Wonder- Used To Be (US, Motown, 1982)
En zowaar een single van The Beau Brummels in het pakket! Dit maakt onder andere dat ik al uit kijk naar het volgende pakket want hier kun je me wel wakker voor maken. Ondanks dat Evans druk is geweest met viltstift op het label en het iets rumoerig is in het intro kan ik geheel leven met de staat van deze fraaie Beau Brummels-single. Tja, 'Movin' staat bij mij ook gewoon in de Gele Bak en hoewel 'Ha Cha Cha' minstens een zo'n fijn funky instrumentaaltje is, vrees ik dat ik hier geen ruimte voor heb in de Blauwe Bak. Leuk voor op een zondagavond. De b-kant van de Charlene-single is solo en uit 1976 maar beide kanten veroveren niet echt mijn hart. Wederom drie voor de Gele Bak.

* Christiaan- Love In The Summer (US, Sincerely Yours, 1985)
* Current- Theme From Rocky (US, Playboy, 1977)
* Rainy Davis- 4-Ever (US, Columbia, 1987)
Het hoesje van Christiaan belooft veel en het stelt niet teleur. Het is een zeer goed bedoelde productie maar helaas is het budget té krap waardoor we te maken hebben met een 'lo-fi' productie. Het nummer zélf is best fraai. Het doet me een beetje denken aan de sfeer van Barbara Jacobs. Flink 'oddball' maar deze mag in de Blauwe Bak. Current is een lekkere groovy versie van het thema van 'Rocky' maar deze zie ik niet in de Blauwe Bak verschijnen. '4-Ever' is op zichzelf niet slecht maar wel heel erg poppy. Dat geldt ook voor de b-kant. Een twijfelgevalletje maar ik vrees dat het toch de Gele Bak gaat worden voor dit kleinood.

* T.L. Davis- Lonely Am I (US, Heart & Soul, 1972)
* Patti Drew- Wild Is Love (US, Capitol, 1969)
* The Equals- Black Skin Blue Eyed Boys (US, Shout, 1970)
Het Heart & Soul-label moet Mark meteen aangesproken hebben, maar de aanwezigheid van een ziel op het label hoeft nog niet te betekenen dat dit ook in de plaat zit. Natuurlijk... Davis zingt het vanuit zijn volste overtuiging maar dat maakt het nog niet tot voer voor de Blauwe Bak. Het is een lieflijk popliedje met een bak violen. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar de b-kant. Beide nummers zijn geschreven Cathy Lynn en de b-kant heet 'Cathy'. Een meiske dat over zichzelf een liedje schrijft? Het gaat richting de bossa nova maar het is allemaal wel heel erg braafjes. 'Cathy, I love you so as if you don't know'. Tja... 'Cage me?'. Versta ik dat goed? Is het gewoon een manier van Cathy om te laten weten wat haar kinky fetisj is? Heart & Gele Bak in dit geval. Van Patti Drew heb ik twee eerdere Capitol-singles en die zijn me goed bevallen. Er moet toch een reden zijn waarom Mark deze niet als een reguliere single heeft aangeboden? 'Wild Is Love' is ietwat jazzy maar meer Greetje Kauffeld dan dat het heel interessant wordt. 'World Of No Return' is meer een ballade. Ach vooruit, deze gun ik wel een kans voor de Blauwe Bak. Ik heb de reguliere Nederlandse uitgave van The Equals in de Blauwe Bak staan en uiteraard mag deze eveneens plaats nemen. Blijft immers een fantastisch lekker nummer van Eddy Grant en zijn maten!

* The 5th Dimension- Puppet Man (UK, Bell, 1970)
* Eric Gale- Oh Mary Don't You Weep (US, Columbia, 1977)
* David Geddes- Rocky's Girl (US, H&L, 1977)
In het begin denk ik nog dat het uitsluitend Amerikaanse persingen zijn totdat ik ontdek dat Donna Hightower (in het volgende pakket) in de Duitse uitdossing is. Zowaar ook enkele Engelse persingen en daar word ik blij van. The 5th Dimension neigt soms naar soul maar is toch meestal gewoon pure pop. Zo ook dit 'Puppet Man' dat ik zelf het beste ken in de uitvoering van Tom Jones. 'A Love Like Ours' op de keerzijde klinkt meer ingetogen maar de soul druipt er niet vanaf. Gewoon in de Gele Bak met dit schijfje! Ja, er zou ook gospel in het pakket zitten. Eric Gale is daarvan een voorbeeld en het klinkt niet onaardig. Een beetje bluesy. De b-kant heet 'Gypsy Jello' en dat is een zeer aangenaam instrumentaaltje dat ik wel kwijt kan. In 2011 maak ik kennis met 'Run Joey Run' van David Geddes middels de 'Schijf van 5'. Met de hulp van Peter (van de niet meer bestaande Singlehoesjes-pagina) stel ik een paar lijstjes samen met platen waarin mensen overlijden. De vader van het meisje wil Joey vermoorden maar schiet per ongeluk zijn dochter door het hart. Nu heeft Geddes zijn oog laten vallen op een meisje van een bokser. Een risico? Het nummer klinkt even dramatisch als 'Run Joey Run' en dus durf ik het niet aan om de conclusie af te wachten. Het is gewoon voor de Gele Bak.

* Laura Greene- Let Me Blow Your Whistle (US, Star Trek, 1979)
* Leon Haywood- Party (US, MCA, 1978)
* The Infinite Ones- I Love You, You Love Me (US, Command Performance Records, 1983)
Laura Greene is natuurlijk pure disco maar heeft iets heel aantrekkelijks dat maakt dat ik overstag ga voor de Blauwe Bak. Wellicht omdat de muzikanten van vleesch en bloed zijn en er weinig elektronica aan te pas is gekomen. Op de keerzijde staat 'Manhattan' en dat heeft dezelfde groep muzikanten. Het klinkt ietsje meer ingetogen maar desondanks mag dit in de Blauwe Bak. Bij Leon Haywood kijk ik als eerste naar de b-kant want dat is een jaar eerder een a-kant geweest. 'Party' doet wat het de titel belooft. De b-kant heet 'Life Goes On' en dat smaakt als Blauwe Bak-materiaal. Het oogt als gospel maar is dat niet. Het is ietwat 'lo-fi' klinkende pop maar het is en blijft pop. Ach vooruit, de b-kant heeft dat Barbados-gevoel dankzij de synthesizer. De soul druipt er niet vanaf maar het past in de Suri-soul als je het mij vraagt.

Singles round-up: juni 11

Het gebeurt niet vaak dat ik met de 'Singles round-up' over de tien afleveringen ga. Als ik de singles allemaal per zes of negen had gedaan, had ik geen ruimte gehad voor andere berichten. Na deze met de laatste singles uit de meest recente Discogs-partij wacht alleen nog een 'Singles round-up' met nieuwe releases en heruitgaven. Ik heb vandaag heerlijk niets gedaan voor de variatie. Daar staat tegenover dat ik morgen alweer aan het werk ga. Het zou de bedoeling zijn geweest dat ik volgende week weer volledig het werk zou hervatten maar we hebben momenteel een grote mailing die eigenlijk vandaag (donderdag) al bezorgd had moeten worden. Daar ga ik morgen de schade van afhandelen. In deze aflevering van de 'Singles round-up' een plaat die ik kwijt ben geraakt, een upgrade en de vraag wanneer je een single pas écht hebt. De apparatuur staat aan, hoewel ik de meeste nummers wel ken, en ik ben klaar voor opnieuw een tripje terug in de tijd naar het begin van mijn platen verzamelen.

* Los Bravos- I Don't Care (Frankrijk, Barclay, 1966)
* Los Bravos- Bring A Little Lovin' (Frankrijk, Barclay, 1968)
Eerder deze maand heb ik de Duitse heruitgave gekocht van 'Black Is Black' vanwege de b-kant. Dat is namelijk 'Bring A Little Lovin' en deze heb ik tot dan toe alleen op Amerikaans styreen. Discogs-verkoper Rauser heeft de originele met fotohoes voor zo'n aardig prijsje liggen dat ik door pak voor het origineel. 'I Don't Care' heb ik ruim dertig jaar als b-kant van de Engelse Decca-heruitgave van 'Black Is Black'. Toch ook wel eens leuk om in deze in de originele uitdossing met fotohoes te hebben. Ik heb altijd iets met 'underdogs' gehad en 'I Don't Care' is vanaf dag 1 mijn favoriete kant. Oh wat blijft dit toch een heerlijk nummer! Maar wat doen we voor de Gele Bak Top 100? Eenzelfde laken een pak met 'Bring A Little Lovin'  want nergens klinkt die zo woest, vooral in de baspartij, als op de originele single. Eerst maar eens kijken hoeveel platen ik pik uit de eerste elf maanden...

* Manfred Mann- Sweet Pea (NL, Fontana, 1967)
* Manfred Mann- Ragamuffin Man (NL, Fontana, 1969)
De tweede is een regelrechte upgrade. Voor die prijs is het fotohoesje alleen al de moeite waard maar nu oogt de single ook al meteen beter dan de vorige. In 'Sweet Pea' mag Manfred met zijn orgel door het gelijknamige nummer van Tommy Roe heen piepen en blazen. Wat de platenmaatschappij heeft gedacht om dit als potentiële hitsingle uit te brengen? Het is een leuke novelty maar de Manfreds hebben beslist leukere platen gemaakt. Het vinyl krijgt een kritiekpuntje in de advertentie maar klinkt stukken beter dan mijn oude en bovendien heeft deze het 'hartje' intact. Deze heeft al hoog in de Gele Bak Top 100 gestaan dus geen kans voor Manfred Mann dit jaar.

* The Mob- Give It To Me (Duitsland, Polydor, 1971)
Van de nieuwe releases blijkt James Holvay zoek te zijn. De plaat is een maand geleden vertrokken vanaf het hoofdkantoor van LRK. Doorgaans heb ik het verzoek om inklaringskosten te betalen binnen een week maar helemaal niets ditmaal. De single is evenmin bezorgd en dus kan dit wel eens een tweede Trambeat worden. De nieuwe plaat van Holvay wakkert een nieuwe interesse aan in The Mob. Ik heb deze single al in de Engelse persing maar deze vind ik in 2016 al niet zo geschikt voor de Blauwe Bak. Dankzij Liam, eigenaar van LRK, leer ik een aantal andere prachtige nummers kennen van The Mob en, vooruit, deze Duitse oogt een stuk beter dan mijn Engelse persing. Ik ben klaar om The Mob een tweede kans te geven. Eigenlijk moet Mob in hoofdletters (The MOB) maar dat laat ik even voor wat het is. The Mob is een 'blue-eyed soul'-band uit Chicago en het klinkt als een soort van kruising tussen de band Chicago, Blood Sweat & Tears en, inderdaad, een rockband. 'I Dig Everything About You' heeft nog een zekere status in de Northern Soul en ik moet bekennen dat ik het negen jaar later véél leuker vind! Deze Duitse komt zeker in de Blauwe Bak, wellicht dat ik de Engelse ook nog wel uit de jaren zeventig-bak haal.

* The Pebbles- Seven Horses In The Sky (Frankrijk, Barclay, 1969)
Ik leer dit nummer in 1990 kennen via een Vlaams televisieprogramma en tik de single in 1993 op de kop. Volgens mij heb ik die in de laatste tien jaar nog wel eens gedraaid, alleen... staat die niet meer in mijn overzicht. Ach vooruit! Als die nog eens uit een vergeten doos opduikt, is de plaat wellicht ook wel aan vervanging toe. Over knalnummers gesproken. Het onweer en de galopperende paarden in het intro en ik zit opeens weer in de jaren negentig. Het vinyl zit ietsje tegen 'distortion' aan, maar ach... ik ben zo gelukkig als een kind dat ik deze weer kan draaien!

* The Pretty Things- A House In The Country (Duitsland, Star Club, 1966)
De afgelopen weken ben ik tevergeefs op zoek geweest naar een enigszins betaalbare heruitgave van 'Defecting Grey' van The Pretty Things nadat ik het nummer weer eens heb gehoord als bonustrack op 'S.F. Sorrow'. Origineel is die niet te betalen en zelfs heruitgaven zijn aan de prijs. Intussen vind ik wel deze 'A House In The Country' op het Duitse Star Club-label. Helaas zonder fotohoes maar daardoor wel spotgoedkoop. The Pretties weten best iets speciaals te maken van het Ray Davies-nummer terwijl het erg beschaafd klinkt voor hun doen.

* Q'65- I Despise You (NL, Decca, 1966)
Een niet geheel smetteloze single maar het kan er zeker mee door. Ik heb het nummer al op een verzamelelpee staan als ik het nog beter leer kennen en waarderen middels een Pseudonym-verzamelaar uit de jaren negentig. Het is sinds de laatste maanden dat ik opeens ontzettend de behoefte krijg om dit nummer weer te horen en dat is hierbij een feit. Voor menigeen is het melancholieke 'Ann' de favoriet, maar ik heb het rockende 'I Despise You' altijd beter kunnen waarderen. Omdat 'Ann' rustiger is, hoor je de kraakjes meer uitdrukkelijk maar het is niks ernstigs in mijn beleving.

* The Status Quo- Ice In The Sun (NL, Pye, 1968)
Ja, zo heet het bandje oorspronkelijk... The Status Quo. Het fotohoesje zit bijna vastgeplakt in een 'gas'-plastic hoesje uit de jaren tachtig en volgens mij heeft dat zijn weerslag op het vinyl. Er is een lichte ruis waarneembaar maar opnieuw weer niets ernstigs. De plaat heeft gewoon een goed huis gehad bij Frans. Als ware hij een Surinaamse dj is hij met zwarte viltstift op het label bezig geweest. Wat hij nu precies heeft weg gelakt? Blijkbaar een naam van een vorige eigenaar (m/v).

Ik heb er lol in gekregen! Binnenkort maar weer eens kijken bij zijn handeltje voor méér!

Week Spot: The Mohawks

Het is inmiddels een lange traditie in 'Do The 45'. Vlak voor de zomer draai ik alle Week Spots van de tweede helft van het voorgaande jaar tot de huidige week. Deze zaterdag ga ik daar opnieuw voor zitten. Het wordt een lange zit! Ik heb vorig jaar zomer in het kader van de 'Vinyl Summer Spirit Of...' de 'nieuwe' releases en heruitgaven uit een recent jaar in de schijnwerpers gehad. De show gaat moeilijk op gang komen want daar zitten een aantal nummers van vijf minuten en 12"-singles bij. Daar staat tegenover dat ik begin dit jaar nogal veel 'korte' jaren zestig-plaatjes heb gehad en hopelijk trekt dit het geheel in evenwicht. Ik ben altijd wel langer onderweg dan de gebruikelijke drie uren. Met dit in het achterhoofd moet de Week Spot van deze week een soort van 'kick out' worden. Omdat ik eerder in de show al lange nummers heb gehad, moet het kort maar krachtig zijn en dan kom ik uit bij 'Beat Me Til I'm Blue' van The Mohawks. Ofwel... M. Hawk. Dan blijkt opeens een hele grote man achter het Mohawks-project te zitten, een connectie die ik nooit zo snel heb gelegd. Bij deze dus... 'Beat Me Til I'm Blue' van The Mohawks in de onuitgebrachte 'no horns'-versie mag deze week de Week Spot zijn.

Ik ben jarenlang in de veronderstelling geweest dat The Mohawks een 'kindje' was van Harry Palmer. Hoewel deze naam overal opduikt op de labels is hij vooral de producent van de platen. Samen met zijn broers Carl en Jeff runt hij het platenlabel Pama Records en werken met diverse Jamaicaanse grootheden binnen hun eigen platencontracten. De grote man van The Mohawks is echter niemand minder dan Alan Hawkshaw. Hij wordt op 27 maart 1937 geboren in het Engelse Leeds. Hij bespeelt alles dat een klavier heeft maar het liefste wel zo ver mogelijk buiten de schijnwerpers. Hawkshaw is dan vooral bekend als componist voor televisie en film en maakt tal van zogenaamde 'library records'. Dat zijn platen met auteursrechtenvrije muziek welke gebruikt kunnen worden voor radio, televisie en reclame. Hij begint zijn loopbaan in de jaren zestig als lid van de band The Crescendos en hij treedt op met Emile Ford & The Checkmates. Daarnaast is het een veel gevraagde studiomuzikant. Hij riedelt een solo op de piano op een album van The Hollies en begeleidt in 1968 de nog vrijwel onbekende David Bowie bij een BBC-sessie. Daar gaat hij zelfs los in een intermezzo waardoor het nummer onbedoeld langer wordt. Intussen staat hij aan de wieg van de bands Rumplestiltskin en The Mohawks. Het laatste project viert vooral zijn ontdekking van het Hammond-orgel.

Hank Marvin besluit Hawkshaw een plek te gunnen in The Shadows voor hun volgende Japanse tournee. 'The Shadows Live In Japan' verschijnt in 1969 enkel in Japan en bevat een pianosolo van Hawkshaw. In 1970 verlaat hij The Shadows en doet in 1971 en 1972 nog wel mee op de platen van Marvin, Welch & Farrar. Daarna duikt hij flink de wereld in van de tv-soundtracks en doet incidenteel mee als gastmuzikant bij een gevestigde naam. In 1979 werkt hij met de band Love De Luxe dat in Amerika een gigantische clubhit zal scoren met 'Here Comes That Sound Again'. In hetzelfde jaar is hij prominent aanwezig op 'String Of Hits' van The Shadows en speelt hij mee op 'Bridge over Troubled Water'. Hij heeft tot juli 2021 vier beroertes en overlijdt op 16 oktober van hetzelfde jaar. Hij is 84 jaar geworden. Zijn dochter Kirsty Hawkshaw is een grote naam in de elektronische dance-scene.

The Mohawks maakt slechts één album in haar bestaan. 'The Champ' is ook hier in Nederland goed voor de top twintig en dat is een swingende Hammond-groovende instrumentale cover van 'Tramp' van Otis Redding en Carla Thomas. In de jaren tachtig en negentig ontstaat er een hernieuwde interesse voor de platen van The Mohawks, vooral omdat het zó goed in elkaar steekt. Het is té groovy voor de muzak maar tegelijk té corny voor de reggae- en funkliefhebbers. Het is al ruim 55 jaar een 'aardappel anders' en ook ik moet op een bepaald moment zwichten voor de muziek. Volgens mij staat de versie van 'Beat Me Til I'm Blue' mét blazers op het enige Mohawks-album, het klinkt echter zoveel beter zonder de blazers. Dat mag zaterdag een jaar Week Spots besluiten.

Overigens doe ik dit jaar geen 'Vinyl Summer Spirit Of...' hoewel ik wél een paar ideetjes heb waaronder de volledige Blauwe Bak Top 100 van 2012. Die heb ik nog nooit eerder op de radio gedaan en de opnames die ik destijds heb gemaakt voor de Soul-X-Rated ben ik al lang kwijt.

Singles round-up: juni 10

Ik begin pas in 1989 met het actief bezoeken van rommelmarkten en braderieën. Het is de tijd waarin veel mensen de overstap naar de cd hebben gemaakt en hun oude schijfjes plastic mee geven aan de plaatselijke rommelmarkt. In 1989 is nog veel een kwartje. Je kan mazzel hebben voor een dubbeltje. Voor twee gulden heb je al een uitzonderlijk goede single en voor vijf kun je een 'collector's item' in je boodschappenmandje hebben. Dan gaan de prijzen langzaam omhoog en vanaf 1992 wordt het steeds lastiger om ze goedkoop te krijgen. Toch zijn er heel veel titels waarvan ik nog altijd hoop dat ik ze ooit voor een kwartje of een gulden in een kringloopwinkel tegenkom. Ruim dertig jaar later moet ik concluderen dat dit niet is gelukt. In 2021 streep ik zo een paar singles af van mijn lijstje door eens 'door te pakken'. Dat levert 'Back Home' van Cuby + Blizzards op met het originele oranje hoesje uit 1966 en 'See Emily Play' van Pink Floyd. Sinds een jaar ben ik het werk van The Guess Who aan het herontdekken. Ik heb in 1992 wel de elpee op CNR gekocht van The Guess Who, maar ja... ik heb een nummer pas als ik het op single heb. Zo ga ik begin dit jaar zoeken naar een exemplaar van 'Shakin' All Over' en kom uit bij een aantal handelaren. Eentje heeft een handel waar ik nog eens doorheen moet en dat doe ik afgelopen zondag. Met de Gele Bak Top 100 in aantocht sluit ik meteen de deal en de platen zijn vandaag binnen gekomen. 'Stuff of dreams' zou ik het willen noemen.

* Aphrodite's Child- End Of The World (NL, Mercury, 1968)
De verkoper biedt de meeste singles aan als 'VG+' en dat is doorgaans mijn favoriete conditie. Nee, ik hoef geen glimmers. Doe mij maar een plaatje met een leven achter de rug. De prijzen zijn in veel gevallen erg billijk hoewel er een paar 'duurdere' singles in het pakket zitten. 'Rain And Tears' is niet uit de hitparade te rammen en overschaduwt zelfs deze tweede single van Aphrodite's Child. Ik ken het nummer middels een verzamelelpee van de groep. Het begint onheilspellend maar buigt dan om naar Procol Harum met Demis op de zang en alleen een druk psychedelisch refrein. En de drummer die het na het eerste refrein lastig vindt om weer in de groove te komen.

* The Avant-Garde- Naturally Stoned (Duitsland, CBS, 1968)
In de Hitweek staat in die tijd een 'waarschuwing' voor deze single, maar dat geldt ook voor 'Eli And The Thirteenth Confession' van Laura Nyro. Nu is het waar... The Avant-Garde is een Amerikaans duo van middelbare leeftijd dat een beetje de draak steekt met de popmuziek voor jongeren en de bijbehorende drugscultuur. Ik heb dit nummer jaren lang op mijn Nokia staan en het is fijn om het weer eens te horen. Een tip voor de Gele Bak Top 100!

* The Box Tops- I Met Her In Church (Italië, Stateside, 1968)
* The Box Tops- Sweet Cream Ladies Forward March (US, Mala, 1968)
Dan Penn en Spooner Oldham werken in 1967-68 samen met een aantal vooraanstaande soulzangers en -zangeressen maar hebben tevens The Box Tops onder de vleugels. Zo kan een liedje gepromoot worden voor zowel de zwarte soul-markt alsook het mainstream publiek. Ik heb 'I Met Her In Church' in de uitvoering van Tony Borders in de Blauwe Bak staan en nu dan ook de pop-versie van Alex Chilton en zijn Box Tops. 'Sweet Cream Ladies Forward March' zit in ieder geval in een fraai Engels Bell-hoesje dat ik eventueel nog anders kan begrijpen. Het styreen hangt tegen 'distortion' aan in de bas maar is goed te genieten. The Box Tops is altijd fijn in mijn beleving, hoewel de groep eigenlijk nooit 'The Letter' en 'Neon Rainbow' is ontstegen.

* Cream- Anyone For Tennis (Duitsland, Polydor, 1968)
Ik kan me herinneren dat deze begin jaren negentig vijf gulden moest kosten in Leeuwarden en dat ik daar tegenop loop te hikken. Zoals ik vast al eens heb geschreven, kijk ik momenteel weer heel veel films via Youtube. Nu weet ik dat 'Anyone For Tennis' tussen haakjes 'The Savage Seven Theme' heeft, maar ik heb geen idee wat dit betekent. Dan kom ik 'The Savage Seven' tegen op Youtube en hoewel de muziek compleet is verknipt (om auteursrechtenschending te voorkomen), hoor ik hier opeens weer 'Anyone For Tennis'. Ah juist... het is dus deze film? Nu heb ik de single voor het equivalent van vijf gulden met inflatie in een prachtige staat met fotohoes. Nu nog ontdekken welke drugs de tekstschrijver heeft gebruikt want dat moet ik óók hebben!

* Marvin Gaye & Tammi Terrell- The Onion Song (Duitsland, Tamla Motown, 1969)
Toch nog Blauwe Bak? Ik heb niet specifiek gezocht op soul maar ben gewoon kriskras door zijn singles gegaan. En ja, daar zit 'The Onion Song' ook tussen. Nu moet ik erkennen dat ik de meeste Gaye en Terrell-duetten gewoon in de Gele Bak heb staan want ze komen vrijwel niet aan bod in 'Do The 45'. Dus ik vrees dat ik deze maar rechtstreeks in de jaren zestig-bak plant. Er is geen kans dat deze december overleeft.

* Guess Who- Shakin' All Over (NL, CNR, 1965)
Een merkwaardige tekst achterop het hoesje van deze single. Jim Kale zou de 'leider' zijn van Guess Who terwijl de groep toch echt Chad Allan & The Expressions heet. Chad heeft wel een foto op de voorkant maar wordt niet in de bezetting genoemd. Wél sologitarist Randy Bachman en hij zal het enige constante lid blijken. Na ruim dertig jaar eindelijk eens op single en in het fotohoesje. Niet echt goedkoop maar dubbel en dwars waard!

* The Jimi Hendrix Experience- Burning Of The Midnight Lamp (Duitsland, Polydor, 1967)
Vanaf 1993 hang ik geregeld in een café in Leeuwarden. Volgens mij heet het 'Happy Days' en is helemaal geïnspireerd door de jaren vijftig. De mannen van Ubangi 4 horen tot de klandizie. Natuurlijk heeft dit café een jukebox gevuld met rock & roll. Ik leer hier 'Surfin' Bird' van The Trashmen kennen. Bij een later bezoek zie ik opeens een rek met singles staan. Daar moet ik even tussen kijken en haal dan 'Burning Of The Midnight Lamp' eruit. 'Niks ervan', zegt de eigenaar. 'Ik deze singles van een klant gekregen en het rek blijft met alle singles intact'. Eeuwig zonde, zo oordeel ik in 1995. Nu is het dan dertig jaar later en heb ik de single mét fotohoesje voor een zeer fraaie prijs. Ik heb het altijd één van de beste Hendrix-singles gevonden als het niet gewoon de beste is. Ik ken het van cd en stereo-albums maar in mono klinkt die nóg beter!

* Hep Stars- Malaika (Duitsland, Olga export, 1967)
Ik heb zondagmiddag even contact met mijn zus. Ze is Abba-fan en sinds een paar maanden (eigenlijk sinds het overlijden van broer) weer actief met platen kopen. Aanleiding is het hoesje van 'Music Box' dat ik een paar weken geleden heb gebruikt voor 'The Vinyl Countdown' op Facebook. Een paar uren later blader ik door de handel van deze Discogs-verkoper en zie voor een spotprijs deze van Hep Stars staan. Ach vooruit... voor de collectie. Het blijkt een export-uitgave te zijn, gedrukt in Duitsland voor de Deense markt. 'Malaika' is een traditioneel nummer dat me niet veel doet. Op de b-kant staat 'It's Nice To Be Back' en geschreven door Benny Andersson. Dat is wederom de barokke 'sunshine pop' met een sterke Engelse invloed. Ik denk dat ik dit als a-kant ga aanhouden.

Singles round-up: juni 9

Wat is er aan de hand met Soul-xotica? Nou, op zichzelf niets bijzonders. Het is na vijftien jaar nog altijd een beeldscherm vol letters en leestekens met een illustratie erboven. Het is nog niet zo lang geleden dat ik nog dagelijks publiceerde want inmiddels lig ik een flink stuk achterop schema. Nee, het zijn vooral de kijkcijfers. Het valt me op dat de 'Singles round-up' niet meer zo populair is bij de lezers ten opzichte van een paar jaar geleden. Is het de 'overkill'? Tja, ik koop nu eenmaal veel platen deze maand en ook deze week zal het grotendeels draaien om pakketjes singles. Door de vele bestellingen heen kun je er soms eentje over het hoofd zien? Zo vergaat het me bijna met een Discogs-bestelling van eerder deze maand. Het is de eerste keer in lange tijd dat ik via Discogs van een Engelsman heb gekocht en zie dat bij het afrekenen meteen de BTW voor Nederland wordt verrekend. Maar ja...? Daar trekt een douane zich doorgaans weinig van aan. Ik vermoed dus dat ik nog moet bij betalen maar krijg maar geen nieuws van de douane. Dan arriveert het pakje alsnog en, ja hoor, wederom geen IOSS-code of wat dan ook. Ik mag van geluk spreken dat ik niet dubbele invoerkosten heb betaald. Dit pakketje bestaat voornamelijk uit een 'upgrade' en daar heb ik een pakketje omheen gebouwd.

* Chairmen Of The Board- Give Me Just A Little More Time (UK, Inferno, 1970, re: 1980)
Vooruit, laat me vandaag beginnen met een grote hit. Ofwel... in Nederland is het nooit verder gekomen dan de Tipparade maar in Engeland lusten ze wel pap van de singles van Chairmen Of The Board. Dit is een '3-voor-de-prijs-van-1'. welke in 1980 is uitgegeven om de Northern Soul-dansers tevreden te stellen. Het is eigenlijk het verhaal van Holland-Dozier-Holland dat door een abrupte vertrek bij Motown in 1968 gedurende vijf jaar niet de Holland en Dozier-connectie met muzikale producties mag maken. En dus zijn Dunbar en Wayne opeens de schrijvers van de liedjes die als twee druppels water op de Motown-nummers van Lamont Dozier en de gebroeders Holland lijken. Op de keerzijde staat 'Everything's Tuesday' en 'You've Got Me Dangling On A String'. Ik ben vooral erg blij met die eerste, dat heb ik altijd een fijn nummer gevonden.

* Gospel Six- God Done Got Tired (US, Checker, 1972)
Onze grote vriend in Engeland heeft naast een liefhebberij voor soul en 'titty swingers' (aldus valt te lezen op één van de hoesjes) eveneens een fascinatie voor gospel. Hij belooft me dat hij nog veel meer gospel te koop gaat aanbieden in de komende maanden. Ach, we kunnen altijd eens kijken? De plaatjes zijn zonnig geprijsd en dus wil ik wel een paar meenemen, hoewel de grootste enthousiasme jegens gospel alweer een tijdje is verdwenen. Met het Checker-label kun je niet mis grijpen. Gospel Six klinkt zwart en rockend met een upbeat groove en lekker gitaartje, zonder dat het tempo wordt opgevoerd zoals dat vaak bij 'rocking gospel' het geval is. De b-kant heet 'I'll Let Nothing Separate Me' en dat is wel de genoemde rocking gospel. Daar is op zichzelf niets fout aan, alleen zoek ik het meer in de soulvolle gospel.

* Pat Lewis- Separation (UK, Debut, 1990)
Ik leer opeens veel over Billy Griffin. Ik heb hem te gast in de tweede 'Singles round-up' voor wat betreft de singles van Mark. Nu herinner ik me de naam ook weer want ik heb een single van The Miracles Featuring Billy Griffin. Griffin is halverwege de jaren zeventig de vervanger van Smokey. Dezelfde Billy Griffin werkt omstreeks 1990 samen met de Engelsman Ian Levine als die zijn Motorcity-label is gestart. Pat Lewis heeft in de jaren zestig platen gemaakt voor de Motown-concurrenten Golden World en Groovesville en werkt vanaf de jaren tachtig regelmatig samen met Levine. 'Separation' is moddervette disco maar zoiets kun je verwachten van meneer Levine. Heeft hij stiekem naar Matt Bianco geluisterd voor het refrein? De b-kant heet 'Something's Telling Me' en is geschreven door Lewis zélf met hulp van Levine. Dat is een op zichzelf niet verkeerde ballade. Artistiek is het zeker de beste kant!

* Bill Moss- What A Change You've Made In My Life (US, Jewel, 1982)
Samen met zijn The Celestials vindt hij als het ware de gospel soul uit in de late jaren zestig. In de jaren zeventig maakt hij eveneens platen voor Westbound maar blijft altijd nauw verbonden aan Jewel. In 1982 verschijnt deze single. De a-kant is bijna zes minuten lang dus ik hoop dat deze goed is? Het is een ietwat 'lo-fi'-klinkende disco-productie maar mét een soort van Celestials en dat klinkt best aardig. Het is gewaardeerd als 'Mint' maar een klein tikje maakt het tot 'Good Plus' op zijn best. Ik heb nu even geen tijd voor de volledige zes minuten, maar dit is goed gegokt. Ik zie nu dat The Celestials in dit geval The Scott White Family Choir is. 'Whatever It Takes' is meer ingetogen en laat vooral de dames uit het koor aan het woord.

* Linda Perry- I Need Someone (US, Mainstream, 1973)
De reden van de bestelling. Ik heb dit plaatje een paar jaar geleden bemachtigd via Mark. Het is een tijdje geleden dat ik tijdens het werk naar een oude 'Do The 45' luister en dit nummer voorbij komt. 'Tja, zonde', is het eerste dat me te binnen schiet. Mijn oude exemplaar heeft een lelijke kras waardoor de plaat blijft steken. Hier is dan de officiële herkansing. 'I Need Someone' is een 'deep soul symphony'. Gesproken intro, bezielde zang en een prachtig arrangement van de hand van Eddie Billups. Alles klopt hier! De plaat klinkt puntgaaf.

* Pilgrim Jubilees- Mr. President (US, Peacock, 1970)
'Omdat je meerdere singles hebt gekocht, mag je eentje uitzoeken van maximaal vijf pond'. Ik ben dan net dwars door zijn handel heen gegaan en heb geen trek om het opnieuw te doen. Ik doe hem een voorstel: Zoek een gospelplaatje uit! Behalve 'Doing My Job For Jesus' van Bill Moss & The Celestials want dat is de enige goedkope gospel die hij heeft welke ik al heb. Hij komt op de proppen met 'Mr. President' van Pilgrim Jubilees. Een lekkere basstem met prettige harmonieën in het refrein en de latere coupletten. Het is een actueel onderwerp want de Jubilee verwacht elk moment de brief om op te draven in Vietnam. Hij blikt hierbij vooral terug op Pearl Harbor en dergelijke operaties uit het verleden. Het is heel erg traditioneel maar dat kun je ook niet anders verwachten dan bij het Peacock-label. Op de keerzijde staat een rockende versie van 'Swing Low Sweet Chariot'. 'Mr. President' neigt zelfs naar de 'Vietnam discs'.

* Irene Reid- I Worry About You (US, Barry!, 1968)
Ik ken Irene vooral van 'Dirty Old Man' dat dankzij Cultures Of Soul in 2013 een heruitgave krijgt. Dat is een bijtend rauw funknummer. Op 'I Worry About You' doet ze het beduidend rustiger aan. Het is soul met een hoofdletter S. 'One For My Baby'  is iets meer heupwiegend maar nee... het is de a-kant welke hier de winnaar mag zijn. Het is een kant van Irene Reid welke ik alleen nog niet kende, maar het smaakt naar meer.

* Rev. Cleophus Robinson- Because He Lives (US, Nashboro, 1977)
Opnieuw eentje die over de vijf minuten gaat. Het is een live-opname met aankondiging van de man in kwestie. Opnieuw weer erg traditioneel maar daar is op zichzelf niets mis mee. 'I Shall Know Him' is een traditional en deze klinkt muzikaal meteen een stuk interessanter. Vooral de basgitaar voegt een speciale atmosfeer toe. Het is eigenlijk de betere kant van de twee.

* Lee Rogers- Love Bandit (US, Loadstone, 1973)
Tot slot dit heerlijke plaatje van Lee Rogers. Het is een beetje bluesy maar dan met toeters. Zo worden ze niet meer gemaakt. Het styreen klinkt bijna nieuw en dat is op zichzelf al een bijzonder gegeven. De missie van Linda Perry is geslaagd en voor de rest ben ik ook best tevreden. Ik heb immers geen van deze singles vooraf beluisterd...

Dan volgen nu, in principe, twee afleveringen 'Singles round-up' met plaatjes uit de jaren zestig en met een nadruk op de Gele Bak. Hierbij ga ik terug naar mijn 'roots' van het verzamelen: Het vinden van fraaie jaren zestig-plaatjes in fotohoesjes. Deze achttien ga ik wederom in twee afleveringen van negen aan jullie voorstellen.

Het nalatenschap op 45 toeren deel 8

Allereerst excuses voor de fotokwaliteit. De batterijen zijn nu écht leeg en ik heb een vers pakje in de fietstas zitten, maar geen trek om eerst daar naartoe te lopen. Een aantal van deze hoesjes zullen wellicht in oktober opnieuw op een foto komen. Zoals het nu staat ga ik van 5 tot en met 10 oktober een top 54 publiceren in 6 delen. Het is dan allemaal precies een jaar geleden en denk dat ik dan liever even niet wil schrijven. Bij de afsluiting van de vorige aflevering van 'Het nalatenschap op 45 toeren' ben ik iets té optimistisch geweest. Ik schrijf al over het EK voetbal maar dat komt pas in de volgende aflevering aan bod. Deze zal ook niet eerder dan in augustus verschijnen want volgende maand wil ik de weekenden vullen met de Gele Bak Top 100. Broeder schaft in september 1988 zijn eerste cd-speler aan maar zal incidenteel nog wel eens een vinylsingle kopen. Na de volgende aflevering resteren dan alleen nog de singles die hij vermoedelijk in Denemarken moet hebben gekocht. Ze zijn niet voorzien van een nummer zoals hij dat in Jutrijp altijd heeft volgehouden. Vandaag de focus op de eerste maanden van 1988 en ook een beetje over mezelf.

Ik kan de dag nog helemaal voor de geest halen. Ik vermoed dat het in februari of daaromtrent is geweest. Dat zijn immers vaak de open dagen voor het voortgezet onderwijs. Er is zo'n open dag op een dinsdag en uit onze klas wordt een groepje 'vrijwilligers' geselecteerd om bezig te zijn in het handvaardigheidslokaal. Hoewel handvaardigheid nooit een succesnummer voor mij is geweest, ben ik deze dag wel van de partij. Als ik thuis kom is het helemaal mis. Het komt voor mij als een donderslag bij heldere hemel maar broeder zit er opeens dwars doorheen. De huisarts is al langs geweest en op zijn aanraden wordt het Riagg ingeschakeld. Broeder biedt me zijn radiocassetterecorder aan en ik zeg 'dank je wel' omdat ik nog altijd niet besef wat er aan de hand is. Overigens zal ik over een paar jaar wel zijn radiocassetterecorder krijgen maar dat heeft weer niets met dit voorval te maken. Er komen twee medewerkers van de Riagg en zij gaan met hem in gesprek. De lucht klaart weer een beetje en we worden uitgenodigd voor een gesprek met zijn vieren. Hiervan weet ik alleen nog dat er iets wordt gezegd waarop 'heit' opstaat en zegt 'We hebben hier niets te zoeken, we gaan naar huis'. Sindsdien geeft de naam Riagg een zure smaak en er wordt nooit meer over gesproken. Ondertussen vraag ik mezelf af wat er nu eigenlijk is gebeurd?

Broeder is dan achttien jaar. Wat is er gebeurd? Is hij afgewezen door een meisje? Of loopt hij echt al tijden te malen en komt het nu tot een explosie? Het zijn vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen en ik zou er bij zijn leven ook nooit over zijn begonnen. Wél weet ik zelf ook door een lastige periode ga als ik achttien jaar oud ben. Ik wil alleen niet uit het leven stappen maar wel een heel eind weg zijn van huis. Het brengt me een week in Amsterdam waar ik door een eindeloze naïviteit 'ontsnap' aan gevaar en bij een dealer in huis de eerste keer met eigen ogen zie hoe harddrugs een mens kan slopen. Gelukkig heb ik een contactpersoon bij de gemeente die me begeleidt in mijn werk en die ik voor de volle honderd procent kan vertrouwen. Zij biedt aan om ons te helpen, ook al accepteer ik na verloop van tijd geen hulp meer. Ik ben in ieder geval niet afgewezen door een meisje, maar heb nota bene woorden met mijn broer als ik deur uit storm en de wijde wereld in trek.

Terug naar 1988. Op 30 januari 1988 zendt de NCRV op de radio een special uit van een uur met albumtracks van The Moody Blues. Mijn broer neemt het voor me op en het zal voor mij de start zijn van een reis binnen de muziek van de Engelse groep maar ook de interesse voor andere bands en muziekstijlen. Dat vertaalt zich dan weer in de collectie platen. Broeder moet niets hebben van de 'oude lullenmuziek' van The Moody Blues maar dat verandert als hij in Denemarken woont. 'Je kan nooit raden wie ik binnenkort live ga zien?'. Nou... vertel! 'Justin Hayward'. Ook na het concert vertelt hij honderduit over het optreden. Als we in oktober nét terug zijn van de uitvaart hoor ik dat Justin een tournee doet langs kleine schouwburgen. Daar had ik dolgraag bij willen zijn en zelfs na de turbulente week voelt het okay aan. Toch lukt het me niet om op zo'n korte termijn nog iets te regelen.

394 Zondag - Rob De Nijs (NL, EMI, 1979)
395 What A Night - Dolly Dots (Duitsland, Ariola, 1987)
401 Koud Hè - The V-Boys (NL, Injection, 1987)
413 Love Leave Me - Rene Froger (NL, CNR, 1987)
415 Winter In Hamburg - Frank Boeijen Groep (Duitsland, Ariola, 1987)
424 Retour Sneek - VOF De Kunst (NL, Polydor, 1987)
428 Hier Komt De Storm - Frank Boeijen Groep (Duitsland, Ariola, 1987)
430 I Lie And I Cheat - Won Ton Ton (Duitsland, Papa W, 1987)
433 Tiet Veur 'Un Pafke! - Harko + Pao (Duitsland, EMI, 1988)
447 Amsterdamned - Lois Lane (Duitsland, WEA, 1988)
451 Vrije Val - Rob De Nijs (Duitsland, EMI, 1987)
452 Maladie D'Amour - Robert Strating (NL, Mercury, 1988)
459 Broken Land - The Adventures (Duitsland, Elektra, 1988)

'De man met de vieze leren broek'. Zo noemt onze moeder steevast Rob De Nijs. Hij treedt eens op tijdens een personeelsfeestje van Schwarzkopf, het bedrijf waar mijn vader werkt. Of hij mooi kon zingen? Of hij er een leuke show van maakte? We zullen nooit iets anders erover horen dan dat hij blijkbaar een leren broek aan had die mijn moeder als 'vies' beoordeelde. Ik heb 'Zondag' in 1987 op de rommelmarkt gekocht voor ons huis en weet niet goed wat ik aan moet met de plaat. Dan gaat de KRO het nummer gebruiken in een jingle en is broeder opeens geïnteresseerd. Ik weet het niet meer. Het kan zijn dat ik hem heb gegeven, misschien geruild of zelfs nog een kwartje gevraagd. Nu heb ik hem 38 jaar later terug en weet ik wel raad met de single want ik vind het één van zijn betere nummers. Ik denk dat ik met 'What A Night' het boek van de Dolly Dots mag besluiten. Dankzij broeder heb ik een forse uitbreiding gehad van de band. Als Adam Curry afscheid neemt in Curry & Van Inkel en met vrouwlief Patricia Paay naar Amerika vertrekt, nodigt deze Rene Froger uit om 'Winter In America' te zingen. Broer laat me 'Love Leave Me' na en ik moet bekennen dat ik dit een steengoed nummer vind!

Als ik in december de eerste keer thuis door de platen ga, stuit ik op de platen van Frank Boeijen. Ik draai er een aantal en ik krijg een brok in mijn keel. Het herinnert me ook aan begin 1988 als broer opeens alle promotiemateriaal van 'Welkom In Utopia' móet weggooien. Hij ziet 'Amsterdamned' in de bioscoop en moet bekennen dat hij een slapeloze nacht ervan heeft gehad. Ik heb de film een paar jaar geleden gezien en, ja, het is rijk aan de 'special effects' en daardoor op een ene of andere manier best eng. Dan tenslotte The Adventures... Binnenkort méér over de band in de 'Honderd achteruit' dankzij 'Send My Heart'. 'Broken Land' is zo'n nummer met een sterke herinnering aan broer en dat heeft hij ongetwijfeld mee gekregen door mijn radioshows. Ik leen de single stiekem in 1992 voor een cassettebandje maar zet deze keurig terug. In 1994 vind ik mijn eigen exemplaar en nu blijkt dat broer deze single voor mij heeft bewaard. Het neemt me terug naar de vakanties naar Denemarken. Een van de 'Raststättes' die we onderweg passeren heet Brokenlande. Ik heb hem in oktober op de heenweg ook nog gezien op de borden.

De laatste verjaardag

Het schiet me afgelopen week opeens te binnen en het is een vreemde gewaarwording. Als mijn 'heit' nog had geleefd dan zouden er vandaag negentig kaarsjes op zijn taart hebben gestaan. Toch heeft hij de tachtig nooit gehaald en is zelfs halverwege de zeventig gestrand. Hij zou, hoe dan ook, geen tachtig of negentig zijn geworden. Zoveel is wel duidelijk op de dag dat hij 75 jaar wordt. De medici hebben dan een half jaar eerder kanker bij hem vastgesteld en het is een stadium dat ze er weinig meer aan kunnen doen. 'Als u een topfitte veertigjarige was geweest, dan...?', zegt de dokter. 'Nee', zegt mijn vader. 'In die categorie val ik niet'. Hij heeft er vrede mee en plukt nog iedere dag die hij kan. Het eerste jaar scharrelt hij er ook nog redelijk doorheen, het is de laatste drie maanden dat het snel minder wordt en zijn overlijden komt uiteindelijk als een verlossing voor allemaal. Ik 'zie' hem gemiddeld eens per week want in de dromen is de familie opeens weer compleet. Moeder is weer tot leven gewekt evenals vader. Broeder woont nog steeds thuis en zelfs mijn oudste broer is al voorbij gekomen in een droom terwijl ik daar anders nooit over heb gedroomd. Het is geregeld een strijd en ik ben vanmorgen ook eens wakker geworden dat ik op het puntje sta om het nachtkastje door het raam te meppen. 'Kort voor de kop' is een prachtig Frisisme en iets dat we hebben geërfd van vader. Ik ga vandaag nog eenmaal terug naar zijn laatste verjaardag in 2010.

Ik woon in 2010 nog in de Rembrandtstraat in Steenwijk. Ik ben een jaar eerder gestopt met de drankjes en sinds vier maanden bezig met een blogje. Ach, dat zal wel iets tijdelijks worden. Een paar maanden en dan een paar maanden niets? Nee, onderhand doe ik al vijftien jaar Soul-xotica. Het is het laatste jaar van de Tyros, de fiets die me in 2001 van Tuk naar Manchester en terug heeft gebracht. Na het ongeval van '20092009' is deze net weer in ere hersteld en klaar voor een fietstochtje naar Jutrijp. Het is deze 22e juni in 2010 prachtig weer. Ik arriveer bij het ouderlijk huis tussen koffietijd en lunch. Nog op tijd voor een kop koffie met gebak en een praatje met een paar buren. Na het middageten heb ik echter nog wel een plannetje. Met name moeder spreekt haar ongenoegen uit, maar ik ben blij dat ik mijn zin heb door gezet. Ik wil vanmiddag eerst wel even naar Sneek. Natuurlijk kom ik niet laat terug maar wil even kijken bij een paar kringloopwinkels. Dat wordt eentje op het industrieterrein. Daarna verbaas ik me over de nieuwe situatie in Sneek. De rondweg richting Offingawier en het feit dat je niet helemaal meer door de Stadsfennen hoeft te fietsen om in De Domp te komen. Langs het zwembad, waar nog een stuk trauma light, door naar het Eiland. Verder ga ik de Oosterdijk eens op en neer en verbaas me even later bij het Grootzand. Het is alweer jaren geleden dat ik hier voor het laatst ben geweest. Bij de kringloop heb ik een paar singles gekocht. Bij VIP haal ik een paar cd's uit de uitverkoopbak. Deze zullen me van dienst zijn tijdens de fietstocht in de zomer.

Als ik terug kom in Jutrijp heb ik begrepen dat het goed is geweest om even weg te zijn. Vader krijgt een twee zussen op bezoek en even wordt het emotioneel. 's Avonds is het emotioneel op een andere manier. Lachen, gieren en brullen. Het is als de 'Bohemian Rhapsody' op oudejaarsavond. Het verhaal van een oom van mijn vader. Dat was nogal een boef in die tijd en had iets uitgespookt wat niet door de beugel kon. Hij wordt achterna gezeten door de veldwachter en opeens is hij in geen velden of wegen te bekennen. 's Avonds, bijna een halve dag later, glipt hij door de deur van zijn woning. Waar hij al die tijd is geweest? Oom was een boom ingeklommen en had daar gezeten totdat de duister in viel. Het verhaal komt bijna iedere avond van zijn verjaardag ter sprake. Soms sturen we er ook expres op aan. Het is de laatste keer dat we het verhaal 'live' van hem horen. De avond voor zijn uitvaart vertellen we samen nog eenmaal het verhaal en menen we zelfs dat we vader kunnen horen lachen vanuit de kist.

Ik blijf volgens traditie een nachtje slapen en ga de volgende middag pas weer terug op de fiets naar Steenwijk. Het is nog altijd ontzettend warm. Ditmaal gaat de tocht over Munnekeburen en Driewegsluis naar Oldemarkt. Bij thuiskomst heb ik een uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van een kameraad die een paar huizen verderop woont. Het is de tijd van het WK voetbal en ik geloof dat er dit jaar iemand dwars door zijn keukenvloer heen zakt. Een euvel van deze woningen want bij mij is de wasmachine door de vloer gegaan. We moeten nog ruim een jaar wachten eer we een verhuisvergoeding krijgen aangeboden en zo lang moeten we met de ellende leven.

Singles round-up: juni 8

Twintig minuten geleden heb ik de stream verlaten op Wolfman Radio en ben eerlijk gezegd blij toe dat er geen andere show is. Ik moet hoognodig publiceren om niet verder achterop te komen en daarnaast wil ik graag de platen van Mark al hebben gedraaid voordat ik morgenavond 'Do The 45' doe. De koptelefoon zit nog aangesloten van de show en het stapeltje singles is intact dus laat me meteen verder gaan met de laatste negen singles uit de meest recente partij van Mark. Ik verwacht over een paar weken de eerste dertig en dat wordt echt een verrassing. Er zullen ook verschillende titels bij zitten voor de Gele Bak. Hij biedt namelijk een partij aan van 70 singles waarvan 80 procent afkomstig van zwarte artiesten. Het is pop, rock, disco, blues en gospel... kortom alles dat niet veel waarde heeft voor zijn soulhandel. Ik heb in de vorige aflevering de singles uit 1964 tot en met 1970 behandeld, nu klimmen we in negen platen van 1971 naar 1986.

* Dave Love- Colalined Baby (US, Solid Soul, 1971)
Een plaatje dat het erg goed heeft gedaan in The Casino in Wigan als ik me niet vergis. Het is ietwat funky soul en lekker opgewekt. Ik meen me te herinneren dat dit is beschreven als een bootleg maar ik kan geen informatie daarover vinden. Het label is een-op-een hetzelfde als het origineel. Een lekker plaatje!

* P.J.- T.L.C. (US, Tamla, 1972)
Horizontaal zeven letters, ,verticaal vijf letters, diagonaal zeven letters. We zijn dol op puzzelen bij Soul-xotica. 'T.L.C.' van P.J. doet me echter denken aan een radiospelletje van een regionaal station in Manchester in 1999. Zij noemen de naam van de artiest en vervolgens de 'afkorting' van de titel van de plaat en jij moet raden wat het is. Dus, om een voorbeeldje te noemen: David Bowie, BKS is 'Boys Keep Swinging'. Ik ben op een bepaald moment getraind in dit spelletje en doe op afstand mee. Vaak met 100 procent score. Maar nu... wie is P.J.? Ze is geboren als Patricia Morris en noemt zich tevens Patti Jerome dat wordt afgekort tot P.J. Ze is getrouwd met producent en labeleigenaar Harry Balk. Hij produceert onder andere 'Runaway' voor Del Shannon. Patti start in 1954 haar loopbaan en maakt in 1971-1972 twee singles voor Motown voordat ze zich zal storten op een carrière als actrice in tv-series. 'T.L.C.' staat natuurlijk voor 'Tender Loving Care' en het klinkt als een klassieke Motown-zangeres met een iets nieuwere productie. Ze heeft een prettige stem, misschien had ze al tien jaar eerder moeten tekenen bij Motown. Het is 1972 en dus een beetje 'phasing' in de brug want daar is Motown wel vijf jaar té laat mee. Ze heeft zelf mee geschreven aan 'It Takes A Man To Teach A Woman How To Love'. Qua productie is het helemaal Motown maar Pat klinkt minder als een soort van Martha Reeves. Een goede kant waardoor het een 'double-sider' mag heten.

* Bobby Patterson- Right On Jody (Frankrijk, Calumet, 1972)
Ik heb P.J. eerst genoteerd voor 1971 maar die blijkt te zijn uitgebracht in 1972. Hierdoor klopt het alfabetisch niet helemaal maar vooruit maar... 'How Do You Spell Love' is de officiële a-kant in Frankrijk maar deze heb ik al op de Amerikaanse Paula. Ik twijfel of ik 'Right On Jody' niet op Contempo heb maar zie hem niet in de lijst staan. Nee, dat moet een andere Jody zijn. Het is een erg wonderlijke stereo-opname met gitaar op links en toeters op rechts, maar een bijzonder fijn nummer. Ik had ook niet anders verwacht want Bobby Patterson kan weinig verkeerd doen bij mij.

* Tribe- Learn To Love (Frankrijk, Probe, 1974)
De b-kant van 'Tribe' van Tribe. Het is funky soul dat tegen de Latin aan hangt maar het ook weer niet aanraakt. Ik heb deze single 'blind' gekocht want de prijs lijkt me okay met de aanwezigheid van een fraaie fotohoes. Het is niet de meest essentiële plaat maar best lekker voor erbij. Het is logisch dat Mark een single niet aanprijst met de hitkant maar in dit geval ga ik echt voor de a-kant. 'Tribe' heeft een proto-disco groove maar is intussen ook funky rock. Een feestje op het vinyl!

* Philly Devotions- I Just Can't Make It (US, Columbia, 1975)
Tom Moulton heeft de mix op beide kanten van de single gedaan maar toch hoop ik vooral op goed styreen op de b-kant. De a-kant is het nummer in drie minuten en vijf seconden, op de flip duurt het een minuut en zesenveertig seconden langer. Gelukkig het styreen heeft het goed overleefd. En het nummer? Tja, dat lijkt op heel veel andere platen uit Philadelphia uit die tijd. Maar toch is dit ook weer een winnaar. Het leunt tegen New York City aan. Suikerzoet maar met een dergelijke groove zet ik graag mijn gebit op het spel.

* Family Of Swede- I Got To Move On (US, Butterfields, 1976)
Een demo en dus met de mono-versie op de keerzijde. Een fantastisch 'lo-fi' geluid van een erg goed zingende familie en een iets té overheersende Fairlight-synthesizer op de achtergrond. Het klinkt 'off centre' maar zo te zien is er niks aan de hand. Gewoon weer zo'n amateuristische poging die goed heeft uitgepakt maar gewoon raar klinkt. Ik denk dat het komt dat de zang niet altijd even fijn aansluit op de synthesizer en dat dit een 'golvend' geluid geeft. Een erg curieus plaatje!

* Eloise Whitaker- Lovin' Woman (NL, Rams Horn, 1982)
Ik heb vorig jaar of het jaar ervoor 'Lovin' Woman' op de Amerikaanse Destiny gekocht. Zo goed als ik me weet te herinneren is er 'iets' met deze single. Ik heb nooit opgezocht of de plaat een release in Nederland heeft gehad totdat Mark deze aanbiedt. De prijs is niet verkeerd en dus ga ik ervoor! Rams Horn is een disco-label maar dat kan niet voorkomen dat 'Lovin' Woman' erg fraai midtempo is. Geschreven door Cheryl Dilcher waarvan ik een single in de Gele Bak heb staan. 'Lovin' Woman' is een prachtig nummer maar komt op de Destiny niet goed uit de verf. 'Don't Turn Your Back On Love' is natuurlijk een klap in je gezicht qua disco. Het is niet slecht maar het heeft niet zo mijn voorkeur.

* Billy Griffin- Serious (UK, CBS, 1983)
We zitten nu duidelijk in de jaren tachtig en in de krochten van de soul en de post-disco. 'Serious' is een verfijnde jaren tachtig-productie welke eenvoudigweg een hit had kunnen zijn, maar tegelijk niet inboet aan klasse en kwaliteit. De b-kant heet 'Hit Me With The Beat' en daar maakt Billy plezier met de vocosono en een standaard discodreun. 'Serious' is een heerlijk nummer. En dat meen ik serieus!

* The Clark Sisters- Time Out (US, Rejoice, 1986)
We eindigen vandaag in den Here. Het liedboek en de pepermuntjes mogen achterwege blijven, je kan beter maar je lekkere dansschoenen aantrekken. The Clark Sisters is gewoon pure disco met een boodschap. Op de b-kant staat 'He'll Turn Your Scars Into Stars' en dat is een mooie belofte. Muzikaal is het méér van het goede met dezelfde boodschap. De 'Praise Of The Week' is geregeld voor morgen!

Week Spot: Khruangbin

Als ik net klaar ben met het publiceren van het vorige bericht ben ik opeens benieuwd naar wat er in het Juno-pakket zit. Eerlijk gezegd ben ik deze van Khruangbin alweer vergeten. Het is een impulsieve aankoop geweest want doorgaans zijn deze singles in een oogwenk uitverkocht. Ik heb al een paar andere titels in mijn boodschappenmandje zitten en Khruangbin geeft de doorslag. Ik heb het plaatje gedraaid want ik heb hem 'blind' (of 'doof') gekocht en dan ben ik vlug bereid. Ik heb jaren geleden Khruangbin te gast gehad in 'Hier en nu' of iets dergelijks maar vindt het niet storend om nóg een keer in het verhaal te kijken van de band. Helaas moet ik bekennen dat mijn aandachtsspanne soms aan de korte kant is want na één wat 'mindere' plaat kijk ik al niet meer om naar de band. Volgens Discogs heeft 'White Gloves' een erg vreemde geschiedenis maar desondanks mag deze single deze week de Week Spot heten.

Stikstof, energie, het conflict tussen Rusland en Oekraïne, het gebed zonder einde in de Gazastrook pus Westelijke Jordaanoever en nu gaan Israël en Iran opeens weer gezellig doen. Goed beschouwd zijn we sinds 2020 van crisis naar crisis gehobbeld. De crisis uit 2020 ligt alweer zo ver achter ons? Toch denk ik regelmatig terug aan de bizarre tijd. Ik sta vanaf dag 1 anders in de wedstrijd dan menigeen in mijn omgeving en ben altijd bij mijn principes gebleven. Het is vijf jaar geleden dat je plots de Tomtom bij het grofvuil kan zetten want de pijlen op de grond wijzen welke kant je mag op lopen. Tijdens mijn minivakantie van 2020 kom ik in Deventer en ik heb het nergens zó extreem gezien als daar. Het hele centrum is eenrichtingsverkeer en bij populaire winkels staan mensen in de rij omdat er niet meer dan twee of drie binnen mogen zijn. Ik twijfel deze middag of ik voor één keertje ga 'zondigen' en een langspeler ga aanschaffen. Dat moet dan uiteraard 'Mordechai' worden van Khruangbin. Samen met 'The Slow Rush' van Tame Impala dé ultieme corona-albums. Hoewel? Tame Impala leer ik nog nét kennen voordat het spektakel los gaat, Khruangbin is wel een ontdekking uit de tijd dat nog veel winkels en bedrijven verplicht zijn gesloten. Overigens is de elpee er niet gekomen. Ik ken het wel... Als je eenmaal de Plato binnenstapt, blijf je altijd langer rondhangen. Het is duidelijk geen kiosk. Ik weiger in de rij te gaan staan en investeer dan maar mijn geld in singles bij Bep Dylan.

In digitale vorm maakt het album de nodige kilometers voor mij. Ik heb menig grote mailing op straat gesorteerd met Khruangbin in de speellijst. Of als ik 'laat' terug kom van een bezorgronde in Meppel en een klein hapje wil eten voordat ik verder ga op de fiets naar Uffelte. Het staat sinds een jaar ook weer op mijn nieuwe mp3-speler maar wellicht heb ik het album té vaak gehoord. Op dezelfde speler staat ook 'A La Sala', het meest recente album van de band. Daar ben ik na één keer luisteren wel klaar mee. Nee, 'Mordechai' blijft voor mij het ultieme album van de band. Khruangbin is Thais voor 'vliegmasjien', ofwel: Een kinderlijke manier om een vliegtuig te beschrijven. Khruangbin is zelf afkomstig uit de staat Texas en bestaat sinds 2010. Qua stijl loopt het uiteen van psychedelische garagerock tot aan Thaise funk maar altijd met een aanstekelijke groove. 'Time (You And I)', het tweede nummer van 'Mordechai', is een nummer waarvan ik lang heb gehoopt dat het nog eens op vinylsingle zou worden uitgebracht. Of in dat geval liever 10 of 12 inch. Ik sluit in Deventer de deal met mezelf dat 'Mordechai' dan ook vooral een uitgebreide single is van 'Time' en zo ga ik kortstondig akkoord met het voorstel. Ik zie nu trouwens dat het eind juni 2020 is uitgebracht. Toen waren de winkels wel weer open maar mocht er slechts een maximum aantal binnen zijn. En winkelwagentjes poetsen alsof dat iets tegen zou houden.

'A La Sala' is vorig jaar april verschenen en, zoals gezegd, heb ik de plaat één keer integraal gedraaid in mei of juni. Daarna ben ik nooit weer in de verleiding gekomen het opnieuw te beluisteren. In tegenstelling tot 'Mordechai' welke ik wel eens twee keer heb gehoord op een dag. Dat laatste veroorzaakt dan weer dat ik het anno 2025 na drie of vier nummers voor gezien hou. 'White Gloves' is een track van Khruangbin die voor het eerst in 2015 digitaal is uitgebracht. In 2022 viert de Duitse grootgrutter HHV haar twintigste verjaardag en dan sluit het een deal met de Engelse tak van Night Time Stories, het platenlabel dat Khruangbin onder contract heeft. Drieduizend genummerde exemplaren op wit vinyl in een fotohoesje met linksboven een zwarte sticker van HHV. Een week geleden adverteert Juno deze opeens en dan zijn er nog tien exemplaren beschikbaar. Hoe zit dat? Tenzij er een tweede batch van drieduizend singles zijn geperst, wat me stug lijkt, zijn blijkbaar niet alle drieduizend vanuit Engeland naar HHV in Duitsland gegaan. Alles is identiek aan de Duitse uitgave tot aan de barcode aan toe. Het enige verschil is dat dit hoesje niet de HHV-sticker heeft. Ik heb nummer 1528 van de 3000 en dat moet inclusief de HHV-uitgave zijn. Waarom deze drie jaar op de plank heeft liggen verstoffen? Geen idee.

Groovy, psychedelisch en dromerig. Zo zou ik 'White Gloves' willen omschrijven. Het is niet echt soul, bij Khruangbin geldt de stem als een instrument, maar het is wel ontzettend groovy. Precies de kwaliteiten waarom ik in 2020 zó 'fan' ben van 'Mordechai'. Het heeft me vandaag op het spoor gezet van een andere Khruangbin-single dus wie weet... misschien dat het een vervolg krijgt!

Singles round-up: juni 7

De hang is vanmiddag om één uur bezorgd. Ik heb op Youtube een erg fijne docente gevonden en deze leert me meteen niet té hard van stapel te lopen. Alsof ze letterlijk weet dat ik zit te kijken en ze me van haver tot gort kent. Het eventuele bespelen zal niet eenvoudig gaan met mijn verstoorde motoriek, maar ik hoop dat ik de discipline kan vinden om iedere dag minstens tien minuten het instrument te beroeren en zo te wennen. De Week Spot stel ik nog even uit. Het kan evengoed de plaat worden die ik al heb genoteerd en in dat geval hoef ik geen bericht meer te schrijven. Ik ga liever in de komende drie berichten door de singles van Mark plus de hagelnieuwe releases en heruitgaven. Hopelijk zit daar een plaatje bij dat schreeuwt om Week Spot te worden. Normaal gesproken hou ik de alfabetische volgorde aan van de artiesten maar voor de singles van Mark heb ik besloten ze in chronologische volgorde te doen. Dit betekent dat dit eerste deel enkel jaren zestig is met eentje héél vroeg uit 1970. In het tweede deel fiets ik van 1971 naar 1986. O ja, er zitten ook twee of misschien drie 'dubbele' tussen. Eentje heb ik over het hoofd gezien, bij een tweede twijfel ik en bij de derde vermoed ik dat deze in een betere staat is. Ik ga beginnen met de oudheid.

* Bobby Freeman- That Little Old Heartbreaker Me (US, Autumn, 1964)
Eigenlijk de b-kant van 'S-W-I-M' maar warm aanbevolen door Mark. Eerlijk is eerlijk, Bobby Freeman's stem loopt niet over van de soul maar de productie past in de 'Big City Soul'. Het is een speels nummer. Ik geloof dat er een paar 'Swim'-platen eventueel nog de Northern Soul hebben bereikt maar weet niet of dat deze van Bobby is. Het is een snelle danser en altijd gezellig maar ik zal desondanks moeten wennen aan de keerzijde van de single.

* The Entertainers- Too Much (US, Chess, 1966)
Een rauwe productie met een brommende fuzz maar de samenzang van The Entertainers maken het uitermate geschikt voor de soul. Op de andere kant staat 'I Tried To Tell You' en dat is meer in de stijl van de oude rhythm & blues en is ook beslist niet verkeerd. Ik vind de zang hier persoonlijk beter uitkomen maar de dansers zullen definitief voor het jagende 'Too Much' gaan. Ik denk dat 'I Tried To Tell You' voor mij dé kant wordt.

* Lesley Miller- Bringing Out My Tears (US, RCA Victor, 1966)
Geen idee of hij een uitnodiging heeft gekregen voor de NAVO-top? Nee, die heeft in 1989 het tijdelijke verwisseld voor het eeuwige. Ik heb het over Staff Sergeant Barry Sadler. De man die ons in 1966 een ballade brengt over de groene baretten. Het is de tijd dat 'answer songs' nog gemeengoed zijn in de platenindustrie en op RCA, dat ook Sadler's plaat heeft uitgebracht, verschijnt een antwoord van Lesley Miller: 'He Wore The Green Beret'. Vinden jullie het erg dat ik die oversla? Bijna een 'straight starter' op de keerzijde  en een fijne 'girlgroup'-sound. Het lijkt op heel veel verschillende platen, maar ja... er moet geld worden verdiend bij RCA en dit gaat wel eens ten koste van de originaliteit. Het is niet heel erg essentieel maar wel een fijn jaren zestig-deuntje.

* Jay & The Techniques- Keep The Ball Rollin' (US, Smash, 1967)
De mannen van 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' brengen dit schijfje uit als opvolger, maar dan vindt het label de hoogste tijd voor weer een titel met fruit en dat wordt 'Strawberry Shortcake'. Het is de bekende stijl van Jay & The Techniques zonder dat de grote hit té letterlijk wordt gekopieerd. 'Here We Go Again' is eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. Het grenst echter wel aan de pop.

* Peaches & Herb- I Need Your Love So Desperately (US, Date, 1967)
Als ik Peter voor de laatste keer bezoek, maakt deze me lekker met deze single in de Nederlandse fotohoes. Alleen verlies ik kort daarna mijn interesse voor de snelle soul en ga meer voor melodie en klasse. Dan biedt Mark deze Amerikaanse Date aan op styreen voor weinig en ach... laten we het maar doen. De Nederlandse met fotohoes kan altijd nog wel eens? 'Desperately' staat erg prominent op de 'Northern Soul Jukebox' en bij het intro zit ik meteen op de fiets ergens ver weg. Ik heb het goed getroffen met het styreen want het klinkt als een klok, tot zover styreen als een klok kan klinken. Het is de b-kant van 'For Your Love' maar dat zwemt bij Peaches & Herb in een bak violen.

* Ila Van- I've Got The Feeling (UK, Pye Disco Demand, 1967, re: 1974)
Als je Engelse persingen verzameld dan moet je ook deze van Ila Van in de bakken hebben staan vanwege de eigenlijke a-kant. Toch heb ik daar nooit veel bij gevoeld en net als bij 'Dance, Dance Dance' van The Casualeers wil ik best wennen aan de b-kant. Het is fraaie midtempo. Na het refreintje klinkt het muzikaal even als 'I Keep Forgettin' van The Cuppy Records Studio Band en dat is een goede reden om deze single ook weer eens af te stoffen. 'Can't Help Loving Dat Man' is de grote Northern Soul-hit. Als 'Puppet On A String' van Sandie Shaw nooit een hit zou zijn geweest, hadden de jongens en meisjes in The Wigan Casino ook hun zolen kaal gedanst op het plaatje. Ofwel: Ik vind het helemaal niks en ga dus voor de onbekende b-kant.

* Ben E. King- It Ain't Fair (UK, Atlantic, 1969)
Mark adverteert het met deze kant en een Engelse persing. Als ik vooraf had geweten dat 'Til I Can't Take It Anymore' de eigenlijke a-kant zou zijn? Deze heb ik dus al! Toch moet ik bekennen dat ik 'It Ain't Fair' nooit heb gecheckt en dat is best jammer. Hoewel? Ben E. King kan voor mij zelfs uit het telefoonboek voorlezen. Even checken welke in een betere staat is en dan heb ik ruilmateriaal!

* The Spaniels- Maybe (US, Buddah, 1969)
The Spaniels neemt in de jaren vijftig haar eerste versie op van 'Goodnite Sweetheart'. Het is echter net als een mannenkoor en vergelijkbaar met The Drifters en The Platters: In 1969 zijn bijna alle oorspronkelijke leden vervangen en poogt de huidige Spaniels het opnieuw met de oude hit. Op de andere kant staat 'Maybe' en dat is lekkere uitbundige soul met een arrangement waarvan de zon meteen weer gaat schijnen. Ik vind de a-kant niet lekker uit komen in het nieuwe jasje. Maar zelfs als het traditioneler was geweest, dan had ik hem nog niet voor die kant gekocht.

* The Esquires- Ain't No Reason (US, B and G, 1970)
The Esquires zijn definitief los gebroken uit hun stramien van 'Get On Up' en mogen tekeer gaan in een crossover-monster van een plaat. Een interessante groove en de kenmerkende samenzang. De b-kant heet 'Baba-Daba-Dop' en dat valt nog niet half tegen. Eveneens een prettige crossover-sound. Ik reken het tot een 'double-sider' en neig zelfs naar deze kant.

Singles round-up: juni 6

In vroegere tijden bestaat een 'Singles round-up' uit maximaal zes tot acht singles per aflevering. Als ik dit tempo anno 2025 ga aanhouden, kom ik niet meer aan andere rubrieken toe. Ik heb met de overige singles van Beilen getwijfeld om het in twee afleveringen te doen, maar nee... Vandaag zijn de singles van Mark eindelijk gearriveerd. Ik moet het nakijken maar volgens mij zijn ze drie weken onderweg geweest. Er is een pakketje met verse titels van Juno en ik wil deze week en in het weekend ook 'Het zilveren goud' en 'Het nalatenschap op 45 toeren' doen. Ik heb in eerste instantie een Week Spot genoteerd maar wil later nog gaan kijken naar de singles van Mark en die van Juno. Wellicht dat het een 'verse' Week Spot oplevert want de huidige is een nieuwe single van een jaar oud en bovendien een act waarover ik al heb geschreven. Als klap op de vuurpijl heb ik vandaag zeventig 'random' singles gekocht van Mark. 'The Vinyl Summer Spirit' gaat dit jaar in de remise want ik heb de reguliere shows té hard nodig om op schema te blijven met de nieuwe aanwinsten. Vandaag presenteer ik jullie de overige twintig aanwinsten die ik zaterdag in Beilen heb gevonden. De foto maakt duidelijk wat ik ervoor heb betaald?

* Angie- Peppermint Lump (NL, Stiff, 1979)
Blijkbaar heb ik de slaap nog even niet uit als ik deze single in mijn handen hou. Ik vraag me namelijk af wie de manspersoon op het hoesje is. Als ik op het label kijk, weet ik het ineens weer. Angie is een ontdekking van Pete Townshend. Hij is allesbehalve bescheiden hierover want hij klimt op de voorgrond op de hoesfoto. Een eigenaardige maar fijne combinatie. Een kindmeisje in een productie die klinkt als The Who, van het 'Baba O'Riley'-achtig gepriegel op de synthesizer tot aan de drums en het kenmerkende gitaarspel van Pete. Een fijn plaatje om mee te beginnen!

* J. Bastós- Holy Goly Girl (NL, Pink Elephant, 1972)
Afgelopen vrijdag heb ik de 'June Spirit Of 1972' gedaan, hoewel de stream me na honderd minuten ind e steek laat. Het is precies 53 jaar geleden dat deze single in de vaderlandse Top 40 staat genoteerd. Ik heb hem in het begin wel op het lijstje staan en zal hem dan draaien van de latere heruitgave van 'Loop Di Love' waarbij deze op de b-kant staat. Nadat in september al eens 'Loop Di Love' als origineel heb gekocht, heb ik nu dus beet met de opvolger. Het is eigenlijk een beter nummer dan 'Loop Di Love', maar daar is uiteraard niet veel voor nodig?

* Bay City Rollers- Summerlove Sensation (Duitsland, Bell, 1974)
Het is best een interessante collectie. Het lijkt alsof het afkomstig is van een piraat met doosjes vol Nederlands- en Duitstalig. Blijkbaar voelt de piraat zich verplicht om zo nu en dan ook wat Engels te draaien. Tussen de vele zult en palingpop staat ook dit fijne nummer van de Rollers. Altijd een feestje om te draaien!

* The Beach Boys- Rock And Roll Music (UK, Reprise, 1976)
In de week dat we Brian Wilson zijn verloren, mag deze van The Beach Boys gerust mee. Alhoewel? Ik had hem anders ook gekocht vanwege de Engelse persing. Soms zit het genie Brian flink in de weg want ik heb nooit begrepen wat hij heeft willen bereiken met deze versie van 'Rock And Roll Music' van Chuck Berry. Het klinkt als een surfgroepje dat iets heel anders wil doen met het nummer zonder dat het ook daadwerkelijk beter wordt. Nee, het zal nimmer een favoriet worden.

* Fats Domino- Red Sails In The Sunset (NL, ABC-Paramount, 1963)
Ik meen in het intro een beetje distortion te horen maar verder oogt en klinkt deze in een prachtige staat. Ik heb een zwak voor Fats Domino en koop nog wel eens een onnodige single van de man maar dit is een goede investering geweest!

* Georgie Fame & Alan Price- Follow Me (NL, CBS, 1971)
'Rosetta' stamt uit de oertijd van mijn verzamelen. Het is augustus of september 1989 en het nieuwe schooljaar is net begonnen. Er is een braderie en rommelmarkt in de stad en daar wil ik even kijken. Ik word bij een paar kramen weggestuurd omdat ze het niet vertrouwen, zo'n jong knaapje bij de kostbare en 'breekbare' platen. Iemand anders laat me wel snuffelen tussen zijn handel. Ik heb precies veertig cent bij me voor een beker melk op school maar dat ben ik vergeten. Ik mag uiteindelijk de zwaar mishandelde plaat meenemen voor veertig cent. Dat is ook tegenwoordig dertig teveel. Inmiddels heb ik de single in een betere staat en met fotohoes en blijft alleen 'Follow Me' onvindbaar. Het is in dezelfde stemming als 'Rosetta' maar dan met een minder aansprekend refrein, dus niet geknipt voor de hitparade. Intussen vind ik het wel een erg fijne plaat!

* Ferrari- Monza (België, Bestseller, 1976)
Naast Brian Wilson en Sly Stone hebben we onlangs ook afscheid moeten nemen van Frank Faas alias Frank Ferrari. 'Sweet Love' ontbreekt lange tijd in de verzameling en die moet ik hebben omdat ik voor de seventies-show opeens de nummer 1-hits zo compleet mogelijk wil hebben. 'Monza' is de prettige opvolger met de hond in het intro. Het is pure zult maar ook best lekker op zo'n warme dag.

* Engelbert Humperdinck- My Marie (NL, Decca, 1970)
Per ongeluk luister ik eerst een stuk van de b-kant en dat is de traditionele crooner die we kennen van Engelbert. De a-kant vind ik eigenlijk best interessant. Okay, het is melodramatisch met zijn bulderende stem maar het heeft een erg aantrekkelijk arrangement. Het is het beste van Engelbert dat ik tot dusver heb gehoord.

* Lady Flash- Street Singin' (NL, RSO, 1976)
Voor een euro kan en mag veel en deze single maakt me wel nieuwsgierig. Het is pas thuis als ik de credits op het label zie. Gedeeltelijk geschreven en geproduceerd door niemand minder Barry Manilow. Ik heb de b-kant nog niet gehoord maar oordeel bij 'Street Singin' al dat deze (tijdelijk?) in de Blauwe Bak mag vertoeven. 'Street Singin' klinkt als een kruising tussen The Three Degrees en de meidengroepen van Phil Spector. Het heeft een prettige 'hook' in het refrein. 'Hypnotizin' op de b-kant is iets meer ingetogen maar ook best een interessante kant. Misschien zelfs nog meer Pointer Sisters of Labelle dan Three Degrees maar ik lust het in ieder geval wel voor de Blauwe Bak.

* Level 42- Love Games (NL, Polydor, 1981)
Mijn oudste broer is gisteren jarig en tijdens het telefoongesprek vertelt hij dat hij komend weekend voor een jaren tachtig-trip gaat. Ik heb een gedeelte gezien van het programma in het Deense Viborg en, oef, dat is een line-up! Level 42 is eveneens van de partij en daarmee gaat een wens van mijn broer in vervulling. Natuurlijk heb ik 'Love Games' al? Nou... niet op 7" zoals nu blijkt. Ik heb hem op 12"-single maar niet in de single-knip van vier minuten. Dat is hierbij opgelost.

* Loggins & Messina- Nobody But You (NL, CBS, 1974)
Kenny Loggins en Jim Messina hebben dan net de elpee 'On Stage' uitgebracht, een 'live'-plaat met opnames uit San Francisico, New York en Boston. 'Nobody But You' is dus eveneens 'live' maar buiten een enthousiast publiek in het intro is het een erg fijne opname. Het is niet het beste dat ik heb gehoord van het duo maar het kan ermee door.

* Nicholas More- Raining In My Heart (UK, Sonet, 1978)
Dit schijnt Nicky Moore te zijn. Hij vervangt Bruce Dickinson in de band Samson als deze zich voegt bij Iron Maiden. Om een vreemde reden wordt deze single overal uitgebracht als Nicholas More. Het is wel iets aan de bluesy kant en dat is waar Moore zijn roots heeft. Probeert hij Nazareth te volgen na hun hitversie van 'Love Hurts'? Het is in dezelfde stijl en bovendien geschreven door Boudleaux Bryant.

* Mike Oldfield- Portsmouth (UK, Virgin, 1976)
Ach vooruit, het is maar twee minuten. Nee, ook té lang. Ik heb onlangs nog de drie minuten van 'In Dulci Jubilo' uit gezeten en dus geef ik me vanavond vrij van 'Portsmouth'. Hoewel 'Moonlight Shadow' altijd een fijne radioplaat is geweest en ik mezelf heb gedwongen tot het waarderen van 'Tubular Bells', houdt het verder vrij snel op met Mike Oldfield. Engelse persing en een hit geweest, dat geeft zaterdag de doorslag.

* Alan Price- Sunshine & Rain (UK, Decca, 1970)
Dit is een aangename verrassing want deze single staat al een tijdje op mijn verlanglijstje. Hier in een perfect klinkende Engelse persing. Het nummer moet nog groeien bij mij. Volgens mij is de eerdere fascinatie vooral die van een 'underdog'. Maar... als het gezellig genoeg is voor een radiopiraat dan moet het ook gaan werken op de zondagavond.

* Cliff Richard- Constantly (NL, Columbia, 1964)
Van ome Cliff heb ik de meeste singles wel drie of vier keer in verschillende persingen. Ben ik daarmee een officiële Cliff-verzamelaar? Nee, maar ik kan ze niet laten liggen. Er staat me iets van bij dat ik 'Constantly' wel heb maar niet in zo'n fraaie staat als deze. Bij thuiskomst blijk ik mis te zitten want het is nog één van de weinige ontbrekende hits van de man uit de jaren zestig.

* Santana- Hold On (NL, CBS, 1982)
Nog een single waar ik mijn twijfels bij heb maar vooruit... deze is in een erg fraai fotohoesje en slechts een euro. Ook deze heb ik nog niet. Ik moet bekennen dat ik het nummer niet uit 1982 ken maar pas heb leren waarderen dankzij een commercial voor een cd-compilatie in de jaren negentig. Het heeft even geduurd maar ook Santana moet geloven aan de disco en dan is dit het resultaat. En wat een wereldse plaat is dit!

* The Secrets- Suzanne Suzanne (NL, Ariola, 1972)
Elpees doen niet mee in de verzameling maar in 1992 heb ik een langspeler gekocht van The Secrets. Op de achterkant van de hoes staat het volledige verhaal van de band. Het zijn een aantal studiozangers en -zangeressen waarbij het doorgaans een 'secret' is dat zij op de platen meedoen. Vandaar de naam van de groep. 'Suzanne Suzanne' is in 1972 een hit voor The Pop Tops en The Secrets doet een sfeervolle maar rechtstreekse kopie.

* Status Quo- Accident Prone (NL, Vertigo, 1978)
Of had ik ze beide mee moeten nemen? Ach, ik denk dat ik de beste van de twee heb. Alleen het hoesje is beschadigd aan de achterkant maar dat vermeldt enkel de nieuwe elpee. De single klinkt als een klok qua vinyl en verder conform de '12-bar boogie' met de geur van verse spijkerbroeken en jasjes. Totaal inwisselbaar maar daarom ook zo fijn!

* Kim Wilde- Schoolgirl (Duitsland, MCA, 1986)
Het zal de warmte zijn geweest? Ik scheld Kim eerst uit voor een oudere single op het Rak-label, maar nee... het komt echt uit 1986. Het is een nummer dat niet in mijn herinnering is blijven hangen hoewel broeder ongetwijfeld de single of elpee heeft gehad. De nieuwe kennismaking smaakt naar meer!

* Nancy Wilson- Now I'm A Woman (US, Capitol, 1970)
Ik heb het al bij Lady Flash laten vallen: Platen kunnen 'tijdelijk' in de Blauwe Bak komen. Ik verzamel de singles eerst apart en ga ze pas in december toevoegen aan de verschillende bakken. Deze van Nancy Wilson is geschreven en geproduceerd door de heren Gamble en Huff. Phillysoul? Dat zou je verwachten. Maar dan opnieuw... Nancy Wilson is een allround zangeres. Op de b-kant gaat ze op de jazzy toer en de a-kant heeft wel de Phillysoul-charme maar het klinkt naar mijn smaak té jazzy. Er moet té mooi en ritmisch worden gezongen waardoor het de 'soul' verliest. Beetje jammer maar 'tijdelijk' in de Blauwe Bak. Op zichzelf misstaat het niet bij de overige Nancy Wilson-singles in de koffers.